We are moving on!
Jullie weten inmiddels allemaal wel al dat onze tijd bij onze helpx hosts in Pavel Banya anders is gelopen dan we hadden verwacht. Ja, zo gaat dat met reizen. Dat maakt het voor mij op dit moment wel moeilijk om onze belevenissen op papier te zetten. Misschien komt dat nog als er wat meer afstand is, ik hoop het. Maar, no worries, het gaat goed met ons! Aanstaande maandag vetrekken we. Eerder dan gepland maar we hebben het uiteindelijk nog lang volgehouden :-).
We hebben een appartementje aan de Zwarte Zee gehuurd voor 10 dagen om alles even te laten bezinken en wat quality time met onszelf en elkaar door te brengen. Maandag gaan we met de bus naar Burgas en dan moeten we nog 36 km fietsen naar Nessebar waar ons appartementje is. Dus: on the road again.
Voor jullie dus nog even geen verhalen maar wel een hoop foto's in de nieuwe fotoserie Pavel Banya en een paar videootjes. Enjoy!
K&D
For our english speaking followers nice to hear from you and you wanted more pictures? More pictures you get!
Radiostilte....
Ik heb al een hele poos niets gepost en dat is helaas niet omdat er niets is gebeurd maar juist omdat er te veel is gebeurd. We zijn bij onze hosts in Bulgarije aangekomen maar dat is tot op heden niet zo'n succes. Eigenlijk vanaf onze aankomst is er spanning. We denken niet dat we hier kunnen aarden en dat is natuurlijk heel jammer. Over hoe dit afloopt zal ik jullie zeker op de hoogte houden. Na alle drama van de feestdagen ga ik nu proberen weer gewoon meer mijn eigen weg te gaan en dat betekend ook het schrijven weer op pakken want daar voel ik me goed bij :-)! Onze laatste avontuur tot onze aankomst hier staat al een tijdje in de wacht maar op het moment zitten we zonder stroom en dus ook zonder interenet! (en zonder water, en zonder licht en zonder wc en zonder....) Ik zit nu even snel in het lokale cafe wat mailtjes te versturen. Jullie zullen dus nog even moeten wachten op een nieuw avontuur.
Tot snel,
K&D
Gelukkig Nieuwjaar!
Lieve Iedereen,
Het is 31 december, er ligt een heel nieuw, vers, open 2012 voor ons! Wij willen iedereen heel erg bedanken voor alle support, hartverwarmende berichtjes en gebaren die wij de laatste maanden hebben ontvangen. Voor nu hebben we een overwinterplek gevonden maar ook in 2012 zullen we blijven fietsen, blijven schrijven en avonturen blijven beleven, hopelijk blijven jullie ons volgen!
Voor iedereen thuis een FANTAAAASTISCH avontuurlijk, gezond, liefdevol, vrolijk en vooral gelukkig 2012.
Danny & Kim
We hebben een youtube kanaal!
.... en dat betekend voor jullie niet alleen foto's maar vanaf heden ook filmpjes. Nu nog een beetje experimenteel maar wij hebben in ieder geval een hoop lol bij het maken. Dus check onder het nieuwe kopje video's al onze tot nu toe gemaakte filmpjes.
Bye Bye Serbia, Hello Bulgaria
En...daar is ie dan eindelijk, ons laatste avontuur tot onze aankomst hier in Bulgarije, stond een tijdje in de wacht om gepost te worden dus bij deze….
Periode: 10-12-2011 tot 17-12-2011
Via: Niš, Pirot, Slivnitsa, Elin Pelin, Zlatitsa
Na een dag in bed op zondag (moe van alle activiteiten die Miloš voor ons georganiseerd had :-) zijn we maandag fris en fruitig vertrokken. We moesten helaas een zieke Miloš achterlaten. Weer gedag zeggen tegen een nieuwe vriend. En niet alleen de mensen moeten we achter ons laten maar ook Servië waar we zoveel mooie dingen hebben meegemaakt, zoveel mooie mensen hebben ontmoet en zoveel emoties hebben gevoeld. Toch zin in ons volgende doel: Bulgarije.
Voor we Niš uit zijn hebben we al 2 uitnodigen, een voor een kop koffie en een voor een slaapplaats. Maar we zijn sterk we moeten vandaag in Pirot aankomen. Het is zwaar fietsen. Het is koud en het begint ook behoorlijk heuvelachtig te worden na Niš. Ook moeten we voor 't eerst de hele route naar Pavel Banya over de grote weg. Dat is zeker na zonsondergang best wel stressvol, de Serviers rijden behoorlijk hard en bovendien begint het s'middags te regenen en houdt dat niet op. We halen Pirot wel en vinden ook een redelijk hotel voor een redelijke prijs. We slapen apart maar wel in twee hele grote ruime bedden. En we hebben tv op de kamer met een engelstalige zender. Ik kan mijn geluk niet op.
