Kashgar

Periode: 09-10-2012 - 27-10-2012

Na ons avontuur bij de grens fietsten we Kashgar in met 9 wereldfietsers. Een Australisch stel op een tandem, een Engels/Iers stel op een ligfiets tandem, een Fransman op een gewone fiets, een Fransman op een fiets met trailer, een Japanner, Danny op zijn ligfiets en ik op mijn mooie Santos. Je kan je voorstellen wat voor commotie dit gaf. Zijn Danny en ik met zijn tweeën al een bezienswaardigheid nu waren we een rariteiten club klaar om ons bij het circus aan te sluiten.

Aan de rand van de stad dronken we Chinese thee, kregen we ons eerste proefje van de Chinese keuken en maakte we ons klaar om de stad te veroveren. Na een uurtje hadden we allemaal een accommodatie gevonden en spraken we direct af 's avonds onze ontdekkingstocht naar nieuwe smaken voort te zetten.

De eerste dagen in Kashgar bestonden letterlijk uit op adem komen. Sinds Sari Tash (Kirgizstan) op 3000 meter kampte ik met ademtekort. We waren al een week op 3000 meter maar ineens van het ene op het andere moment kon mijn lichaam het aanmaken van de rode bloedlichaampjes niet meer bijbenen en was een wandelingetje naar het buitentoilet al een hijgende onderneming. En daarna moesten we nog naar 3800 meter fietsen. Ik was dus toe aan hersteldagen. En die hebben we genomen. Lekker in bed gelegen, filmpjes gekeken en alleen het hotel verlaten voor een wandelingetje naar de afhaal chinees en de supermarkt.

Ondertussen zijn al onze medefietsers vertrokken. Wij wachten nog op ons pakje. De vervanging van Danny's gebroken bagagedrager, de rugtas om ons backpack avontuur te starten, nieuwe regenkleding vervangen door mammut, onze chinese basic audio cursus en ander klein spul. Dat pakje zou een paar dagen na onze aankomst arriveren volgens track & trace maar zoals dat ook in Turkije ging werd ook deze keer vanaf de dag van bezorging elke dag de datum online aangepast naar de volgende dag. Wat heb je eigenlijk aan Track & Trace als de datum die opgegeven wordt niet de datum is van bezorging en er geen informatie voor handen is waarom je pakje vertraagd is. Na een week veranderde de status in onbekend en hadden we helemaal geen hoop meer dat het de dag erna echt zou komen.

Niet getreurd. Het pakje zou vast komen en anders vonden we wel weer een oplossing. In de tussentijd kregen we de kans om Kashgar te verkennen, ons schrijfwerk bij te werken, een adres te zoeken om onze fietsen te laten overwinteren, warmshowers en couches te zoeken voor de grote steden die voor ons lagen en de nodige research te doen naar wat we nou eigenlijk willen zien tussen nu en half december.

Elke dag begeven we ons richting de oude stad en besteden we onze tijd met door steegje wandelen, marktjes bekijken en kletsen met andere reizigers in de twee populaire hostels in de stad.

Kashgar is bijzonder. De regio Xinjiang wordt gekenmerkt door de grote groep Oeigoeren of Uygurs die er wonen. Dit is een erkende etnische minderheid in China maar beslaat een meerderheid van de poulatie in de autonome provincie Xinijang. De Oeigoers zijn soenitische moslims en vertonen in cultuur, gebruik en keuken veel overeenkomsten met de bevolking van Centraal Azië. Hier wordt dus nog steeds veel schaap gegeten....

Het verblijf in China brengt een soms onbestemd gevoel met zich mee. Hoe de chinese regering met de minderheden omgaat is om verdrietig van te worden. Deze regio is autonooom maar verliest steeds meer van haar rechten. Oeigoeren mogen sinds september 2002 geen onderwijs meer volgen in hun eigen taal hoewel dit recht in de grondwet is opgenomen. Er wordt sterk gediscrimineerd tegen de Uygur bevolking op het gebied van werk en betaling. Het grootschalig assimilatie beleid van de regering, opgezet om Han chinezen (en dan voornamelijk vrouwen) te stimuleren zich in Xinjian provincie te vestigen en met Uygur mannen te trouwen zorgt voor een toestroom van 7000 Han Chinezen per maand naar de provincie. Door dit alles en door de economische ontwikkeling in de regio, het vernietigen van traditionele gebouwen en moskeeën voor het aanleggen van wegen en wolkenkrabbers, komt het behoudt van de Oeigoerse cultuur in gevaar. En dat vind ik ontzettend zonde.

Het assimilatie beleid is goed waar te nemen. De ene kant van de stad wordt steeds meer overgenomen door Han Chinese modernisering. Hier vindt je grote supermarkten, woontorens en shopping malls. In het oude centrum loop je een totaal andere tijd in. Steegjes met oude lemen huizen. Kleine moskeeën waar de oproep tot gebed nog zonder elektronica wordt uitgevoerd. Gewoon een man op het dak die heel hard roept. Oude prachtige gebouwen met handgemaakte kozijnen en ambachtelijk gemaakte bakstenen. Boeren die van heinde en ver komen om hun vee, groente en fruit te verkopen op straat. Met schapen gevulde straten. Brood ovens die de hele dag staan te branden. Kleine kraampjes met allerlei hapjes op stokjes, Noedels, zoete met rijst gevulde vijgenbladen, fruit en groente. Alsof de tijd heeft stilgestaan. Alleen de toeterende scooters verraden de moderne tijd.

Naast het ontdekken van de stad en het leren kennen van en het wennen aan China, maken we ook weer nieuwe vrienden en ontmoeten we oude bekenden. Darren uit Canada (weten jullie nog, hij hield mij gezelschap samen met Simon de IJslander toen Danny aan het infuus lag) staat op een middag ineens voor onze neus. Hij stelt ons voor aan een Nederlands fietstel (de eerste die we tegenkomen!!!!) en een zwitserse backpackster, Daniela. We hebben weer een beetje een Hotel California gevoel, you can check in any time you like but you can never leave. Hoewel we genieten van het slapen, eten, kletsen en plannen maken komen wij hier maar niet weg terwijl we elke dag van iemand afscheid moeten nemen.

Na twee weken arriveert ons pakje, net als we op het punt staan andere plannen te maken. Zo gaat dat. Helaas is de essentiële inhoud een teleurstelling. De broeken die Mammut heeft uitgezocht ter vervanging van onze regenbroeken die niet waterdicht bleken passen niet ondanks dat we al onze maten hebben doorgegeven. Ook de bagagedrager past niet. Een lasfout zorgt ervoor dat de pen niet door beide gaten van de bagagedrager past. Danny heeft er flink de balen van.

Niet terugkijken maar vooruit. We maken plannen om verder te gaan. Darren vraagt ons of hij aan kan haken bij onze plannen omdat hij een beetje zijn travel mojo kwijt is. Geen probleem! En zo vertrekken we gedrieën naar het station om afscheid van onze fietsen te nemen. Die sturen we al vast naar Chengdu terwijl wij onze tijd nemen om alles tussen Kashgar en Chengdu te gaan bekijken. Het is even moeilijk om de fietsen achter te laten. Ze hebben ons al zo ver gebracht. Met lood in onze schoenen verlaten we het depot maar als we naar buiten lopen overvalt ons een heerlijk nieuw gevoel van vrijheid.

Een dag later stappen wij zelf op een trein. Bestemming: Lanzhou. China here we come!

K&D