Periode: 02-03-2012 - 08-03-2012

Via: Malko Tarnovo, Kirklareli, Kaynarka, Saray, Safaalan, Ishaniye,

Zo we zijn in Turkije! En dat is weer eens wat anders.

Als eerste is het grensstation van Bulgarije/Turkije weer een hele nieuwe ervaring. Het grensstation is letterlijk boven op een berg, ze hebben gewoon een kom uit de berg gehakt en daar een grensovergang gemaakt.

Ik maakte natuurlijk weer een enorme blunder door bij de tweede paspoortcontrole van de Bulgaren te vragen waar we onze visa konden halen. De man keek verward, 'what visa?', 'the Turkish visa' zeg ik….. 'you get that over there at the Turkish border…..' BlOOS….

Aan de turkse kant aangekomen is er een groot kantoor en een cafeetje, eindelijk kunnen we bij de grens wat drinken. Je moet ongeveer door 5 paspoortcontroles. Paspoortcontrole nr. 1, paspoortcontrole nr. 2, Visa halen (wat gewoon een stempel is a 15 euro), paspoortcontrole 3, kopje thee met baklava, paspoortcontrole 4, stukje fietsen en dan om het grenskantoor af te komen paspoortcontrole nr. 5. We wilde foto's maken van het bord welkom in Turkije maar dat mocht niet van de Bulgaarse soldaten met geweren die om de omheining heen liepen (gezellig en je voelt je meteen welkom). Maar na de volgende paspoortcontrole mocht het gelukkig wel zoals jullie hebben kunnen zien.

Dan het tweede wat totaal anders is in Turkije zijn de wegen. De Turken doen niet aan om de berg heen maar gaan er gewoon recht overheen. Na het grenskantoor kwam meteen klim from hell nummer 1 en vele volgde. Enorme steile hellingen recht over een berg.

En het derde wat echt anders is is het humeur van mensen. Er is nog nooit zo veel getoeterd, gelachen en gezwaaid dan in Turkije. We konden onze hand omhoog houden want elke auto, vrachtwagen, tractor, karoeshka toeterde, belde, zwaaide, claxonneerde, riep en lachte. Er stoppen geregeld mensen die met Danny op de foto willen (nee niet met ons, met Danny) of even op zijn fiets willen zitten. Wat een feest! Met deze aanmoediging is het een stuk makkelijker om al die hellingen from hell op te fietsen.

Malko Tarnovo - Kirklarelli 40 km

We fietsen met al de positieve energie van het bereiken van Turkije ondanks regen en kou na ons grensavontuur toch nog zo'n 33 kilometer richting Kirklarelli en 10 km voor deze eerste Turkse stad zoeken we een slaapplaats. We gaan langs de grote weg de berm in. Er loopt wel iets van een pad maar zoals het er uitziet wordt dat alleen door herders en schapen gebruikt. Het pad loopt stijl naar beneden een soort dalletje in waar een klein riviertje stroomt. Het is daar prachtig en Danny vind een vlak stukje om op te kamperen. Dit beloofd veel goeds voor het kamperen in Turkije want het is echt een idyllische plek (zie het filmpje first night wildcamping in Turkey). Ik slaap heerlijk en heb het eindelijk een keer niet koud.

Kirklarelli - Kaynarka 30 km

De tweede dag in Turkije bereiken we de eerste stad, Kirklarelli. Het is weer even wennen, andere mensen, andere gewoonte. Steden zijn altijd lastig en je moet weer alert zijn. Wat natuurlijk direct opvalt zijn de moskeeën en de oproep tot bidden die 5 keer per dag in kanon over het land galmt. Ook het verkeer is meteen weer anders, Turken rijden pittig, en dat is nog zacht uitgedrukt. Hoewel ze ontzettend attent zijn voor ons als fietsers (volgens insiders omdat we overduidelijk uit het westen komen, waren we Turken op fietsen dan waren de andere deelnemers aan het verkeer niet zo begripvol geweest) is het weer een uitdaging om om ons door het verkeer te manoeuvreren. Er wordt hard gereden en er lijken geen regels mbt voorrang etc. Gewoon doorduwen en dan kom je er wel. Dit zorgt er uiteraard voor dat ik soms erg lang sta te wachten voor ik aan de overkant ben. Verder zijn de ov busjes zeer aanwezige deelnemers aan het verkeer. Herkenbaar door de 3 toon toeter. De busjes stoppen niet bij haltes maar toeteren op bepaalde afgesproken plekken en als je er de bus op wil moet je reageren op de toeter.

