Op adem komen

Kashgar

Periode: 09-10-2012 - 27-10-2012

Na ons avontuur bij de grens fietsten we Kashgar in met 9 wereldfietsers. Een Australisch stel op een tandem, een Engels/Iers stel op een ligfiets tandem, een Fransman op een gewone fiets, een Fransman op een fiets met trailer, een Japanner, Danny op zijn ligfiets en ik op mijn mooie Santos. Je kan je voorstellen wat voor commotie dit gaf. Zijn Danny en ik met zijn tweeën al een bezienswaardigheid nu waren we een rariteiten club klaar om ons bij het circus aan te sluiten.

Aan de rand van de stad dronken we Chinese thee, kregen we ons eerste proefje van de Chinese keuken en maakte we ons klaar om de stad te veroveren. Na een uurtje hadden we allemaal een accommodatie gevonden en spraken we direct af 's avonds onze ontdekkingstocht naar nieuwe smaken voort te zetten.

De eerste dagen in Kashgar bestonden letterlijk uit op adem komen. Sinds Sari Tash (Kirgizstan) op 3000 meter kampte ik met ademtekort. We waren al een week op 3000 meter maar ineens van het ene op het andere moment kon mijn lichaam het aanmaken van de rode bloedlichaampjes niet meer bijbenen en was een wandelingetje naar het buitentoilet al een hijgende onderneming. En daarna moesten we nog naar 3800 meter fietsen. Ik was dus toe aan hersteldagen. En die hebben we genomen. Lekker in bed gelegen, filmpjes gekeken en alleen het hotel verlaten voor een wandelingetje naar de afhaal chinees en de supermarkt.

Ondertussen zijn al onze medefietsers vertrokken. Wij wachten nog op ons pakje. De vervanging van Danny's gebroken bagagedrager, de rugtas om ons backpack avontuur te starten, nieuwe regenkleding vervangen door mammut, onze chinese basic audio cursus en ander klein spul. Dat pakje zou een paar dagen na onze aankomst arriveren volgens track & trace maar zoals dat ook in Turkije ging werd ook deze keer vanaf de dag van bezorging elke dag de datum online aangepast naar de volgende dag. Wat heb je eigenlijk aan Track & Trace als de datum die opgegeven wordt niet de datum is van bezorging en er geen informatie voor handen is waarom je pakje vertraagd is. Na een week veranderde de status in onbekend en hadden we helemaal geen hoop meer dat het de dag erna echt zou komen.

Niet getreurd. Het pakje zou vast komen en anders vonden we wel weer een oplossing. In de tussentijd kregen we de kans om Kashgar te verkennen, ons schrijfwerk bij te werken, een adres te zoeken om onze fietsen te laten overwinteren, warmshowers en couches te zoeken voor de grote steden die voor ons lagen en de nodige research te doen naar wat we nou eigenlijk willen zien tussen nu en half december.

Elke dag begeven we ons richting de oude stad en besteden we onze tijd met door steegje wandelen, marktjes bekijken en kletsen met andere reizigers in de twee populaire hostels in de stad.

Kashgar is bijzonder. De regio Xinjiang wordt gekenmerkt door de grote groep Oeigoeren of Uygurs die er wonen. Dit is een erkende etnische minderheid in China maar beslaat een meerderheid van de poulatie in de autonome provincie Xinijang. De Oeigoers zijn soenitische moslims en vertonen in cultuur, gebruik en keuken veel overeenkomsten met de bevolking van Centraal Azië. Hier wordt dus nog steeds veel schaap gegeten....

Het verblijf in China brengt een soms onbestemd gevoel met zich mee. Hoe de chinese regering met de minderheden omgaat is om verdrietig van te worden. Deze regio is autonooom maar verliest steeds meer van haar rechten. Oeigoeren mogen sinds september 2002 geen onderwijs meer volgen in hun eigen taal hoewel dit recht in de grondwet is opgenomen. Er wordt sterk gediscrimineerd tegen de Uygur bevolking op het gebied van werk en betaling. Het grootschalig assimilatie beleid van de regering, opgezet om Han chinezen (en dan voornamelijk vrouwen) te stimuleren zich in Xinjian provincie te vestigen en met Uygur mannen te trouwen zorgt voor een toestroom van 7000 Han Chinezen per maand naar de provincie. Door dit alles en door de economische ontwikkeling in de regio, het vernietigen van traditionele gebouwen en moskeeën voor het aanleggen van wegen en wolkenkrabbers, komt het behoudt van de Oeigoerse cultuur in gevaar. En dat vind ik ontzettend zonde.

Het assimilatie beleid is goed waar te nemen. De ene kant van de stad wordt steeds meer overgenomen door Han Chinese modernisering. Hier vindt je grote supermarkten, woontorens en shopping malls. In het oude centrum loop je een totaal andere tijd in. Steegjes met oude lemen huizen. Kleine moskeeën waar de oproep tot gebed nog zonder elektronica wordt uitgevoerd. Gewoon een man op het dak die heel hard roept. Oude prachtige gebouwen met handgemaakte kozijnen en ambachtelijk gemaakte bakstenen. Boeren die van heinde en ver komen om hun vee, groente en fruit te verkopen op straat. Met schapen gevulde straten. Brood ovens die de hele dag staan te branden. Kleine kraampjes met allerlei hapjes op stokjes, Noedels, zoete met rijst gevulde vijgenbladen, fruit en groente. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Alleen de toeterende scooters verraden de moderne tijd.

Naast het ontdekken van de stad en het leren kennen van en het wennen aan China, maken we ook weer nieuwe vrienden en ontmoeten we oude bekenden. Darren uit Canada (weten jullie nog, hij hield mij gezelschap samen met Simon de IJslander toen Danny aan het infuus lag) staat op een middag ineens voor onze neus. Hij stelt ons voor aan een Nederlands fietstel (de eerste die we tegenkomen!!!!) en een zwitserse backpackster, Daniela. We hebben weer een beetje een Hotel California gevoel, you can check in any time you like but you can never leave. Hoewel we genieten van het slapen, eten, kletsen en plannen maken komen wij hier maar niet weg terwijl we elke dag van iemand afscheid moeten nemen.

Na twee weken arriveert ons pakje, net als we op het punt staan andere plannen te maken. Zo gaat dat. Helaas is de essentiële inhoud een teleurstelling. De broeken die Mammut heeft uitgezocht ter vervanging van onze regenbroeken die niet waterdicht bleken passen niet ondanks dat we al onze maten hebben doorgegeven. Ook de bagagedrager past niet. Een lasfout zorgt ervoor dat de pen niet door beide gaten van de bagagedrager past. Danny heeft er flink de balen van.

Niet terugkijken maar vooruit. We maken plannen om verder te gaan. Darren vraagt ons of hij aan kan haken bij onze plannen omdat hij een beetje zijn travel mojo kwijt is. Geen probleem! En zo vertrekken we gedrieën naar het station om afscheid van onze fietsen te nemen. Die sturen we al vast naar Chengdu terwijl wij onze tijd nemen om alles tussen Kashgar en Chengdu te gaan bekijken. Het is even moeilijk om de fietsen achter te laten. Ze hebben ons al zo ver gebracht. Met lood in onze schoenen verlaten we het depot maar als we naar buiten lopen overvalt ons een heerlijk nieuw gevoel van vrijheid.

Een dag later stappen wij zelf op een trein. Bestemming: Lanzhou. China here we come!

K&D

Wie had dat gedacht?

WOEHAAAAAA! China, 14 maanden onderweg en we zijn in Kashgar, CHINA!

Wie van jullie had dat gedacht? Eerlijk?