Niš - Pirot 74 km gefietst
Dag twee regent het niet meer gelukkig, het is zelfs mooi weer. We moeten behoorlijk klimmen en we maken wat spannende verkeerssituaties mee. Bij een wegopbreking waar slechts een baan geopend is, je kent dat wel met een stoplicht rood betekend eerst de andere kant en groen betekend dat jij mag rijden. Nou zijn wij niet zo snel heuveltje op met onze fietsen dus het stoplicht voor de tegenliggers was al lang weer op groen en wij waren nog niet voorbij de wegopbreking dus we moesten wel uitwijken naar het opgebroken gedeelte voorbij de afzetting. Dit was prima maar natuurlijk wel veel bekijks van d tegenligger. Zo kwam er ook een politieauto voorbij. Ik dacht nog oho, nou komt het. Maar die auto kon ook niet stoppen dus reed vrolijk verder. We waren echt vlakbij de bulgaarse grens, even kijken hoe te rijden en toen reed die politie auto ons weer voorbij. Ze stopte een paar honderd meter voor ons, er stapte een agent uit, deed zijn jasje goed en zijn pet op en gebaarde ons te stoppen. Danny zij oh ja hoor nu krijgen we het vlak voor de grens worden we aangehouden…. Dus wij stoppen achter de politieauto op de vluchtstrook. zodra we gestopt zijn stappen alle andere agenten ook uit de auto. Ze verzamelen zich om Danny's fiets en er wordt over en weer gesproken in het Servisch. We snappen er niets van maar duidelijk is dat ze gewoon de fiets willen bekijken. Danny biedt ze een ritje aan maar dat slaan ze af. Uiteindelijk zeggen ze o.k. you can go (dit lijkt het enige engels dat ze spreken, of iig dat ze gereid zijn te zeggen). En stappen ze weer in. Ze rijden niet weg maar wachten tot wij voorbij komen om foto's te maken van ons met hun mobieltjes.
Na dit avontuur behalen we weer een mijlpaal, de bulgaarse grens, WHOEHAA. Voor het eerst komen we bij een echte serieuze grensovergang met wachtrijen. Al snel mogen wij voor van een van de beambte, onze kofferbak kan tenslotte toch niet open. Al snel hebben zich zo'n 10 medewerkers verzameld om ons te bekijken. Er worden wat grapjes gemaakt door de beambte die onze paspoorten controleert en we kunnen verder. We staan weer tussen twee landen in op een strook niks en komen zo Bulgarije binnen.
Wat we aan de andere kant van de grens zien is echt bizar. Kilometers en kilometers vrachtwagens wachten tot ze de grens naar Servië over mogen. Wij moeten langs die enorme rij en zijn natuurlijk een attractie. Het lijkt wel of ze elkaar waarschuwen dat we er aan komen want ze lijken al klaar te staan met hun mobieltjes om foto's van ons te maken. Er wordt veel gezwaaid, geroepen, duimen omhoog, aangemoedigd en gelachen.
Onze aankomst in Bulgarije is dus heel leuk. Maar deze euforie van de mijlpaal en het prettige ontvangst duurt niet lang want wat daarop volgt is echt zwaar. Kilometers lang alleen maar bergop. En niet even stijl en dan weer naar beneden, nee een langzame klim die gewoon echt niet ophoudt met vrachtwagens die nog steeds langs ons heen rijden met een noodvaart. We hebben geen eten meer en we denken wel snel iets tegen te komen waar we wat kunnen eten of wat kunnen kopen maar dat blijkt in Bulgarije allemaal heel anders te gaan. We komen de rest van de dag gewoon geen dorp meer tegen. Uiteindelijk wordt ik helemaal niet lekker van de lege maag en de inspanning en wordt ik gedwongen aan de kant te gaan zitten. We kijken wat we nog in de tas hebben en het wordt oudbakken crackers met alles wat we kunnen vinden (o.a. bevroren brokjes nutella). Daarna gaat het beter. We fietsen een behoorlijk aantal uren deze dag en uiteindelijk komen we bijeen restaurant waar we heerlijk eten en waar ze ook voor ons naar het volgende dorp bellen om te kijken of een familie hotel daar kamers vrij heeft. Er is een kamer vrij en we krijgen uitgebreide instructies hoe daar te komen. Voor het eten zag ik het echt niet zitten om nog 14 kilometer te fietsen naar het volgende dorp, na het eten met nieuwe energie zeg ik kom maar op. De 14 kilometer blijkt bergaf :-) dat mag ook wel na een dag van klimmen.
Pirot - Slivnitsa 70 km gefietst
Dag 3 moeten we voorbij Sofia komen. Op de kaart lijkt het heel makkelijk, immer geraden aus. Je raad het al… niets is wat het lijkt. We komen heel vroeg in Sofia aan en hebben een dorpje met een hotel gevonden net buiten Sofia. Ik denk dus we hebben alle tijd en we hebben wel een MacDonalds stop verdiend. Aan de rand van Sofia komen we er een tegen. We eten en drinken wat, Danny maakt vrienden en krijgt weer een uitnodiging en een telefoonnummer voor noodgevallen. Daarna gaan we verder. De tocht door Sofia is letterlijk een interval training. Over de grote weg tussen de auto's wachten voor stoplichten en dan bij groen als een bezetene trappen om de auto's voor te zijn. Een stuk fietsen met gevaar voor eigen leven en dan weer voor een stoplicht een tactisch plekje vinden tussen de auto's. Er zijn wat zweet momenten, bijvoorbeeld als ik tussen een optrekkende bus en een auto terecht kom (aangeven dat je gaat rijden doen de buschauffeurs hier niet) en als we op een soort enorme kruising van snelwegen terecht komen. Alles in Sofia gaat ook nog eens bergop. Het is kikke maar ook slopend. We verdwalen behoorlijk en krijgen onenigheid als het donker wordt en we nog steeds die @#%#@&$#* stad niet uit zijn. Ik denk te weten waar we naartoe moeten maar Danny wil dit eerst te voet verkennen. Het is behoorlijk koud geworden na zonsondergang en daar sta ik dan middenin een enorme stad langs de kant van de weg terwijl Danny de boel 'verkent' pffff. Nu sta ik daar natuurlijk enorm spijt te hebben van die MacDonalds stop van een uur. Want dat uur hadden we uiteindelijk hard nodig. Uiteindelijk vinden we de goede weg en na nog wat omwegen komen we ook heelhuids (weliswaar heel laat) in Elin Pelin aan. iemand die we de weg vragen begeleidt ons naar Hotel restaurant Dimoli waar we hartelijk worden ontvangen. De fietsen mogen geparkeerd worden in het restaurant en we kunnen nog heerlijk eten.