Wij gaan in Kirklarelli op zoek naar een supermarkt en een cafe/restaurant met internet. Het eerste is makkelijk het tweede blijkt een hele opgave. Sowieso lijken er overal alleen maar mannen in de cafés te zitten en dat geeft me een beetje een onzeker gevoel. Mag je er als vrouw dan wel naar binnen of is het niet gebruikelijk maar niet verboden? Toch een beetje ongemakkelijk om alleen als vrouw in een cafe tussen mannen te zitten. Danny gaat even te voet iets zoeken en ik pas op de fietsen hij komt terug met de mededeling dat hij een restaurant gevonden had met Wifi en dat we daar wat konden eten. Toen hij vroeg of zijn vrouw ook naar binnen mocht werd er geantwoord: 'yes she can zit in the back…' Jaaaaa, dat gaan we dus mooi niet doen hè. Inmiddels een beetje radeloos gaan we te voet met de fietsen verder. En in een klein straatje vinden we een pub waar we van harte welkom zijn. De fietsen kunnen gewoon voor de deur en via een trap op naar boven komen we in de pub. Ze verkopen alleen bier. Dat is in Turkije geen probleem want als je iets anders wil dan laten ze dat gewoon bezorgen. Dus twee thee en twee Döner graag. Even later komt er een jongen met een overdekt tinnen dienblad met twee kopjes thee de trap op. Nog even later komt er een kok met twee borden met Döner, sla en rijst en twee broden de trap op. De kolenkachel wordt voor ons opgestookt (we zijn een beetje verkleumt na dat zoeken in die stad) en we zitten heerlijk te smullen. We kunnen ook onze mail bijwerken en even het thuisfront laten weten dat we heelhuids in Turkije zijn aangekomen. In de mail zitten twee antwoorden van warmshowers dat we welkom zijn in Istanbul! SUPER weer een plek kunnen vinden om straks te verblijven. We laten Kerem weten dat we graag van zijn gastvrijheid gebruik maken. Na de updates, eten en drinken gaan we naar de supermarkt. Danny doet de boodschappen en ik blijf bij de fietsen. Al gauw ben ik omringd door nieuwsgierige mensen en maak ik uitgebreid een praatje met een Turkse man die in Bulgarije woont vlakbij Nessebar (hoe klein is de wereld) en deze conversatie vindt plaats in…. HET DUITS. Ik kan me dus nu zelfs al in het Duits verstaanbaar maken! Het lastigste is het omschakelen naar een andere taal en hoe natuurlijk ik de neiging heb om terug te vallen op het Engels. Maar de man verteld uitgebreid over zijn eigen fietsavonturen en stelt me allemaal vragen over onze fietsen en onze route. Hij laat me bij d fietsen achter met weer een telefoonnummer op zak, mocht er wat zijn dan kunnen we altijd bellen. Als ik alle heisa een beetje ongemakkelijk begin te vinden komt Danny gelukkig terug en heeft iedereen het wel gezien. Met een tas gevuld met voorraad kunnen we weer verder.

Na Kirklarelli zitten we al snel weer op het platteland. Maar de aandacht houdt niet op. Mensen stoppen met de auto, draaien om en keren, en dat allemaal voor een foto.

Kaynarka - Saray 50,9 km

Deze dag moeten we weer door een vrij grote stad. Omdat we een beetje verdwaald raken op onze weg de stad uit is het uiteindelijk een lange fiets dag en fietsen we 51 kilometer. Gelukkig is er een prachtig gypsie stel op een karoushka dat ons uiteindelijk de weg wijst voor we echt helemaal om fietsen en moeten we terug de stad in. We halen nog wat te snacken en Danny heeft nog een onderonsje met wat lokale kinderen voor we dan eindelijk de stad uit gaan. We hebben daarna weer moeite om een plekje te vinden maar na wat halsbrekende toeren (een weiland door, een riviertje over en een berg op) staan we in een bos en maakt Danny nog een vuurtje voor het slapen gaan.

Saray - Safaalan 16,2 km

Geloof me het is gewoon onmogelijk om snel door Turkije te fietsen met al die lieve vriendelijke, gastvrije mensen. We komen door een prachtig dorpje, Safaalan. Hier worden we uitgenodigd om de moskee te bekijken die in de afrondende fase van de bouw zit.

We worden rondgeleid door de imam en daarna uitgenodigd voor een kopje thee in het theehuis. Nu ondervind ik dat vrouwen wel in de theehuizen mogen komen (althans op uitnodiging van de imam en buitenlandse vrouwen) maar ik ben wel de enige en ben me daar pijnlijk bewust van. Het geeft me een ongemakkelijk en zelfbewust gevoel.

