Disneyland Turkmenistan

Periode: 05-08-2012 tot 10-08-2012

Via: Quchan, Ashgabat, Turkmenabat

Na een lange nachtelijkebusrit van Tehran naar Quchan zoeken we daar 's ochtends een lift naar de grens. Dit blijkt een langere en duurdere rit dan we gedacht hadden maar we vinden iemand bereid met een pick up om ons voor 250.000 Rial (ongeveer 10 euro) naar de grens te brengen.

We zitten wel samen op een stoel gedurende 2,5 uur maar so be it. Ik ben zo moe dat ik gewoon in de auto half uit het raam een tukkie doe. Het is een mooie rit, behoorlijk klimmen, prachtige bergen en riviertjes. Danny heeft een buikgriepje (of hardnekkige voedselvergiftiging) opgelopen in Tehran maar houdt zich goed tijdens de rit.

Dan volgt weer een grens uitdaging. Dit keer twee forten met daar tussen een stukje niemandsland. Eerst een Iraans fort, dan een Turkmeens fort. Zo te zien moeten we ook weer aardig wat posten en checkpoints af. Aan de kant van Iran is het zo gepiept, er wordt even naar de fietsen gekeken, er worden wat stempels gezet en wat gegevens in de computer genoteerd en we mogen gaan. Aan de Turkmeense kant is het een ander verhaal. Het is tenslotte een politie staat. Eerst moeten we met fietsen en al een soort ontvangst hal in. We worden een kamertje in geroepen en moeten geld betalen. Danny vraagt de dame waarom maar wordt alleen maar afgesnauwd en ze beveelt hem een handtekening te zetten en 24 dollar af te rekenen. Iemand anders in de kamer verteld dat dit kosten zijn voor de vreemdelingen registratie. Danny probeert nog een betere uitleg van de dame te krijgen maar dit is tevergeefs. Betalen! Visa voor 40 dollar pp voor 5 dagen en dan ook nog 12 dollar pp voor een registratie. De eerste indruk van Turkmenistan is niet top zullen we maar zeggen.

De tweede indruk ook niet. Na ons een uur of wat te hebben laten wachten terwijl andere mensen vrolijk doorlopen moeten al onze tassen van de fiets en door de röntgen. Daarna moeten alle tassen bovendien open en leeg. Alles wordt aangeraakt en onderzocht. Ik krijg niet de indruk dat dit uit veiligheidsoverwegingen is. Het lijkt meer op voyeurisme. Er wordt zelfs door een dame aan mijn shampoo geroken. Het pakje met mijn nieuwe speedometer gaat open en alle onderdelen liggen verspreid over de tafel. De laptop gaat open en wordt van onder tot boven bekeken. Elk zakje, hoesje, mapje gaat open. Danny is weer een lichtend voorbeeld van geduldigheid. Waar ik al in mezelf vreselijk geïrriteerd sta te mopperen en mijn gezicht boekdelen spreekt, neemt hij alles op zijn gemakkie door met die mensen. HIj houdt een praatje bij elk item, dit is een filter voor water, dit is een brander om op te koken. En dat alles gepaard met een creatief mimespel omdat die gasten geen engels spreken en wij geen Turkmeens.

Nou hebben we niet veel interessants bij ons, veel vieze kleding, sokken met gaten en dat soort dingen maar we hebben een ding bij ons dat mij bij elke grens overgang tot op heden zorgen baart. En dat is een enorm handgemaakt mes dat door het ontwerp geloof ik verboden is in 152 landen. Danny dacht dit enorme mes nodig te hebben voor het slachten van konijnen, wilde zwijnen en het ontschubben van zijn zelf gevangen vis. Die hengel hebben we in Oostenrijk al naar huis gestuurd dus het enige wat Danny vangt is de rekening van een restaurant. Hij wil nog wel eens een vuurtje maken maar dat is hoe oer het wordt. Ik zie hem niet grommend achter wilde zwijnen aanrennen. Afijn dat mes dus. Hoe hij het gedaan heeft is mij een raadsel maar die top vent heeft toch mooi dat mes verborgen weten te houden voor die nieuwsgierige Turkmeense militairen. Gelukkig halen ze alles wel door de röntgen maar zit er niemand achter om te kijken wat er te zien is op het scherm.

Na dit avontuur is de grens post inmiddels uitgestorven. Ik geloof dat er hier een vrij lange siësta gehouden wordt en als je dan de grens over wil heb je gewoon dikke vette pech. We wisselen geld (voor wat later blijkt een hele hele slechte koers) en zijn brutaal en gaan op de trappen van de douane post een broodje tonijn salade zitten eten. Er wordt ons gevraagd waar we heen gaan, wij antwoorden naar Ashgabat. 'Op de fiets?' Duhu, hoe anders. 'Nou ok' zegt de politieman, 'maar niet stoppen en niet van de weg af tot je in Ashgabat bent'. Ok... ook al zo'n prettige binnenkomer.

Dan begint het fietsen. Na (shame, shame) 6 weken stappen we weer op de fiets. Heerlijk! Het landschap lijkt een beetje op Oost Turkije en West Iran maar is ook weer heel anders. Glooiende bergen, geen boom te zien alleen wat lage struiken, verzengende zon en keiharde wind tegen. Na nog een politie checkpoint en 45 kilometer zien we in het dal Ashgabat liggen. Het glimt in de zon. Als we dichterbij komen gaat de bergweg over in een gloednieuwe vierbaans snelweg met glimmende witte lantaren palen die stuk voor stuk afgewerkt zijn met gouden details. De snelweg is compleet verlaten. En dan bedoel ik echt compleet verlaten.

We zien misschien twee auto's als we de stad in rijden. Gloednieuwe glimmende auto's. en twee stadbussen. Gloednieuwe brandschone witte stadsbussen. Alle gebouwen langs de weg zijn nieuw... en wit.... en afgewerkt met gouden details.

En niemand op straat. Helemaal niemand. We fietsen langs perfect afgewerkt en onderhouden parkjes met waterfeatures en gouden standbeelden van President Niyazov’s.

We komen langs enorme pompeuse overheidsgebouwen en universiteitsgebouwen in griekse stijl met zuilen en ornamenten, we komen langs gloednieuwe aangelegde straten en kruispunten alles perfect verzorgd. En niemand die er gebruik van maakt. Uit de gebouwen komen geen mensen, in de gebouwen zien we geen mensen. Alleen op elke hoek van de straat, in elk parkje, bij elk standbeeld een politieagent. Wat is hier gebeurd. Het lijkt wel een spookstad. Of nee, Disneyland na sluitingstijd. WAT EEN BIZARRE ERVARING.

Nadat we dit allemaal een beetje op ons hebben laten inwerken gaan we op zoek naar een hotel. Het eerste hotel is geen succes, 70 dollar per nacht en zeer onvriendelijke mensen en naar zo het er uitziet slecht onderhouden kamers (een hele stad vol perfectie en wij treffen een slecht onderhouden en duur hotel, tja). Dan op naar het volgende hotel op ons lijstje. De plek waar dat hotel stond is nu een enorme bouwput. mmmmm. Dan fietsen we verder en wat zien we: Grand Turkmen hotel, 5 sterren. Danny gaat vragen wat het kost. 107 dollar per nacht. Maar wel een bad. Een normaal toilet. Airco. Een zwembad en sauna. Ontbijt. En hele hele aardige, engels sprekende, behulpzame balie medewerkers. We hebben net een donatie gekregen en besluiten die aan dit hotel te besteden, gewoon omdat het einde van de dag is, het bloed verziekend heet is, we al die onvriendelijke mensen zat zijn en we het met de diarree van Danny wel verdiend hebben om even in een prettige omgeving te slapen. Wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben. Een nacht wordt twee nachten, wordt drie nachten. Danny bevind zicht deze twee volle dagen met name op het toilet. Het is buiten zo warm dat een wandelingetje naar de supermarkt ons volledig uitput dus sight seeing zit er in Ashgabat niet in. Dag drie moeten we in actie komen anders halen we onze 5 daagse deadline niet. Weer blij met onze hotel keuze want de aardige meneer van het reisbureau regelt trein tickets naar Turkmenabat voor ons, zorgt ervoor dat onze fietsen mee kunnen en brengt ons op de dag van vertrek naar het station en gaat pas weg als de fietsen zijn gewogen, ingecheckt en al het papierwerk in orde is. Grand Turkmen Hotel: 321 Dollar well spend! (ohhhooo, pffff)

De trein blijkt comfortabel, we hebben een slaap coupe met 6 personen en twee bedjes voor onszelf. En dat voor 10 dollar per persoon. We maken wat te eten, maken contact met wat mooie Turkmeense vrouwen en gaan dan vroeg ons bedje in. We worden pas weer wakker als we vlakbij Turkmenabat zijn. Fietsen uitladen zonder problemen en maar weer op zoek naar een hotel. In Turkmenabat gaan we drie hotels af, allemaal 60 dollar dus we nemen de laatste. Na een nachtje slapen fietsen we 38 km naar de grens (het lijken er wel 60...), we gaan zonder problemen en op tijd voor onze visa deadline de grens over.