Wie had dat gedacht... Dat ik naar China zou fietsen. Dat ik kamperen zo leuk zou vinden. Dat ik schapenvet zou eten, gewoon omdat ik zo'n honger heb. Dat ik gaten in broeken zou repareren met een naaisetje. Dat datzelfde naaisetje zou gebruiken om hoesjes voor van alles te maken van een oude handdoek. Dat ik gewoon langs de kant van de weg zou gaan zitten plassen zonder me druk te maken over wie het ziet. Dat ik een stuk appel zou eten wat in het zand gevallen is. Een beetje zand heeft nooit iemand kwaad gedaan. Dat ik zou wennen aan spinnen, mieren, kevers, bijen, wespen, vliegen, rupsen en kikkers in de tent, in mijn kleren, in mijn tassen, in mijn eten en ja, zelfs in mijn haar. Dat ik naar 3800 meter zou fietsen. Dat ik een record van 10 dagen niet zou douchen. Dat ik zo lekker zou slapen op vieze matrassen, onder vieze dekens en in vieze hotelkamers of huizen. Dat ik 7000 (give or take, na 3 verloren kilometer tellers zijn we een beetje de draad kwijt) kilometer zou fietsen. Dat ik het kon. Ja, wie had dat gedacht?

Toegegeven... Er zijn momenten geweest dat ik naar huis wilde. Dat ik geen andere mogelijkheid zag dan naar huis gaan. Maar eerlijk, echt naar huis gaan behoorde nooit tot de mogelijkheden. Er zijn momenten geweest dat ik Danny achter het behang wilde plakken. En hij mij op een berg wilde achterlaten. Ik heb heimwee gehad. Mensen gemist. De warmte en veiligheid van het bekende. Behoefte aan een goed gesprek. Behoefte aan deel uitmaken van het leven thuis. Er zijn momenten geweest dat ik heel erg heb moeten huilen. Om kou of hitte, maar vooral kou. Om eenzaamheid. Van wanhoop omdat ik dacht dat ik niet meer verder kon. Maar het blijkt dat je altijd verder kan. Mijn lichaam heeft gevochten tegen zichzelf. De kantoor kont bleek lastiger kwijt te raken dan gedacht. Er zijn behoorlijk wat bergen geweest die ik gedeeltelijk heb moeten lopen. En ja, ik ben altijd de langzaamste. Maakt niet uit met wie we fietsen (oude mensen, jonge mensen, kettingrokers, tandems) of dat we dalen of stijgen. Ik ben ALTIJD de langzaamste. Het is geen wedstrijd. Maar soms is het toch leuk om de eerste te zijn.

De kunst van het reizen... Ik denk dat ik het vooral zelf niet had gedacht. Reizen is anders dan vakantie, reizen is een kunst. Ik beheers de kunst nog niet. Geloof ik. Mijn reizen gaat nog gepaard met diepe dalen, wanhopige momenten, paniek en stress als er treinkaartjes geregeld moeten worden in het chinees. Of als we een bus moeten halen en niemand zich aan de afspraak houdt om 7 uur in de lobby te staan. Misschien hoort dat wel bij de kunst van het reizen, wanhoop, stress, ontmoediging en het toch doen en het ook nog leuk vinden. Gelukkig heb ik de tijd om te leren.

Vandaag zitten we in een bus die we gehaald hebben ondanks dat iedereen 20 minuten te laat beneden stond. En het is gewoon gelukt met die treinkaartjes. We rijden door prachtige Chinese berglandschappen op weg naar een heilige berg. Eindelijk ben ik op die plek. De plek waarvan ik het plaatje in mijn hoofd had als ik aan deze reis dacht. Dat betekend niet dat we 'er zijn', dat betekend dat het pas begint. Ik ben ontroerd als ik naar buiten kijk. Hoe moeilijk het soms ook is, deze momenten dat het mooie van de wereld zo groot is dat het ontroerd, zijn me heel dierbaar. Het maakt een hoop, nee, het maakt alles goed.

En nu ik eindelijk niet meer zo veel huil. Nu ik niet meer hoef af te stappen bij een klim. Nu mijn lichaam zich eindelijk begint over te geven aan een nieuw bestaan (10 kilo kwijt). Ik meer geniet dan ik vecht. Nu is het tijd om de boel weer lekker een beetje op te schudden. Je moet natuurlijk niet inkakken. De fietsen gaan met vakantie en wij gaan wennen aan een nieuwe manier van reizen. Met de rugtas. Dat zal weer de nodige huilbuien opleveren denk ik zo.

Mooie dingen.

Kim

PSI De kunst van het reizen, is daar niet een boek over geschreven? Ik kan wel wat hulp gebruiken.

PSII Zodat jullie weten wat de plannen zijn: In december vliegen we naar Bali voor een heerlijke vakantie met PiCo. Na de feestdagen gaan we met de rugtas langzaam de weg terug naar China en onze fietsen. Dit doen we hopelijk via Borneo, Malaysie, Thailand, Cambodja en Vietnam.

PSIII We zijn inmiddels al bijna in Chengdu, ik loop achter maar de kaart is bijgewerkt dus check onze route!

PSIIII Foto's uploaden lukt even niet dus die houden jullie tegoed.

How to Survive the Chinese Border

Hoe je de grens van China overleefd

periode: 08-10-2012

Via: Irkeshtam, Uluqqat

Ok. We waren dus met 12 fietsers aan de grens van China. De grens van China en dus ook de grenspost aan de Kirgizische zijde gaat tijdens feestdagen gewoon dicht. Potdicht. Dus dat betekende tussen 30 september en 8 oktober geen mensen in of uit China. Over ambtenaren gesproken. Dus op 8 oktober stonden we met zijn twaalven en 100 vrachtwagens te popelen om de grens over te gaan. Allemaal een beetje nerveus natuurlijk. Het is China! De fietsers, niet de vrachtwagen chauffeurs. En er borrelde ook wat competitief gedrag omhoog. Waar wij uiteraard geen last van hadden. Maar Danny en ik waren wel de eerste die de grens over gingen aan de Kirgizische zijde. Daarna was het 40 minuten fietsen over een ongeasfalteerde weg in aanbouw en daar bereikte we ook als eerste de Chinese grenspost. Er werd wat gelachen om ons en gewezen en er was iemand die zowaar engels sprak en ons vertelde dat we met een vrachtwagen mee moesten. Hier zouden ze onze paspoorten checken maar 150 kilometer verder zouden we pas een stempel krijgen. de 150 kilometer naar de volgende grenspost was wederom een ongeasfalteerde weg in aanbouw en bovendien, volgens de douane beambte, zeer gevaarlijk ivm piraten. Dus we moesten op een truck, een persoon per truck. Maar eerst even alle tassen open. Nou was ik niet van plan om in mijn eentje 5 tot 7 uur bij een wildvreemde truck chauffeur op de bijrijders stoel te kruipen. Dat puntje leverde dus wat discussie op. Toen Danny de verantwoordelijkheid voor mijn veiligheid bij de douaniers neerlegde was het ineens wel mogelijk met zijn tweeën. Een aardige truckchauffeur was daarna snel gevonden. De tassen controle was ook redelijk snel afgehandeld want het bleek dat de chinezen voor 10 tassen met allemaal verschillende zakjes en vakjes geen geduld hebben. Dus daar gingen de fietsen en de tien tassen achter in een lege stoffige truck met niets om de boel aan vast te zetten. Op hoop van zegen. En als eerste van ons twaalven op een truck. Maar het is geen wedstrijd :-)

De weg bleek veel erger en veel langer dan gedacht. Laat ik het zo zeggen, een ritje in de achtbaan is er niets bij. Ik en Danny werden letterlijk meerdere malen uit onze stoel gelanceerd. De vrachtwagen chauffeur was snel, ja dat moet ik hem meegeven, hij was snel. Dit betekende helaas wel dat de vrachtwagen soms ook ala 'the A team' door de lucht vloog. En onze fietsen in de achterbak... tja... Laten we het er op houden dat het een lange rit was gevuld met terugkerende rusteloze gedachten; Kim, er is nu niets meer aan te doen, laat het los, we kunnen alleen het beste hopen. Kim, er is nu niets meer aan te doen, laat het los, we kunnen alleen het beste hopen. Kim, er is nu niets meer aan te doen, laat het los, we kunnen alleen het beste hopen.

