Periode: 03-05-2012 tot 09-05-2012

Via: Trabzon, Kars, Dagpinar

Fietsen!

En dan ben je na drie weken weer aan het fietsen! Het is maar goed dat ik dit vandaag schrijf en niet gisteren. Vandaag staat alles weer in perspectief. Vandaag schijnt de zon weer. Vandaag is alles weer goed.

Gisteren niet. Gisteren was niet zo'n hele leuke dag. Stel je voor 2 uur en 15 minuten fietsen en dan nog Kars achter je zien liggen, 2 uur en 15 minuten klimmen en dan maar 15 kilometer hebben afgelegd. En dan achter elke berg een onweersbui. En een regenpak waar na een uur dragen al de gaten invallen. Niet droog dus. Om depressief van te worden.

Hoe dat zo kwam

Dinsdag avond hebben we de bus vanuit Trabzon genomen richting Kars.

Dit was een hele onderneming. We zouden 's ochtends om 7:30 in Kars aankomen. Dit werd 9:30. We waren gebroken na deze busrit en maar een paar uurtjes slaap. We konden overdag niet bij onze host terecht. Pas om 18:00 uur kon hij ons ergens ontmoeten. We hebben een parkje opgezocht en even een tukje gedaan in het gras. Dit duurde niet lang want al gauw was er veel aandacht voor ons en onze fietsen.

S'middags werd het weer slechter en hebben we een cafe opgezocht en daar de rest van de middag doorgebracht. Einde van de dag kwam onze host ons bij het benzinestation halen en konden we achter hem aanfietsen naar zijn huis. Zijn huis bleek een ruim appartement waar we een eigen kamer hadden met een slaapbank. Ideaal. Ook een goede keuken en comfortabele douche tot onze beschikking. Het enige nadeel van deze couchsurfing host, hij voelde zich niet comfortabel genoeg om ons alleen te laten in zijn huis als hij aan het werk was. Dus elke ochtend om half negen stonden we paraat om ons een hele dag in Kars te vermaken. Over het algemeen betekend dit dat je geld uitgeeft wat je eigenlijk niet uit te geven hebt. Er is ook niet zo erg veel te doen in Kars. We waren van plan wat praktische zaken te regelen, de ruïnes van de oude Armeense hoofdstad Ani te bezoeken en vrijdag weer te vertrekken. We konden geen bus verbinding vinden naar Ani waarop onze host voorstelde zaterdag naar Ani te gaan omdat hij toch van plan was te gaan met vrienden. Dat vonden we wel een goed idee al betekende dat wel dat we zondag pas weer op pad konden gaan. Donderdag hebben we de stad doorgeslenterd, oud kasteel in Kars bekeken en wat boodschapjes gedaan.

'S middags hebben we met Yildirim, onze host, en wat van zijn collega's bij een Lokanta geluncht en 's avonds hebben we met Yildirim en zijn collega Halil door Danny klaargemaakte kip met zwarte bonen gegeten. Vrijdag ochtend moesten we weer om half 9 klaar staan en zijn we begonnen met een wandeling. Onderweg kwamen we een cafe/eettentje tegen met internet en daar hebben we een paar uurtjes op drie kopjes thee zitten internetten (kaarten downloaden, mailen etc.) tot er in het cafe iets in de fik vloog en de hele zaak blauw stond. De oplossing van de turken op dit probleem was een ventilator aanzetten en een enorme hoeveelheid parfum de zaak in spuiten. We wisten niet hoe snel we de zaak uit moesten zoomen. Dan maar weer een beetje door de stad slenteren. We kwamen bij toeval een zaakje tegen met regenpakken, iets waar we al sinds Trabzon naar op zoek waren. Voor 35 TL (ongeveer 15 euro) kochten we een blauw regenpak voor mij en een lange groene regenjas voor Danny.

