Periode: 05-08-2012 tot 10-08-2012

Via: Quchan, Ashgabat, Turkmenabat

Na een lange nachtelijkebusrit van Tehran naar Quchan zoeken we daar 's ochtends een lift naar de grens. Dit blijkt een langere en duurdere rit dan we gedacht hadden maar we vinden iemand bereid met een pick up om ons voor 250.000 Rial (ongeveer 10 euro) naar de grens te brengen.

We zitten wel samen op een stoel gedurende 2,5 uur maar so be it. Ik ben zo moe dat ik gewoon in de auto half uit het raam een tukkie doe. Het is een mooie rit, behoorlijk klimmen, prachtige bergen en riviertjes. Danny heeft een buikgriepje (of hardnekkige voedselvergiftiging) opgelopen in Tehran maar houdt zich goed tijdens de rit.

Dan volgt weer een grens uitdaging. Dit keer twee forten met daar tussen een stukje niemandsland. Eerst een Iraans fort, dan een Turkmeens fort. Zo te zien moeten we ook weer aardig wat posten en checkpoints af. Aan de kant van Iran is het zo gepiept, er wordt even naar de fietsen gekeken, er worden wat stempels gezet en wat gegevens in de computer genoteerd en we mogen gaan. Aan de Turkmeense kant is het een ander verhaal. Het is tenslotte een politie staat. Eerst moeten we met fietsen en al een soort ontvangst hal in. We worden een kamertje in geroepen en moeten geld betalen. Danny vraagt de dame waarom maar wordt alleen maar afgesnauwd en ze beveelt hem een handtekening te zetten en 24 dollar af te rekenen. Iemand anders in de kamer verteld dat dit kosten zijn voor de vreemdelingen registratie. Danny probeert nog een betere uitleg van de dame te krijgen maar dit is tevergeefs. Betalen! Visa voor 40 dollar pp voor 5 dagen en dan ook nog 12 dollar pp voor een registratie. De eerste indruk van Turkmenistan is niet top zullen we maar zeggen.

De tweede indruk ook niet. Na ons een uur of wat te hebben laten wachten terwijl andere mensen vrolijk doorlopen moeten al onze tassen van de fiets en door de röntgen. Daarna moeten alle tassen bovendien open en leeg. Alles wordt aangeraakt en onderzocht. Ik krijg niet de indruk dat dit uit veiligheidsoverwegingen is. Het lijkt meer op voyeurisme. Er wordt zelfs door een dame aan mijn shampoo geroken. Het pakje met mijn nieuwe speedometer gaat open en alle onderdelen liggen verspreid over de tafel. De laptop gaat open en wordt van onder tot boven bekeken. Elk zakje, hoesje, mapje gaat open. Danny is weer een lichtend voorbeeld van geduldigheid. Waar ik al in mezelf vreselijk geïrriteerd sta te mopperen en mijn gezicht boekdelen spreekt, neemt hij alles op zijn gemakkie door met die mensen. HIj houdt een praatje bij elk item, dit is een filter voor water, dit is een brander om op te koken. En dat alles gepaard met een creatief mimespel omdat die gasten geen engels spreken en wij geen Turkmeens.

Nou hebben we niet veel interessants bij ons, veel vieze kleding, sokken met gaten en dat soort dingen maar we hebben een ding bij ons dat mij bij elke grens overgang tot op heden zorgen baart. En dat is een enorm handgemaakt mes dat door het ontwerp geloof ik verboden is in 152 landen. Danny dacht dit enorme mes nodig te hebben voor het slachten van konijnen, wilde zwijnen en het ontschubben van zijn zelf gevangen vis. Die hengel hebben we in Oostenrijk al naar huis gestuurd dus het enige wat Danny vangt is de rekening van een restaurant. Hij wil nog wel eens een vuurtje maken maar dat is hoe oer het wordt. Ik zie hem niet grommend achter wilde zwijnen aanrennen. Afijn dat mes dus. Hoe hij het gedaan heeft is mij een raadsel maar die top vent heeft toch mooi dat mes verborgen weten te houden voor die nieuwsgierige Turkmeense militairen. Gelukkig halen ze alles wel door de röntgen maar zit er niemand achter om te kijken wat er te zien is op het scherm.

Na dit avontuur is de grens post inmiddels uitgestorven. Ik geloof dat er hier een vrij lange siësta gehouden wordt en als je dan de grens over wil heb je gewoon dikke vette pech. We wisselen geld (voor wat later blijkt een hele hele slechte koers) en zijn brutaal en gaan op de trappen van de douane post een broodje tonijn salade zitten eten. Er wordt ons gevraagd waar we heen gaan, wij antwoorden naar Ashgabat. 'Op de fiets?' Duhu, hoe anders. 'Nou ok' zegt de politieman, 'maar niet stoppen en niet van de weg af tot je in Ashgabat bent'. Ok... ook al zo'n prettige binnenkomer.

