23-05-2012 Maku, Iran

68 km gefietst

We vertrekken redelijk op tijd uit Dogubayazit om ook bijtijds de grens naar Iran over te gaan. Het is een warme dag. Na 10 kilometer komen we fietsers tegen. Een Duits stel dat na veel pech met allerhande visa zaken na 3 weken Iran terug naar Turkije gaat om het via een andere route te proberen. We kletsen en wisselen wat gegevens uit en dan is het al niet vroeg meer. We zien van dichtbij hoe groot de berg Ararat eigenlijk is omdat het ons een halve dag kost om om de helft van de berg heen te fietsen. Het gaat hard waaien (tegen natuurlijk) en daarna gaat het hard regenen. Gelukkig draait de wind. 5 kilometer voor de grens begint de rij met vrachtwagens, wij fietsen vrolijk door, ik in mijn veel te grote regenpak met een veel te kleine capuchon en Danny in zijn horrorfilm regenjas. Bij de grens aangekomen moet dit ook een raar plaatje zijn maar gelukkig weerhoudt het de douane er niet van ons te voorzien van de benodigde stempels. Hoewel we weer bijna zonder exit stempel Turkije verlaten. Het is een echte grens overgang met een hek wat handmatig opengedaan moet worden. Alles uit de jaren 70 inclusief meubilair.

Na de douane staan er onmiddellijk 10 mensen om ons heen, change money change money. We zijn een beetje overdonderd van dit alles en besluiten alleen de 40 turkse lira om te wisselen die we nog hebben. Eerst even dat geld uit vogelen en dan op ons gemak wisselen. Dat geld is echt gecompliceerd. Er wordt betaald met Rials, 20000 Rial is ongeveer 1 euro. Prijzen worden alleen niet aangegeven in Rials maar in Tomams wat 1/10e van de Rial is. 10 rail is dus 1 Toman. Alsof je naar de bakker gaat en er staat dat het brood 10 cent kost maar je moet 1 euro betalen. Verwarrend dus! Bovendien staan prijzen alleen in het Perzisch aangeven en die tekens hebben we nog niet onder de knie. Dan maken we onze eerste kilometers in Iran. Er veranderd eigenlijk niet veel. Er wordt nog meer getoeterd en gezwaaid. Het landschap is hetzelfde als oost Turkije, alleen groener. Het eerste stadje direct na de grens Bazargan is een troosteloos gebeuren. Het duurt even voor we een tentje hebben gevonden om te eten. Uiteindelijk brengt een aardige meneer die drie woorden engels spreekt ons naar een restaurant. Daar zit een dame die ons herkend uit het Hotel in Dogubayazit en ze helpt ons met bestellen van het eten. Het is heerlijk om nieuwe smaken te proeven, we krijgen een rood soepje met granaatappel pitjes erin, pannenkoeken die we ook kennen uit Turkije, heerlijke witte rijst en saffraanrijst en kip van de spies. Het eten kost ons ongeveer 9 euro wat wij niet goedkoop vinden maar het smaakt heerlijk. Buiten gekomen regent het weer. We wachten even maar besluiten dan verder te gaan. 10 kilometer buiten het dorp vinden we een park waar we van harte welkom zijn om te kamperen. We krijgen thee aangeboden en allerlei lekkers van de beheerder van het park en een engels sprekende leraar. Uiteindelijk kunnen we slapen in een ongebruikt bijgebouw en hoeven we de tent niet meer op te zetten. Het is nog vroeg en samen kijken we een filmpje. De eerste dag en nacht in Iran is goed verlopen!

24-05-2012 Marganlar, Iran

49 km gefietst

Vandaag was de dag dat we wakker werden in een kippenhok. Ons ontbijt verzorgd werd door meneer Efandiyar. Er een aapje in mijn vinger beet en niet meer losliet. Er een Iraniër dacht dat het ok was om aan mijn billen te zitten. Dat we van ons laatste geld 6 eieren kochten. Dat we zonder geld kwamen te zitten in Iran. Dat ik uit mijn hum was omdat ik me weer zo slecht voorbereid voelde. Dat het niet regende! Dat ik mijn eerste schildpad in het wild zag. Dat ik zag dat die langharige schapen onder al dat haar hele gekke hangbillen hebben. Dat het geen lente meer was maar zomer. Dat we geen slaapplaats konden vinden. Dat we in huis werden genomen door de super super lieve familie Alahwerdezade. Dat broer Sijamek onze euro's na veel telefoontjes omwisselde voor Rials. Vandaag was de dag dat we gingen slapen in een kolenhok.