We besluiten meteen twee nachten te blijven om van het avontuur van vandaag te bekomen (Danny weet een goed prijsje te onderhandelen en we krijgen door dat 'no probleem' hier het motto is). Wat een slopende dag, dit stadse en snelweg avontuur heeft me 10 jaar van mijn leven gekost en ik heb er weer grijze haren bij. Heftig hoor een hele dag stijf van de adrenaline staan. We slapen heerlijk, dat wel!
Slivnitsa - Elin Pelin 70 km gefietst
Na de rust op dag 4 in Elin Pelin fietsen we op dag 5 naar Zlatitsa. Onderweg stopt een auto en er stappen twee mensen uit. Are you Kim & Danny? Ja dat zijn we. Het blijken onze hosts die op weg zijn van Pavel Banya naar Sofia waar ze een nacht zullen blijven. Het is super leuk om ze te ontmoeten en het geeft ons een hoop positieve energie. We spreken af dat we de dag erna contact zullen hebben als zij op de terugweg zijn over of we elkaar ergens kunnen ontmoeten. In Zlatitsa slapen we in hotel Antique, gelukkig is het niet echt antiek maar een leuk klein hotel, netjes verzorgd. De fietsen kunnen nergens gestald worden maar mogen mee naar de kamer in. We eten in een super leuk restaurantje waar helaas de ambiance het eten niet waarmaakt. Alle gerechten komen door elkaar en het blijkt allemaal ook nog eens veel te veel en veel te vet. Maar je kan niet altijd geluk hebben met het eten. We slapen weer heerlijk en beginnen de dag erna aan onze laatste etappe.
Elin Pelin - Zlatitsa 56 km gefietst
Dag 6 is helaas qua weer een klote dag. Het regent bijna de hele dag en omdat we te laat zijn gestart zien we het niet gebeuren dat we de 100 kilometer naar Pavel Banya gaan reedden in een dag. We behalen wel weer een mijlpaal ons hoogste punt tot nu toe 1266 kilometer!
als we in Kamare een kopje thee zitten te drinken zien we een sms van onze hosts waar we zijn. We bellen en ze zullen over ene klein uurtje bij ons in de buurt zijn of we op ze wachten zodat we het laatste gedeelte met hun mee kunnen rijden. Ik heb een beetje weerstand tegen dit idee want wil graag fietsend in Pavel Banya komen. Een soort prestatie die ik wil leveren. Maar het scheelt ook weer een overnachting. Ik ga dus overstag en we wachten een uurtje in de stromende regen op Svilena en Nikola. Als ze aankomen blijken onze fietsen niet in de auto te kunnen. Ik kan lekker warm in de auto zitten en kennismaken met Svilena en Alec (hun 1,5 jarige zoon) maar Danny en Nikola zijn 40 minuten bezig om de fietsen op het dak (??) te binden. Uiteindelijk lukt dat maar de laatste 60 kilometer naar Pavel Banya zijn spannend. Maar we komen heelhuids aan zonder beschadigingen aan fiets of auto. We eten met elkaar en ontmoeten onze collega Thomas een Fransman die hier ook vrijwilliger is.
Zlatitsa - Kamare 45 km
Kamare - Pavel Banya 56 km (met de auto :-)
Laat de winter maar komen!
Totaal afgelegde km: 2451 (jaaaaaaaaaaaaaa, eindelijk alles bij elkaar opgeteld)
Dagen onderweg: 122
Novi Sad - Niš
Periode: 02-12-2011 tot 09-12-2011
Via: Titel, Pancevo, Kovin, Markovac, Jagodina, Aleksinak, Niš
We zijn in Niš. Zoo pfffff. Het voelt als een overwinning maar waarom weet ik niet precies. Nog twee dagen fietsen en dan gaan we de Bulgaarse grens over. We logeren bij Milos via warmshowers en dat is natuurlijk weer fantastisch. Danny is met onze host en een heleboel andere couchsurfing hosts(er is hier in Niš een hele couchsurfing gemeenschap) naar de disco en ik heb wat much needed alone time. Ik ben echt helemaal op. Alle indrukken en het fietsen, deze week was heftig.
Sinds ons vertrek uit Novi Sad vorige week vrijdag hebben we de volgende afstanden afgelegd:
Novi sad - Titel 63
Titel - Pancevo 72
Panvevo - Kovin 43 km
Kovin - Markovac 74 km
Markovac - Aleksinak 76 km
Aleksinak - Niš 33 km
Kort na ons vertrek uit Novi Sad kwam ons eerste spannende moment al. De weg die we volgde ging volgens de kaart onder of over de snelweg. Dat was dus niet het geval. Bij de snelweg aangekomen hield de weg gewoon op, en ja hij ging aan de andere kant wel verder maar hoe kwam je daar? Er zat maar een ding op en dat was alle tassen en beide fietsen een voor een over de vangrail tillen en naar d overkant brengen. En dat met auto's die met 150 km per uur langs razen. Wat een grap weer.
Dag twee arriveerde we zonder veel spannende momenten in Pancevo. Daar hebben we nog een dagje 'rust' gehad. Maar een dagje rust is vaak niet echt rust. Ik zei tegen Danny ik ben een beetje warm shower moe. Dat klinkt heel erg want het is natuurlijk super leuk om mensen te ontmoeten en het is bovendien onwaarschijnlijk aardig dat iedereen ons zo in huis verwelkomt. Maar alle mensen die je ontmoet hebben weer andere mensen die je moet ontmoeten, en verhalen te vertellen en dingen te laten zien. Toen we zaterdag in Pancevo aankwamen bleken we bij de vader van de host te slapen in een ieniemienie klein één kamer appartmentje.
