15/09/2012 Besmet met het virus

In Dushanbe fietsen op zaterdagmiddag blijkt geen pretje. Ik heb voor het eerst in 13 maanden het gevoel dat ik iemand de middelvinger wil geven en Danny geeft ook echt iemand de middelvinger. Gelukkig duurt het slechts 19 kilometer voor we de stad uit zijn. Pfff... Later op de dag na onze lunch pauze heb ik ook voor het eerst de neiging een kind een ram te verkopen. Het wordt zwart voor mijn ogen en als de kosmos mij niet voor de tweede keer in een irrigatie kanaal had laten vallen (een kleintje maar dit keer) had ik waarschijnlijk een van die kinderen ook serieus pijn gedaan. Gelukkig maar. Wel pijn in mijn knie maar geen kindermoord. Ik was er een beetje verdrietig van omdat ik mezelf niet herkende. Ik vindt kinderen normaal heel leuk en ben over het algemeen veel geduldiger dan Danny die al een paar keer achter een paar ettertjes is aangerend. Maar sinds we in centraal Azië zijn zijn de kinderen geen lieverdjes meer. Het zijn ook geen kinderen. Ze zien er uit als kinderen maar ze gedragen zich als volwassenen. Demonische volwassenen. Als we twee fietsers tegenkomen en ons kinderverhaal vertellen zeggen ze: ahh, you finally got infected by the want to shoot some children virus. Blijkbaar zijn kinderen voor fietsers een grote bron van irritatie en agressie. Ik hoop dat dit een eenmalige vlaag van ongeduld van mijn kant was.

Einde van de dag begint het klimmen en zoeken we een plekje. We hebben een prachtige plek in een wijgaard. Om ons heen vlaktes en beneden diep in een ravijn de rivier. De eerste fietsdag was gevuld met gemixte gevoelens maar wat overblijft is de pracht van Tadzjikistan!

39,2 km gefietst/13,4 gemiddeld/hoogte 900 meter

16/09/2012 Meer downs dan ups

Ook dag twee is geen fiets succes. Ik heb pijn in mijn lichaam. Van diarree ben ik nu over in een vreselijke verstopping en ik heb slecht geslapen. Na het ontbijt zegt Danny dat ik nog maar even moet gaan liggen onder een boompje. Dat doe ik en ik slaap gelukkig nog een paar uur. We gaan pas om 12 uur op pad. De hele dag gaat het op en neer en natuurlik voor mijn gevoel vooral op. Rond half 5 ben ik al afgepeigerd maar we zitten nog lang niet aan de 30 km die we moeten halen dus ik trap door. Half 6 vaag ik Danny of we een plekje kunnen zoeken. Hij wil nog even door tot 30 km, nog zo'n 10 km en we hebben bovendien bijna geen water meer. Na 5 km zie ik voor ons een enorme klim. Dat ga ik vandaag niet meer trekken. We rijden een veld in en zetten de tent op onder een boompje aan de rand van de Pamirs. Wederom niet zo'n geslaagde fiets dag maar Tadzjikistan is nog steeds prachtig.

26,7 km gefietst/11.0 gemiddeld/hoogte 1300 meter

17/09/2012 Up!

Jeeee, vandaag is wel een goede fietsdag. Dat kan ook niet anders gezien we pas om twaalf uur op de fietst stapte om 15:00 uur pauze hielden en besloten de tent op te zetten. Wel een hele lange en zware klim in een keer gefietst! Trots! Maar een dagtotaal van 1 uur en 40 minuten fietsen is natuurlijk niet zo trotserig. Dit komt vooral door het versnipperde proviand inslaan want het aanbod wordt steeds schaarser hier op de berg met het einde van het seizoen. Ik zit nu in een appelboomgaard op een berg tegen onze fietsen aan met dit uitzicht:

Het is hier prachtig. Fantastisch. Lekker rusten en morgen gaan we de wekker om jaja....6 uur zetten. Hopelijk doet het lichaampie dan ook weer mee en maakt Danny weer zo'n super lekkere lunch (pasta met smeerkaas, uitje en paprika mmmmm).

