WOEHAAAAAA! China, 14 maanden onderweg en we zijn in Kashgar, CHINA!

Wie van jullie had dat gedacht? Eerlijk?

Wie had dat gedacht... Dat ik naar China zou fietsen. Dat ik kamperen zo leuk zou vinden. Dat ik schapenvet zou eten, gewoon omdat ik zo'n honger heb. Dat ik gaten in broeken zou repareren met een naaisetje. Dat datzelfde naaisetje zou gebruiken om hoesjes voor van alles te maken van een oude handdoek. Dat ik gewoon langs de kant van de weg zou gaan zitten plassen zonder me druk te maken over wie het ziet. Dat ik een stuk appel zou eten wat in het zand gevallen is. Een beetje zand heeft nooit iemand kwaad gedaan. Dat ik zou wennen aan spinnen, mieren, kevers, bijen, wespen, vliegen, rupsen en kikkers in de tent, in mijn kleren, in mijn tassen, in mijn eten en ja, zelfs in mijn haar. Dat ik naar 3800 meter zou fietsen. Dat ik een record van 10 dagen niet zou douchen. Dat ik zo lekker zou slapen op vieze matrassen, onder vieze dekens en in vieze hotelkamers of huizen. Dat ik 7000 (give or take, na 3 verloren kilometer tellers zijn we een beetje de draad kwijt) kilometer zou fietsen. Dat ik het kon. Ja, wie had dat gedacht?

Toegegeven... Er zijn momenten geweest dat ik naar huis wilde. Dat ik geen andere mogelijkheid zag dan naar huis gaan. Maar eerlijk, echt naar huis gaan behoorde nooit tot de mogelijkheden. Er zijn momenten geweest dat ik Danny achter het behang wilde plakken. En hij mij op een berg wilde achterlaten. Ik heb heimwee gehad. Mensen gemist. De warmte en veiligheid van het bekende. Behoefte aan een goed gesprek. Behoefte aan deel uitmaken van het leven thuis. Er zijn momenten geweest dat ik heel erg heb moeten huilen. Om kou of hitte, maar vooral kou. Om eenzaamheid. Van wanhoop omdat ik dacht dat ik niet meer verder kon. Maar het blijkt dat je altijd verder kan. Mijn lichaam heeft gevochten tegen zichzelf. De kantoor kont bleek lastiger kwijt te raken dan gedacht. Er zijn behoorlijk wat bergen geweest die ik gedeeltelijk heb moeten lopen. En ja, ik ben altijd de langzaamste. Maakt niet uit met wie we fietsen (oude mensen, jonge mensen, kettingrokers, tandems) of dat we dalen of stijgen. Ik ben ALTIJD de langzaamste. Het is geen wedstrijd. Maar soms is het toch leuk om de eerste te zijn.

De kunst van het reizen... Ik denk dat ik het vooral zelf niet had gedacht. Reizen is anders dan vakantie, reizen is een kunst. Ik beheers de kunst nog niet. Geloof ik. Mijn reizen gaat nog gepaard met diepe dalen, wanhopige momenten, paniek en stress als er treinkaartjes geregeld moeten worden in het chinees. Of als we een bus moeten halen en niemand zich aan de afspraak houdt om 7 uur in de lobby te staan. Misschien hoort dat wel bij de kunst van het reizen, wanhoop, stress, ontmoediging en het toch doen en het ook nog leuk vinden. Gelukkig heb ik de tijd om te leren.

Vandaag zitten we in een bus die we gehaald hebben ondanks dat iedereen 20 minuten te laat beneden stond. En het is gewoon gelukt met die treinkaartjes. We rijden door prachtige Chinese berglandschappen op weg naar een heilige berg. Eindelijk ben ik op die plek. De plek waarvan ik het plaatje in mijn hoofd had als ik aan deze reis dacht. Dat betekend niet dat we 'er zijn', dat betekend dat het pas begint. Ik ben ontroerd als ik naar buiten kijk. Hoe moeilijk het soms ook is, deze momenten dat het mooie van de wereld zo groot is dat het ontroerd, zijn me heel dierbaar. Het maakt een hoop, nee, het maakt alles goed.

En nu ik eindelijk niet meer zo veel huil. Nu ik niet meer hoef af te stappen bij een klim. Nu mijn lichaam zich eindelijk begint over te geven aan een nieuw bestaan (10 kilo kwijt). Ik meer geniet dan ik vecht. Nu is het tijd om de boel weer lekker een beetje op te schudden. Je moet natuurlijk niet inkakken. De fietsen gaan met vakantie en wij gaan wennen aan een nieuwe manier van reizen. Met de rugtas. Dat zal weer de nodige huilbuien opleveren denk ik zo.

Mooie dingen.

Kim

PSI De kunst van het reizen, is daar niet een boek over geschreven? Ik kan wel wat hulp gebruiken.

PSII Zodat jullie weten wat de plannen zijn: In december vliegen we naar Bali voor een heerlijke vakantie met PiCo. Na de feestdagen gaan we met de rugtas langzaam de weg terug naar China en onze fietsen. Dit doen we hopelijk via Borneo, Malaysie, Thailand, Cambodja en Vietnam.

PSIII We zijn inmiddels al bijna in Chengdu, ik loop achter maar de kaart is bijgewerkt dus check onze route!

PSIIII Foto's uploaden lukt even niet dus die houden jullie tegoed.