Dan begint het fietsen. Na (shame, shame) 6 weken stappen we weer op de fiets. Heerlijk! Het landschap lijkt een beetje op Oost Turkije en West Iran maar is ook weer heel anders. Glooiende bergen, geen boom te zien alleen wat lage struiken, verzengende zon en keiharde wind tegen. Na nog een politie checkpoint en 45 kilometer zien we in het dal Ashgabat liggen. Het glimt in de zon. Als we dichterbij komen gaat de bergweg over in een gloednieuwe vierbaans snelweg met glimmende witte lantaren palen die stuk voor stuk afgewerkt zijn met gouden details. De snelweg is compleet verlaten. En dan bedoel ik echt compleet verlaten.

We zien misschien twee auto's als we de stad in rijden. Gloednieuwe glimmende auto's. en twee stadbussen. Gloednieuwe brandschone witte stadsbussen. Alle gebouwen langs de weg zijn nieuw... en wit.... en afgewerkt met gouden details.

En niemand op straat. Helemaal niemand. We fietsen langs perfect afgewerkt en onderhouden parkjes met waterfeatures en gouden standbeelden van President Niyazov’s.

We komen langs enorme pompeuse overheidsgebouwen en universiteitsgebouwen in griekse stijl met zuilen en ornamenten, we komen langs gloednieuwe aangelegde straten en kruispunten alles perfect verzorgd. En niemand die er gebruik van maakt. Uit de gebouwen komen geen mensen, in de gebouwen zien we geen mensen. Alleen op elke hoek van de straat, in elk parkje, bij elk standbeeld een politieagent. Wat is hier gebeurd. Het lijkt wel een spookstad. Of nee, Disneyland na sluitingstijd. WAT EEN BIZARRE ERVARING.

Nadat we dit allemaal een beetje op ons hebben laten inwerken gaan we op zoek naar een hotel. Het eerste hotel is geen succes, 70 dollar per nacht en zeer onvriendelijke mensen en naar zo het er uitziet slecht onderhouden kamers (een hele stad vol perfectie en wij treffen een slecht onderhouden en duur hotel, tja). Dan op naar het volgende hotel op ons lijstje. De plek waar dat hotel stond is nu een enorme bouwput. mmmmm. Dan fietsen we verder en wat zien we: Grand Turkmen hotel, 5 sterren. Danny gaat vragen wat het kost. 107 dollar per nacht. Maar wel een bad. Een normaal toilet. Airco. Een zwembad en sauna. Ontbijt. En hele hele aardige, engels sprekende, behulpzame balie medewerkers. We hebben net een donatie gekregen en besluiten die aan dit hotel te besteden, gewoon omdat het einde van de dag is, het bloed verziekend heet is, we al die onvriendelijke mensen zat zijn en we het met de diarree van Danny wel verdiend hebben om even in een prettige omgeving te slapen. Wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben. Een nacht wordt twee nachten, wordt drie nachten. Danny bevind zicht deze twee volle dagen met name op het toilet. Het is buiten zo warm dat een wandelingetje naar de supermarkt ons volledig uitput dus sight seeing zit er in Ashgabat niet in. Dag drie moeten we in actie komen anders halen we onze 5 daagse deadline niet. Weer blij met onze hotel keuze want de aardige meneer van het reisbureau regelt trein tickets naar Turkmenabat voor ons, zorgt ervoor dat onze fietsen mee kunnen en brengt ons op de dag van vertrek naar het station en gaat pas weg als de fietsen zijn gewogen, ingecheckt en al het papierwerk in orde is. Grand Turkmen Hotel: 321 Dollar well spend! (ohhhooo, pffff)

De trein blijkt comfortabel, we hebben een slaap coupe met 6 personen en twee bedjes voor onszelf. En dat voor 10 dollar per persoon. We maken wat te eten, maken contact met wat mooie Turkmeense vrouwen en gaan dan vroeg ons bedje in. We worden pas weer wakker als we vlakbij Turkmenabat zijn. Fietsen uitladen zonder problemen en maar weer op zoek naar een hotel. In Turkmenabat gaan we drie hotels af, allemaal 60 dollar dus we nemen de laatste. Na een nachtje slapen fietsen we 38 km naar de grens (het lijken er wel 60...), we gaan zonder problemen en op tijd voor onze visa deadline de grens over.

Turkmenistan was niet zo'n prettige ervaring. Het is duur en de mensen zijn vaak in onze beleving niet echt vriendelijk. We hebben natuurlijk maar een klein stukje van het land gezien en alleen het stedelijk gebied. Misschien nog eens terug komen om weer in 5 dagen het land door te crossen. Wel een verademing in Turkmenistan zijn de vrouwen. Geen zwarte vormeloze chadors meer en somber gekleurde mantauxs zoals in Iran maar felgekleurde strakke enkellange jurken en hoofddoeken in alle kleuren van de regenboog. De vrouwen lopen op sandaaltjes met een hakje en houden parmantig met een hand een vrolijk gekleurd parapluutje tegen de zon boven hun hoofd. HOERA voor de vrouwelijkheid!

Gelukkig blijkt aan de andere kant van de grenspost dat de Uzbeekse vrouwen net zo van kleur houden als de Turkmeense en dat de mensen hier wel blij zijn dat je er bent, zelfs de douane beambten zijn ontzettend vriendelijk! Wat een verademing. En... so far so good... geen tekenen van diarree meer!

Groeten vanuit Uzbekistan,

K&D