Het landschap was prachtig, dramatisch. Niemandsland met dorpen, kamelen en veel mannen op motors. Vrouwen werkend aan de weg in aanbouw. Ik heb er niet veel van meegekregen omdat ik me vooral concentreerde op het overleven van de rit maar wat ik heb gezien was prachtig.

6 uur later kwamen we bij de tweede grenspost. Het duurde even voor wij en een douanier de vrachtwagen chauffeur hadden overtuigd om de achterbak open te maken en ik snap nu waarom. Onze fietsen en tassen waren de hele truck door gelanceerd. Was de truck ook al zo stoffig toen de fietsen er in gingen? Alles, maar dan ook alles zat onder het rode stof. Niet allen op de tassen maar ook in de tassen. in de voorvakjes, in de hengsels. In alles. Gelukkig niets, wat later bleek, dat een goede douche niet kan oplossen. De verdere schade? Een gedeukte helm, een verloren kilometer teller (nummer drie alweer), twee verbogen bagagedragers, een verbogen voor tandwiel, een paar hele lelijke beschadigen in de lak van mijn mooie Santos. (Ja, ze moet bij getipt worden anders gaat ze roesten...). Al met al niet slecht dus.

Als eerste bij de tweede chinese grenspost. HAHAA! En na een controle op verboden literatuur, verdovende middelen en pornografische foto's en wat grapjes (of was het ernst?) van de chinese douaniers (why are you having so much fun? Get in line you are in china now...) stonden we voor 't echhie op chinees grondgebied! Kikke.

Zie de video sectie voor een heel kort filmpje (howtosurvivethechineseborder) om een impressie te krijgen van onze rit door chinees niemandsland.

Tot ons volgende avontuur,

K&D

PS Dus hoe overleef je nou de Chinese grens?

- Zorg dat je vroeg in de ochtend bij de grens bent, de rit duurt zowat de hele dag

- Als je met fietsen reist, kies een open truck waar je de mogelijkheid hebt om de fietsen vast te maken

- Neem wat in tegen de zenuwen (bij voorkeur voor ze je tassen controleren anders ben je het kwijt)

- Neem indien van toepassing iets in tegen wagenziekte (idem als boven)

- Laat je niet opjutten door je medereizigers, genoeg trucks voor iedereen

- Reageer de spanning niet af op je geliefde of andere reisgenoten

- Neem een kussen mee om je hoofd te beschermen

- Neem drinken en eten mee maar niet te veel want op een plas pauze hoef je niet te rekenen

Saying goodbye to Central Asia

Afscheid nemen van Centraal Azie

periode: 28-09-2012 - 8-10-2012

Via: Karamyk, Daroot-korgon, Kashka-Suu, Sari Mogul, Sari Tash, Nura, Irkeshtam

Kirgizstan. Weer een land, weer een avontuur.

10 dagen zonder contact met de geciviliseerde wereld. 10 dagen hele harde wind. 10 dagen boven de 3000 meter fietsen. Kirgizstan, het land waar we 40 km per uur fietste dankzij hele harde rugwind. Waar we bergop zelfs niet hoefde te trappen. Waar een lunchpauze onmogelijk was, harde wind is leuk als je fietst en als het rugwind is maar minder als je stilstaat ongeacht de windrichting.

Het land waar we voor het eerst Kamelen zagen! Kamelen! Super gaaf.Waar bleek dat ook baby Kamelen heel schattig zijn. Waar het even duurde voordat we wisten dat de Ezel achter onze tent eigenlijk een Kameel was. Waar we leerde dat het geluid dat Kamelen maken verdomd veel lijkt op het gebalk van een Ezel.

Waar we aan de voet van de Pamir prachtige uitzichten hadden op een prachtige rivier en prachtige torenhoge pieken, bergpassen en besneeuwde toppen.

Waar we proefde van echte gastvrijheid maar ook een zeer onprettige uitbuiting van toeristen. Waar Danny van vervoersmiddel wisselde met een ruiter. Waar we van de vrachtwagen gevallen kolen en hout langs de weg raapte omdat onze brander stuk was. Waar Danny weer een beetje ziek werd. Waar we pech hadden met de fiets en onze tube bandenplaklijm leeg gelopen bleek te zijn. Waar ik ook een vuurtje leerde maken. Waar we een kijkje kregen in het leven van 3 gezinnen. We brood aten gebakken op schapenpoep. Ik mijn eerste twee lessen kreeg in het melken van een koe.

Waar het bij het eten een zegen bleek dat ons gastgezin geen elektriciteit had zodat we niet zagen wat we aten. We zworen nooit meer oud schaap te eten en zeker geen schapen vet. Waar ik me op een ochtend ineens in een verkleedpartijtje bevond (zie de foto's waarop het duidelijk is af te lezen hoe ongemakkelijk ik me voel). Waar we getuige waren van een echte Sugar rush bij een Kirgies kindje dankzij onze meegebrachte koekjes.

Waar fietsen naar 2400 meter een eitje bleek vergeleken bij fietsen naar 3800 meter, WHOEHA, we made it!

Waar we het heel heel koud hebben gehad na zonsondergang. Iemand ons vertelde dat push ups doen het beste middel is om warm te worden. Waar we de laatste klim naar 3800 meter weer een internationaal fietsgezelschap werden met vertegenwoordiging uit Australië, Frankrijk en Holland. Waar Danny blij was met wat testosteron als gezelschap. Waar de nationaliteiten bij de grens zich nog verder uitbreidde met Spanje, nog meer Frankrijk, Ierland en Engeland.

Kirgistan, de laatste van de 'Stans' op onze route. De tijd is voorbij gevlogen! 5 augustus kwamen we Turkmenistan binnen. 8 Oktober fietsten we Kirgizstan uit met 12 collega fietsers!

Ik wist voor deze reis echt niet waar Uzbekistan lag. Of Kirgizstan. Of Turkmenistan. Ik dacht dat alles wat op stan eindigde onveilig was. Ik ben blij dat ik gezien heb waar het ligt en hoe ontzettend mooi het in Centraal Azie is. Prachtige bergen, prachtige meren. Kamelen, paarden, ezels, koeien, schapen en geiten grazend in de enorme weide valleien. De landen waar kinderen gewoon buiten de poort op straat zitten te poepen. De landen waar de vrouwen hoofddoeken dragen in alle kleuren van de regenboog. De landen van Plof, Shorba, heel veel schapenvlees en het lekkerste brood wat we ooit geproefd hebben. de landen die hebben gevochten om onder het juk van de russen uit te komen maar nog niet goed weten wat hoe het alleen moet. De landen van corruptie. Van prachtige gebouwen en prachtige steden waar de Islam en Russische kitsch samenkomen. Waar mensen niet allen praten over zelfvoorzienendheid maar zelfvoorzienend zijn. Uit noodzaak. Waar de mensen vriendelijk en gastvrij zijn maar soms ook gewiekst en uitbuitend. De landen waar nog steeds maar heel weinig mensen komen.

Het was een mooie ervaring maar veel te kort. Wij zullen zeker nog eens terug komen en dan alles nog eens over doen plus alle dingen die we niet hebben gedaan en niet hebben gezien. Dan niet met de fiets maar met een eigen auto. Dat geeft ons de vrijheid om op plekken te komen waar de fiets ons niet heeft gebracht.

Oh ja, dat is weer een les geleerd. Ik dacht dat reizen zou betekenen dat ik bestemmingen van mijn lijstje kon schrappen. Tadjikistan, check. Iran, check. Servië, check. Niet dus. Het zorgt er alleen maar voor dat je onderweg keer op keer verliefd wordt op mensen, landschappen, steden. Het zorgt er alleen maar voor dat je overal nog een keer naartoe wilt. En dat maakt mijn lijstje alleen maar langer in plaats van korter.

Nu zijn we klaar voor een nieuw avontuur. Het grootste avontuur: China. Spannend!

K&D

PS of het echt het lekkerste brood ooit was weet ik niet. Als je honger hebt lijkt al snel iets het lekkerste ooit. Tenzij het schapenvlees is. Of schapen vet. Ughhh.