De vader had een vriend die ook graag mensen leerde kennen. Danny stelde voor voor iedereen te koken en voor we het wisten zaten we in een ander huis met zijn zevenen en stond Danny om 23:30 uur nog te koken na een dag van 72 kilometer fietsen. Ik was zo ontzettend moe. Niki (de zoon) en Dusan (de vader) fietsen elk jaar om een sportief evenement in de wereld te promoten naar de bestemming van het desbetreffende evenement. Zo gaan ze volgend jaar naar Parijs en Antwerpen met als thema het wereldkampioenschap zwemmen en de grand slam Roland Garros. Dusan is een bekende verschijning in Pancevo omdat hij het fietsen promoot en altijd op de barricades staat voor dit doel. Zo heeft hij het in Pancevo voor elkaar gekregen dat er fietspaden zijn aangelegd. Hij komt regelmatig op de lokale televisie om dit doe te promoten. Zo werd ons de avond van aankomst vriendelijk gevraagd of we de ochtend erna om 9 uur voor de lokale televisie een interview wilde doen. Nou heb ik altijd gezworen dat ik nooit met mijn hoofd op televisie zou verschijnen maar als je door deze gastvrije mensen met zo'n vraag wordt geconfronteerd dan heb je even geen tijd om te denken. Danny was naar de wc dus ik kon me niet achter hem verschuilen en ik hoorde mezelf zeggen ja hoor dat is goed. Uhhhh. Slik. WAT HEB IK GEDAAN. Danny vond het allemaal wel grappig dus de afspraak was bevestigd. 9 uur is ook nog best vroeg voor ons maar wij vol goede moed en een beetje zenuwachtig naar het tv station. Daar ontmoete we Jelena. En toen was alles eigenlijk ok. Jelena was de journaliste van de lokale tv zender die het interview zou uitvoeren. Ze sprak perfect Engels en was bovendien een ontzettende innemende persoonlijkheid. Wat een leuk mens! Het ijs was dus al snel gebroken, het was lekker weer en het interview verliep eigenlijk heel ontspannen. Natuurlijk weten we niet wat ze zeggen in de synchronisatie maar we hebben van vrienden gehoord dat het een leuk interview is. Jelena heeft beloofd ons nog een vertaling te sturen. Gelukkig hadden we ook tijd om Jelena wat vragen te stellen en zo zijn we weer wat wijzer geworden over Servië en de diversiteit van mensen die in dit land wonen.
We zijn nu ruim een week in Servië. Ik wist eigenlijk niets over Servië behalve dat het behoorde tot Joegoslavië en dat er een aantal Serviërs in het Joegoslavië tribunaal terecht staan. Toch merk ik al reizende dat ik vooroordelen had over dit land, zoals waarschijnlijk veel van jullie die dit lezen. En eigenlijk waren mijn vooroordelen nergens op gebaseerd en zijn ze ook niet terecht. Allereerst wordt er sinds we in Servië zijn weer naar ons gelachen en gezwaaid, duimen omhoog, gelukwensen, uitnodigingen, gezellige en uitgebreide praatjes ook al snap je niets van wat ze zeggen. Gewoon heel aardig en vriendelijk. De Serviërs leiden onder het beeld wat Europeanen van hen hebben. Al een paar keer hebben mensen ons verteld dat 'wij' denken dat Serviërs slechte mensen zijn. Maar eigenlijk weten wij niets, alleen datgene wat wij op televisie zien. Tekenen van de oorlog zie je met het blote oog weinig. In het grens gebeid in Kroatië fietste we door dorpen waar de oorlog echt zichtbaar was. Hier in Servië hebben we dat nog niet gezien. Maar als je ernaar vraagt veranderen de mensen. Dat zagen we bij Mirella in Osijek die zo vrolijk en optimistisch was. Toen het over de oorlog ging werd haar hele lichaamstaal hard. Ook hier in onze ontmoetingen in Servië krijg ik een naar gevoel van onze conversaties over de oorlog. Duidelijk is dat veel mensen fysiek niets van de oorlog hebben gemerkt maar economisch heel veel van de nasleep van de oorlog merken. De lonen zijn hier ontzettend laag, als je een goede baan hebt hier dan verdien je 300 euro per maand. Wij hebben gemerkt dat boodschappen en dat soort dingen ongeveer de helft goedkoper zijn als in Nederland. 300 euro is niet de helft van het gemiddelde Nederlandse salaris, laat staan van een goed salaris. Kortom, 300 euro is ook voor Servische begrippen eigenlijk niet voldoende om van rond te komen. En dit is nog maar oost Europa…
Naast de vriendelijkheid van de mensen is het landschap ook interessant. Enorme uitgestrekte vlaktes vol met landbouw aan de ene kant en heuvels en bergen aan de andere kant. Gisteren zagen we de eerste sneeuw. En de eerste bergtoppen met sneeuw.
De Serviërs gaan hier anders om met het landschap dan wij gewend zijn. Er staan vreselijk veel lelijke fabrieken of bedrijfspanden overal. Er zijn geen pittoreske dorpjes, alles heeft zijn beste tijd gehad. De huizen zijn half afgebouwd, er ligt vreselijk veel afval op straat en langs de wegen. Alles wordt gewoon in de berm gegooid. Mensen zijn bezig met overleven in plaats van zich bezig te houden met het milieu of behoudt van de natuur. Er wordt in de kachels in huis gewoon plastic verbrand om warm te blijven. Wat ook opvalt zijn de vele dode dieren langs de weg. Bijna elke kilometer zie je wel een aangereden hond, kat, geit, schaap of vos. Dat is echt heel naar. Er zijn ontzettend veel zwerfhonden, mijn hart breekt elke dag een paar keer.