Turkmenistan was niet zo'n prettige ervaring. Het is duur en de mensen zijn vaak in onze beleving niet echt vriendelijk. We hebben natuurlijk maar een klein stukje van het land gezien en alleen het stedelijk gebied. Misschien nog eens terug komen om weer in 5 dagen het land door te crossen. Wel een verademing in Turkmenistan zijn de vrouwen. Geen zwarte vormeloze chadors meer en somber gekleurde mantauxs zoals in Iran maar felgekleurde strakke enkellange jurken en hoofddoeken in alle kleuren van de regenboog. De vrouwen lopen op sandaaltjes met een hakje en houden parmantig met een hand een vrolijk gekleurd parapluutje tegen de zon boven hun hoofd. HOERA voor de vrouwelijkheid!

Gelukkig blijkt aan de andere kant van de grenspost dat de Uzbeekse vrouwen net zo van kleur houden als de Turkmeense en dat de mensen hier wel blij zijn dat je er bent, zelfs de douane beambten zijn ontzettend vriendelijk! Wat een verademing. En... so far so good... geen tekenen van diarree meer!

Groeten vanuit Uzbekistan,

K&D

Mijn Iran: Danny

(het is bijna zover dat we iran gaan verlaten. Ik heb veel gezien van Iran. Waar zal ik beginnen, want ik vergeet altijd snel hoe het begin was. hierdoor kan ik alleen vertellen wat de conclusie is geworden tot nu toe. al de tijd dat ik hier verbleef ben ik bezig mijn beeld aan te passen.)

What do you think of iran, is een vraag die veel gesteld is.

ik geloof dat ik daar nu een antwoord op wil geven.

Wat vindt ik van Iran?

In Iran kan alles en mag je niks!

lieve mensen en kunnen gewoon boos zijn

Iran is een mannenwereld, mannen zijn gewend dat ze belangrijk zijn

Iran is een vrouwenwereld, alles draait om de vrouw

het verkeer loopt, op een eigen manier

lekker eten, kip, yogurt, groente (verse kruiden), limoen, saffraan, rijst en brood

leuke non verbale communicatie

gastvrij

weet je iets niet, dan vraag je het

vraag je het niet, wordt het aan jou gevraagd

de onbekende begeleider die met ons meereist, helpt

De vragen die blijven

Is dit Iran door dit regime?

wat als het regime veranderd... ik ben benieuwd

kon/kan de man zich niet beheersen en zijn de vrouwen daardoor in de jaren zo aangepast

haar gedrag en kleding

ik hoop dat de vrouwen in de tijd zichzelf kunnen aanpassen

Danny

Mijn Iran: Ontmoetingen en Lessen

Periode: 23-05-2012 - 05-08-2012

Via: Marganlar, Marand, Tabriz, Myaneh, Zanjan, Tehran, Shiraz, Esfehan

Ontmoetingen

Een doof-stomme man in Marganlar, een familie man, een trotse man, een warme man. Sijamek neemt ons op in zijn familie en schakelt iedereen in om ons te helpen. Een familie die woont in een woestijn en er het beste van maakt. Zijn prachtige moeder kreeg haar eerste kind toen ze 10 was, daarna kreeg ze zoveel kinderen dat ze 20 jaar lang of zwanger was of een kind de borst gaf of beide. We leerde dat er niet veel nodig is om gelukkig te zijn. Dat wij slapen op matjes gevuld met dons en zij slapen op een metalen stelling met een tapijtje eroverheen. Wij leerde dat de grote van de borsten van een vrouw zorgt voor grote sterke kinderen of kleine magere kinderen. Wij leerden wat openheid en gastvrijheid in Iran is.

Op de weg naar Tabriz ontmoeten we een wielrenner uit Marand. Een jonge gozer. Reza werkt in een meubelfabriek waar hij elke dag naartoe fietst. Wielrennen is zijn passie en dat doet hij goed. Hij heeft nog nooit van Mcdonalds gehoord en dat doet ons goed. Hij spreekt drie woorden Engels maar meestal begrijpen we elkaar. Hij neemt ons mee naar het huis van zijn trainer, Parvis 'the Iron Horse', waar we kunnen slapen. Ze hebben niet veel maar geven ons alles wat ze ons kunnen geven, te eten, te drinken, een telefoonkaart, een pasfoto met op de achterkant 'I love jou Kim en Danny'. De ochtend dat we willen vertrekken kopen ze schoenen voor me omdat mijn Teva's volgens hun wielrenners kennis niet geschikt zijn om mee te fietsen. We krijgen uitgeleide uit Marand, Reza op zijn fiets en Parvis op zijn brommertje. Hij duwt eerst mij de berg op, rijdt terug en duwt dan Danny de berg op. Nu weten we waarom hij de 'Iron Horse' heet. Reza fietst met ons mee tot halverwege Tabriz en laat ons zijn werkplek zien. Trots. Ik geef hem een bloem die hij niet meer los laat. Van Reza leer ik wat bescheidenheid is.

Een pas getrouwd stel in Tabriz, Payam en Negar. Ze wachten op hun huis en vinden het moeilijk dat ze nog niet bij elkaar kunnen zijn. Ze nemen ons mee naar een museum en de Bazar. Hij weet ontzettend veel van de Perzische geschiedenis. We horen voor het eerst hoe rijk de Perzische geschiedenis is en hoe trots de mensen in Iran zijn op deze geschiedenis. Zij heeft Engels gestudeerd maar komt niet aan de bak. Hij voelt zich verantwoordelijk om werk voor haar te vinden. Ze worstelen met de beperking en de gelimiteerde mogelijkheden in Iran en zoeken naar wegen om hier mee om te gaan. Weekendjes naar Turkije geeft hen de vrijheid en de kans om samen te zijn. Leuke, jonge opgeleide mensen. En toch... als ik haar een vraag stel geeft hij antwoord. Ik leer dat dingen niet altijd zijn zoals ze lijken, dat cultuur en gewoonte van generatie op generatie wordt overgedragen.

In Myaneh stuurt een host die ons niet kan ontvangen zijn vriend om ons te helpen ook al slaan we dat aanbod af, zijn vriend komt toch. Farud is 22 woont gedeeltelijk bij zijn familie in Myaneh en gedeeltelijk in Tabriz op zichzelf. Hij studeert en weet dat hij het goed moet doen om kansen te krijgen om Iran te verlaten. Zijn passie is muziek. Zelden hebben we zo'n wijze jongen ontmoet. Hij is open en de eerste met wie we echt praten over het regime in Iran, politiek en religie. We zien voor het eerst wat het doet met mensen. Dat het mensen wegjaagt van hun geloof in plaats van dichterbij brengt. Dat mensen hoop verliezen, de moed verliezen en voor zichzelf kiezen. Dat de enige toekomst die mensen zien niet in Iran ligt. Hij neemt ons mee naar een moskee gevuld met hele kleine spiegeltjes en het is prachtig. Ik in het vrouwengedeelte en Danny in het mannen gedeelte hebben eenzelfde emotionele ervaring. Voor het eerst ervaar ik de samenhorigheid onder iraanse vrouwen. Geen vuile blikken en Chadors die voor het gezicht worden getrokken maar een lach en een groet die zorgt voor begrip. Ze nemen me aan de hand en ik ben een van hen. Zijn moeder kookt voor ons, ze is prachtig en lief en sterk. Ze geeft me een hoofddoek voor een koeler hoofd en handwerk kleedjes uit Mashad. We leren hoe fantastisch de Perzische keuken is!

