Periode: 16-08-2011 - 18-08-2011

Via: Bukhara, Qarshi

We verlieten Bukhara uitgerust. Geen tekenen meer van de 10 dagen durende diarree van Danny. We hadden een hoop leuke andere fietsers ontmoet in ons gasthuis (een Zwitsers koppel, een Frans koppel, een Belg, een Zwitser alleen, een IJslander, een Canadees, een Spaans stel en een Tunesiër), een feestje gehad voor Danny's verjaardag en het eerste goed smakende biertje gedronken sinds maanden. Het leek Simon (IJsland) en Darren (Canada) leuk om een paar dagen samen te fietsen en te kamperen. Ze bleken bereid de omweg naar Samarkand te nemen om zo met ons mee te kunnen fietsen naar Qarshi. Ik was blij om met een paar echte fietsers te fietsen, goed voor mijn motivatie en een mooie testcase om te kijken of ik het 20-23 km/uur tempo kan bijhouden. Goede tijden dus.

We wilden vroeg vertrekken maar zoals je je misschien kan voorstellen met 4 personen gaat niets echt snel. Vroeg is een kwestie van interpretatie. Als er een klaar staat moet de ander nog water halen, tijdens het wachten denkt er iemand dan kan ik nog wel even naar de apotheek. Dat duurt natuurlijk langer dan het water halen. Uiteindelijk sta je dus altijd op iemand te wachten of je laat mensen op je wachten. Ons gezamenlijke vroeg blijkt 11 uur, met een goed humeur en klaar om een paar kilometers weg te trappen verlaten we Bukhara. Na een uur stoppen we al voor wat limonade en een ijsje, op initiatief van Danny natuurlijk.

Simon blijft achter om een gepland telefoontje van een radiostation op IJsland te ontvangen en zal ons wel inhalen. Wij vervolggen onze weg richting Qarshi. Er zijn wat kleine klimmetjes en het is behoorlijk warm. Ik stop regelmatig om water te drinken en even in de schaduw af te koelen. De anderen lijken niet echt last hebben van de hitte dus we trappen vrolijk verder. Om ongeveer half twee haalt Simon ons in en geeft Darren aan dat hij echt uit de zon moet. We hadden nog geen boodschappen voor de lunch maar krijgen het voor elkaar om een pick up met watermeloenen te stoppen en dus besluiten we een korte pauze te houden. Er is niet veel schaduw maar we vinden een klein boompje en met een beetje passen en meten kunnen er 4 personen een tukkie doen.

Rond half 3 gaan we weer op pad. Inmiddels is het kokend heet maar wederom lijkt niemand hier er erg van onder de indruk behalve ik. Ik stop weer regelmatig om te drinken en raak achter. Danny wacht gelukkig op me. We halen Darren en Simon in als ze net een ijskoude fles coca cola openmaken op een terras. FANTAASTISCH! Schoon water om gezicht, handen en voeten te wassen, koude drankjes, groene thee en homemade Uzbeeks eten. Na soep en mante (soort reuze ravioli) biedt de eigenaar ons een picknick bed in de tuin aan om een tukje te doen, en dat doen we.

Rond half 5 stappen we weer op de fiets met het idee om nog 25 kilometer te fietsen en dan een kampeer plekje te zoeken. Als de kilometer teller 65 km aangeeft zien we een leuk klein dorpje met genoeg kampeer mogelijkheden tussen de bomen. Danny gaat vooruit om te kijken of hij een goed plekje kan vinden. We raken Danny nog even kwijt, die blijkt een rondje dorp te hebben gedaan. Als hij terugkomt heeft hij een leegstaand huis geregeld waar we kunnen overnachten. Het is nog steeds warm. We maken eten, kijken met zijn vieren 'Puss in Boots' op de laptop onder het genot van een biertje. Dan gaan we slapen. We beginnen binnen maar het is warm en ik wordt levend opgevreten door muggen en andere beestjes. Bovendien is dat huis echt heel vies alsof we weer in een kippenhok liggen. Vogelpoep geeft echt een hele hele ranzige geur. Ik verhuis naar buiten en even later volgt Danny. Dan slaap ik gelukkig nog een paar uur in de koelte.