25-05-2012 Qarah Zuja'Oddin

48 km gefietst

Vandaag kwamen we erachter dat het hier anderhalf uur later is dan in Turkije en we vergeten waren onze klokjes hier op af te stemmen. Dat was een gekke gewaarwording en een heleboel dingen werden me ineens duidelijk. Waarom onze host gisteren zij dat hij om 7 uur op zou zijn en ik vanochtend op mijn klok keek om 5 uur en hij al in de weer was. Waarom ze het een beetje vreemd vonden dat Danny zo lang in zijn bed bleef liggen. Waarom het al zo vroeg zo warm was… Eenmaal op weg stoppen we in Qarah Zuja'Oddin voor de lunch en boodschappen. Het is vrijdag maar gelukkig zien we een heleboel winkels die gewoon open zijn. Na een rondje door het dorp komt er een man achter ons aan op de fiets en spreekt Danny aan. Hij geeft hem en hand en vermeld dat zijn religie het niet mogelijk maakt mij de hand te schudden. Hij blijkt dierenarts en geeft aan erg behoefte te hebben aan contact met toeristen. Hij heeft er al een hoop over de vloer gehad. Hij vraagt ons te blijven zodat we zijn engelse klas kunnen ontmoeten maar we slaan af. We hebben nog maar 30 kilometer gefietst en moeten nog wat verder komen. Hij helpt ons met een lunchplekje te vinden, boodschappen te doen en een iraanse simkaart te kopen voor onze telefoon (deze blijkt later niet geactiveerd en dus niet te werken). Ik heb niet zo'n prettig gevoel bij deze meneer. Hij behartigd niet echt onze belangen waardoor ik het idee heb dat we voor een aantal zaken meer betalen dan nodig is. Ook stelt hij wel vragen maar wacht hij de antwoorden niet af. Hij blijft aandringen dat we blijven maar we slaan af. Nadat we afscheid nemen fietsen we verder. Het blijkt erg warm en we besluiten even in de schaduw te gaan liggen. Na een halfuurtje stopt er een auto en de dezelfde dierenarts stapt uit met zijn gezin. Hij had al verwacht ons hier te vinden en we moeten een kopje thee meet ze drinken. Op vrijdag middag spendeert hij quality time met zijn gezin….?? Zijn vrouw is een bijzondere en lieve vrouw die het niet makkelijk heeft en mij daarover in vertrouwen neemt. Na thee weet de dierenarts wel een kampeerplekje voor ons en neemt Danny mee in de auto om hem een plekje te laten zien in een bos een paar kilometer verder. Het blijkt inderdaad een goed plekje, we nemen afscheid en fietsen verder. Als de tent staat, ik gewassen ben en Danny net het vuurtje aan heeft om eten te maken verschijnt de dierenarts weer. Volgens eigen zeggen moest hij naar een spoed bevalling en kwam toch langs ons plekje, even checken of alles goed was met ons. Ik kan het niet meer opbrengen om weer met deze rare vent te praten en blijf in de tent. Als hij weg gaat slaap ik al, zonder te eten….

26-05-2012 30 km voor Marand

52 km gefietst

Na de gekke ervaring met de dierenarts slapen we uit en gaan we pas om 11 uur op pad. Het is een gekke dag. We hebben ontzettend onweer en regen, daarna een prachtige regenboog. Een gozer op een brommertje volgt ons en als Danny bij een afdaling een voorsprong op me heeft grijpt hij zijn kans om van achter mijn kont te grijpen. Ik ben behoorlijk overstuur van deze actie (ja het is mijn kont maar….) en Danny is boos. Het is gek wat er hier gebeurd in het hoofd van de mannen als ze een westerse vrouw op een fiets zien. Het ongevraagd maken van foto's van mijn achterkant kan ik nog wel handelen maar dit is echt een klote gevoel. Na een ijsje gegeten te hebben om de pijn te verzachten en we hebben besproken wat we allemaal met die rotzak zouden willen doen (ohhhhhhoooo echt errugh) stappen we gewoon weer op de fiets. Nu weten we dat we dichter bij elkaar moeten blijven. Het is moeilijk een plekje te vinden, we besluiten bij een politie bureau te vragen waar we veilig kunnen kamperen, ze wijzen naar een veld tegenover het politie station. Later komt er een agent die het allemaal niet lijkt te begrijpen om onze paspoorten te bekijken, er wordt natuurlijk geen woord engels gesproken en druk heen en weer gebeld. Uiteindelijk mogen we blijven staan en besluit de aagt de hele aangelegenheid maar te vergeten. Wij zijn allang blij! pas om 22:51 liggen we in de tent. PFFF wat een dag. Morgen Marand en weer een nieuwe uitdaging: INTERNET!