In Zanjan worden we vlak voor de stad opgewacht door twee studenten Rasoul en Majid. Ze willen graag met ons praten en zijn ontzettend enthousiast. We vragen ons ze kunnen wijzen naar de atleten vereniging waarvan ons is verteld dat ze misschien een accommodatie voor ons hebben. Voor we het weten hebben de twee jongens hun fietsen gehaald en worden we de hele stad door gesleept. Het lukt niet om een gratis of goedkope accommodatie te vinden dus we eindigen in de tent in een park. We leren dat gastvrijheid ook te ver kan gaan. We leren dat we beter wat meer de dingen in eigen hand kunnen houden. We leren dat het soms moeilijk is om je eigen weg te gaan als mensen je graag willen helpen. We leren dat mensen soms boos worden als je niet op de gastvrijheid in wil gaan.

Een man In Zanjan die ons tijdens de lunch een lift aanbiedt naar Tehran. Jamshid, hij start een nieuw bedrijf en laat ons zijn terrein zien met trots en frustratie. Het is moeilijk om iets voor elkaar te krijgen in Iran. Moeilijk maar niet onmogelijk. Hij heeft geen verstand van politiek maar ziet geen goed in het regime en de politiek in Iran. 'The best policy is no policy'. Hij houdt van zijn land, van Perzië en van de rijke geschiedenis. Van hoe het was. Hij werkt hard om zijn dochters een betere toekomst te geven en ze te leren dat het anders kan. Hij heeft ze naar karate gestuurd om voor zichzelf op te komen, hij heeft ze naar Duitsland gestuurd om zichzelf te ontwikkelen. Het doet hem pijn dat ze zo ver weg zijn maar het zou hem meer pijn doen als ze dichtbij waren.

Een familie in Tehran. Een prachtige familie, een warme familie, een sterke familie, een zorgzame familie. Farima probeert haar eigen weg te gaan. Haar nagels lakken, haar lippen stiften, haar ogen opmaken, haar hoofddoek achter op haar hoofd dragen. Het betekend altijd alert. Het betekend het risico van arrestatie, het betekend het risico van sancties zoals haar auto die in beslag genomen wordt voor een paar dagen. Maar ze doet het toch. Kleine stapjes in de richting van meer vrijheid. Niet wachten tot je het krijgt maar nemen. Sterke vrouwen. Ze wil niet trouwen, ze wil alleen wonen maar kan moeilijk een appartement huren als vrouw alleen. Ze wil promoveren maar kan in Iran geen plek vinden. Ze wil vrij over straat lopen zonder beperkingen. Ze wil Iran verlaten. Haar tweelingroer Farshad gaat Iran verlaten. Ik leer een beetje meer over hoe het is om vrouw te zijn in Iran en over hoe weinig wij ons daarvan kunnen voorstellen. Hoe slecht wij daarover kunnen oordelen. Hoe moeilijk het soms ook voor me is om als vrouw te fietsen door iran het is niets vergeleken bij wat zij elke dag doormaken. Dat het maar een tipje van de sluier is en dat ik weg kan wanneer ik wil.

Ramin en Narges in Shiraz. Een stel dat trouw is aan hun geloof maar niet aan de beperkingen die de regering oplegt in naam van deze religie. Een stel dat ons de hand schudt en met ons praat over alles. Narges die ervoor kiest om haar hoofddoek te blijven dragen in Danny's aanwezigheid omdat ze dat prettig vind. Omdat het een kwestie is van haar persoonlijke moraal. Een stel met een sterke familie band. Die niet weg willen uit Iran. Een stel dat wel weg gaat omdat zij in Iran niet kan promoveren. Een stel dat zo veel lacht dat het aanstekelijk is. Ik leer hoe je een chador draagt. Ik leer dat het zo ook kan.

Een ander stel in Shiraz. Marjan belt 6 hosts om te kijken of er iemand ons kon ontvangen, zij nodigt ons uit om naar Perspolis te gaan. Zij en haar man Mehdi bieden aan om ons te hosten terwijl ze al een gast hebben. We eten heerlijke aardappelsalade en drinken echte wijn. We leren dat het moeilijk is om elkaar te begrijpen als er emoties in het spel zijn. Zij zijn verdrietig over de situatie in hun land. Zij heeft verdriet. Over hoe Amerika slimme mensen uit Iran weghaalt om te daar te studeren en ze dan de rug toekeert als er sancties op Iran gelegd worden. Over hoe er na de verkiezingen mensen werden vermoord op straat en geen enkel land uit het westen ingreep. Hoe het westen als het om nucleaire wapens gaat vooraan staat om in te grijpen en sancties op te leggen. Hoe dit niet de regering raakt maar de bevolking die leeft onder een regime dat ze niet willen. Over de beperkingen die ze heeft. Over de vrijheid die ze niet heeft. Dat ze geen andere mogelijkheid ziet dan weg gaan, wetende dat dit de kans op verandering alleen maar kleiner maakt. En toch zegt zij: ik hou van mijn land, van Perzië, niet van wat het nu is. En ik heb ermee leren leven, ik kan alles doen, je moet alleen creatief zijn. Ik leer dat mannen in Iran je ook kunnen knuffelen als je verdrietig bent. Ik leer dat het soms moeilijk is elkaar te begrijpen ook al bedoel je hetzelfde.

Omid en Sonya en al hun vrienden in Tehran. De mooiste en liefste mensen die je je kan voorstellen. Ze hosten ons drie weken en zien ons dan nog liever niet gaan. Ze laten ons zien dat je in dit land alles kan doen wat je zou wil. Zelf gebrouwen bier drinken. Dansen op een berg. Dansen in een rijdende bus. Kamperen in de bergen met vrienden, ongetrouwde mannen en vrouwen in een tent. Pingpongen, zwemmen, naar een nomaden markt. Alles kan. Vooral laten ze ons zien hoe veel plezier zij hebben. Wat een leuk leven zij leiden. Ze denken er geen moment aan om Iran te verlaten. Dit is hun thuis. En ze hebben een grote familie. Een familie van vrienden waaronder de verschillen worden gerespecteerd. Geen hoofddoek, hoofddoek, religieus, gelovig. atheïst, stellen met kinderen, gescheiden, getrouwd, vriendje vriendinnetje. Er zit van alles tussen. Er worden pittige discussies gevoerd. We leren ze de basis passen van salsa. We eten, koken, drinken en eten nog wat meer. Het is een fantastische afsluiting van onze tijd in Iran. Deze mensen die houden van het leven. Vrienden.

Lessen

Ik leer ontzettend veel en het is niet altijd een leuke les. Ik leer vooral veel over mezelf en mijn uitdaging en/of beperkingen. Ik heb het soms moeilijk met mannen die hun grenzen niet kennen, vrouwen die mij dat kwalijk nemen. Opdringerige mensen. Mensen die geen nee begrijpen of denken te weten wat goed voor mij is. Altijd alert zijn op welke prijs ze je rekenen en daar over te moeten onderhandelen. Boze mensen die je hier niet willen. En dit is begrijpelijk. En dit is gelukkig maar soms. Vooral zo veel mooie ontmoetingen. Zo veel mensen die hoog opgeleid zijn, die slim zijn en gemotiveerd. Zo veel mensen die worstelen en beter willen. Geen toekomst zien. Een land waar de religie wordt ingezet voor macht en waar de regering alles kan doen in de naam van de islam. Een land met trotse mensen, trots op Perzië en op de rijke cultuur en de rijke geschiedenis. Mensen die je alles willen geven en oprecht blij zijn dat je er bent omdat je vrijheid vertegenwoordigd.

Voor het eerst ervaar ik een cultuurverschil en leer ik een klein beetje hoe hier me om te gaan. Maar ook zie ik naast de verschillen de overeenkomsten. Mensen hebben eigenlijk overal ter wereld dezelfde wensen en dromen, het zijn vooral de omstandigheden die ontzettend verschillen. Het is leerzaam om een andere rol te hebben als vrouw. Ik krijg een waardevolle les in bescheidenheid, niet altijd als eerste je mond open trekken maar even afwachten en aankijken. Ik leer open te staan voor 'anders', niet oordelen en hoe moeilijk dat eigenlijk is. Ik wil zo graag praten met de mensen over de verschillen en de overeenkomsten maar dat blijft moeilijk. Emotie staat dit in de weg. Ik zou zo graag willen helpen maar leer ook dat verandering moet starten bij de mensen zelf. Kleine stapjes naar meer vrijheid. Maar die stapjes moeten zij nemen. Niemand van buiten kan bepalen wat meer vrijheid voor hen betekend, niemand kan bepalen wat de mensen in Iran nodig hebben, wat goed voor hen is. Alleen zij zelf kunnen dat en alleen zij zelf kunnen verandering te weeg brengen. Ik leer dat we veel van elkaar kunnen leren.