Ontheroad to Kirgizstan

15/09/2012 Besmet met het virus

In Dushanbe fietsen op zaterdagmiddag blijkt geen pretje. Ik heb voor het eerst in 13 maanden het gevoel dat ik iemand de middelvinger wil geven en Danny geeft ook echt iemand de middelvinger. Gelukkig duurt het slechts 19 kilometer voor we de stad uit zijn. Pfff... Later op de dag na onze lunch pauze heb ik ook voor het eerst de neiging een kind een ram te verkopen. Het wordt zwart voor mijn ogen en als de kosmos mij niet voor de tweede keer in een irrigatie kanaal had laten vallen (een kleintje maar dit keer) had ik waarschijnlijk een van die kinderen ook serieus pijn gedaan. Gelukkig maar. Wel pijn in mijn knie maar geen kindermoord. Ik was er een beetje verdrietig van omdat ik mezelf niet herkende. Ik vindt kinderen normaal heel leuk en ben over het algemeen veel geduldiger dan Danny die al een paar keer achter een paar ettertjes is aangerend. Maar sinds we in centraal Azië zijn zijn de kinderen geen lieverdjes meer. Het zijn ook geen kinderen. Ze zien er uit als kinderen maar ze gedragen zich als volwassenen. Demonische volwassenen. Als we twee fietsers tegenkomen en ons kinderverhaal vertellen zeggen ze: ahh, you finally got infected by the want to shoot some children virus. Blijkbaar zijn kinderen voor fietsers een grote bron van irritatie en agressie. Ik hoop dat dit een eenmalige vlaag van ongeduld van mijn kant was.

Einde van de dag begint het klimmen en zoeken we een plekje. We hebben een prachtige plek in een wijgaard. Om ons heen vlaktes en beneden diep in een ravijn de rivier. De eerste fietsdag was gevuld met gemixte gevoelens maar wat overblijft is de pracht van Tadzjikistan!

39,2 km gefietst/13,4 gemiddeld/hoogte 900 meter

16/09/2012 Meer downs dan ups

Ook dag twee is geen fiets succes. Ik heb pijn in mijn lichaam. Van diarree ben ik nu over in een vreselijke verstopping en ik heb slecht geslapen. Na het ontbijt zegt Danny dat ik nog maar even moet gaan liggen onder een boompje. Dat doe ik en ik slaap gelukkig nog een paar uur. We gaan pas om 12 uur op pad. De hele dag gaat het op en neer en natuurlik voor mijn gevoel vooral op. Rond half 5 ben ik al afgepeigerd maar we zitten nog lang niet aan de 30 km die we moeten halen dus ik trap door. Half 6 vaag ik Danny of we een plekje kunnen zoeken. Hij wil nog even door tot 30 km, nog zo'n 10 km en we hebben bovendien bijna geen water meer. Na 5 km zie ik voor ons een enorme klim. Dat ga ik vandaag niet meer trekken. We rijden een veld in en zetten de tent op onder een boompje aan de rand van de Pamirs. Wederom niet zo'n geslaagde fiets dag maar Tadzjikistan is nog steeds prachtig.

26,7 km gefietst/11.0 gemiddeld/hoogte 1300 meter

17/09/2012 Up!

Jeeee, vandaag is wel een goede fietsdag. Dat kan ook niet anders gezien we pas om twaalf uur op de fietst stapte om 15:00 uur pauze hielden en besloten de tent op te zetten. Wel een hele lange en zware klim in een keer gefietst! Trots! Maar een dagtotaal van 1 uur en 40 minuten fietsen is natuurlijk niet zo trotserig. Dit komt vooral door het versnipperde proviand inslaan want het aanbod wordt steeds schaarser hier op de berg met het einde van het seizoen. Ik zit nu in een appelboomgaard op een berg tegen onze fietsen aan met dit uitzicht:

Het is hier prachtig. Fantastisch. Lekker rusten en morgen gaan we de wekker om jaja....6 uur zetten. Hopelijk doet het lichaampie dan ook weer mee en maakt Danny weer zo'n super lekkere lunch (pasta met smeerkaas, uitje en paprika mmmmm).

14,9 km gefietst/8,0 gemiddeld/hoogte 1685

18/09/2012 De zon zien opkomen

Ik zit op een prachtig kampeerplekje met uitzicht over verschillende dalletjes. Danny heeft een ontbijt vuurtje gemaakt en me net op tijd de tent uitgehaald om de zon achter de bergen te zien opkomen. Wat hebben we het goed en mooi. Gisteren het dalen aan het begin van de dag en aan het eind van de dag klimmen, klimmen, klimmen. En het onverhard stuk weg van 40 kilometer waar iedereen ons voor had gewaarschuwd hebben we bereikt. Een hele steile klim over een eenbaansweg van zand en keien met idiote auto's en vrachtwagens die je passeren. En niet naar beneden kijken want links een bergwand rechts een ravijn. (zie filmpje) Maar trots toen we boven waren! Op onszelf en op elkaar. Goede fietsdag! Ik begin me weer sterk(er) te voelen. Voor ons ligt de resterende 35 kilometer onverhard de berg op.

Danny vraagt me: 'besef je je dat we dichter bij China zijn dan Rotterdam - Parijs?' Nee! nog 439 kilometer naar China! En dan is het fietsen naar China in ieder geval gelukt :-)

44,8 km gefietst/14,3 gemiddeld/hoogte 1182 meter

19/09/2012 De uitdaging van inkopen doen

We hebben een kaart maar geen enkel dorp dat we tegenkomen staat daarop aangegeven en ook de dorpen zelf hebben geen borden om je te vertellen waar je bent! Kortom we hebben geen idee waar we zijn. Het was een pittige fietsdag wat helaas niet resulteerde in heel veel kilometers. Veel klimmen op dezelfde ongeasfalteerde weg. Veel tijd verloren met proviand inslaan wat in Tadjikistan betekend een extra berg op fietsen en 20 ieniemienie mini markets afgaan voor brood, eieren, fruit en groente. Melk is niet verkrijgbaar laat staan yogurt of haver om pap te maken. Hierdoor dalen we pas weer af naar onze route als het al donker is en zijn we genoodzaakt op een vrij open plekje de tent op te zetten in het donker. We slapen slecht door de vrachtwagens die vlak onder ons over de ongeasfalteerde weg denderen. Nukkig ga ik slapen. Moe en teleurgesteld dat deze prachtige dag zo moest eindigen. Het begon zo mooi met het ontbijtje bij opgaande zon. Het bleef mooi met prachtige uitzichten onderweg en een lunch plekje met stromend water waar ik mijn haar en een broek kon wassen. Danny maakte ondertussen een FANTASTISCH linzen soepje wat we op aten dicht naast elkaar in onze zelfgemaakte love seat. Beter kon de dag niet worden... Het was een mooie dag ondanks het onvolmaakte einde.

Oh ja, het is herfst! Warme dagen maar ook af en toe bewolking voor het eerst in maanden. Uit de zon is het al zelfs een beetje fris. Ik heb een lange broek en vest bij de hand voor de schaduw pauzes. Voor het fietsen is dit weer heerlijk. Maar de Winter komt er aan! Ik hoop dat we het droog houden tot aan Kashgar.