Elk beessie wil ik wel meenemen. Zo zagen we twee kleine achtergelaten puppy's die het heel koud hadden. Dat houdt ons dan de hele dag bezig. Ik heb al overwogen om een hondenkarretje aan te schaffen en dan een nieuw baasje te zoeken voor die beestjes onderweg. Langs de route zien we naast dode dieren ook veel veel gedenkstenen voor verkeersslachtoffers. Dit de dode dieren komt gek op ons over want er wordt weliswaar hard gereden maar de automobilisten houden over het algemeen goed rekening met ons als fietsers.
We hebben onderweg weer heel veel mooie ontmoetingen gehad. Maar het valt me de laatste week ook wel een beetje zwaar al die indrukken. Alsof ik een beetje vol zit. En we zien hier veel dingen die ons emotioneel raken. Zo hebben we een hele lieve dame ontmoet die ons uitnodigde voor een kopje koffie (dat werd natuurlijk weer koffie, sap, eten etc. :-). Ze had heel erg behoefte om haar verhaal met iemand te delen en het was een verdrietig verhaal. Deze vrouw was halverwege de 60 en zag eruit alsof ze 10 jaar ouder was. Ze leeft alleen met haar man die een hersenbloeding heeft gehad en nu niet meer in staat is om het huis te verlaten. Twee keer per dag komt er iemand om haar te helpen hem uit bed te tillen en hem te verzorgen en dit kost haar haar hele pensioen. Gelukkig heeft ze ook nog een pensioen van hem. Ze heeft kippen in de tuin, verbouwd haar eigen groente en heeft gelukkig een mooi, comfortabel huis, wat ze goed verzorgd en onderhoud. Dit doet ze allemaal alleen. Zij en haar man hebben geen kinderen. Die had ze graag gewild maar zoals ze zelf zegt heeft God anders besloten. Toen ze haar verhaal met ons deelde zagen we haar verdriet. Hoe pijnlijk het voor haar is om te leven met haar man die eigenlijk geen leven meer heeft. Hoe andere mensen vinden dat ze hem in ene tehuis moet stoppen maar hoe kan ze dat doen na 44 jaar samen met hem geleefd te hebben. Hoe ze worstelt met de zorg en hoe ze zich zelf hierin niet verliest. Hoe het ten koste gaat van haarzelf maar hoe ze niet anders kan. Haar man kwam bij ons in de keuken zitten. Hij werd in zijn rolstoel naar binnen gereden. Hij zag ons en er was paniek in zijn gezicht. Schaamte, verdriet. Geconfronteerd met vreemde mensen die hem aanschouwen zoals hij nu is. Er liep een enkele traan over zijn wang. Het was heel pijnlijk en heel verdrietig. Deze man en vrouw geven om elkaar. Er was ook liefde te zien, als ze naar hem keek was er zachtheid in haar gezicht. Ze was zacht naar hem. Ook de liefde van haar man voor haar was duidelijk. Hij vroeg haar, hoe gaat het met jou. Ze moest lachen, hij vraagt hoe het met mij gaat en antwoordde haar man met: 'goed, met mij gaat het goed'.
Met moeite gingen we weg bij deze mensen. Maar verder moet je gaan. Dit keer ging het een keer niet over ons! Hopelijk hebben we iets bijgedragen, door te luisteren, alleen te luisteren.
Ik voelde me een beetje verslagen daarna. Ik zei tegen Danny: 'ik heb zin om onder mijn stolp te kruipen'. 'Doe maar' zei hij. Maar ja fietsen zal moeten, slaapplaats zoeken zal moeten. En we wisten niet dat de eerste echte heuvels zich die dag zouden aandienen. Zeg maar gerust 20 kilometer van klimmen zonder dalen, in het donker en in de kou en de regen.
Afijn nadat we die %&^%*&*)@@#$$ heuvel op gefietst waren zagen we een cafeetje. Koppie thee dan maar. Daar ontmoeten we een journalist/hobby café-restaurant eigenaar. Hij sprak alleen een beetje Frans maar we redde ons aardig. HIj werkte voor de lokale televisie in Jagodina (das toch gek). Danny heeft hem ons youtube filmpje laten zien van Pancevo tv en de hele serie foto's die we tot op heden hebben gemaakt. Hij vroeg ons een aantal foto's en het filmpje op een usb te zetten. Geen idee of deze man nu het werkvan de Pancevo zender heeft gejat voor zijn eigen zender maar hopelijk is hij er succesvol mee. Hij bood ons naast de thee en de rakija een slaapplaats aan in een kamertje onder zijn restaurantje. Geen verwarming maar wel warm water, douche en wc en bovendien gratis! De dag erna kwam eindelijk de afdaling, gelukkig ook een hele lange.
We hebben nog veel meer mensen ontmoet, dingen gezien en meegemaakt, emoties gevoeld en ervaringen gehad, het is deze week allemaal te veel om uitgebreid te beschrijven. We zijn weer onder escorte van een auto naar een overnachtingplek gebracht, een heel dorp heeft zich via de mobiele telefoon ingezet om een slaapplaats voor ons te vinden, Danny is verliefd geworden op de Lada Niva en overweegt nu de fiets in te ruilen voor dit bakkie. We zijn herkend op straat na ons televisie optreden, we zijn door minimaal 50 vreemde op de foto gezet, gefilmd, nagewezen. Auto's zijn gestopt langs de kant van de weg om ons voorbij te zien komen. We hebben in hotels, motels, B&B's, pensions geslapen die eigenlijk deze naam niet mogen dragen, om van de hygiëne bij sommige mensen thuis maar niet te spreken. Onze was is opgehaald, gewassen, gedroogd en terug gebracht voor 2,50 en we hebben ontelbaar veel lekkere en goedkope dingen gegeten.
Het gaat goed met ons. Het is koud, soms nat en er is veel tegenwind maar we hebben nog niet hoeven kamperen dankzij de donaties van verschillende hele lieve mensen thuis :-)
Nu we gehoord hebben dat we welkom zijn in Bulgarije willen we natuurlijk graag voor de kerst daar zijn. Kerst in de tent lijkt me een beetje deprimerend. We zullen dus een beetje vaart moeten maken. Vandaag een rustdagje en morgen weer vroeg op pad om hopelijk maandag weer een landgrens over te gaan. Bulgarije here we come!