(Wat jullie nog gemist hebben: we moesten regenpakken kopen omdat onze fantastische en ontzettend dure Mammut kleding bij de eerste heftige dag regen niet waterdicht bleek. Van mijn sokken tot mijn kruin en onderbroek, zeik en zeik nat. Ik laat dat natuurlijk niet zomaar voor wat het is en heb Mammut een mailtje gestuurd dat dat niet door de beugel kan. Ze wilde het probleem graag verhelpen maar moesten daarvoor wel onze spullen zien. Onze broeken en jassen zijn dus mee gegaan met mijn moeder die ons in Trabzon heeft opgezocht)

Na Kars fietsen we richting Iran. In Iran gelden er wat andere regels dan in andere islamitische landen. De vrouwen moeten kuis gekleed gaan. Dit wil zeggen, niet te strak en niet bloot. Gene blote benen, de billen bedekt met een knielange tuniek of jas en het hoofd bedekt. Verder worden er geen andere relatie dan het huwelijk tussen man en vrouw geaccepteerd. En zonder huwelijk is het verboden om met een man in het zelfde vertrek te slapen. Er was ons door andere reizigers aangeraden om dit probleem op te lossen door goedkope trouwringen te kopen en vol te houden dat je getrouwd bent. Die ringen stonden dus ook nog op ons lijstje. En in Kars vonden we een juwelier met een klein assortiment zilveren ringen. Voor 30 euro maakte hij twee zilveren ringen voor ons op maat. Ik ben nu een fatsoenlijke vrouw met een ring om mijn vinger en helemaal klaar voor Iran.

Zaterdag zijn we dan eindelijk met een heel stel naar Ani geweest. Ani was de hoofdstad van Armenie en een hele belangrijke stad langs de silk road handelsroute. Het bezoek aan Ani was ons langere verblijf in Kars meer dan waard. Prachtige natuur met de resten van prachtige oude gebouwen. Bizar om te zien dat zo'n stad gewoon is verlaten. Bizar om te kunnen proeven hoe het vroeger geweest is wetende dat het een bruisende florerende stad was. Nu zie je aan de overkant van de rivier de Armeense grens gemarkeerd door militaire torens en prikkeldraad hekken. Nu is er niets meer van die levendigheid van vroeger te vinden. Nu is er complete rust en stilte. Het was een mooie dag.

Zondag hadden we alles ingepakt toen het enorm begon te stortregenen. Onze host stelde voor dat we nog een dagje langer konden blijven. Wij stemde in, natuurlijk. We voelde ons beide al een paar dagen niet zo lekker, hoofdpijnerig, draaierig, snotterig. Kortom, algehele malaise. Het duurde drie dagen voordat we ons realiseerde dat deze malaise wel eens veroorzaakt zou kunnen worden door het hoogte verschil. In 11 uur van 0 naar 1700 meter. Een extra dagje rust was dus welkom. En kon ik onze host ook nog mooi even helpen met wat schoonmaakwerkzaamheden. Zo kwam het dus dat we maandag ochtend vertrokken vanuit Kars, om half negen al, dat wel ivm het werk van onze host.

We waren nog in Kars (want er moest nog boodschappen gedaan en geld gehaald) toen het begon te regenen. GATVERDAMME. Wat heb ik toch een vreselijke hekel aan regen. En wat mistte ik mijn comfortabele Mammut jas… Maar niet mokken gewoon door trappen. Vanaf Kars (liggend op 1700 meter) bleek het alleen maar omhoog te gaan. Bijna alles vals plat. Dus je denkt: 'waarom gaat het toch zo zwaar?' Nou, omdat je aan het klimmen bent! PFFFF. En regenen dus. Op een gegeven moment dacht ik: 'wat heb ik toch natte armen?'. Wat bleek? De naden van mijn nieuwe 'regen pak' blijken gewoon niet dicht gestikt. Toen ik mijn broek uit deed zag ik dat die naden nog het minste probleem waren. Het plastic wat de regen zou moeten tegen houden was gewoon verpulverd. In mijn kruis zat nu alleen nog een stukje gaas met wat blauwe snippers van wat een uur geleden nog een regenbroek had moeten voorstellen. Danny's regenjas/saunapak/strandbal/luchtbed deed zijn werk wel. Regen komt er niet doorheen maar er ontstaat wel condens aan de binnenkant. Het feit dat hij er in die jas uitziet als de moordenaar uit de film 'I know what you did last summer' is ook niet echt opbeurend. Gelukkig zorgde de aanblik van Danny in dat pak wel voor af en toe een lachstuip tussen het mokken door.

