Istanbul 8-03-2012 - 27-03-2012

De stad ontdekken

Wat heerlijk, we zijn in Istanbul. En wat is het een prachtige, levendige stad waar ik me meteen thuis voel. Istanbul is een metropool die letterlijk de grens tussen Azie en Europa vormt. De scheiding tussen Azie en Europa en de scheiding tussen twee delen van de stad is de enorme zeeweg de Bosporus. Het transport systeem in Istanbul is enorm en verspreid zich over land en zee. Er zijn 7 havens in Istanbul die verschillende punten van de stad met elkaar verbinden door middel van een zee bus en ferry, er is een uitgebreid trein net, verschillende soorten bussen en natuurlijk taxi's. Het is een feest om van de ene plek naar de andere plek te gaan, wie wil er nou niet elke dag met de boot de Bosporus over om op zijn werk te komen of om lekker te gaan eten in de stad. Elk boot, trein of busritje is een happening omdat je weer nieuwe kanten van deze stad te zien krijgt. We beginnen onze eesrte dag met de Istanbul free tour en worden verrast door het feit dat we een gids hebben uit de Oekraine.

We lopen door het park bij Topkapi Palace naar boven war we staan op het uiterste puntje van Europa.

We bekijken kleine moskeeen, byzantijnse kerken en leren over de rijke geschiedenis en overheersers van het rijk wat nu Turkije is. Bizantijns, Romijns, Ottomaans. En de nalatenschap van al deze verschillende tijdperken komen samen op deze fantastische plek. We drinken thee in een theehuisje op een begraafplaats tussen alleen maar Turken. We zien vrouwen met hoofddoek waterpijp roken en mannen backgammon spelen en heftig discussiëren. We eten bij de beroemdste kofteci van de oude stad waar ondanks de menukaart die slechts 3 gerechten bevat de rijen voor de deur staan om er te mogen eten. Het is een fantastische dag. Naast de mooie eerste indrukken van de stad ontmoeten we ook weer mooie mensen. Een ouder reislustig Amerikaans stel. De vrouw weet alles over Istanbul omdat ze haar reisgids tijdens de 11 uur durende vlucht systematisch heeft doorgespit en de belangrijke delen met een marker heeft gehigh-light. De man weet ons van allerlei triviale feiten te voorzien zoals dat er 71 Starbucks vestigingen in Istanbul zijn. Een australisch/nieuwzeelands meisje met haar Engelse metgezel waarvan we ons allemaal afvragen of het haar vriendje is maar noemend vraagt het haar. Zij is al 3 jaar de wereld over aan het reizen en bekostigd dit avontuur met aupair baantjes in verschillende landen. Twee spaanse jongens, en een duits stel waar we iets minder over te weten komen. Kortom weer een hele leuke middag! Met onze gids, die ook een fietser blijkt, wisselen we gegevens uit en dan gaan we weer onze eigen weg.

Via het couchsurfing netwerk krijgen we verschillende uitnodigingen om evenementen bij te wonen, een drankje te gaan drinken of naar een optreden te komen. We besluiten naar een optreden te gaan van een couchsurfing host in Istanbul die een gypsie bandje genaamd Taka Tuka heeft. We nodigen al onze 'nieuwe vrienden' uit (Nederlandse dames die we ontmoeten in een hotel waar we een drankje drinken, wij aan de thee zij lekker aan de witte wijn…. zijn jullie er? We zijn jullie namen vergeten…) een duits/engels/nederlands stel dat we in hetzelfde hotel ontmoeten, onze host Kerem en Ali die we onderweg naar Istanbul on thé road tegen kwamen met zijn scholieren groepje. Het wordt een fantastische avond. Kerem ontmoet ons voor het cafe en gelukkig komt Ali ook en hij heeft hij zijn vriendinnetje meegnomen, Rukiye. Danny nodigt nog een franse dame uit die alleen aan een tafeltje zit om zich bij ons te voegen en dan kan het feest beginnen. We drinken biertjes dansen en kletsen en gaan na een super avond vrolijk naar huis met de dolmus.

Een klein fiesttochtje

Ik vertelde dat er ons zo vaak onderweg gevraagd werd of we facebook hebben. Dat zette ons aan het denken. Eigenlijk proberen we heel erg ons best te doen om van al die sociale media af te komen maar we vinden het ontzettend leuk om contact te leggen met de mensen die we ontmoeten. Het blog is leuk maar voor onze internationale vrienden toch niet zo toegankelijk gebleken door de taal barrière. We gaan dan ook overstag en besluiten een facebook account aan te maken.