Keep u posted,
K&D
Bekijkhieralle foto's van Novi Sad - Niš
Check this! Danny en Kim op tv
Deze kon ik jullie niet onthouden al heb ik geen tijd om het achterliggende verhaal te vertellen dusklikhiervoor ons tv debuut!
Batina - Novi Sad
Periode: 25-11-2011 tot 29-11-2011
Via: Batina, Osijek, Dalj, Ilok, Novi Sad
And the story continues. Nog maar een paar dagen onderweg en alweer te veel meegemaakt om op te schrijven.
Had ik al verteld dat we nu ook een plan hebben? We gaan naar Batina en daarna richting Servie. Dat is een. Verder hebben we besloten in BUlgarije een werkplek te zoeken en de winter te overbruggen, als het lukt. We hebben hier ook al onderzoek naar gedaan en via helpx 5 adressen geselecteerd van hosts die vrijwilligers kunnen gebruiken en die ons interessant lijken. Hier hebben we er twee uit geselecteerd die we als eerste gaan aanschrijven. De mailtjes staan klaar! Het plan is dan om ergens voor de kerst in Bulgarije aan te komen en daar te blijven tot begin/half maart. en dan de oversteek naar Turkije maken. Dan is de lente alweer in aantocht en dat stemt ons vrolijk :-) Dit alles natuurlijk als er ook een host is die bereid is ons te eten te geven en een slaapplek te bieden in ruil voor door ons te leveren diensten. In ieder geval een leuk vooruitzicht en mij stemt dit vooral vrolijk want ik heb een beetje houvast.
De reis naar Batina gaat voorspoedig, donderdag avond zijn we rond 19:00 uur in Batina in een heel heel koud huis.
Als eerste een vuurtje maken, water halen en nog even naar de winkel voor wat boodschapjes. Het wordt niet warm in huis dus maar snel onze bedjes in. Vrijdag komen we erachter dat Danny's fiets een gebroken spaak had en dat het ventiel van zijn binnenband gescheurd was en dat daardoor zijn velg was gaan oxideren. We wisten al een tijdje van wat problemen met dat ventiel maar we wisten niet dat dit het probleem was. Kortom de fietst heeft wat aandacht nodig. Vandaag gaan fietsen zit er niet in. We moeten dus nog een dagje in Batina blijven. Het kost aardig wat uurtjes maar de fiets is gerepareerd. Broodje gebakken voor on the road, alle spullen weer gereorganiseerd en ingepakt en klaar om te vertrekken. Nog even een discussie over hoe laat we dan vertrekken (ik wil vroeg weg namelijk 8 uur, Danny wil laat weg namelijk 10 uur) we worden het eens over 10 uur (ja wat gaat er hier mis???). Natuurlijk wordt het 11 uur.
Het is zo'n 40 kilometer naar Osijek en onze eerste dag in de kou op de fiets. Het valt niet mee (althans voor Kim, Danny is een bikkel zoals we weten). het is echt koud, bewolkt, mistig en eerlijk gezegd vind ik er op deze manier geen hol aan. Je ziet niets en hebt het alleen maar koud. Maar goed mopperen heeft geen zin want fietsen moet ik toch. Mopperen doe ik wel maar zo veel mogelijk in mezelf. En het duurt nooit lang want voor je het weet maken we ook weer hele leuke dingen mee. In Suza (nog geen 10 km van Batina) hoort Dany muziek op een pleintje bij een restaurant. Even kijken. Ik vind dat helemaal geen goed idee, we zijn net onderweg! Dit speelt zich natuurlijk alleen in mijn hoofd af ik laat hem zijn gang gaan. Er staan kraampjes, er staan vrouwen in grote pannen op een houtvuurtje te roeren, er staat een bandje volksmuziek te spelen en er wordt, zoals het er uit ziet een heel varken geslacht.
We willen twee glaasjes Gluhwein kopen maar die mogen we gewoon pakken. Als snel raken we aan de praat met een vriendelijke engels sprekende man. Hij legt ons uit dat dit festiviteiten zijn die gedaan worden in het varkensslacht seizoen eind november. Deze bijeenkomst is georganiseerd door de Rotary club van Baranja om geld in te zamelen voor hun humanitaire doelen. Hij laat ons zien hoe elk deel van het varken gebruikt wordt, hij laat ons zien hoe ze worsten maken, hoe de lever wordt gekookt, hoe het vet van het varken wordt gebakken (dat blijken de vuurtjes buiten) en voor ik het weet sta ik gebakken varkensvet te eten. En het is nog lekker ook (misschien is dat de invloed van de gluhwein). Na deze leuke oppepper maken we ons klaar om op te stappen als er een vrouw, waarvan ik denk dat ze de eigenaresse van het restaurant is, naar ons toe komt. Of we al weer moeten gaan, waar we naartoe gaan en of ze ons wat te eten kan meegeven. We zeggen dat dat niet nodig is maar ze zegt toch wacht even. Ze komt terug met… jaja je raad het al een hele grote zak gebakken varkensvet. Nou daar komen we de winter wel mee door.
