Afscheid nemen van Centraal Azie

periode: 28-09-2012 - 8-10-2012

Via: Karamyk, Daroot-korgon, Kashka-Suu, Sari Mogul, Sari Tash, Nura, Irkeshtam

Kirgizstan. Weer een land, weer een avontuur.

10 dagen zonder contact met de geciviliseerde wereld. 10 dagen hele harde wind. 10 dagen boven de 3000 meter fietsen. Kirgizstan, het land waar we 40 km per uur fietste dankzij hele harde rugwind. Waar we bergop zelfs niet hoefde te trappen. Waar een lunchpauze onmogelijk was, harde wind is leuk als je fietst en als het rugwind is maar minder als je stilstaat ongeacht de windrichting.

Het land waar we voor het eerst Kamelen zagen! Kamelen! Super gaaf.Waar bleek dat ook baby Kamelen heel schattig zijn. Waar het even duurde voordat we wisten dat de Ezel achter onze tent eigenlijk een Kameel was. Waar we leerde dat het geluid dat Kamelen maken verdomd veel lijkt op het gebalk van een Ezel.

Waar we aan de voet van de Pamir prachtige uitzichten hadden op een prachtige rivier en prachtige torenhoge pieken, bergpassen en besneeuwde toppen.

Waar we proefde van echte gastvrijheid maar ook een zeer onprettige uitbuiting van toeristen. Waar Danny van vervoersmiddel wisselde met een ruiter. Waar we van de vrachtwagen gevallen kolen en hout langs de weg raapte omdat onze brander stuk was. Waar Danny weer een beetje ziek werd. Waar we pech hadden met de fiets en onze tube bandenplaklijm leeg gelopen bleek te zijn. Waar ik ook een vuurtje leerde maken. Waar we een kijkje kregen in het leven van 3 gezinnen. We brood aten gebakken op schapenpoep. Ik mijn eerste twee lessen kreeg in het melken van een koe.

Waar het bij het eten een zegen bleek dat ons gastgezin geen elektriciteit had zodat we niet zagen wat we aten. We zworen nooit meer oud schaap te eten en zeker geen schapen vet. Waar ik me op een ochtend ineens in een verkleedpartijtje bevond (zie de foto's waarop het duidelijk is af te lezen hoe ongemakkelijk ik me voel). Waar we getuige waren van een echte Sugar rush bij een Kirgies kindje dankzij onze meegebrachte koekjes.

Waar fietsen naar 2400 meter een eitje bleek vergeleken bij fietsen naar 3800 meter, WHOEHA, we made it!

Waar we het heel heel koud hebben gehad na zonsondergang. Iemand ons vertelde dat push ups doen het beste middel is om warm te worden. Waar we de laatste klim naar 3800 meter weer een internationaal fietsgezelschap werden met vertegenwoordiging uit Australië, Frankrijk en Holland. Waar Danny blij was met wat testosteron als gezelschap. Waar de nationaliteiten bij de grens zich nog verder uitbreidde met Spanje, nog meer Frankrijk, Ierland en Engeland.

Kirgistan, de laatste van de 'Stans' op onze route. De tijd is voorbij gevlogen! 5 augustus kwamen we Turkmenistan binnen. 8 Oktober fietsten we Kirgizstan uit met 12 collega fietsers!

Ik wist voor deze reis echt niet waar Uzbekistan lag. Of Kirgizstan. Of Turkmenistan. Ik dacht dat alles wat op stan eindigde onveilig was. Ik ben blij dat ik gezien heb waar het ligt en hoe ontzettend mooi het in Centraal Azie is. Prachtige bergen, prachtige meren. Kamelen, paarden, ezels, koeien, schapen en geiten grazend in de enorme weide valleien. De landen waar kinderen gewoon buiten de poort op straat zitten te poepen. De landen waar de vrouwen hoofddoeken dragen in alle kleuren van de regenboog. De landen van Plof, Shorba, heel veel schapenvlees en het lekkerste brood wat we ooit geproefd hebben. de landen die hebben gevochten om onder het juk van de russen uit te komen maar nog niet goed weten wat hoe het alleen moet. De landen van corruptie. Van prachtige gebouwen en prachtige steden waar de Islam en Russische kitsch samenkomen. Waar mensen niet allen praten over zelfvoorzienendheid maar zelfvoorzienend zijn. Uit noodzaak. Waar de mensen vriendelijk en gastvrij zijn maar soms ook gewiekst en uitbuitend. De landen waar nog steeds maar heel weinig mensen komen.

Het was een mooie ervaring maar veel te kort. Wij zullen zeker nog eens terug komen en dan alles nog eens over doen plus alle dingen die we niet hebben gedaan en niet hebben gezien. Dan niet met de fiets maar met een eigen auto. Dat geeft ons de vrijheid om op plekken te komen waar de fiets ons niet heeft gebracht.

Oh ja, dat is weer een les geleerd. Ik dacht dat reizen zou betekenen dat ik bestemmingen van mijn lijstje kon schrappen. Tadjikistan, check. Iran, check. Servië, check. Niet dus. Het zorgt er alleen maar voor dat je onderweg keer op keer verliefd wordt op mensen, landschappen, steden. Het zorgt er alleen maar voor dat je overal nog een keer naartoe wilt. En dat maakt mijn lijstje alleen maar langer in plaats van korter.

Nu zijn we klaar voor een nieuw avontuur. Het grootste avontuur: China. Spannend!

K&D

PS of het echt het lekkerste brood ooit was weet ik niet. Als je honger hebt lijkt al snel iets het lekkerste ooit. Tenzij het schapenvlees is. Of schapen vet. Ughhh.