Als we Safaalan uit rijden hebben we zo'n honger dat we besluiten in een picknick park alvast wat te eten te maken. Dat is ook wel grappig. Ik dacht altijd dat de Turken alleen in nederland in de parken zitten om te bbq-en maar dit is echt iets wat bij de cultuur hoort. Hier zijn langs de kant van de weg heel veel picknick terreinen met tafels en bbq's waar hele gezinnen komen om te picknicken. Alle buitenterreinen in de steden, prakjes, boulevards met bankjes etc. zitten ook overal helemaal vol met mensen. Buiten leven en samen komen is echt iets wat in de Turkse cultuur zit. Nu is dit park verlaten en maken wij er graag gebruik van.

Er staat een harde en koude wind en na het koken en eten in de buitenlucht zijn we verkleumt. De beheerder van het park vraagt ons even binnen op te warmen bij de houtkachel. We kunnen nauwelijks communiceren met de man door de taal barrière maar het gebaar wordt zeer gewaardeerd. Dan blijkt het al zo laat dat we weer op zoek moeten naar een kampeer plekje voor het donker en nog kouder wordt. We slaan af bij wat lijkt op een vuilnisbelt en rijden een paar kilometer over een landweggetje. Daar vinden we een prachtig plekje uit de wind en we staan weer voor het donker! nog een boterhammetje en een kopje thee en dan het bedje in.

's ochtend worden we verrast door een herder. Ik zit in het gras met al ons eten om me heen het ontbijt te verzorgen. Voor ik het weet staan er 5 honden om me heen die de kudde even in de steek hebben gelaten om te kijken wat voor lekkers ik heb. Ik ben zo druk bezig met zorgen dat mijn gasbrander niet om valt dat ik niet alles mee krijg. De honden worden uiteindelijk door de herder en Danny bij me weg gehaald. Een van de honden vindt t wel gezellig bij ons en wil eigenlijk niet weg en Danny zegt: 'die ene komt nog wel even terug'. En ja hoor, als de herder even niet op let maakt de hond zich klein en wacht tot de herder de heuvel over en uit het zicht is is om dan vervolgens lekker bij ons te komen liggen. Inmiddels wil ik brood gaan smeren. Huh…. waar is het brood nou. Ja hoor, een van die honden heeft gewoon ons brood onder mijn neus vandaan gepikt. Danny ligt natuurlijk helemaal in een deuk, in het bos achter ons vinden we het broodzakje. Gelukkig hebben we nog yoghurt en fruit. De hond zal het wel harder nodig hebben gehad dan wij. Danny doopt ons nieuwe vriendinnetje Binkie en natuurlijk mag ze gewoon weer mee eten.

Ze is heel waaks en behandeld ons direct als haar nieuwe roedel. We zien het alweer helemaal voor ons dat ze met ons mee gaat op reis. Als we vertrekken loopt ze mee maar tot aan de weg. Dan zien we dat ze gewond is aan haar poot en ons niet kan bijhouden. Met een hele zielige blik kijkt ze ons na. Dat is nou precies de reden waarom we geen honden mee moeten nemen, je raakt gehecht. Al binnen een ochtend raak je gehecht aan zo'n beessie.

Safaalan - Ishaniye 51,5 km

Het is inmiddels dinsdag 6 maart en om de dag van gisteren een beetje te compenseren besluiten we niet op thee-drink-aanbiedingen in te gaan en even door te fietsen. We hebben onze geschatte aankomst dag in Istanbul al een paar keer moeten aanpassen en onze host moeten laten weten via de sms dat we niet in het weekend aankomen maar ma of di en nu moeten we hem laten weten dat we ook niet vandaag maar naar alle waarschijnlijkheid do of vrij aankomen (ik zei al het is onmogelijk om snel door Turkije te fietsen). Even doorfietsen dus vandaag. En dat is niet gemakkelijk. In een van de dorpjes waar we boodschappen doen rent er een hele horde kinderen het schoolgebouw uit en achter Danny aan. Als we bij de winkel stilstaan duurt het een paar minuten voor het hele dorp om Danny zijn fiets staat en een praatje maakt, half in het engels, Duits en half in het Turks. We zijn sterk en weten ons snel los te maken van de menigte en door te fietsen. Aan de rand van het dorp staan er een moeder en dochter in de tuin die even willen praten. De dochter is een stuk stoerder dan alle jongens die eerder achter Danny aan rende en probeert in haar beste engels te praten. Ze vraagt of we facebook hebben. Nee hebben we niet. Danny gaat met de dames op de foto en we gaan weer verder.