Dit brengt ons direct ook weer allerlei leuke uitnodigingen. Via de free tour istanbul facebook pagina worden we uitgenodigd voor een fietstocht. Op facebook kan je dan aangeven of je naar zo'n evenement toegaat. Het leek ons wel een tochtje te maken met turkse fietsers en het zou ons op de Prinses Islands brengen en de boottocht was gratis, en als het gratis is…..

Dus ik me aangemeld via facebook en gezien dat er 12 andere mensen zouden komen. De ochtend van de fietstocht ben ik vroeg op gestaan omdat het me leuk lijkt om pannenkoeken te bakken voor d geroep. 7 uur sta ik in de keuken. met 25 pannenkoeken, nutella, suiker, sapjes en water gaan we op pad. Komen we aan bij de meeting point blijken het geen 12 maar…… 200 fietsers te zijn. Facebook moet je in die zin niet al te serieus nemen. Daar sta ik dan met mijn 25 pannenkoeken….

We fietsen met de groep naar Maltepe haven en daar ligt een vrachtschip te wachten waar we gewoon op kunnen fietsen. Het is echt een hele bijzondere ervaring en een beetje een surrealistisch beeld.

Op het grootste eiland van de Princess Islands, Büyükada aangekomen wordt ons langzaam duidelijk wat er aan de hand is. Er wordt een tochtje van 10 kilometer gehouden op het eiland om het eiland en het fietsen te promoten. Dit wordt gesponsord door de gemeente van het eiland die de boottocht en een lunch hebben verzorgd. Aan het eind zal er een pratje worden gehouden en worden er stickers met nummers uitgedeeld waarmee een fiets gewonnen kan worden. Dus we gaan lekker in een slakken tempo het eiland over fietsen, wat eten, wat thee drinken enzovoorts.

In eerste instantie worden we vooral vanaf een afstandje bekeken. Langzaam komen er zo wat mensen naast ons fietsen en durven ze steeds meer te vragen, waar kom je vandaan, waar ga je heen, wat een mooie fiets, mag ik even proberen, hoeveel kost die fiets, hoeveel kost een naaf versnelling, hoeveel kost een reis naar china, hoe doe je dat dan, wat voor werk deed je, hoe kan je dat hebben opgegeven enzovoorts. de vragen worden steeds brutaler en op de terug weg worden er zelfs Engelsprekende vrienden, kennissen en bekenden in het buitenland gebeld waar we mee moeten praten. Het is allemaal een beetje gek maar wel een hele toffe dag.

De introductie van Raki en Mezze

Die avond zijn we uitgenodigd door Ali en Rukiye om in de nieuwe stad in een traditioneel turks meyhane (taverne) te eten. In deze Meyhane worden mezze gegeten, een selectie van warme en koude kleine gerechtjes meestal beëindigd met een wat groter warm vlees, kip of vis gerecht. Bij het eten wordt het nationale drankje Raki gedronken. Raki is een brandewijn gemaakt van anijs. Men drinkt dit met ijs en water. Door het water krijgt de Raki een melkachtige kleur waar ook de naam vandaan komt, Raki betekend in het turks leeuwenmelk. Tijdens het eten wordt er traditie getrouw live muziek gespeeld door een gypsie band.

In de Meyhane waar wij gaan eten is het rustig door de tijd van het jaar en de dag van de week (zondag), de muziek wordt helaas niet met liefde gespeeld en het grootste gedeelte van onze tafelgenoten blijkt al gegeten te hebben. Dit mag de pret niet drukken. Er wordt ons verteld dat Ataturk die aan de hoofd van onze tafel aan de muur hangt, gek was op Raki en de turken zijn gek op Ataturk dus er wordt bij elk glaasje op Ataturk geproost. We leren de turkse manier van proosten eerst ?erefe (proosten) met je tafelgenoten, dan je glas op tafel slaan, dan een slok en de sfeer zit er al snel goed in. Danny gaat steeds meer praten naar gelang zijn wangen roder worden

(Tot de volgende ochtend…. Danny voelt zich een beetje beroert en zweert nooit meer te drinken….)

Tot zover het eerste deel van ons Istanbul avontuur, meer verhalen en foto's volgen… ja echt….

K&D

Kilometers gefietst: 30

Kilometers met ander vervoer: heleboel maar hehheh het is istanboel dus dat telt niet want we komen nergens

Totale afgelegde kilometers: 3155,2

Dagen onderweg: 214