Iran is een land van tegenstellingen. Het brengt me in verwarring, het ontroerd me, het heeft mijn hart gestolen en het heeft mijn hart gebroken. Dit is mijn ervaring, mijn visie, dit is mijn Iran. Het enige wat ik kan zeggen is: Ga het zelf ervaren. Je zal verrast worden en ontroerd en misschien als je geluk hebt zal je zelfs een beetje in verwarring worden gebracht.

Kim

Terug van weggeweest

Tehran, Iran, 28-07-2012

Hallo allemaal, daar zijn we weer, terug van weggeweest!

Verdrietig

De laatste week ben ik een beetje terneergeslagen. We maken heel veel mooie dingen mee, ontmoeten heel veel mooie en lieve mensen maar ik voel me lichamelijk nog steeds niet fit en dat weegt zwaar. Zoals de meeste van jullie weten was ik in Turkije geveld door gordelroos. We hebben het drie weken rustig aan gedaan en toen zijn we verder gegaan Iran in. Sindsdien, maar eigenlijk daarvoor al, blijf ik last hebben van vage klachten en vermoeidheid. De afgelopen weken heb ik het steeds afgedaan met zal wel te veel aan mijn hoofd hebben. De afgelopen week begon ik me toch een beetje zorgen te maken. Ondanks veel slapen en rustig aan doen blijf ik moe, duizelig, misselijk, hoofdpijn en kost elke inspanning me ontzettend veel kracht. Ik ben naar de dokter geweest en heb een bloedtest gehad. Guess wat? Ik ben kerngezond. Nou is dat natuurlijk super fijn om te horen maar ik begin toch een beetje aan mezelf te twijfelen. Zit dit tussen me oren? Hij dacht aan mijn nagels en ogen te zien dat ik bloedarmoede heb maar uit de bloedtest blijkt dit niet. Toch heb ik vitamine injecties gekregen en ijzertabletten. De dokter gaf aan dat het waarschijnlijk komt door dat ik mijn lichaam niet genoeg tijd heb gegeven om van de gordelroos te herstellen. Een hardnekkige gordelroos dus. Laten we het daar maar op houden.

Afgelopen donderdag en vrijdag zijn we, ondanks dat ik me heel slecht voelde, met onze hotst twee dagen naar het noorden van Iran gegaan om een nachtje te kamperen. Het heeft me goed gedaan. Ik voel me nog steeds niet top maar heb wel kunnen nadenken en heb een beetje meer rust gekregen. Nu dus weer met een klein beetje vernieuwde energie aan het schrijven en plannen aan het maken om onze spullen te pakken en verder te gaan. Het is genoeg geweest in Tehran, tijd om de vervuiling om te ruilen voor groene bergen en…. de ZEE! We zijn van plan om volgende week een trein te nemen naar het noorden en een paar dagen aan de Caspische zee te verblijven. Vanuit daar zullen we naar de grens van Turkmenistan gaan. We moeten 5 augustus Turkmenistan in en hebben 5 dagen om de +/- 750 kilometer van Ashgebat naar de Oezbeekse grens af te leggen. Omdat het de heetste maand van het jaar is in de woestijn van Turkmenistan met temperaturen van 50 graden hebben we besloten niet te proberen om dit te gaan fietsen. We zullen dus ook door Turkmenistan een ander vervoersmiddel zoeken en de fiets weer oppakken in Oezbekistan. Alle visa zijn geregeld in Tehran en alle data staan nu dus ook vast. 8 oktober gaan we china in!

Blog

Jullie hebben lang niets van ons gehoord. Alle lichamelijke klachten, de zorgen en geregel mbt de visa's en onze nederelandse verzekeringen hebben er voor gezorgd dat er andere prioriteiten waren. Er staan een hoop verhalen te wachten en een daarvan heb ik dan eindelijk gepost. Ik hoop dat jullie ons niet vergeten zijn en dat jullie onze blijven supporten, het betekend veel voor ons! Check onze eerste dagen in iran: album Dogubayazit-Tabriz en het nieuwe verhaal Dagboekfragmenten.

De verhalen zullen de komende tijd misschien een beetje door elkaar lopen (aangezien ik nog niet eens de helft van Turkije heb verteld) maar hou vol, er komt een tijd dat ik weer helemaal bij ben :-)

Iedereen bedankt voor de blijvende steun die zich uiten in lieve berichtjes op facebook, de lieve en leuke berichtjes op ons blog en de donaties die we ontvangen ;-)

K&D

Dagboekfragmenten van de eerste mooie en verwarrende dagen in Iran

23-05-2012 Maku, Iran

68 km gefietst

We vertrekken redelijk op tijd uit Dogubayazit om ook bijtijds de grens naar Iran over te gaan. Het is een warme dag. Na 10 kilometer komen we fietsers tegen. Een Duits stel dat na veel pech met allerhande visa zaken na 3 weken Iran terug naar Turkije gaat om het via een andere route te proberen. We kletsen en wisselen wat gegevens uit en dan is het al niet vroeg meer. We zien van dichtbij hoe groot de berg Ararat eigenlijk is omdat het ons een halve dag kost om om de helft van de berg heen te fietsen. Het gaat hard waaien (tegen natuurlijk) en daarna gaat het hard regenen. Gelukkig draait de wind. 5 kilometer voor de grens begint de rij met vrachtwagens, wij fietsen vrolijk door, ik in mijn veel te grote regenpak met een veel te kleine capuchon en Danny in zijn horrorfilm regenjas. Bij de grens aangekomen moet dit ook een raar plaatje zijn maar gelukkig weerhoudt het de douane er niet van ons te voorzien van de benodigde stempels. Hoewel we weer bijna zonder exit stempel Turkije verlaten. Het is een echte grens overgang met een hek wat handmatig opengedaan moet worden. Alles uit de jaren 70 inclusief meubilair.

Na de douane staan er onmiddellijk 10 mensen om ons heen, change money change money. We zijn een beetje overdonderd van dit alles en besluiten alleen de 40 turkse lira om te wisselen die we nog hebben. Eerst even dat geld uit vogelen en dan op ons gemak wisselen. Dat geld is echt gecompliceerd. Er wordt betaald met Rials, 20000 Rial is ongeveer 1 euro. Prijzen worden alleen niet aangegeven in Rials maar in Tomams wat 1/10e van de Rial is. 10 rail is dus 1 Toman. Alsof je naar de bakker gaat en er staat dat het brood 10 cent kost maar je moet 1 euro betalen. Verwarrend dus! Bovendien staan prijzen alleen in het Perzisch aangeven en die tekens hebben we nog niet onder de knie. Dan maken we onze eerste kilometers in Iran. Er veranderd eigenlijk niet veel. Er wordt nog meer getoeterd en gezwaaid. Het landschap is hetzelfde als oost Turkije, alleen groener. Het eerste stadje direct na de grens Bazargan is een troosteloos gebeuren. Het duurt even voor we een tentje hebben gevonden om te eten. Uiteindelijk brengt een aardige meneer die drie woorden engels spreekt ons naar een restaurant. Daar zit een dame die ons herkend uit het Hotel in Dogubayazit en ze helpt ons met bestellen van het eten. Het is heerlijk om nieuwe smaken te proeven, we krijgen een rood soepje met granaatappel pitjes erin, pannenkoeken die we ook kennen uit Turkije, heerlijke witte rijst en saffraanrijst en kip van de spies. Het eten kost ons ongeveer 9 euro wat wij niet goedkoop vinden maar het smaakt heerlijk. Buiten gekomen regent het weer. We wachten even maar besluiten dan verder te gaan. 10 kilometer buiten het dorp vinden we een park waar we van harte welkom zijn om te kamperen. We krijgen thee aangeboden en allerlei lekkers van de beheerder van het park en een engels sprekende leraar. Uiteindelijk kunnen we slapen in een ongebruikt bijgebouw en hoeven we de tent niet meer op te zetten. Het is nog vroeg en samen kijken we een filmpje. De eerste dag en nacht in Iran is goed verlopen!