Als we weer bezig zijn aan een eindeloze klim in de buurt van Subasi komen er vier fietsers voorbij. De eerste fietsers zegt niets, de tweede fietsers zegt: 'have a nice trip', en ik roep: 'you tooo'. De laatste twee fietsers houden het niet bij zwaaien maar stoppen me en praten enthousiast in het Turks en stellen me allemaal vragen die ik niet begrijp. Ik snap er niets van. De voorste twee fietsers zijn inmiddels ook gestopt en staan een stukje verder op de weg. Een van hen wordt terug geroepen want die is blijkbaar de enige die Engels spreekt en verteld mij dat ze me allerlei dingen willen vragen maar als we geen tijd hebben dan geeft dat niet. Danny staat een paar honderd meter verder en maakt geen aanstalten om zich bij ons te voegen omdat hij gewoonweg geen zin heeft om de berg weer op te fietsen. Ik leg dit aan de vier jongens uit en vraag ze dus in plaats daarvan een stukje mee de berg af te fietsen. Het blijken 3 scholieren uit Istanbul te zijn die door een student zijn meegenomen om een dagje te fietsen. Ali, de student en chaperonne van de jongens spreekt Engels en stelt ons alle vragen die de jongens hebben. De jongens zijn erg onder de indruk en natuurlijk wordt er nog een klein ritje op Danny's fiets gemaakt.

We geven ze ons blog en email adres, wij krijgen een rol koekjes voor onderweg, Ali's telefoonnummer voor als we in Istanbul zijn en iets nodig hebben of een biertje willen drinken en wij en zij gaan weer ons weegs.

Die middag voegen zich drie zwerfhonden honden bij ons. Een puppy, de lelijkste maar de liefste puppy ooit. Deze kan ons natuurlijk niet bij houden en haakt tot mijn grote spijt af. Maar niet voordat zijn aanwezigheid de aandacht heeft getrokken van een super mooie en lieve husky die ons gewoon ongemoeid blijft volgens. Na een halfuurtje zien we aan de overkant een Duitse herder die de straat over steekt zodra ze ons ziet en het voorbeeld van de husky volgt. In onze verdere fietstocht van die dag, heuvel op heuvel af en tijdens onze zoektocht naar een plekje blijven de twee ons volgen om uiteindelijk als we de tent aan het opzetten zijn lekker bij ons te gaan liggen en geen aanstalten te maken om nog bij ons weg te gaan.

Nu weet ik dat honden en volle maan geen fabeltje is want de hele nacht zijn we omringd met naar de haan huilende honden.

Ishaniye-Istanbul 71 km

's Ochtends eten de hondjes gezellig met ons mee en we gaan weer op weg. We mogen voor de verandering lekker veel afdalen en dat betekend dat de hondjes al snel moeten afhaken maar ze doen een dappere poging om met ons mee te rennen voor ze hun eigen weg weer gaan. Wij hebben er ene hard hoofd in dat we Istanbul vandaag gaan halen en leggen ons er min of meer bij neer dat het vrijdag gaat worden. Als we in Kemerburgas zijn kijken we naar de route en naar de boot tijden die Kerem ons heeft doorgegeven. We zien dat het nog wel te doen is maar dat het dan wel laat wordt. We besluiten het er op te wagen en door te fietsen. Eerst even opwarmen en opdrogen (koude en natte dag) en gaan dan op pad. de laatste boot gaat om 20:30 dus die moeten we halen, een spannende deadline. Danny heeft het idee dat het makkelijk gaat lukken en wordt af en toe nog afgeleid door lekker uitziende eettentjes maar ik hou voet bij stuk, eerst die boot halen en dan eten. Het stuk van Kemerburgas tot aan de stad is vreselijk. Alleen maar industrie, veel vrachtverkeer en stoffige wegen. Bovendien heeft elk bedrijf langs de weg een paar gemene loslopende honden die niet zo vriendelijk zijn als de vriendjes die we onderweg hebben gemaakt, een paar momenten met hartkloppingen zijn het gevolg. Uiteindelijk zien we de stad voor ons liggen en dat is echt SUPER.

We bereiken na een paar keer te zijn verdwaald de Bosporus en vanaf daar is het alleen nog maar het water volgen tot het station waar de boot moeten pakken. Het is echt heel tof om door Istanbul te fietsen en wederom een interval training war je u tegen zegt. stoplicht, optrekken, doortrappen, stoplicht, optrekken doortrappen enz. De turken zijn zoals genoemd 'pittige rijders' en dat betekend dat we ons behoorlijk brutaal moeten opstellen om ergens te komen. Danny noemt het dezelfde ruimte als een auto innemen anders houden ze geen rekening met je. Maar we staan ons mannetje en vrouwtje en we bereiken de boot… 10 minuten voor de laatste vertrekt! WE MADE IT. WE ZIJN NAAR ISTANBUL GEFIETST! Ik kan niet beschrijven met woorden wat een bijzonder gevoel dit geeft.

K&D

Kilometers gefietst: 269

Kilometers met ander vervoer: 0 (mmm jawel, met de boot maar die km zijn hierboven niet meegerekend ;-)

Totale afgelegde kilometers: 3125,2

Dagen onderweg: 204