??? ik denk 24 km maar mijn teller stond uit dus ik kan het niet met zekerheid zeggen

20/09/2012 Rust

Vanochtend stond er ineens een truck naast ons. De duitse Harry (die we al eerder in Dushanbe zijn tegengekomen en daarna in Fayzanbad op zijn motor) had ons vanaf de weg op ons plateautje gezien en kwam weer even gedag zeggen. Of we nog van plan waren in Garm te verblijven. Ja dat waren we, hoe ver nog? 40 km en nog maar 5 km slechte weg! Whoehaa! We vroegen hem of er een hotel in Garm was. Dat was niet nodig we waren welkom in zijn huis als we dat tenminste wilde. Ja dat wilde we. Hij was aan het werk maar zou ons op zijn weg terug wel weer inhalen over twee uurtjes. Ok Top! Dus wij op de fiets. Tegenwind en klimmen. Daarna een afdelinkje en daarna vlak. Ik had er lekker de vaart in en miste bijna een roodharige Irishman verstopt achter en boom. Ik zag in het voorbij gaan alleen een bepakte fiets maar geen fietser. Toen hoorde ik hem roepen, Are you Kim? I was waiting for you. Hij rende naar zijn fiets en haalde er een briefje uit waarop stond to Kim & Danny. haha. Das echt gek. Het bleek een briefje van Simon de IJslander. Robbert, zoals de Irishmen bleek te heten had onze vriend Simon in Sary Tash, Kirgizstan ontmoet en had hem gevraagd ons het briefje te geven. Hij wilde ons laten weten dat hij ons niet in Kashgar kon treffen omdat hij zijn plan heeft gewijzigd en via Kazakhstan China in zou gaan. De schat! Wij even kletsen met de leuke en grappige Irishman, aan elkaars fiets snuffelen, verhalen uitwisselen, info over China (waar hij vandaan kwam) inwinnen en toen stopte er een truck. Harry en zijn collega's. Ohhh we hadden nog maar 10 km gefietst. Danny besloot binnen een seconde dat de fietsen en tassen in de achterbak gingen en dat we met Harry mee zouden rijden naar Garm. Zo gezegd zo gedaan. En hier zit ik dan een dag later in Harry's tuin in het zonnetje dit stukje te typen. Het is heerlijk rusten. Tassen en fietsen zijn stofvrij, wasje gedaan, haren gewassen met warm water, voetjes en nagels verzorgd (ik heb twee verontrustende bulten op mijn kleine tenen die ik er niet met een puimsteen af kon krijgen....) en weer lekker gegeten en een biertje gedronken. Harry is echt een super aardige en sympathieke vent. Sportief, loopt marathons, mountainbiked hier in de bergen, kajakt en rijdt motor. Hij nodigt zijn collega's uit voor het eten. Leuke avond, leuke mensen!

Morgen weer op pad!

22/09/2012 Morgen weer op pad....

Harry wilde ons voorstellen aan zijn Spaanse vrouw Maria die zaterdag ochtend vanuit Dushanbe naar Garm zou komen voor het weekend. We kwamen aan de praat... en onze msr whisperlight was stuk en het kostte de mannen de halve dag om deze weer enigszins aan de praat te krijgen. Nou morgen dan maar. We hebben lekker gegeten, gekletst een wandelingetje naar het uitkijkpunt gemaakt met een Amerikaanse en Tadzjiekse vrouw en daar bovenop de berg een biertje gedronken. Daarna zijn Danny en ik gezellig samen naar beneden gewandeld en nog een beetje verdwaald. Toen we thuis kwamen was Maria aan het koken; vlees meegenomen uit Spanje, VLEES! Gisteravond al wijn en vanavond vlees. Het is een feestje hier in deze internationale gemeenschap.

De Spaanse neemt vlees mee uit Spanje, de Duitser neemt schinken en mosterd mee uit Duitsland, de Italiaan neemt olijfolie en gerookt spek mee uit Italië... Plof, shorba, goulash. Het is allemaal zo veel van hetzelfde. Ik kan geen Schapenvet meer ruiken laat staan eten. Danny en ik kunnen uren fantaseren over broodjes kroket, patatje oorlog, moorkoppen, ontbijtkoek, eierkoeken, asperges met ham en een gekookt eitje, Stampot, braadworstjes, boterham met pindakaas, boterham met appelstroop, KAAS! Echte lekker hollandse kaas, brie, port salut, een koel glas veltlinger.... een echte lekkere italiaanse pizza, pasta.... ohhhhh mmmmmm. Wat missen we eten.

Het zijn leuke mensen en we hebben het gezellig. Zondag gaan we echt weer op pad, wel pas om 14:00 uur maar toch.

23/9/2012 Meer ontmoetingen

De route vanaf Garm naar Dzirgithal is mooi. Het is een glooiende weg (een goede weg gemaakt door de chinezen) die vrijwel helemaal langs de rivier loopt. Op en neer maar niet heftig klimmen dus we kunnen lekker kilometers maken. Onderweg komen we een wat ouder stel uit Oostenrijk tegen die met een volledig als camper ingerichte jeep op pad zijn vanuit Oostenrijk. Ze hebben een jaar en zijn via Rusland naar de stans gekomen en gaan nu richting Iran en overwinteren in Dubai en dan terug via Iran dezelfde route als wij heen hebben gedaan terug naar Europa. Echt leuk. Van alle gemakken voorzien, ze hebben zelfs een douche mogelijkheid in hun jeep. Zo zie je maar hoe veel verschillende manieren er van reizen zijn en dat je dit op elke leeftijd kan doen! Na even gekletst te hebben gaan we verder. Het is moeilijk om een kampeer plekje te vinden maar uiteindelijk vinden we een heel mooi plekje aan de rivier.

24/9/2012 Lekke band

We hebben weer een heerlijk ontbijtje bij een kampvuurtje terwijl de zon opkomt en langzaam het landschap verwarmt en verlicht. We gaan weer pas tegen de middag op pad. Danny heft een lekke band. We pompen steeds in de hoop dat de vullende vloeistof zijn werk doet maar we blijven pompen. Uiteindelijk zijn we gedwongen een plekje te zoeken. Eerst eten we wat in een dorpje en doen wat boodschapjes. We vinden een plekje naast een landbouwveld en vragen toestemming aan de boer. We liggen er vroeg in, Danny slaapt om 8 uur en ik lees nog twee uurtjes in mijn boek.

25/9/2012 Wederom welkom in Azie

Danny wordt 's ochtends wakker met pijn in zijn lichaam. We maken wel aanstalten om op pad te gaan want we hebben water en eten nodig. Ook is onze benzine zo goed als op. Uiteindelijk voelt Danny zich zo beroerd dat we besluiten op dit plekje te blijven. Hij slaapt de hele dag op en af. Ik denk dat we er op moeten rekenen dat we in Azie zullen blijven tobben met de maag en darmen.

26/9/2012 Nog een dagje rust

De dag erna voelt hij zich iets beter maar nog niet top. Het lijkt hem niet verstandig om te gaan. Hij staat wel op en repareert zijn fiets (lekke band en slag in het wiel). We komen er alleen achter dat de lijm in het bandenplak setje helemaal is leeg gelopen. Geen plakken dus. We hebben nog 1 reserve binnenband, vervangen dan maar en hopen dat we het tot Kashgar redden zonder lekke banden. we maken een vuurtje zodat we zonder brandstof toch nog wat te eten kunnen maken. Ik lees mijn boek uit. Nou dat is het zo een beetje, hanging out in landelijk Tadjikkstan. Niks te doen.

27/9/2012 Dzirgital

In Dzirgital zou een hotel moeten zijn, we zijn er vroeg en we kunnen wel weer een douche gebruiken. Een hotel betekend in Tadjikistan blijkbaar iets anders dan in Europa. Het is een gebouw met kamers maar dat is dan ook echt alles. De kamers hebben geen aankleding, geen bedden. Er is een toilet in de tuin, nou ja een gat in de grond met een paar planken erboven en 4 muurtjes van golfplaat eromheen. Er is geen douche maar we kunnen wel ergens douchen wordt ons verteld bij aankomst. Wat moet dit grapje ons kosten? 50 som. Dat is 10 dollar. De eigenaar van het hotel neemt ons mee naar zijn huis waar we kunnen 'douchen'. Het is een betegelde ruimte met en badkuip. OP een houtvuur staat een grote kan met water te koken. Naast het vuur staat een grote ton met koud water en er is een waterschep. Je mengt koud en heet water en douchen maar. Gelukkig zijn we samen, Danny kiept waterbakjes over mij heen en ik over Danny. Het is heerlijk, we nemen onze tijd om op te warmen en schoon te worden. De man vraagt wat we willen eten. het is ons onduidelijk of dit een uitnodiging is of hotel service maar we bestellen Osh. (Gebakken rijst met uien en wortels en soms wat kleine stukjes vlees). Als we terug in ons 'hotel' zijn staat al snel ons eten klaar. Danny heeft weer last van zijn maag dus kan niet zo veel eten, ik smul! de volgende ochtend worden we heel vroeg wakker gemaakt voor het ontbijt waar we overigens niet om gevraagd hebben. Als we na het ontbijt de rekening vragen wil de man ons het volgende in in rekening brengen: 50 som voor de kamer (duur maar dat waren we overeengekomen), 30 som voor het avondeten, 20 som voor het ontbijt en 10 som voor het douchen. Duur grapje dit hotel. Je kan in alle restaurants in het dorp voor 5 som pp eten. Het ontbijt hadden we niet om gevraagd en de douche zat bij de kamerprijs. Voor de douche gaan we niet betalen en daar gaat hij mee akkoord. Na een hoop gesteggel over wisselkoersen en de prijzen rekenen we af en heeft Danny het helemaal gehad met dit Hotel. at begon als een vrolijke ochtend eindigt in een chagrijnig vertrek. Het is echt een klote gevoel als je steeds wordt opgelicht. Het is niet erg om voor zaken te betalen maar het moet wel redelijk zijn.

