Het is een gekke gewaarwording mijn relatie tot mijn fiets en tot mezelf als fietser. Het is een hele wispelturige verhouding, eentje van haat en liefde.

Ik kan me nog goed de eerste opstap poging met bagage in Oostenrijk herinneren op 31 augustus (mede door de littekens die ik er aan over heb gehouden) ik kende mijn fiets toen nog niet. Ik zwalkte over de weg, fietste hijgend een berg op, wist niet eens wanneer ik moest schakelen bij stijgen en dalen maar wat vond ik het heerlijk. Eindelijk onderweg en eindelijk bij mijn geliefde.

Naarmate de tijd verstreek werd het natuurlijk zwaarder. De eerste euforie van het op weg gaan en het samen zijn maakte plaats voor hele andere emoties. De eerste dag klimmen kwam, de eerste oververhitting, de eerste regen, de eerste kou en de vele dagen van tegenwind. Het niet goed kennen van mijn fiets werd een frustratie, ik werd onzeker, mijn lichaam vermoeid en waarom is het toch zo zwaar? Waarom wordt het niet makkelijker? Waarom heb ik ook alweer mijn baan opgezegd? Kan ik het wel? En zo kwam ook het gevoel dat ik mijn fiets een ravijn in wilde smijten.

Sommige dagen voel je elke spier, pees en elk gewricht en vraag je je af: waar ben ik in godsnaam mee bezig. Potjes janken halverwege een beklimming omdat je het niet meer trekt om te fietsen maar ook niet om de 50 kilo fiets en bagage naar boven te duwen. Schelden na een bocht omdat je nog steeds niet boven bent. Er leek maanden niets te gebeuren met mijn lichaam. Ik zeulde nog net zo veel gewicht mee als op 18 augustus en mijn spieren leken het gewoon te vertikken om sterker te worden. Alsof ik elke dag werd uitgelachen, HAHA je denkt toch zeker niet dat je naar azie kan fietsen. En natuurlik had ik ook eigenlijk gewoon stiekem gedacht dat het fietsen me niet alleen een hereniging met mijn liefde en een fantastische reis zou opleveren maar ook het lichaam van een topmodel. Kwam ik even van een koude kermis thuis. Er gebeurde helemaal niets.

En vergelijken natuurlijk. Vergelijken met Danny die moeiteloos 3 uur een berg beklimt, op zijn dooie gemakkie en het waarschijnlijk ook nog echt zou presteren om tegelijkertijd trompet te leren spelen. Met andere fietsers die hun pauzes rokend doorbrengen en toch op de fiets altijd harder gaan dan ik. Zelfs vergelijken met mezelf in betere tijden (voor mijn 20e en voor de vele rokende en drinkende doorzakavondjes met vrienden). Afijn, HAAT dus, haat voor de fiets en mezelf als fietser. Doe dan maar die auto, doe dan maar die paard en wagen, geef het dan maar op.

Ik begon me af te vragen of ik überhaupt wel sterk genoeg ben om naar Groningen te fietsen laat staan naar Azie. Misschien ben ik er gewoon wel niet voor gebouwd. Misschien ben ik gebouwd voor die rokende en drinkende doorzakavondjes met vrienden…. Afijn, dat is de HAAT dus, haat voor de fiets en mezelf als fietser. Doe dan maar die auto, doe dan maar die paard en wagen, geef het dan maar op.

Maar dan… dan ben je wel boven op een berg en heb je drie minuten, als je geluk hebt 5 minuten van heerlijke vrijheid omdat je met 40 km per uur afdaalt. Dan heb je je eerste klim voltooid zonder stoppen, zonder lopen, zonder duwen van je fiets. Helemaal zelf gedaan! Dan begin je te snappen wanneer je moet schakelen, hoe je fiets reageert bij klimmen en dalen, bij regen en sneeuw. Dan doet het allemaal een dag niet zo'n zeer en dan voel je je heerlijk en sterk, onoverwinnelijk en bevoorrecht en vrij. Dat zijn dagen of momenten van puur geluk. Uren dat ik alleen maar lachend op mijn fiets zit. In mijn eigen wereld en de wereld om mij heen in me opneem. Dan fietst Danny tweehonderd meter voor me (of in zeldzame gevallen tweehonderd meter achter me) en is alleen het zien van zijn rug voldoende om een gevoel van samen te hebben. Dan heb ik aan mijzelf en mijn fiets genoeg. LIEFDE dus, liefde voor mijn fiets en mijzelf als fietser.

Toen we eenmaal in Turkije waren begon het me op te vallen dat ik me zekerder voelde, sterker. Er gebeurde wel degelijk wat in mijn lichaam, mijn spieren hadden het verzet opgegeven en begonnen zich te ontwikkelen. He, ben ik nou een zelfverzekerde fietser aan het worden? Toen Danny voorstelde om een gedeelte van de weg naar Trabzon met de bus te doen voelde ik verontwaardiging. Met de bus, met de buhuus, ja daaaaag. Fietsen moeten we, we gaan toch niet opgeven. Wie had dat gedacht. Ik niet in ieder geval. Een fietser is geboren?

We hebben de bus genomen want je moet het natuurlijk ook niet gaan overdrijven. Uiteindelijk gaat het ons vooral om het reizen en niet om de fietsprestatie. Daar zal ik dus nog balans in moeten vinden. Van haat naar liefde naar het gevoel dat er een competitie gaande is. Graag ergens daar tussen in. Dat het ok is dat ik het doe zoals ik het doe en dat bussen, treinen of liften ook ok is. Ik kan in ieder geval wel zeggen dat de liefde voor het fietsen steeds groter wordt en de haat steeds kleiner. Er is een fietser geboren maar vooral een reiziger. Een reiziger die op elke manier kan reizen ook al zal dat soms gepaard gaan met haat voor het liefde wordt.

Er is een reiziger geboren.