24-05-2012 Marganlar, Iran

49 km gefietst

Vandaag was de dag dat we wakker werden in een kippenhok. Ons ontbijt verzorgd werd door meneer Efandiyar. Er een aapje in mijn vinger beet en niet meer losliet. Er een Iraniër dacht dat het ok was om aan mijn billen te zitten. Dat we van ons laatste geld 6 eieren kochten. Dat we zonder geld kwamen te zitten in Iran. Dat ik uit mijn hum was omdat ik me weer zo slecht voorbereid voelde. Dat het niet regende! Dat ik mijn eerste schildpad in het wild zag. Dat ik zag dat die langharige schapen onder al dat haar hele gekke hangbillen hebben. Dat het geen lente meer was maar zomer. Dat we geen slaapplaats konden vinden. Dat we in huis werden genomen door de super super lieve familie Alahwerdezade. Dat broer Sijamek onze euro's na veel telefoontjes omwisselde voor Rials. Vandaag was de dag dat we gingen slapen in een kolenhok.

25-05-2012 Qarah Zuja'Oddin

48 km gefietst

Vandaag kwamen we erachter dat het hier anderhalf uur later is dan in Turkije en we vergeten waren onze klokjes hier op af te stemmen. Dat was een gekke gewaarwording en een heleboel dingen werden me ineens duidelijk. Waarom onze host gisteren zij dat hij om 7 uur op zou zijn en ik vanochtend op mijn klok keek om 5 uur en hij al in de weer was. Waarom ze het een beetje vreemd vonden dat Danny zo lang in zijn bed bleef liggen. Waarom het al zo vroeg zo warm was… Eenmaal op weg stoppen we in Qarah Zuja'Oddin voor de lunch en boodschappen. Het is vrijdag maar gelukkig zien we een heleboel winkels die gewoon open zijn. Na een rondje door het dorp komt er een man achter ons aan op de fiets en spreekt Danny aan. Hij geeft hem en hand en vermeld dat zijn religie het niet mogelijk maakt mij de hand te schudden. Hij blijkt dierenarts en geeft aan erg behoefte te hebben aan contact met toeristen. Hij heeft er al een hoop over de vloer gehad. Hij vraagt ons te blijven zodat we zijn engelse klas kunnen ontmoeten maar we slaan af. We hebben nog maar 30 kilometer gefietst en moeten nog wat verder komen. Hij helpt ons met een lunchplekje te vinden, boodschappen te doen en een iraanse simkaart te kopen voor onze telefoon (deze blijkt later niet geactiveerd en dus niet te werken). Ik heb niet zo'n prettig gevoel bij deze meneer. Hij behartigd niet echt onze belangen waardoor ik het idee heb dat we voor een aantal zaken meer betalen dan nodig is. Ook stelt hij wel vragen maar wacht hij de antwoorden niet af. Hij blijft aandringen dat we blijven maar we slaan af. Nadat we afscheid nemen fietsen we verder. Het blijkt erg warm en we besluiten even in de schaduw te gaan liggen. Na een halfuurtje stopt er een auto en de dezelfde dierenarts stapt uit met zijn gezin. Hij had al verwacht ons hier te vinden en we moeten een kopje thee meet ze drinken. Op vrijdag middag spendeert hij quality time met zijn gezin….?? Zijn vrouw is een bijzondere en lieve vrouw die het niet makkelijk heeft en mij daarover in vertrouwen neemt. Na thee weet de dierenarts wel een kampeerplekje voor ons en neemt Danny mee in de auto om hem een plekje te laten zien in een bos een paar kilometer verder. Het blijkt inderdaad een goed plekje, we nemen afscheid en fietsen verder. Als de tent staat, ik gewassen ben en Danny net het vuurtje aan heeft om eten te maken verschijnt de dierenarts weer. Volgens eigen zeggen moest hij naar een spoed bevalling en kwam toch langs ons plekje, even checken of alles goed was met ons. Ik kan het niet meer opbrengen om weer met deze rare vent te praten en blijf in de tent. Als hij weg gaat slaap ik al, zonder te eten….

26-05-2012 30 km voor Marand

52 km gefietst

Na de gekke ervaring met de dierenarts slapen we uit en gaan we pas om 11 uur op pad. Het is een gekke dag. We hebben ontzettend onweer en regen, daarna een prachtige regenboog. Een gozer op een brommertje volgt ons en als Danny bij een afdaling een voorsprong op me heeft grijpt hij zijn kans om van achter mijn kont te grijpen. Ik ben behoorlijk overstuur van deze actie (ja het is mijn kont maar….) en Danny is boos. Het is gek wat er hier gebeurd in het hoofd van de mannen als ze een westerse vrouw op een fiets zien. Het ongevraagd maken van foto's van mijn achterkant kan ik nog wel handelen maar dit is echt een klote gevoel. Na een ijsje gegeten te hebben om de pijn te verzachten en we hebben besproken wat we allemaal met die rotzak zouden willen doen (ohhhhhhoooo echt errugh) stappen we gewoon weer op de fiets. Nu weten we dat we dichter bij elkaar moeten blijven. Het is moeilijk een plekje te vinden, we besluiten bij een politie bureau te vragen waar we veilig kunnen kamperen, ze wijzen naar een veld tegenover het politie station. Later komt er een agent die het allemaal niet lijkt te begrijpen om onze paspoorten te bekijken, er wordt natuurlijk geen woord engels gesproken en druk heen en weer gebeld. Uiteindelijk mogen we blijven staan en besluit de aagt de hele aangelegenheid maar te vergeten. Wij zijn allang blij! pas om 22:51 liggen we in de tent. PFFF wat een dag. Morgen Marand en weer een nieuwe uitdaging: INTERNET!

27-05-2012 Marand

38 kilometer gefietst

Onderweg naar Marand zien we in de verte twee fietsers. Denkend dat het wereldfietsers zijn fietst Danny zich een breuk om ze in te halen. Het blijken iraanse wielrenners, Reza en Bahman. Bahman heeft zijn knie geblesseerd en als we ze inhalen houden ze net pauze. Ze vragen of ze ons Marand in mogen begeleiden. Dat mag maar we zijn langzaam zekere met deze hitte dus daar moeten ze rekening mee houden. Geen probleem voor ze maar de taal barrière is groot dus we weten niet of ze ons nou begrijpen. Toch blijkt ook deze keer maar weer dat je altijd meer doet als je achter iemand aan fietst (auto of andere fietser) al is het alleen maar omdat je je eigen tempo niet kan bepalen. Ik raak na een klim oververhit en wordt niet lekker. Gelukkig zijn er 10 mannen die me te hulp schieten met water. Die verdomde Iraanse kleding ook, ik zweet me rot, lange broek, lang shirt met lange mouwen en een hoofddoek. Na wat rust, een nat hoofd en een water infuus gaat het weer. De jongens beloven dat we er bijna zijn. Dit blijkt natuurlijk niet het geval.

Uiteindelijk nemen ze ons mee naar het huis van hun coach om te lunchen. Parviz 'the iron horse' Gadiry stelt zijn huis tot onze beschikking en nodigt ons uit te blijven slapen. We willen eigenlijk verder maar we moeten naar een internet cafe en boodschappen doen, dit zal wel weer een groot deel van de middag in beslag nemen dus we besluiten te blijven. Na de lunch neemt Reza ons mee Marand in en regelt dat onze simkaart vervangen wordt door eentje die wel werkt en brengt ons naar een internet cafe waar we couchverzoeken versturen voor de komende steden. Reza neemt ons mee uit eten en staat er op dat we niets betalen. Het is lastig en we doen ons best maar we komen hier niet onderuit.

Ik voel me buiten echt niet op mijn gemak. Ik loop in mijn fietskleren (lange fietsbroek en sandalen) en er wordt ontzettend op me gelet en afkeurend naar me gekeken. Ik probeer te omschrijven wat ik zie en als ik er een omschrijving aan moet geven dan is dat de volgende: de mannen kijken naar me als hongerige honden naar een stuk vlees en de vrouwen kijken naar me alsof dat mijn schuld is. Ik voel me zoo niet op mijn gemak, het maakt me verdrietig. Ik doe mijn best om me aan te passen maar het is blijkbaar niet voldoende. Het zorgt voor een verdrietige en verwarrende dag.