30 km gefietst/hoogte 1755 meter

28/9/2012 Mooie uitzichten

Het is een rustig dagje zonder bijzondere gebeurtenissen. Het landschap is adembenemend. Bergen met uitgesleten pilaren, bergen met lawines van stenen, de rivier en groene valleien. Het waait erg hard en dat maakt het moeilijk om een plekje te vinden. We moeten de fietsen een paar heuvels op duwen om ergens te komen. Uiteindelijk is ook dit plekje niet ideaal maar het moet maar. De volgende ochtend zien we sneeuw in de bergen en angstaanjagende regen wolken boven het dal. Duimen voor een droge dag.

38,9 km gefietst/10,7 gemiddeld/hoogte 1932 meter

29/9/2012 Crossing borders

We moeten nodig boodschapjes doen en zouden ook nog een groter dorpje tegen moeten komen. Mensen blijven ons vertellen dat er verderop nog wel een Magazin is. Uiteindelijk komen we zonder boodschappen bij het eerste grens checkpoint. Ook daar zeggen de militairen dat er verderop nog wel inkopen te doen zijn. Nou vertrouwen maar. De militairen doen nog een laffe poging om ons geld afhandig te maken. iets met missende stempels maar het verhaal heeft geen enkele logica en Danny negeert gewoon de hele boel. Ze laten ons passeren. We hebben honger en het waait ontzettend hard. Dat betekend kou en stilstaan om wat te koken is geen optie. We zitten op een weg met rechts een ravijn en links een bergwand dus een plekje uit de wind is er niet. We weten niet waar we zijn, hoe ver de grens nog is en of we nog ergens komen om boodschappen te doen of wat te eten te kopen. We weten ook niet of de grens open is op zaterdag en zo ja tot hoe laat. Kortom allemaal onduidelijkheden. Na twee bochten zie ik ineens een lange rij vrachtwagens! De grens! Dat hadden we niet gedacht, volgend onze kaart en volgens de mensen onderweg had de grens nog veel verder moeten zijn. Top! vandaag gaan we naar Kirgizstan!

Bij de grens zijn de mensen aardig. Het is nog 10 km fietsen over niemandsland naar de grenspost van Kirgizstan. De grens beambte laat ons weten dat we ons geen zorgen over de tijd hoeven te maken de grenspost aan de andere kant is de hele nacht open. Volgens een Amerikaan is het maar heel even klimmen en dan dalen, het zou ons zeker niet meer dan een uur moeten kosten. Ik zou inmiddels beter moeten weten dan mensen die met de auto reizen te geloven. Daar gaan we dan. Het blijkt vreselijk. 10 kilometer onverhard, weer de bekende keien, kuilen, bulten en zand. En ik zweer het, alleen maar klimmen. Na een kleine inzinking van mijn kant (de hele dag geen eten, kou, laat, moe en omhoog) bereiken we ons hoogste punt tot nu toe: 2470 meter!! Daarna gaat het beter, beetje dalen en beetje klimmen en dan de grote afdaling naar het dal waar Kirgizstan begint. Het is een prachtig uitzicht, de rivier en het dal in de late middag zon.

Het grens kantoor van Kirgisztan lijkt het decor van een klucht. Het is ook lastig de beambten serieus te nemen die meer bezig zijn met het voeren van hun tamme vogel dan met het controleren van paspoorten.

We zijn in Kirgizstan! het 13e land op onze tocht!

35 km gefietst/hoogte 2300 meter

Bijdrage van Danny: Niet vast te leggen

Veel van die dingen zijn niet vast te leggen

Al vanaf het begin heb ik me afgevraagd of ik een camera mee zou nemen. Ik heb het gedaan. Gelukkig, want het is leuk om de gebeurtenissen terug te zien als een soort geheugen voor een tijdlijn. Ik weet zelfstandig niet na een paar dagen op deze gebeurtenissen terug te komen, met de foto's erbij gaat dat wel. Wat vertellen de foto's? niet het verhaal wat ik in mijn hoofd heb zitten van dat wat ik heb meegemaakt. Hoe kan ik foto's maken die mijn verhaal zo goed mogelijk weergeven? Het zou leuk zijn als de foto's het verhaal zouden vertellen zonder mijn verhaal. Maar ja... ik denk dat veel dingen niet vast te leggen zijn.

Van de ervaringen die ik tot zover heb meegemaakt verzamel ik gebeurtenissen die erg op elkaar lijken. Hierdoor ga ik er over nadenken en let ik in verschillende landen op gelijk achtige situaties. Ik zal drie gebeurtenissen omschrijven om een voorbeeld te geven.

Haha..., terwijl ik dit schrijf, aan de kant van de weg onder een paar bomen om te schuilen voor de zon, rond een uur of half drie en zo'n 38 graden. We rusten iedere middag, leggen ons kleedje uit pakken de drie tassen eraf waar al het eten drinken en kookspullen in zitten om de lunch te bereiden. Na het eten en het fietsen doen we een tukkie of typen we (meestal Kim) een stukje tekst. Nu had ik er zin in om weer eens wat te schrijven....

Goed, Terwijl ik dit schrijf is er zo'n moment. Een moment wat ik niet kon vastleggen.

Ineens staat daar die oude man, met plastic schoentjes waarvan de neus van de schoen omhoog gekruld is. Een te grote wijde broek, eroverheen een overhemd en colbertje. Zijn gezicht is hetgeen wat de man kenmerkt. Een mooi gerimpeld bruin hoofd met een witte half lange verzorgde baard. Van teen tot top afgerond met een hoedje. Dat hoedje zal wel een naam hebben maar dat weet ik niet.

Terwijl ik opsta zonder Kim te storen, want die ligt lekker een tukkie te doen, wisselt de oude man zijn stok van z'n hand onder z'n oksel om mij met wat gemompel - wat me zeer vriendelijk overkomt - intiem de hand te schudden. z'n tweede hand pakt onze handen tezamen vast. Kijkt mij doordringend aan, laat mijn handen los en maakt een lichte buiging. z'n ene hand pakt automatisch zijn stok weer vast en de andere hand legt hij op zn hart. kromt weer terug zover als hij kan - de oude man - doet z'n duim omhoog en schuifelt langzaam langs onze fietsen het holletje omhoog. als ik hem wat druiven aan wil bieden is de man weg...

Geen foto, geen video zelfs dit stukje tekst geeft niet weer wat ik zojuist meemaak.

En de andere drie voorbeelden die hou ik dan ook maar voor mijzelf...

;-) (danny)

Van Kluns tot Plons!