14,9 km gefietst/8,0 gemiddeld/hoogte 1685

18/09/2012 De zon zien opkomen

Ik zit op een prachtig kampeerplekje met uitzicht over verschillende dalletjes. Danny heeft een ontbijt vuurtje gemaakt en me net op tijd de tent uitgehaald om de zon achter de bergen te zien opkomen. Wat hebben we het goed en mooi. Gisteren het dalen aan het begin van de dag en aan het eind van de dag klimmen, klimmen, klimmen. En het onverhard stuk weg van 40 kilometer waar iedereen ons voor had gewaarschuwd hebben we bereikt. Een hele steile klim over een eenbaansweg van zand en keien met idiote auto's en vrachtwagens die je passeren. En niet naar beneden kijken want links een bergwand rechts een ravijn. (zie filmpje) Maar trots toen we boven waren! Op onszelf en op elkaar. Goede fietsdag! Ik begin me weer sterk(er) te voelen. Voor ons ligt de resterende 35 kilometer onverhard de berg op.

Danny vraagt me: 'besef je je dat we dichter bij China zijn dan Rotterdam - Parijs?' Nee! nog 439 kilometer naar China! En dan is het fietsen naar China in ieder geval gelukt :-)

44,8 km gefietst/14,3 gemiddeld/hoogte 1182 meter

19/09/2012 De uitdaging van inkopen doen

We hebben een kaart maar geen enkel dorp dat we tegenkomen staat daarop aangegeven en ook de dorpen zelf hebben geen borden om je te vertellen waar je bent! Kortom we hebben geen idee waar we zijn. Het was een pittige fietsdag wat helaas niet resulteerde in heel veel kilometers. Veel klimmen op dezelfde ongeasfalteerde weg. Veel tijd verloren met proviand inslaan wat in Tadjikistan betekend een extra berg op fietsen en 20 ieniemienie mini markets afgaan voor brood, eieren, fruit en groente. Melk is niet verkrijgbaar laat staan yogurt of haver om pap te maken. Hierdoor dalen we pas weer af naar onze route als het al donker is en zijn we genoodzaakt op een vrij open plekje de tent op te zetten in het donker. We slapen slecht door de vrachtwagens die vlak onder ons over de ongeasfalteerde weg denderen. Nukkig ga ik slapen. Moe en teleurgesteld dat deze prachtige dag zo moest eindigen. Het begon zo mooi met het ontbijtje bij opgaande zon. Het bleef mooi met prachtige uitzichten onderweg en een lunch plekje met stromend water waar ik mijn haar en een broek kon wassen. Danny maakte ondertussen een FANTASTISCH linzen soepje wat we op aten dicht naast elkaar in onze zelfgemaakte love seat. Beter kon de dag niet worden... Het was een mooie dag ondanks het onvolmaakte einde.

Oh ja, het is herfst! Warme dagen maar ook af en toe bewolking voor het eerst in maanden. Uit de zon is het al zelfs een beetje fris. Ik heb een lange broek en vest bij de hand voor de schaduw pauzes. Voor het fietsen is dit weer heerlijk. Maar de Winter komt er aan! Ik hoop dat we het droog houden tot aan Kashgar.

??? ik denk 24 km maar mijn teller stond uit dus ik kan het niet met zekerheid zeggen