Verder gaat de weg naar Osijek voorspoedig, het kost ons even om het huis van onze host Mirella te vinden maar als we er eenmaal zijn worden we warm verwelkomt. Mirella is begin veertig, een single mom van twee volwassen kinderen. Haar zoon van 19 is net een paar weken het huis uit, haar dochter is 21, getrouwd en heeft een zoontje. Verder geniet ze van het leven al heeft ze niet veel. Zij moet rondkomen met 300 euro per maand die ze verdient met haar, naar eigen zeggen, doodsaaie baantje bij een wisselkantoortje. Ze heeft niet veel te doen op het werk en geen computer tot haar beschikking dus ze vult haar dagen met lezen lezen lezen. Ze weet werkelijk alles. Ze leest kookboeken, strips, romans, thrillers, geschiedenisboeken, sciencefiction, tijdschriften etc. Ze haalt alles uit de bieb of ruilt wat ze heeft gekregen in een tweedehandsboekwinkel voor nieuwe boeken. Ze weet echt de gekste dingen. Zo kent ze bijvoorbeeld het tv programma ushi en van dijk, ze heeft het nooit gezien maar heeft er over gelezen. Mirella is ook super creatief. Ze maakt zelf kleding, gekke poppetjes, ze schildert en maakt beelden. Haar huis hangt/staat er vol mee. Elke maand hebben zij en haar vrienden thema feestjes en dan maakt zij voor iedereen kostuums. Ze woont in een klein appartementje in Osijek. Ondanks dat ze niet veel heeft verwelkomt ze ons in haar huis, heeft ze gekookt en taart gemaakt. Vrienden komen langs met bier en Rackija (of worden er op uit gestuurd). Iedereen wil weten of die Nederlanders wiet roken en of ze iets bij zich hebben. We stellen teleur op dat gebied. We kunnen ze alleen een zip zakje maïzena aanbieden. Mirella is heel lief en een behoorlijk interessant karakter. We krijgen door onze ontmoeting met haar een hele andere kant van Kroatië te zien. Dat is mooi voor het perspectief.
45 kilometer gefietst!
Helaas slapen we niet zo goed bij Mirella. Dit betekend een hele langzame start zondag ochtend. Het is ook moeilijk weg komen bij Mirella, ik denk dat ze een beetje verdrietig is dat we maar zo kort blijven, volgens mij had ze nog een hel programma gepland. Maar we kunnen niet overal blijven plakkenWe moeten sowieso op zoek naar een internet verbinding om de mailtjes te sturen naar onze selectie helpx hosts. Dus we komen weer in de McDonalds terecht, internet, stroom, warmte en hamburgers. Wat wil een mens nog meer. We besluiten om het rustig aan te doen en een paar uurtjes de stad uit te fietsen en een pensionnetje te zoeken voor de nacht om de nodige uurtjes slaap in te halen en het koude kamperen nog even voor ons uit te schuiven. Buiten bij de McDonalds kmt er ineens een man naar ons toe, een nederlander die hier woont en ons hoorde praten. We maken ene praatje en hij nodigt ons uit voor een kopje koffie… Arrggggh…. we moeten afslaan want het is al laat en in Osijek kunnen we niet blijven. Wat is het toch moeilijk om weg te komen! Maar wel weer leuk, hij wijst ons de weg de stad uit en we gaan.
Dat effe de stad uit fietsen blijkt natuurlijk niet zo gemakkelijk. Half 5 wordt het al donker en binnen 15 minuten is het zo mistig dat je net 5 meter vooruit kan kijken. We komen alleen maar ieniemienie kleine dorpjes tegen zonder ook maar een teken van leven. Uiteindelijk zien we een restaurant waar we besluiten een poging te wagen om te vragen. Met veel handen en voeten werk en over en weer een paar woorden van herkenning blijkt een man wel iets te weten. Er wordt gebeld met iemand die duits spreekt en die legt weer aan zijn kroatische vriend uit wat we zoeken. Als het er op aankomt dat de duits sprekende man aan de telefoon ons instructies moet geven haakt hij af, dat kan ie niet uitleggen dus moeten we maar aan zijn kroatische vriend vragen. Daarna ontstaat er ontzettend verwarring. er is een pension (dat woord leidt ineens tot herkenning) maar hoe ver dat is niet duidelijk. Door de lamme hand van d man kan het 1 of 5 kilometer zijn. De richting is wel duidelijk. De meneer probeert ons te vertellen dat hij ons kan brengend denken wij maar hij heeft zo;n klein autootje daar passen de fietsen en de tassen nooit in. Of hij wil onze tassen wel brengen, of hij wil meefietsen. Er is verwarring alom. Als we dan eindelijk vertrekken rijdt de man achter ons aan, stapvoets met hele harde muziek in de auto. Het blijkt nog een behoorlijke klim. Hij houdt wel alle auto;s bij ons uit de buurt maar verder is het niet comfortabel omdat we hem niet snappen. Halverwege de klim stapt hij ineens weer uit zijn auto en probeert ons van alles te vertellen wat we niet begrijpen. Hij belt weer en dan krijg ik een engels sprekende man aan de lijn. Er is een pension in een dorpje verderop waar we terecht kunnen, het is het eerst volgende dorpje maar hoe lang het fietsen is weet de man ook niet tussen een half uur en een uur. Hij herhaalt de plaatsnaam een par keer maar ik kan alleen wat klanken opmaken (langs een drukke weg met zo'n 5 honden die naast me staan te blaffen en de kroaat die nog steeds aan Danny probeert te vertellen wat hij nou bedoelt). Ok, de telefoon gaat weer terug naar onze begeleider en dan weer terug naar mij, of hij ons een lift kan geven, ik leg hem uit dat dat niet kan ivm de fietsen. Of we ook nog willen eten, nou zeg ik eerst maar bij dat pension komen en dan zien we wel verder maar heel erg bedankt.