Van Kluns tot Plons

Ik weet niet of jullie het weten maar ik ben een kluns. Echt een enorme kluns. De eerste dag in Oostenrijk dat we startte met onze fietstocht wilde ik opstappen op mijn fiets, al fietsend met bepakking, en heuveltje op. Natuurlijk viel ik om, voor het oog van een camping vol met mensen om ons uit te zwaaien. Opstappen op mijn fiets is sowieso een uitdaging. De trappers hebben al aardig wat verwondingen veroorzaakt en soms krijg ik gewoon mijn been niet hoog genoeg omhoog om op te stappen. Met hele amuserende taferelen voor Danny tot gevolg. Omvallende kopjes thee, gebroken glazen, struikelen over de scheerlijn van de tent. Het gaat maar door. De eerste keer dat Danny en ik uit gingen ben ik op weg naar huis bij het stoplicht met fiets en al gewoon als een baksteen omgevallen. Ik wilde stoppen maar vergat mijn voet op de grond te zetten. Midden op het kruispunt blaak/coolsingel. Toeterende auto's tot gevolg aangezien ik een kort zwart jurkje aan had en ik dus in mijn ondergoed op dat kruispunt lag (Ja, er waren wat wijntjes in het spel maar geloof me dit had me nuchter ook kunnen overkomen). On the bright side: ik heb Danny nog nooit zo hard zien lachen als toen op dat kruispunt. Dat ben ik dus. Kluns met een hoofdletter K.

En hoe komt dat dan vraag je je misschien af. ik weet het niet. Is dit altijd al zo geweest (Mam, hier kijk ik naar jou). Ben ik met mijn hoofd niet bij wat ik doe? Ik zeg altijd dat ik motorisch uitgedaagd ben, dat bedoel ik als grapje maar na vandaag begin ik te denken dat dat echt het geval is. En soms wordt ik gewoon ontzettend overmoedig. Gek, ik ben over veel dingen onzeker, vooral over fysieke dingen, kan ik dit wel, hoe moet ik dat dan aanpakken. Ik laat het vaak bij voorbaat al zitten. Maar dan ineens denk ik dat ik de hele wereld aan kan. Heel soepeltjes springen over een berg pijpen op straat, gebroken arm. Heel hard van een piste af skiën, gat in mijn hoofd, heel stoer opstappen op de fiets, blauwe knie. Ja, wordt ik overmoedig dan gebeuren er ongelukken.

Helaas gebeurde dit vandaag ook. Een beetje van al het bovenste, overmoedig, hoofd er niet bij en een kleine motorische uitdaging. We hadden een zware ochtend gefietst, het was warm, we moesten klimmen en we hadden slecht geslapen. We vonden een mooi rust/lunchplekje onder een boom aan een irrigatie kanaal. Is altijd leuk een lunch plekje met het geluid van water op de achtergrond. Ook leuk omdat ik altijd enorme behoefte heb om mijn voeten nat te maken. Afijn, we hadden de fietsen nog niet staan en ik stond al bij dat watertje. Het watertje was eigenlijk geen watertje maar meer een wildwaterbaan. Het water werd met een enorme druk dat kanaal in gevoerd. Ik: hoe kom ik daar nou bij. Danny: Niet. Ik: ja maar ik wil zo graag mijn voeten nat maken en mijn fles. Danny: Ik zou het niet proberen. Ik: Ja maar ik kan me toch aan dat bruggetje vast houden. Danny: Dat kan maar wel met twee handen. Ik: jaja. Danny: en pas op want dat groene betekend dat het glad is. IK: jaahaaa dat snap ik ook, ik ben niet dohom. Nou...

Kim in haar overmoedige bui met twee handen aan een bruggetje boven een wildwater irrigatiekanaal. Een voet nat. Tweede voet nat. Dat ging goed. Zie je nou, IK KAN DIT HEUS WEL. En nu die fles nog. Hoe kan dat met twee handen aan het bruggetje? Niet. Ik dacht nog misschien moet ik hem met een touwtje vanaf de kant in het water laten zakken. Ja, dat was nou een goed idee geweest. Maar nee, ik ging gewoon door met mijn acrobatische, met een hand aan het bruggetje, fles in het wildwater irrigatie kanaal toeren. En toen gebeurde er heel veel dingen heel snel. Ik hing met een hand aan het bruggetje, ik hoorde stemmen, ik keek om, ik zag Danny met een groepje kinderen staaN, een voet gleed weg (ja, over dat gladde groene), die voet werd meegesleurd door het wilde water, mijn andere voet was ineens ook in het water, ik hing met een hand aan het bruggetje en had nog steeds met de andere mijn fles vast en toen liet ik het bruggetje los. Niet express natuurlijk, ik hield het niet meer, het water was echt super sterk. Ik probeerde nog te blijven staan, ik dacht nee, nee, neen! Dit gebeurd niet! Het gebeurde wel. Daar lag ik in het irrigatie kanaal. Ik lag niet alleen maar werd met een enorme kracht meegesleurd door dat water. En Danny stond nog vrolijk te kletsen met zijn rug naar me toe. Tot ik riep: Dan! Verschrikte gezichten, iedereen in actie, rennende kinderen en een rennende Danny langs dat kanaal. Gelukkig was het water niet diep en kon ik mijn hoofd boven houden. Ik probeerde me overal aan vast te houden maar dat kanaal was één betonnen bak. Danny haalde me in, keek me aan en riep: 'rustig blijven hè'. Ja, rustig was ik wel gek genoeg. Het is raar wat er door je hoofd gaat als je door een irrigatiekanaal gesleurd wordt. Zit mijn ipod nog in mijn broekzak, oh nee gelukkig die heb ik in mijn stuurtas gedaan. Waar is nou mijn waterfles. Oh, die drijft achter me. Oh, die Danny die heeft het toch zwaar met mij, lig ik ineens in de plomp. Waar komt dit kanaal eigenlijk op uit? Wat moeten die kinderen wel niet denken? Nou dat soort dingen dacht ik dus. Heel even dacht ik ook hoe ben ik nou weer in deze situatie terecht gekomen en kom ik hier nog wel uit of is dit het? Het einde van mijn klunzigheid.

In de verte zag ik waar het kanaal op uit kwam en dat zag er niet veelbelovend uit. Ik wist dat ik moest proberen er uit te komen, of in ieder geval tot stilstand komen voor het einde van het kanaal. Ik zag dat er een verandering aankwam, alsof het kanaal omhoog ging, het water moest daar ondieper zijn en dus ook de stroming minder. Zodra ik daar was ben ik gaan staan. En zowaar na even balanceren kon ik blijven staan. Tien ik eenmaal stabiel stond ben ik op mijn hurken in een stabiele houding gaan zitten en heb me zo goed en zo kwaad als het kon aan de kant vastgehouden. Er uit kon ik niet. Ik zat aan de andere kant van het kanaal als waar ik er in gevallen was en Danny liep nog aan de andere kant. Een van de kinderen was als eerste bij me en die kon me gelukkig uit het water trekken. Als een verzopen kat stond ik daar in een landbouw veldje 500 meter van ons lunchplekje. Toen moest ik huilen.

Danny heeft mijn hand gepakt, ik heb sorry gezegd omdat ik niet naar hem heb geluisterd, hij heeft me meegenomen naar onze fietsen en me op een kleedje gezet. 5 kinderen volgde ons en alle buren kwamen kijken wat er aan de hand was. Ik heb me even afgesloten van alles. Danny heeft gevraagd of ze ons even alleen wilde laten zodat we konden eten en rusten. Toen heeft 'ie me geknuffeld en heb ik nog even gehuild. Ja... en toen begonnen de grapjes al. Danny: Wat ben je nou voor kluns. Je zat wel als een dametje in dat kanaal met je hoofd boven water, dat doet 'ie dan na met een zwaaiend handje als de koningin erbij. Favoriet is nadoen hoe ik riep: Dan! Met grote verschrikte ogen. Gelukkig zei hij ook dat dit een van de redenen is dat ie me zo leuk vindt... Maar toch, de grapjes zullen nog wel even door gaan.

Bont en blauw en geschrokken, dat is al. Ik wil er niet aan denken wat er was gebeurd als ik niet in staat was geweest te gaan staan. Maar ik kon gaan staan. Gelukkig kan deze kluns wel haar hoofd koel houden als ze in een wildwater irrigatiekanaal ligt.

Tot de volgende overmoedige acrobatische actie.

K&D

Dit was 'het stroompje:

Duivenpoep en een infuus!