20/09/2012 Rust

Vanochtend stond er ineens een truck naast ons. De duitse Harry (die we al eerder in Dushanbe zijn tegengekomen en daarna in Fayzanbad op zijn motor) had ons vanaf de weg op ons plateautje gezien en kwam weer even gedag zeggen. Of we nog van plan waren in Garm te verblijven. Ja dat waren we, hoe ver nog? 40 km en nog maar 5 km slechte weg! Whoehaa! We vroegen hem of er een hotel in Garm was. Dat was niet nodig we waren welkom in zijn huis als we dat tenminste wilde. Ja dat wilde we. Hij was aan het werk maar zou ons op zijn weg terug wel weer inhalen over twee uurtjes. Ok Top! Dus wij op de fiets. Tegenwind en klimmen. Daarna een afdelinkje en daarna vlak. Ik had er lekker de vaart in en miste bijna een roodharige Irishman verstopt achter en boom. Ik zag in het voorbij gaan alleen een bepakte fiets maar geen fietser. Toen hoorde ik hem roepen, Are you Kim? I was waiting for you. Hij rende naar zijn fiets en haalde er een briefje uit waarop stond to Kim & Danny. haha. Das echt gek. Het bleek een briefje van Simon de IJslander. Robbert, zoals de Irishmen bleek te heten had onze vriend Simon in Sary Tash, Kirgizstan ontmoet en had hem gevraagd ons het briefje te geven. Hij wilde ons laten weten dat hij ons niet in Kashgar kon treffen omdat hij zijn plan heeft gewijzigd en via Kazakhstan China in zou gaan. De schat! Wij even kletsen met de leuke en grappige Irishman, aan elkaars fiets snuffelen, verhalen uitwisselen, info over China (waar hij vandaan kwam) inwinnen en toen stopte er een truck. Harry en zijn collega's. Ohhh we hadden nog maar 10 km gefietst. Danny besloot binnen een seconde dat de fietsen en tassen in de achterbak gingen en dat we met Harry mee zouden rijden naar Garm. Zo gezegd zo gedaan. En hier zit ik dan een dag later in Harry's tuin in het zonnetje dit stukje te typen. Het is heerlijk rusten. Tassen en fietsen zijn stofvrij, wasje gedaan, haren gewassen met warm water, voetjes en nagels verzorgd (ik heb twee verontrustende bulten op mijn kleine tenen die ik er niet met een puimsteen af kon krijgen....) en weer lekker gegeten en een biertje gedronken. Harry is echt een super aardige en sympathieke vent. Sportief, loopt marathons, mountainbiked hier in de bergen, kajakt en rijdt motor. Hij nodigt zijn collega's uit voor het eten. Leuke avond, leuke mensen!

Morgen weer op pad!

22/09/2012 Morgen weer op pad....

Harry wilde ons voorstellen aan zijn Spaanse vrouw Maria die zaterdag ochtend vanuit Dushanbe naar Garm zou komen voor het weekend. We kwamen aan de praat... en onze msr whisperlight was stuk en het kostte de mannen de halve dag om deze weer enigszins aan de praat te krijgen. Nou morgen dan maar. We hebben lekker gegeten, gekletst een wandelingetje naar het uitkijkpunt gemaakt met een Amerikaanse en Tadzjiekse vrouw en daar bovenop de berg een biertje gedronken. Daarna zijn Danny en ik gezellig samen naar beneden gewandeld en nog een beetje verdwaald. Toen we thuis kwamen was Maria aan het koken; vlees meegenomen uit Spanje, VLEES! Gisteravond al wijn en vanavond vlees. Het is een feestje hier in deze internationale gemeenschap.

De Spaanse neemt vlees mee uit Spanje, de Duitser neemt schinken en mosterd mee uit Duitsland, de Italiaan neemt olijfolie en gerookt spek mee uit Italië... Plof, shorba, goulash. Het is allemaal zo veel van hetzelfde. Ik kan geen Schapenvet meer ruiken laat staan eten. Danny en ik kunnen uren fantaseren over broodjes kroket, patatje oorlog, moorkoppen, ontbijtkoek, eierkoeken, asperges met ham en een gekookt eitje, Stampot, braadworstjes, boterham met pindakaas, boterham met appelstroop, KAAS! Echte lekker hollandse kaas, brie, port salut, een koel glas veltlinger.... een echte lekkere italiaanse pizza, pasta.... ohhhhh mmmmmm. Wat missen we eten.

Het zijn leuke mensen en we hebben het gezellig. Zondag gaan we echt weer op pad, wel pas om 14:00 uur maar toch.

23/9/2012 Meer ontmoetingen

De route vanaf Garm naar Dzirgithal is mooi. Het is een glooiende weg (een goede weg gemaakt door de chinezen) die vrijwel helemaal langs de rivier loopt. Op en neer maar niet heftig klimmen dus we kunnen lekker kilometers maken. Onderweg komen we een wat ouder stel uit Oostenrijk tegen die met een volledig als camper ingerichte jeep op pad zijn vanuit Oostenrijk. Ze hebben een jaar en zijn via Rusland naar de stans gekomen en gaan nu richting Iran en overwinteren in Dubai en dan terug via Iran dezelfde route als wij heen hebben gedaan terug naar Europa. Echt leuk. Van alle gemakken voorzien, ze hebben zelfs een douche mogelijkheid in hun jeep. Zo zie je maar hoe veel verschillende manieren er van reizen zijn en dat je dit op elke leeftijd kan doen! Na even gekletst te hebben gaan we verder. Het is moeilijk om een kampeer plekje te vinden maar uiteindelijk vinden we een heel mooi plekje aan de rivier.