Na een uur had ik het al helemaal gehad met mezelf en met Danny (ja….. ahhhh…). Hoe kan het nou dat ik drie weken niet heb gefietst en niet uitgerust ben? Hoe kan het nou dat ik drie weken niet heb gefietst? Waarom doe ik mezelf het aan om steeds weer van voor af aan te moeten beginnen? Hoe kan het dat Danny gisteren en vanochtend boodschappen is gaan doen maar dat we geen eten hebben voor vandaag en morgenochtend? Afijn.... mokken dus. Veroorzaakt door de zwaarte van het fietsen en het slechte weer. Normaal als het zwaar is kan ik mezelf nog opbeuren door te zeggen: 'maar het regent niet' …. maar het regent WEL. En Danny zegt altijd: 'er bestaat geen slecht weer alleen slechte kleding. Nou, wake up and smell the roses, er bestaat WEL slecht weer en dan hebben we ook nog slechte kleding. Gatverdamme wat heb ik toch een bloedhekel aan regen.

Zo ging dat dus een groot deel van de maandag. Bergop. Alleen maar bergop. Naar 2400 meter zonder een enkele afdaling. 2 uur 15 minuten fietsen en maar 15 kilometer op de teller. En om de hele ellendige boel nog even lekker af te toppen waren na 5 dagen in Kars mijn duizelingen en hoofdpijn nog niet geweken en werd ik dwars door 6 maanden pil heen gewoon ineens ongesteld. Dus die 2 uur en 15 minuten gingen gepaard met twee huilbuien en twee stops om even te gaan liggen in de berm.

Na die 2 uur en 15 minuten kwamen we op een heuvel en zagen we zo waar een afdaling en een dorp! Oh ja en een onweersbui dat wel. Toch heb ik in mijn afgebrokkelde regenpak gewoon even een dansje gedaan, zo blij was ik.

Het dorp bleek een klein dorpje genaamd Dagpinar. In een nog kleiner winkeltje hebben we wat boodschapjes kunnen doen. Er moesten natuurlijk ook weer de nodige foto's gemaakt worden met de winkeleigenaar, de buurman, de lokale dolmus chauffeur, de dorpsoudste en weet ik wie nog meer allemaal. Er werd cay gedronken en gegevens uitgewisseld. Na al deze afleidingsmanoeuvres moesten we veel te veel afrekenen voor de paar boodschapjes die we hadden kunnen vinden. Opa Danny: 'ach weljat'.

Het landschap na Kars is totaal anders dan alle landschappen tot nu toe. Het ligt hoog en de bergen zijn glooiende bergen begroeid met gras. Een van de redenen voor mijn aanval van depressiviteit was ook dit landschap. We hebben de hele dag geen boom gezien, echt geen enkele boom. En geen enkel dorp tot aan Dagpinar. Alleen maar heuvels en koeien. Echt saai. En bovendien moeilijk om een kampeerplekje te vinden want er was geen enkele beschutting. Aan het eind van ons latijn zijn we maar gewoon langs de weg achter een stapeltje stenen gaan staan. Met mijn laatste alles heb ik de binnentent opgezet en heeft Danny een lekker soepje gemaakt. Eenmaal in de tent met de soep voor mijn neus kon ik niet eens meer eten zo moe voelde ik me. Maar die lieve Danny wist me natuurlijk een duwtje te geven (ik had maar heel even de balen van hem hoor, echt waar…) en samen hebben we lekker soep gegeten en brood met pindakaas. De lekkerste brood met pindakaas ooit! Om 8 uur sliepen we als een os.

En nu is het dinsdag, de ochtend na onze eerste fietsdag. En ineens is het landschap niet saai maar adembenemend. En ineens schijnt de hele dag de zon. En staan er s' ochtends drie herders en een Duitse fietser bij onze tent. En hebben we met niets toch een heerlijk ontbijtje gemaakt voor drie (een banaan, gebakken eieren met mayonaise, restje soep, koffie/thee en chocola). Het leven is mooi.

Zo gaat dat dus in het leven van een reiziger. Ups en downs. Het lijkt het leven wel.

K&D

PSI inmiddels weet ik dat mijn vermoeidheid en duizelingen niet door de hoogte werden veroorzaakt maar door die verrekte en zeer hardnekkige gordelroos die me de dagen en weken na dit verhaal nog flink heeft bezig gehouden. Zo zie je maar dat je ook niet altijd zo streng moet zijn voor jezelf....

PSII Check de nieuwe fotoseries:

http://ontheroadagain.reismee.nl/fotos/127389/trabzon-23-04-2012-03-05-2012/

http://ontheroadagain.reismee.nl/fotos/127392/trabzon-igdir/

http://ontheroadagain.reismee.nl/fotos/127396/daytrip-to-ani-07-05-2012/