'S avonds kijken we een filmpje, we kunnen kiezen uit Rambo 1,2 of 3 we kiezen er een, ik weet niet meer welke. Uiteindelijk schaamt Reza zich een beetje voor het geweld wat hij ons laat bekijken en zet de film net voor het einde uit. Ook al is het een hele slechte film dat we niet weten hoe het eindige blijft ons achtervolgen! Niets beters dan een slechte jaren 80 film om te vergeten wat voor een klote dag je hebt gehad!

28-05-2012 Marand-Tabriz

79,79 km gefietst!!!!!!

Ondertussen zijn onze hosts ontzettend lief voor ons. De volgende dag wacht ons een ontbijten en kopen Parvis en Reza schoenen voor me. Hun professionele mening is dat mijn Teva's niet geschikt zijn om mee te fietsen. Sterker nog als ik op deze schoenen door blijf gaan dan zal ik uiteindelijk blind worden. Geen prettig vooruitzicht maar het alternatief dat ze aanbieden is een nog grotere ergonomische uitdaging. Het zijn 'nike's' huhhuh ;-) en ik ben er vrij zeker van dat het twee linker schoenen zijn. De mannen constateren gelukkig dat ze me echt te krap zitten en zonder veel tegenstribbelen kan ik de schoenen achterlaten. Aangezien ze ons naar Tabriz willen begeleiden had ik toch niet gewild dat ik uit beleefdheid naar Tabriz had moeten fietsen op twee linker 'nike's'. Afijn, na cadeautjes uitgedeeld te hebben (gelukspoppetjes, drinkflessen die we niet meer gebruiken, een rode nepbloem die Reza vervolgens de hele dag niet meer loslaat…) en onze hosts ons hebben voorzien van jam en siroop voor onderweg kunnen we op pad. Helaas komen we er achter dat Danny zijn zonnebril is gepikt. Waarschijnlijk gisteren in alle commotie rond onze aankomst bij het huis van Parviz gebeurd, echt klote want de bril was op sterkte en is dus niet zo makkelijk te vervangen. Maar die dingen gebeuren, dus zonder mokken (nou ja een beetje mokken van Danny) op pad! De eerste 10 kilometer Marand uit blijkt een klim en het is weer een warme dag. Parvis vergezeld ons met zijn motortje, Reza op zijn fiets. Als Parvis mij en Danny omstebeurt de berg op duwt weten we ineens waar zijn bijnaam vandaan komt. Hij is met recht de iron horse! Bovenop de berg eten we nootjes en gedroogd fruit en nemen we afscheid van Parvis. Reza zal verder met ons mee fietsen tot halverwege Tabriz waar zijn werk zich bevind.

Als Danny hoort dat Reza in een meubelfabriek werkt wil hij uiteraard mee naar de fabriek. Reza belt zijn baas of dit ok is en het is ok. Voor we het weten krijgen we een rondleiding door de fabriek en is Reza zo trots als een pauw. Na deze stop fiets hij nog met ons mee naar Sofian waar we na een kopje thee afscheid nemen. Dan zien we dat het nog maar 30 kilometer naar Tabriz is en besluiten we de familie van Amros te bellen dat we vanavond laat in Tabriz zullen zijn! De eerste mijlpaal in Iran, TABRIZ!

Vlak voor Tabriz stoppen we bij een ijsjes zaak om wat te eten en om de familie van Amros te bellen dat we er aankomen. Eerst krijgen we geen contact maar als ze eenmaal door hebben dat we er aankomen worden we elk half uur gebeld door verschillende mensen die geen, half of goed engels spreken, of alles goed gaat. De eigenaar van de ijsjes zaak geeft ons nog een ijsje en chocolaatjes en dan beginnen we aan de toch Tabriz in.

Het verkeer is voor het eerst in Iran een beetje lastig onderweg. Je moet alert zijn omdat er hard en ogenschijnlijk ongecontroleerd gereden wordt. De mensen die foto's van ons maken zijn eigenlijk het grootste gevaar want die gaan langzaam naast je of voor je rijden of stoppen ineens. Meerdere malen voel ik me ongemakkelijk omdat er auto's stoppen en doen alsof ze iets belangrijks te doen hebben en dan als we voorbij zijn ineens foto's maken van mijn achterkant. Of langzaam naast me gaan rijden en gewoon naar me staren. Een keer wordt ik voor de lol van de weg gereden. Dit veranderd gelukkig naarmate we dichter bij de stad komen, er wordt goed rekening met ons gehouden, er wordt weer gezwaaid en getoeterd en vrolijk gekeken naar ons. We worden dan voor het eerst geconfronteerd met het verkeer in stedelijk Iran en dat is waanzinnig. Er zijn geen regels, of als ze er zijn worden ze niet nageleefd en er is maar een manier om te overleven en dat is je mee laten gaan en brutaal zijn. Na een paar keer de weg te hebben gevraagd komen we zonder kleerscheuren om 21:00 uur aan bij de winkel van de familie van Amros en worden we warm onthaald. Na verschillende telefoontjes heen en weer met onder andere met Amros, thee gedronken te hebben worden we door Payam en Saeed naar een hotel begeleidt. We zijn moe maar voldaan na deze dag met ups en downs!

Iran. We zijn er, we hebben het gehaald! Het is een verwarrend land, een tegenstrijdig land. Mooie, prachtige, lieve mensen maar ook afstandelijke harde mensen. Mooie, prachtige natuur met een overdaad aan groen en water en dan uren niets dan kale, droge snikhete, heuvelachtige kilometers. Een ding is zeker, we zullen ons hier zeker niet vervelen!

Iran here we come!

23-05-2012 Dogubayazit

Vandaag gaan we de grens over na Iran!

Er is een hoop gebeurd in Turkije en we nemen met weemoed afscheid van dit fantastische land en deze fantastische mensen! we hadden hier zeker nog drie maanden hadden kunnen blijven. Maar nieuwe avonturen wachten en ook daar kijken we weer ontzettend naar uit. Met nieuwe moed een redelijk gezond lijf en gehuld gepaste kleding fietsen we vandaag de grens over.

Door allerlei omstandigheden heeft het blog een beetje geleden. Ik krijg de achterstand maar niet weg. Ik zal vanaf nu gewoon nieuwe verhalen er op zetten en af en toe een verhaal uit Turkije. De volgorde zal dus een beetje door elkaar lopen. Voor nu alvast een voorproefje met de foto's van onze zwarte zee route.

veel plezier & keep you posted!

We are on the road again.

K&D

FIETSEN!

Periode: 03-05-2012 tot 09-05-2012

Via: Trabzon, Kars, Dagpinar

Fietsen!

En dan ben je na drie weken weer aan het fietsen! Het is maar goed dat ik dit vandaag schrijf en niet gisteren. Vandaag staat alles weer in perspectief. Vandaag schijnt de zon weer. Vandaag is alles weer goed.

Gisteren niet. Gisteren was niet zo'n hele leuke dag. Stel je voor 2 uur en 15 minuten fietsen en dan nog Kars achter je zien liggen, 2 uur en 15 minuten klimmen en dan maar 15 kilometer hebben afgelegd. En dan achter elke berg een onweersbui. En een regenpak waar na een uur dragen al de gaten invallen. Niet droog dus. Om depressief van te worden.

Hoe dat zo kwam

Dinsdag avond hebben we de bus vanuit Trabzon genomen richting Kars.

Dit was een hele onderneming. We zouden 's ochtends om 7:30 in Kars aankomen. Dit werd 9:30. We waren gebroken na deze busrit en maar een paar uurtjes slaap. We konden overdag niet bij onze host terecht. Pas om 18:00 uur kon hij ons ergens ontmoeten. We hebben een parkje opgezocht en even een tukje gedaan in het gras. Dit duurde niet lang want al gauw was er veel aandacht voor ons en onze fietsen.

S'middags werd het weer slechter en hebben we een cafe opgezocht en daar de rest van de middag doorgebracht. Einde van de dag kwam onze host ons bij het benzinestation halen en konden we achter hem aanfietsen naar zijn huis. Zijn huis bleek een ruim appartement waar we een eigen kamer hadden met een slaapbank. Ideaal. Ook een goede keuken en comfortabele douche tot onze beschikking. Het enige nadeel van deze couchsurfing host, hij voelde zich niet comfortabel genoeg om ons alleen te laten in zijn huis als hij aan het werk was. Dus elke ochtend om half negen stonden we paraat om ons een hele dag in Kars te vermaken. Over het algemeen betekend dit dat je geld uitgeeft wat je eigenlijk niet uit te geven hebt. Er is ook niet zo erg veel te doen in Kars. We waren van plan wat praktische zaken te regelen, de ruïnes van de oude Armeense hoofdstad Ani te bezoeken en vrijdag weer te vertrekken. We konden geen bus verbinding vinden naar Ani waarop onze host voorstelde zaterdag naar Ani te gaan omdat hij toch van plan was te gaan met vrienden. Dat vonden we wel een goed idee al betekende dat wel dat we zondag pas weer op pad konden gaan. Donderdag hebben we de stad doorgeslenterd, oud kasteel in Kars bekeken en wat boodschapjes gedaan.