24/9/2012 Lekke band

We hebben weer een heerlijk ontbijtje bij een kampvuurtje terwijl de zon opkomt en langzaam het landschap verwarmt en verlicht. We gaan weer pas tegen de middag op pad. Danny heft een lekke band. We pompen steeds in de hoop dat de vullende vloeistof zijn werk doet maar we blijven pompen. Uiteindelijk zijn we gedwongen een plekje te zoeken. Eerst eten we wat in een dorpje en doen wat boodschapjes. We vinden een plekje naast een landbouwveld en vragen toestemming aan de boer. We liggen er vroeg in, Danny slaapt om 8 uur en ik lees nog twee uurtjes in mijn boek.

25/9/2012 Wederom welkom in Azie

Danny wordt 's ochtends wakker met pijn in zijn lichaam. We maken wel aanstalten om op pad te gaan want we hebben water en eten nodig. Ook is onze benzine zo goed als op. Uiteindelijk voelt Danny zich zo beroerd dat we besluiten op dit plekje te blijven. Hij slaapt de hele dag op en af. Ik denk dat we er op moeten rekenen dat we in Azie zullen blijven tobben met de maag en darmen.

26/9/2012 Nog een dagje rust

De dag erna voelt hij zich iets beter maar nog niet top. Het lijkt hem niet verstandig om te gaan. Hij staat wel op en repareert zijn fiets (lekke band en slag in het wiel). We komen er alleen achter dat de lijm in het bandenplak setje helemaal is leeg gelopen. Geen plakken dus. We hebben nog 1 reserve binnenband, vervangen dan maar en hopen dat we het tot Kashgar redden zonder lekke banden. we maken een vuurtje zodat we zonder brandstof toch nog wat te eten kunnen maken. Ik lees mijn boek uit. Nou dat is het zo een beetje, hanging out in landelijk Tadjikkstan. Niks te doen.

27/9/2012 Dzirgital

In Dzirgital zou een hotel moeten zijn, we zijn er vroeg en we kunnen wel weer een douche gebruiken. Een hotel betekend in Tadjikistan blijkbaar iets anders dan in Europa. Het is een gebouw met kamers maar dat is dan ook echt alles. De kamers hebben geen aankleding, geen bedden. Er is een toilet in de tuin, nou ja een gat in de grond met een paar planken erboven en 4 muurtjes van golfplaat eromheen. Er is geen douche maar we kunnen wel ergens douchen wordt ons verteld bij aankomst. Wat moet dit grapje ons kosten? 50 som. Dat is 10 dollar. De eigenaar van het hotel neemt ons mee naar zijn huis waar we kunnen 'douchen'. Het is een betegelde ruimte met en badkuip. OP een houtvuur staat een grote kan met water te koken. Naast het vuur staat een grote ton met koud water en er is een waterschep. Je mengt koud en heet water en douchen maar. Gelukkig zijn we samen, Danny kiept waterbakjes over mij heen en ik over Danny. Het is heerlijk, we nemen onze tijd om op te warmen en schoon te worden. De man vraagt wat we willen eten. het is ons onduidelijk of dit een uitnodiging is of hotel service maar we bestellen Osh. (Gebakken rijst met uien en wortels en soms wat kleine stukjes vlees). Als we terug in ons 'hotel' zijn staat al snel ons eten klaar. Danny heeft weer last van zijn maag dus kan niet zo veel eten, ik smul! de volgende ochtend worden we heel vroeg wakker gemaakt voor het ontbijt waar we overigens niet om gevraagd hebben. Als we na het ontbijt de rekening vragen wil de man ons het volgende in in rekening brengen: 50 som voor de kamer (duur maar dat waren we overeengekomen), 30 som voor het avondeten, 20 som voor het ontbijt en 10 som voor het douchen. Duur grapje dit hotel. Je kan in alle restaurants in het dorp voor 5 som pp eten. Het ontbijt hadden we niet om gevraagd en de douche zat bij de kamerprijs. Voor de douche gaan we niet betalen en daar gaat hij mee akkoord. Na een hoop gesteggel over wisselkoersen en de prijzen rekenen we af en heeft Danny het helemaal gehad met dit Hotel. at begon als een vrolijke ochtend eindigt in een chagrijnig vertrek. Het is echt een klote gevoel als je steeds wordt opgelicht. Het is niet erg om voor zaken te betalen maar het moet wel redelijk zijn.