27-05-2012 Marand

38 kilometer gefietst

Onderweg naar Marand zien we in de verte twee fietsers. Denkend dat het wereldfietsers zijn fietst Danny zich een breuk om ze in te halen. Het blijken iraanse wielrenners, Reza en Bahman. Bahman heeft zijn knie geblesseerd en als we ze inhalen houden ze net pauze. Ze vragen of ze ons Marand in mogen begeleiden. Dat mag maar we zijn langzaam zekere met deze hitte dus daar moeten ze rekening mee houden. Geen probleem voor ze maar de taal barrière is groot dus we weten niet of ze ons nou begrijpen. Toch blijkt ook deze keer maar weer dat je altijd meer doet als je achter iemand aan fietst (auto of andere fietser) al is het alleen maar omdat je je eigen tempo niet kan bepalen. Ik raak na een klim oververhit en wordt niet lekker. Gelukkig zijn er 10 mannen die me te hulp schieten met water. Die verdomde Iraanse kleding ook, ik zweet me rot, lange broek, lang shirt met lange mouwen en een hoofddoek. Na wat rust, een nat hoofd en een water infuus gaat het weer. De jongens beloven dat we er bijna zijn. Dit blijkt natuurlijk niet het geval.

Uiteindelijk nemen ze ons mee naar het huis van hun coach om te lunchen. Parviz 'the iron horse' Gadiry stelt zijn huis tot onze beschikking en nodigt ons uit te blijven slapen. We willen eigenlijk verder maar we moeten naar een internet cafe en boodschappen doen, dit zal wel weer een groot deel van de middag in beslag nemen dus we besluiten te blijven. Na de lunch neemt Reza ons mee Marand in en regelt dat onze simkaart vervangen wordt door eentje die wel werkt en brengt ons naar een internet cafe waar we couchverzoeken versturen voor de komende steden. Reza neemt ons mee uit eten en staat er op dat we niets betalen. Het is lastig en we doen ons best maar we komen hier niet onderuit.

Ik voel me buiten echt niet op mijn gemak. Ik loop in mijn fietskleren (lange fietsbroek en sandalen) en er wordt ontzettend op me gelet en afkeurend naar me gekeken. Ik probeer te omschrijven wat ik zie en als ik er een omschrijving aan moet geven dan is dat de volgende: de mannen kijken naar me als hongerige honden naar een stuk vlees en de vrouwen kijken naar me alsof dat mijn schuld is. Ik voel me zoo niet op mijn gemak, het maakt me verdrietig. Ik doe mijn best om me aan te passen maar het is blijkbaar niet voldoende. Het zorgt voor een verdrietige en verwarrende dag.

'S avonds kijken we een filmpje, we kunnen kiezen uit Rambo 1,2 of 3 we kiezen er een, ik weet niet meer welke. Uiteindelijk schaamt Reza zich een beetje voor het geweld wat hij ons laat bekijken en zet de film net voor het einde uit. Ook al is het een hele slechte film dat we niet weten hoe het eindige blijft ons achtervolgen! Niets beters dan een slechte jaren 80 film om te vergeten wat voor een klote dag je hebt gehad!

28-05-2012 Marand-Tabriz

79,79 km gefietst!!!!!!