'S ochtends is het helemaal mis. Danny blijkt de hele nacht al diarree te hebben. Hij gaat nog even binnen een tukkie doen. Als ik na een tijdje naar hem ga kijken is hij kokend heet. Hij heeft stuipen in zijn spieren en voelt zich heel ziek. Ik kan niets voor hem doen behalve doekjes koud water op zijn voeten, handen en gezicht leggen. Hij slaapt op en af. Komt alleen bij om naar de wc te gaan en zijn lichaam leeg te laten lopen. Fietsen zit er vandaag niet in. Darren en Simon zijn nog een beetje aan het dralen of ze nou wel zullen gaan. Darren zegt al snel dat hij het wel ok vindt om een dagje hier rond te hangen en als Simon ziet hoe Danny er aan toe is besluit ook hij te blijven. Ik ben blij met het gezelschap. Na een paar uur begin ik me zorgen te maken. Danny koelt niet af ondanks verkoelende doeken en het passeren van de tijd. Je kan goed zien dat hij pijn heeft en niet weet waar hij het moet zoeken. Hij kan misschien in zijn koorts toestand zeggen dat het niet hoeft maar ik besluit toch een dokter te bellen. Better safe than sorry. De dokter komt en laat medicijnen halen. Hij denkt sun stroke, wat neer komt op oververhitting en dehydratie.

Tjaaa.... daar sta je dan in een huis vol duiven poep een infuus hoog te houden wat de arm van je lief in gaat....

Na het infuus koelt Dan gelukkig snel af, hij begint enorm te zweten en komt een beetje bij positieven. De rest van de dag slaapt hij. De diarree blijft maar de hitte begint uit zijn lijf te gaan. Ik hoor van het meisje in wiens huis we verblijven en die super goed voor ons zorgt (appels, koekjes, meloen etc) dat het gisteren en vandaag 57 graden is/was. ZEVENENVIJFTIG GRADEN. Ja dan krijg je wel een sun stroke. Je hersenen koken gewoon in je schedel.

Na deze angstige dag besluiten we dat fietsen zeker niet gaat maar dat deze omgeving ook niet echt bevorderlijk is voor de gezondheid. De dokter blijkt ook taxi chauffeur en beloofd ons de volgende dag tegen betaling naar Qarshi te brengen. De jongens vertrekken vroeg op de fiets en wij wachten op onze taxi. In de tussentijd komt de lieve Uzbeekse ons steeds van eten en drinken voorzien. Dat is fijn want de 'taxi' zou eerst om 13:00 uur arriveren, dat wordt 15:00 uur en uiteindelijk vertrekken we om 17:00 uur. Oh en met taxi bedoelen ze hier 2,5 uur in een mini mini busje met twee fietsen achterin en mij en Dan samen op een stoeltje op de achterbank. Het kost ons wederom een vermogen, een chauffeur die tevens dokter is blijkt niet goedkoop, maar wat doe je er aan. We checken in in een hotel en zijn nog nooit zo blij geweest met een douche. De jongens zijn ongeveer tegelijkertijd in Qarshi en checken in in hetzelfde hotel. Die dag meten zij op de fiets een temperatuur van 60 graden!

Die nacht wordt ik ziek. Hoge koorts en vreselijke diarree. Ook Simon ontkomt niet. Beide liggen we 24 uur in een staat van coma ins ons bed. Darren voelt zich prima en Danny heeft nog diarree en voelt zich slap maar kan zich alweer een beetje in verticale stand bewegen. Uiteindelijk hebben Dan en ik 9 dagen en 4 seizoenen Fringe* nodig om te herstellen van deze ellende en ons weer een beetje op sterkte te voelen. Wat het is? sun stroke? een bacterie? een virus? Geen idee maar 't is wel klote!

Vanuit Uzbekistan,

K&D

* Fringe is een televisie serie die Omid in Iran voor ons heeft gekopieerd. Thanks Omid! Ook namens Darren en Simon die nu ook verslaafd zijn.