30 km gefietst/hoogte 1755 meter

28/9/2012 Mooie uitzichten

Het is een rustig dagje zonder bijzondere gebeurtenissen. Het landschap is adembenemend. Bergen met uitgesleten pilaren, bergen met lawines van stenen, de rivier en groene valleien. Het waait erg hard en dat maakt het moeilijk om een plekje te vinden. We moeten de fietsen een paar heuvels op duwen om ergens te komen. Uiteindelijk is ook dit plekje niet ideaal maar het moet maar. De volgende ochtend zien we sneeuw in de bergen en angstaanjagende regen wolken boven het dal. Duimen voor een droge dag.

38,9 km gefietst/10,7 gemiddeld/hoogte 1932 meter

29/9/2012 Crossing borders

We moeten nodig boodschapjes doen en zouden ook nog een groter dorpje tegen moeten komen. Mensen blijven ons vertellen dat er verderop nog wel een Magazin is. Uiteindelijk komen we zonder boodschappen bij het eerste grens checkpoint. Ook daar zeggen de militairen dat er verderop nog wel inkopen te doen zijn. Nou vertrouwen maar. De militairen doen nog een laffe poging om ons geld afhandig te maken. iets met missende stempels maar het verhaal heeft geen enkele logica en Danny negeert gewoon de hele boel. Ze laten ons passeren. We hebben honger en het waait ontzettend hard. Dat betekend kou en stilstaan om wat te koken is geen optie. We zitten op een weg met rechts een ravijn en links een bergwand dus een plekje uit de wind is er niet. We weten niet waar we zijn, hoe ver de grens nog is en of we nog ergens komen om boodschappen te doen of wat te eten te kopen. We weten ook niet of de grens open is op zaterdag en zo ja tot hoe laat. Kortom allemaal onduidelijkheden. Na twee bochten zie ik ineens een lange rij vrachtwagens! De grens! Dat hadden we niet gedacht, volgend onze kaart en volgens de mensen onderweg had de grens nog veel verder moeten zijn. Top! vandaag gaan we naar Kirgizstan!

Bij de grens zijn de mensen aardig. Het is nog 10 km fietsen over niemandsland naar de grenspost van Kirgizstan. De grens beambte laat ons weten dat we ons geen zorgen over de tijd hoeven te maken de grenspost aan de andere kant is de hele nacht open. Volgens een Amerikaan is het maar heel even klimmen en dan dalen, het zou ons zeker niet meer dan een uur moeten kosten. Ik zou inmiddels beter moeten weten dan mensen die met de auto reizen te geloven. Daar gaan we dan. Het blijkt vreselijk. 10 kilometer onverhard, weer de bekende keien, kuilen, bulten en zand. En ik zweer het, alleen maar klimmen. Na een kleine inzinking van mijn kant (de hele dag geen eten, kou, laat, moe en omhoog) bereiken we ons hoogste punt tot nu toe: 2470 meter!! Daarna gaat het beter, beetje dalen en beetje klimmen en dan de grote afdaling naar het dal waar Kirgizstan begint. Het is een prachtig uitzicht, de rivier en het dal in de late middag zon.

Het grens kantoor van Kirgisztan lijkt het decor van een klucht. Het is ook lastig de beambten serieus te nemen die meer bezig zijn met het voeren van hun tamme vogel dan met het controleren van paspoorten.

Het duurt allemaal erg lang gewoon omdat ze het geloof ik gezellig en interessant vinden om ons om zich heen te hebben. Omdat het al donker is als we het kantoor kunnen verlaten kan de douanier wel een 'hotel' voor ons regelen. Ook dit is weer een hele aparte ervaring met mensen die gewoon in en uit onze kamer lopen midden in de nacht maar we hebben een dak boven ons hoofd!

We zijn in Kirgizstan! het 13e land op onze tocht!

35 km gefietst/hoogte 2300 meter