Ondertussen zijn onze hosts ontzettend lief voor ons. De volgende dag wacht ons een ontbijten en kopen Parvis en Reza schoenen voor me. Hun professionele mening is dat mijn Teva's niet geschikt zijn om mee te fietsen. Sterker nog als ik op deze schoenen door blijf gaan dan zal ik uiteindelijk blind worden. Geen prettig vooruitzicht maar het alternatief dat ze aanbieden is een nog grotere ergonomische uitdaging. Het zijn 'nike's' huhhuh ;-) en ik ben er vrij zeker van dat het twee linker schoenen zijn. De mannen constateren gelukkig dat ze me echt te krap zitten en zonder veel tegenstribbelen kan ik de schoenen achterlaten. Aangezien ze ons naar Tabriz willen begeleiden had ik toch niet gewild dat ik uit beleefdheid naar Tabriz had moeten fietsen op twee linker 'nike's'. Afijn, na cadeautjes uitgedeeld te hebben (gelukspoppetjes, drinkflessen die we niet meer gebruiken, een rode nepbloem die Reza vervolgens de hele dag niet meer loslaat…) en onze hosts ons hebben voorzien van jam en siroop voor onderweg kunnen we op pad. Helaas komen we er achter dat Danny zijn zonnebril is gepikt. Waarschijnlijk gisteren in alle commotie rond onze aankomst bij het huis van Parviz gebeurd, echt klote want de bril was op sterkte en is dus niet zo makkelijk te vervangen. Maar die dingen gebeuren, dus zonder mokken (nou ja een beetje mokken van Danny) op pad! De eerste 10 kilometer Marand uit blijkt een klim en het is weer een warme dag. Parvis vergezeld ons met zijn motortje, Reza op zijn fiets. Als Parvis mij en Danny omstebeurt de berg op duwt weten we ineens waar zijn bijnaam vandaan komt. Hij is met recht de iron horse! Bovenop de berg eten we nootjes en gedroogd fruit en nemen we afscheid van Parvis. Reza zal verder met ons mee fietsen tot halverwege Tabriz waar zijn werk zich bevind.

Als Danny hoort dat Reza in een meubelfabriek werkt wil hij uiteraard mee naar de fabriek. Reza belt zijn baas of dit ok is en het is ok. Voor we het weten krijgen we een rondleiding door de fabriek en is Reza zo trots als een pauw. Na deze stop fiets hij nog met ons mee naar Sofian waar we na een kopje thee afscheid nemen. Dan zien we dat het nog maar 30 kilometer naar Tabriz is en besluiten we de familie van Amros te bellen dat we vanavond laat in Tabriz zullen zijn! De eerste mijlpaal in Iran, TABRIZ!

Vlak voor Tabriz stoppen we bij een ijsjes zaak om wat te eten en om de familie van Amros te bellen dat we er aankomen. Eerst krijgen we geen contact maar als ze eenmaal door hebben dat we er aankomen worden we elk half uur gebeld door verschillende mensen die geen, half of goed engels spreken, of alles goed gaat. De eigenaar van de ijsjes zaak geeft ons nog een ijsje en chocolaatjes en dan beginnen we aan de toch Tabriz in.

Het verkeer is voor het eerst in Iran een beetje lastig onderweg. Je moet alert zijn omdat er hard en ogenschijnlijk ongecontroleerd gereden wordt. De mensen die foto's van ons maken zijn eigenlijk het grootste gevaar want die gaan langzaam naast je of voor je rijden of stoppen ineens. Meerdere malen voel ik me ongemakkelijk omdat er auto's stoppen en doen alsof ze iets belangrijks te doen hebben en dan als we voorbij zijn ineens foto's maken van mijn achterkant. Of langzaam naast me gaan rijden en gewoon naar me staren. Een keer wordt ik voor de lol van de weg gereden. Dit veranderd gelukkig naarmate we dichter bij de stad komen, er wordt goed rekening met ons gehouden, er wordt weer gezwaaid en getoeterd en vrolijk gekeken naar ons. We worden dan voor het eerst geconfronteerd met het verkeer in stedelijk Iran en dat is waanzinnig. Er zijn geen regels, of als ze er zijn worden ze niet nageleefd en er is maar een manier om te overleven en dat is je mee laten gaan en brutaal zijn. Na een paar keer de weg te hebben gevraagd komen we zonder kleerscheuren om 21:00 uur aan bij de winkel van de familie van Amros en worden we warm onthaald. Na verschillende telefoontjes heen en weer met onder andere met Amros, thee gedronken te hebben worden we door Payam en Saeed naar een hotel begeleidt. We zijn moe maar voldaan na deze dag met ups en downs!

Iran. We zijn er, we hebben het gehaald! Het is een verwarrend land, een tegenstrijdig land. Mooie, prachtige, lieve mensen maar ook afstandelijke harde mensen. Mooie, prachtige natuur met een overdaad aan groen en water en dan uren niets dan kale, droge snikhete, heuvelachtige kilometers. Een ding is zeker, we zullen ons hier zeker niet vervelen!