'S middags hebben we met Yildirim, onze host, en wat van zijn collega's bij een Lokanta geluncht en 's avonds hebben we met Yildirim en zijn collega Halil door Danny klaargemaakte kip met zwarte bonen gegeten. Vrijdag ochtend moesten we weer om half 9 klaar staan en zijn we begonnen met een wandeling. Onderweg kwamen we een cafe/eettentje tegen met internet en daar hebben we een paar uurtjes op drie kopjes thee zitten internetten (kaarten downloaden, mailen etc.) tot er in het cafe iets in de fik vloog en de hele zaak blauw stond. De oplossing van de turken op dit probleem was een ventilator aanzetten en een enorme hoeveelheid parfum de zaak in spuiten. We wisten niet hoe snel we de zaak uit moesten zoomen. Dan maar weer een beetje door de stad slenteren. We kwamen bij toeval een zaakje tegen met regenpakken, iets waar we al sinds Trabzon naar op zoek waren. Voor 35 TL (ongeveer 15 euro) kochten we een blauw regenpak voor mij en een lange groene regenjas voor Danny.

(Wat jullie nog gemist hebben: we moesten regenpakken kopen omdat onze fantastische en ontzettend dure Mammut kleding bij de eerste heftige dag regen niet waterdicht bleek. Van mijn sokken tot mijn kruin en onderbroek, zeik en zeik nat. Ik laat dat natuurlijk niet zomaar voor wat het is en heb Mammut een mailtje gestuurd dat dat niet door de beugel kan. Ze wilde het probleem graag verhelpen maar moesten daarvoor wel onze spullen zien. Onze broeken en jassen zijn dus mee gegaan met mijn moeder die ons in Trabzon heeft opgezocht)

Na Kars fietsen we richting Iran. In Iran gelden er wat andere regels dan in andere islamitische landen. De vrouwen moeten kuis gekleed gaan. Dit wil zeggen, niet te strak en niet bloot. Gene blote benen, de billen bedekt met een knielange tuniek of jas en het hoofd bedekt. Verder worden er geen andere relatie dan het huwelijk tussen man en vrouw geaccepteerd. En zonder huwelijk is het verboden om met een man in het zelfde vertrek te slapen. Er was ons door andere reizigers aangeraden om dit probleem op te lossen door goedkope trouwringen te kopen en vol te houden dat je getrouwd bent. Die ringen stonden dus ook nog op ons lijstje. En in Kars vonden we een juwelier met een klein assortiment zilveren ringen. Voor 30 euro maakte hij twee zilveren ringen voor ons op maat. Ik ben nu een fatsoenlijke vrouw met een ring om mijn vinger en helemaal klaar voor Iran.

Zaterdag zijn we dan eindelijk met een heel stel naar Ani geweest. Ani was de hoofdstad van Armenie en een hele belangrijke stad langs de silk road handelsroute. Het bezoek aan Ani was ons langere verblijf in Kars meer dan waard. Prachtige natuur met de resten van prachtige oude gebouwen. Bizar om te zien dat zo'n stad gewoon is verlaten. Bizar om te kunnen proeven hoe het vroeger geweest is wetende dat het een bruisende florerende stad was. Nu zie je aan de overkant van de rivier de Armeense grens gemarkeerd door militaire torens en prikkeldraad hekken. Nu is er niets meer van die levendigheid van vroeger te vinden. Nu is er complete rust en stilte. Het was een mooie dag.

Zondag hadden we alles ingepakt toen het enorm begon te stortregenen. Onze host stelde voor dat we nog een dagje langer konden blijven. Wij stemde in, natuurlijk. We voelde ons beide al een paar dagen niet zo lekker, hoofdpijnerig, draaierig, snotterig. Kortom, algehele malaise. Het duurde drie dagen voordat we ons realiseerde dat deze malaise wel eens veroorzaakt zou kunnen worden door het hoogte verschil. In 11 uur van 0 naar 1700 meter. Een extra dagje rust was dus welkom. En kon ik onze host ook nog mooi even helpen met wat schoonmaakwerkzaamheden. Zo kwam het dus dat we maandag ochtend vertrokken vanuit Kars, om half negen al, dat wel ivm het werk van onze host.

We waren nog in Kars (want er moest nog boodschappen gedaan en geld gehaald) toen het begon te regenen. GATVERDAMME. Wat heb ik toch een vreselijke hekel aan regen. En wat mistte ik mijn comfortabele Mammut jas… Maar niet mokken gewoon door trappen. Vanaf Kars (liggend op 1700 meter) bleek het alleen maar omhoog te gaan. Bijna alles vals plat. Dus je denkt: 'waarom gaat het toch zo zwaar?' Nou, omdat je aan het klimmen bent! PFFFF. En regenen dus. Op een gegeven moment dacht ik: 'wat heb ik toch natte armen?'. Wat bleek? De naden van mijn nieuwe 'regen pak' blijken gewoon niet dicht gestikt. Toen ik mijn broek uit deed zag ik dat die naden nog het minste probleem waren. Het plastic wat de regen zou moeten tegen houden was gewoon verpulverd. In mijn kruis zat nu alleen nog een stukje gaas met wat blauwe snippers van wat een uur geleden nog een regenbroek had moeten voorstellen. Danny's regenjas/saunapak/strandbal/luchtbed deed zijn werk wel. Regen komt er niet doorheen maar er ontstaat wel condens aan de binnenkant. Het feit dat hij er in die jas uitziet als de moordenaar uit de film 'I know what you did last summer' is ook niet echt opbeurend. Gelukkig zorgde de aanblik van Danny in dat pak wel voor af en toe een lachstuip tussen het mokken door.

Na een uur had ik het al helemaal gehad met mezelf en met Danny (ja….. ahhhh…). Hoe kan het nou dat ik drie weken niet heb gefietst en niet uitgerust ben? Hoe kan het nou dat ik drie weken niet heb gefietst? Waarom doe ik mezelf het aan om steeds weer van voor af aan te moeten beginnen? Hoe kan het dat Danny gisteren en vanochtend boodschappen is gaan doen maar dat we geen eten hebben voor vandaag en morgenochtend? Afijn.... mokken dus. Veroorzaakt door de zwaarte van het fietsen en het slechte weer. Normaal als het zwaar is kan ik mezelf nog opbeuren door te zeggen: 'maar het regent niet' …. maar het regent WEL. En Danny zegt altijd: 'er bestaat geen slecht weer alleen slechte kleding. Nou, wake up and smell the roses, er bestaat WEL slecht weer en dan hebben we ook nog slechte kleding. Gatverdamme wat heb ik toch een bloedhekel aan regen.

Zo ging dat dus een groot deel van de maandag. Bergop. Alleen maar bergop. Naar 2400 meter zonder een enkele afdaling. 2 uur 15 minuten fietsen en maar 15 kilometer op de teller. En om de hele ellendige boel nog even lekker af te toppen waren na 5 dagen in Kars mijn duizelingen en hoofdpijn nog niet geweken en werd ik dwars door 6 maanden pil heen gewoon ineens ongesteld. Dus die 2 uur en 15 minuten gingen gepaard met twee huilbuien en twee stops om even te gaan liggen in de berm.

Na die 2 uur en 15 minuten kwamen we op een heuvel en zagen we zo waar een afdaling en een dorp! Oh ja en een onweersbui dat wel. Toch heb ik in mijn afgebrokkelde regenpak gewoon even een dansje gedaan, zo blij was ik.

Het dorp bleek een klein dorpje genaamd Dagpinar. In een nog kleiner winkeltje hebben we wat boodschapjes kunnen doen. Er moesten natuurlijk ook weer de nodige foto's gemaakt worden met de winkeleigenaar, de buurman, de lokale dolmus chauffeur, de dorpsoudste en weet ik wie nog meer allemaal. Er werd cay gedronken en gegevens uitgewisseld. Na al deze afleidingsmanoeuvres moesten we veel te veel afrekenen voor de paar boodschapjes die we hadden kunnen vinden. Opa Danny: 'ach weljat'.