Periode: 16-08-2011 - 18-08-2011

Via: Bukhara, Qarshi

We verlieten Bukhara uitgerust. Geen tekenen meer van de 10 dagen durende diarree van Danny. We hadden een hoop leuke andere fietsers ontmoet in ons gasthuis (een Zwitsers koppel, een Frans koppel, een Belg, een Zwitser alleen, een IJslander, een Canadees, een Spaans stel en een Tunesiër), een feestje gehad voor Danny's verjaardag en het eerste goed smakende biertje gedronken sinds maanden. Het leek Simon (IJsland) en Darren (Canada) leuk om een paar dagen samen te fietsen en te kamperen. Ze bleken bereid de omweg naar Samarkand te nemen om zo met ons mee te kunnen fietsen naar Qarshi. Ik was blij om met een paar echte fietsers te fietsen, goed voor mijn motivatie en een mooie testcase om te kijken of ik het 20-23 km/uur tempo kan bijhouden. Goede tijden dus.

We wilden vroeg vertrekken maar zoals je je misschien kan voorstellen met 4 personen gaat niets echt snel. Vroeg is een kwestie van interpretatie. Als er een klaar staat moet de ander nog water halen, tijdens het wachten denkt er iemand dan kan ik nog wel even naar de apotheek. Dat duurt natuurlijk langer dan het water halen. Uiteindelijk sta je dus altijd op iemand te wachten of je laat mensen op je wachten. Ons gezamenlijke vroeg blijkt 11 uur, met een goed humeur en klaar om een paar kilometers weg te trappen verlaten we Bukhara. Na een uur stoppen we al voor wat limonade en een ijsje, op initiatief van Danny natuurlijk.

Simon blijft achter om een gepland telefoontje van een radiostation op IJsland te ontvangen en zal ons wel inhalen. Wij vervolggen onze weg richting Qarshi. Er zijn wat kleine klimmetjes en het is behoorlijk warm. Ik stop regelmatig om water te drinken en even in de schaduw af te koelen. De anderen lijken niet echt last hebben van de hitte dus we trappen vrolijk verder. Om ongeveer half twee haalt Simon ons in en geeft Darren aan dat hij echt uit de zon moet. We hadden nog geen boodschappen voor de lunch maar krijgen het voor elkaar om een pick up met watermeloenen te stoppen en dus besluiten we een korte pauze te houden. Er is niet veel schaduw maar we vinden een klein boompje en met een beetje passen en meten kunnen er 4 personen een tukkie doen.

Rond half 3 gaan we weer op pad. Inmiddels is het kokend heet maar wederom lijkt niemand hier er erg van onder de indruk behalve ik. Ik stop weer regelmatig om te drinken en raak achter. Danny wacht gelukkig op me. We halen Darren en Simon in als ze net een ijskoude fles coca cola openmaken op een terras. FANTAASTISCH! Schoon water om gezicht, handen en voeten te wassen, koude drankjes, groene thee en homemade Uzbeeks eten. Na soep en mante (soort reuze ravioli) biedt de eigenaar ons een picknick bed in de tuin aan om een tukje te doen, en dat doen we.

Rond half 5 stappen we weer op de fiets met het idee om nog 25 kilometer te fietsen en dan een kampeer plekje te zoeken. Als de kilometer teller 65 km aangeeft zien we een leuk klein dorpje met genoeg kampeer mogelijkheden tussen de bomen. Danny gaat vooruit om te kijken of hij een goed plekje kan vinden. We raken Danny nog even kwijt, die blijkt een rondje dorp te hebben gedaan. Als hij terugkomt heeft hij een leegstaand huis geregeld waar we kunnen overnachten. Het is nog steeds warm. We maken eten, kijken met zijn vieren 'Puss in Boots' op de laptop onder het genot van een biertje. Dan gaan we slapen. We beginnen binnen maar het is warm en ik wordt levend opgevreten door muggen en andere beestjes. Bovendien is dat huis echt heel vies alsof we weer in een kippenhok liggen. Vogelpoep geeft echt een hele hele ranzige geur. Ik verhuis naar buiten en even later volgt Danny. Dan slaap ik gelukkig nog een paar uur in de koelte.

'S ochtends is het helemaal mis. Danny blijkt de hele nacht al diarree te hebben. Hij gaat nog even binnen een tukkie doen. Als ik na een tijdje naar hem ga kijken is hij kokend heet. Hij heeft stuipen in zijn spieren en voelt zich heel ziek. Ik kan niets voor hem doen behalve doekjes koud water op zijn voeten, handen en gezicht leggen. Hij slaapt op en af. Komt alleen bij om naar de wc te gaan en zijn lichaam leeg te laten lopen. Fietsen zit er vandaag niet in. Darren en Simon zijn nog een beetje aan het dralen of ze nou wel zullen gaan. Darren zegt al snel dat hij het wel ok vindt om een dagje hier rond te hangen en als Simon ziet hoe Danny er aan toe is besluit ook hij te blijven. Ik ben blij met het gezelschap. Na een paar uur begin ik me zorgen te maken. Danny koelt niet af ondanks verkoelende doeken en het passeren van de tijd. Je kan goed zien dat hij pijn heeft en niet weet waar hij het moet zoeken. Hij kan misschien in zijn koorts toestand zeggen dat het niet hoeft maar ik besluit toch een dokter te bellen. Better safe than sorry. De dokter komt en laat medicijnen halen. Hij denkt sun stroke, wat neer komt op oververhitting en dehydratie.

Tjaaa.... daar sta je dan in een huis vol duiven poep een infuus hoog te houden wat de arm van je lief in gaat....

Na het infuus koelt Dan gelukkig snel af, hij begint enorm te zweten en komt een beetje bij positieven. De rest van de dag slaapt hij. De diarree blijft maar de hitte begint uit zijn lijf te gaan. Ik hoor van het meisje in wiens huis we verblijven en die super goed voor ons zorgt (appels, koekjes, meloen etc) dat het gisteren en vandaag 57 graden is/was. ZEVENENVIJFTIG GRADEN. Ja dan krijg je wel een sun stroke. Je hersenen koken gewoon in je schedel.

Na deze angstige dag besluiten we dat fietsen zeker niet gaat maar dat deze omgeving ook niet echt bevorderlijk is voor de gezondheid. De dokter blijkt ook taxi chauffeur en beloofd ons de volgende dag tegen betaling naar Qarshi te brengen. De jongens vertrekken vroeg op de fiets en wij wachten op onze taxi. In de tussentijd komt de lieve Uzbeekse ons steeds van eten en drinken voorzien. Dat is fijn want de 'taxi' zou eerst om 13:00 uur arriveren, dat wordt 15:00 uur en uiteindelijk vertrekken we om 17:00 uur. Oh en met taxi bedoelen ze hier 2,5 uur in een mini mini busje met twee fietsen achterin en mij en Dan samen op een stoeltje op de achterbank. Het kost ons wederom een vermogen, een chauffeur die tevens dokter is blijkt niet goedkoop, maar wat doe je er aan. We checken in in een hotel en zijn nog nooit zo blij geweest met een douche. De jongens zijn ongeveer tegelijkertijd in Qarshi en checken in in hetzelfde hotel. Die dag meten zij op de fiets een temperatuur van 60 graden!

Die nacht wordt ik ziek. Hoge koorts en vreselijke diarree. Ook Simon ontkomt niet. Beide liggen we 24 uur in een staat van coma ins ons bed. Darren voelt zich prima en Danny heeft nog diarree en voelt zich slap maar kan zich alweer een beetje in verticale stand bewegen. Uiteindelijk hebben Dan en ik 9 dagen en 4 seizoenen Fringe* nodig om te herstellen van deze ellende en ons weer een beetje op sterkte te voelen. Wat het is? sun stroke? een bacterie? een virus? Geen idee maar 't is wel klote!

Vanuit Uzbekistan,

K&D

* Fringe is een televisie serie die Omid in Iran voor ons heeft gekopieerd. Thanks Omid! Ook namens Darren en Simon die nu ook verslaafd zijn.