we vervolgen onze weg, de man blijft ons volgen. Op een gegeven moment zien we een bord Erdut 9 km overnachtingen mogelijkheid. Ik denk natuurlijk NEEHEEGEN KILOMETER…… GRRRRR maar ben blij dat we iig weten dat daar een overnachting is. Onze begeleider slaat echter af naar god weet waar. Wij proberen hem te laten weten dat hier onze wegen scheiden maar hij wil er niets van weten. Nog 10 minuten (of 1 minuut dat blijft gissen) en we zouden zijn op de plaats van bestemming. Moe en gefrustreerd over de communicatie stoornis besluiten we maar met hem mee te gaan. En wat denk je hij leidt ons zo naar een pensionnetje aan de Donau. De eigenaar komt ons meteen tegemoet. Als we vragen of we nog wat kunnen eten zegt hij ja dat vroeg ik toch aan de telefoon maar dat was niet nodig. Ahhhh ik had hem dus aan de telefoon, ik verontschuldig me en leg de verwarring uit. Geen probleem hij kan nog wel iets simpels voor ons maken. Over een uurtje is het klaar. De prijs voor de overnachting is 30 euro inclusief ontbijt voor ons samen. Een hoop geld maar na dit avontuur zijn we erg blij met de warme kamer, douche en straks de warme hap. om 20:00 uur zitten we in een verlaten restaurant soep, aardappelpuree, koude zuurkool en warme worstjes te eten. Een uur later liggen we in bed. Met dank aan onze onbekende goedhartige begeleider met de lamme hand.
22 km gefietst!
Dan op maandag weer fris en fruitig op pad. Het is prachtig mooi weer. Strak blauwe lucht maar wel knisperend koud. Doel van vandaag is net over de grens te komen van Servie en daar een kampeerplekje te zoeken. Wat geeft deze mooie dag ons? DALEN en KLIMMEN. En niet te zuinig. Elk dorp is gewoon in een gat gegooid. Eerst een hele steile afdaling met haarspeldbochten naar beneden, dorpje en meteen een hele steile klim met haarspeldbochten naar boven. En overal, ECHT OVERAL staan bordjes met 8 procent bij. Ook als het gewoon 12 procent is. Volgens mij waren de 8% bordjes in de aanbieding.
We halen de grens maar dan is het al donker. Geen geschikte kampeerplekken dus het wordt weer een gesponsorde overnachting. Een hele dure dit keer. Na flink onderhandelen van Danny's kant (weglopen om met mij te overleggen, terugkomen en zeggen dat we nog even verder kijken) krijgen we 10 % korting maar moeten we nog steeds 50 euro inclusief ontbijt betalen. We gaan ook nog pizza eten, die is gelukkig heel lekker en heel goedkoop. we moeten overduidelijk nog even wennen aan onze nieuwe fietsomstandigheden. Weer een lekker bed dus, 21 uur liggen we er in.
55 km gefietst!
De ochtend erna vragen we na het ontbijt aan onze pension eigenaar hoe we bij de grens komen. De beschrijving blijkt een beetje vaag en we komen ergens aan de Donau bij een hotel. Dan maar even een kopje koffie voor vertrek om onze laatste kuna's op te maken voor we de grens over gaan. We hebben internet en zien een mailtje van een van de hosts die we hebben aangeschreven in Bulgarije dat we van harte welkom zijn voor de winter en dat ze alle hulp kunnen gebruiken. SUPER! we hebben een overwinterplek! dus nu ook een fietsdoel, zo snel mogelijk naar Sofia en dan door naar Pavel Banya naar de happy horses farm van Svilena en Nicola.
In het hotel kunnen ze ons wel de goede weg wijzen en daar gaan we. Het nieuws van de werkplek en het passeren van een landgrens zijn weer opstekers die zorgen voor de nodige energie.
Vandaag geen bergen (als het goed is) en we blijven op de provinciaalse weg zodat we lekker kilometers kunnen maken.
Het fietsen is pittig, behoorlijke wind en vooral het tegenliggende verkeer zorgt voor zij rukwinden. De auto's houden over het algemeen goed rekening met ons maar sommige rijden als gekken. Ook het inhalen op de andere baan is soms erg spannend. En het is echt koud. Ik ben al snel weer bezweet en merk bij het stoppen om te plassen dat ik echt koud ben. We proberen een plekje te zoeken om ergens te eten en even op te warmen We hebben nog geen Dinars gehaald dus dit blijkt een lastige opgave. Om ongeveer 16:00 uur komen we in een dorpje waar we kunnen pinnen. We hebben al snel aanspraak en dus ook al snel een heel goed en goedkoop eet adresje. We eten heerlijk, vlees van de gril, frieten en paprika smeersel (ajvar), beide een biertje en we moeten € 7,40 afrekenen!
Dan verder naar Novi Sad voor een warm shower. Het huis is moeilijk te vinden maar begin van de avond komen we toch in het huis van Anna en haar 'familie'. ze leven hier met een aantal mensen en kinderen in een groot huis en doen humanitair werk, althans dat proberen ze op te zetten. Het is een hele aparte ervaring. Het zijn hele aparte mensen. Ze leven samen maar zijn erg op zichzelf. Er wordt geen gedag gezegd, geen goedemorgen. Mensen lopen gewoon in en uit zonder met elkaar te communiceren. Er wordt gezamenlijk gegeten maar niet op elkaar gewacht voor dat er begonnen wordt. en als je klaar bent loop je gewoon van tafel. We weten ook niet of ze het nou leuk vinden dat we er zijn. Of dat het gewoon zo is. Gekke ervaring.
45 km gefietst!
Novi Sad dus, daar zijn we nu. We zijn een extra nachtje gebleven omdat Danny's wiel nog niet goed was, er zat een slag in en de versnelling deed gek. Gisteren heeft hij dat allemaal kunnen oplossen. Vandaag weer verder. Op naar Pancevo waar ons weer een warm shower wacht maar eerst een nachtje kamperen, we gaan het gewoon proberen.
Tot snel en zend ons maar veel warme gedachten,
D&K
PS Naast nieuwe foto's in het album Novi Marof en Novi Sad staan er ook nieuwe foto's in het album Batina. Enjoy!