Het landschap na Kars is totaal anders dan alle landschappen tot nu toe. Het ligt hoog en de bergen zijn glooiende bergen begroeid met gras. Een van de redenen voor mijn aanval van depressiviteit was ook dit landschap. We hebben de hele dag geen boom gezien, echt geen enkele boom. En geen enkel dorp tot aan Dagpinar. Alleen maar heuvels en koeien. Echt saai. En bovendien moeilijk om een kampeerplekje te vinden want er was geen enkele beschutting. Aan het eind van ons latijn zijn we maar gewoon langs de weg achter een stapeltje stenen gaan staan. Met mijn laatste alles heb ik de binnentent opgezet en heeft Danny een lekker soepje gemaakt. Eenmaal in de tent met de soep voor mijn neus kon ik niet eens meer eten zo moe voelde ik me. Maar die lieve Danny wist me natuurlijk een duwtje te geven (ik had maar heel even de balen van hem hoor, echt waar…) en samen hebben we lekker soep gegeten en brood met pindakaas. De lekkerste brood met pindakaas ooit! Om 8 uur sliepen we als een os.

En nu is het dinsdag, de ochtend na onze eerste fietsdag. En ineens is het landschap niet saai maar adembenemend. En ineens schijnt de hele dag de zon. En staan er s' ochtends drie herders en een Duitse fietser bij onze tent. En hebben we met niets toch een heerlijk ontbijtje gemaakt voor drie (een banaan, gebakken eieren met mayonaise, restje soep, koffie/thee en chocola). Het leven is mooi.

Zo gaat dat dus in het leven van een reiziger. Ups en downs. Het lijkt het leven wel.

K&D

PSI inmiddels weet ik dat mijn vermoeidheid en duizelingen niet door de hoogte werden veroorzaakt maar door die verrekte en zeer hardnekkige gordelroos die me de dagen en weken na dit verhaal nog flink heeft bezig gehouden. Zo zie je maar dat je ook niet altijd zo streng moet zijn voor jezelf....

PSII Check de nieuwe fotoseries:

http://ontheroadagain.reismee.nl/fotos/127389/trabzon-23-04-2012-03-05-2012/

http://ontheroadagain.reismee.nl/fotos/127392/trabzon-igdir/

http://ontheroadagain.reismee.nl/fotos/127396/daytrip-to-ani-07-05-2012/

De geboorte van een fietser

Het is een gekke gewaarwording mijn relatie tot mijn fiets en tot mezelf als fietser. Het is een hele wispelturige verhouding, eentje van haat en liefde.

Ik kan me nog goed de eerste opstap poging met bagage in Oostenrijk herinneren op 31 augustus (mede door de littekens die ik er aan over heb gehouden) ik kende mijn fiets toen nog niet. Ik zwalkte over de weg, fietste hijgend een berg op, wist niet eens wanneer ik moest schakelen bij stijgen en dalen maar wat vond ik het heerlijk. Eindelijk onderweg en eindelijk bij mijn geliefde.

Naarmate de tijd verstreek werd het natuurlijk zwaarder. De eerste euforie van het op weg gaan en het samen zijn maakte plaats voor hele andere emoties. De eerste dag klimmen kwam, de eerste oververhitting, de eerste regen, de eerste kou en de vele dagen van tegenwind. Het niet goed kennen van mijn fiets werd een frustratie, ik werd onzeker, mijn lichaam vermoeid en waarom is het toch zo zwaar? Waarom wordt het niet makkelijker? Waarom heb ik ook alweer mijn baan opgezegd? Kan ik het wel? En zo kwam ook het gevoel dat ik mijn fiets een ravijn in wilde smijten.

Sommige dagen voel je elke spier, pees en elk gewricht en vraag je je af: waar ben ik in godsnaam mee bezig. Potjes janken halverwege een beklimming omdat je het niet meer trekt om te fietsen maar ook niet om de 50 kilo fiets en bagage naar boven te duwen. Schelden na een bocht omdat je nog steeds niet boven bent. Er leek maanden niets te gebeuren met mijn lichaam. Ik zeulde nog net zo veel gewicht mee als op 18 augustus en mijn spieren leken het gewoon te vertikken om sterker te worden. Alsof ik elke dag werd uitgelachen, HAHA je denkt toch zeker niet dat je naar azie kan fietsen. En natuurlik had ik ook eigenlijk gewoon stiekem gedacht dat het fietsen me niet alleen een hereniging met mijn liefde en een fantastische reis zou opleveren maar ook het lichaam van een topmodel. Kwam ik even van een koude kermis thuis. Er gebeurde helemaal niets.

En vergelijken natuurlijk. Vergelijken met Danny die moeiteloos 3 uur een berg beklimt, op zijn dooie gemakkie en het waarschijnlijk ook nog echt zou presteren om tegelijkertijd trompet te leren spelen. Met andere fietsers die hun pauzes rokend doorbrengen en toch op de fiets altijd harder gaan dan ik. Zelfs vergelijken met mezelf in betere tijden (voor mijn 20e en voor de vele rokende en drinkende doorzakavondjes met vrienden). Afijn, HAAT dus, haat voor de fiets en mezelf als fietser. Doe dan maar die auto, doe dan maar die paard en wagen, geef het dan maar op.

Ik begon me af te vragen of ik überhaupt wel sterk genoeg ben om naar Groningen te fietsen laat staan naar Azie. Misschien ben ik er gewoon wel niet voor gebouwd. Misschien ben ik gebouwd voor die rokende en drinkende doorzakavondjes met vrienden…. Afijn, dat is de HAAT dus, haat voor de fiets en mezelf als fietser. Doe dan maar die auto, doe dan maar die paard en wagen, geef het dan maar op.

Maar dan… dan ben je wel boven op een berg en heb je drie minuten, als je geluk hebt 5 minuten van heerlijke vrijheid omdat je met 40 km per uur afdaalt. Dan heb je je eerste klim voltooid zonder stoppen, zonder lopen, zonder duwen van je fiets. Helemaal zelf gedaan! Dan begin je te snappen wanneer je moet schakelen, hoe je fiets reageert bij klimmen en dalen, bij regen en sneeuw. Dan doet het allemaal een dag niet zo'n zeer en dan voel je je heerlijk en sterk, onoverwinnelijk en bevoorrecht en vrij. Dat zijn dagen of momenten van puur geluk. Uren dat ik alleen maar lachend op mijn fiets zit. In mijn eigen wereld en de wereld om mij heen in me opneem. Dan fietst Danny tweehonderd meter voor me (of in zeldzame gevallen tweehonderd meter achter me) en is alleen het zien van zijn rug voldoende om een gevoel van samen te hebben. Dan heb ik aan mijzelf en mijn fiets genoeg. LIEFDE dus, liefde voor mijn fiets en mijzelf als fietser.

Toen we eenmaal in Turkije waren begon het me op te vallen dat ik me zekerder voelde, sterker. Er gebeurde wel degelijk wat in mijn lichaam, mijn spieren hadden het verzet opgegeven en begonnen zich te ontwikkelen. He, ben ik nou een zelfverzekerde fietser aan het worden? Toen Danny voorstelde om een gedeelte van de weg naar Trabzon met de bus te doen voelde ik verontwaardiging. Met de bus, met de buhuus, ja daaaaag. Fietsen moeten we, we gaan toch niet opgeven. Wie had dat gedacht. Ik niet in ieder geval. Een fietser is geboren?

We hebben de bus genomen want je moet het natuurlijk ook niet gaan overdrijven. Uiteindelijk gaat het ons vooral om het reizen en niet om de fietsprestatie. Daar zal ik dus nog balans in moeten vinden. Van haat naar liefde naar het gevoel dat er een competitie gaande is. Graag ergens daar tussen in. Dat het ok is dat ik het doe zoals ik het doe en dat bussen, treinen of liften ook ok is. Ik kan in ieder geval wel zeggen dat de liefde voor het fietsen steeds groter wordt en de haat steeds kleiner. Er is een fietser geboren maar vooral een reiziger. Een reiziger die op elke manier kan reizen ook al zal dat soms gepaard gaan met haat voor het liefde wordt.

Er is een reiziger geboren.