Periode: 02-12-2011 tot 09-12-2011

Via: Titel, Pancevo, Kovin, Markovac, Jagodina, Aleksinak, Niš

We zijn in Niš. Zoo pfffff. Het voelt als een overwinning maar waarom weet ik niet precies. Nog twee dagen fietsen en dan gaan we de Bulgaarse grens over. We logeren bij Milos via warmshowers en dat is natuurlijk weer fantastisch. Danny is met onze host en een heleboel andere couchsurfing hosts(er is hier in Niš een hele couchsurfing gemeenschap) naar de disco en ik heb wat much needed alone time. Ik ben echt helemaal op. Alle indrukken en het fietsen, deze week was heftig.

Sinds ons vertrek uit Novi Sad vorige week vrijdag hebben we de volgende afstanden afgelegd:

Novi sad - Titel 63

Titel - Pancevo 72

Panvevo - Kovin 43 km

Kovin - Markovac 74 km

Markovac - Aleksinak 76 km

Aleksinak - Niš 33 km

Kort na ons vertrek uit Novi Sad kwam ons eerste spannende moment al. De weg die we volgde ging volgens de kaart onder of over de snelweg. Dat was dus niet het geval. Bij de snelweg aangekomen hield de weg gewoon op, en ja hij ging aan de andere kant wel verder maar hoe kwam je daar? Er zat maar een ding op en dat was alle tassen en beide fietsen een voor een over de vangrail tillen en naar d overkant brengen. En dat met auto's die met 150 km per uur langs razen. Wat een grap weer.

Dag twee arriveerde we zonder veel spannende momenten in Pancevo. Daar hebben we nog een dagje 'rust' gehad. Maar een dagje rust is vaak niet echt rust. Ik zei tegen Danny ik ben een beetje warm shower moe. Dat klinkt heel erg want het is natuurlijk super leuk om mensen te ontmoeten en het is bovendien onwaarschijnlijk aardig dat iedereen ons zo in huis verwelkomt. Maar alle mensen die je ontmoet hebben weer andere mensen die je moet ontmoeten, en verhalen te vertellen en dingen te laten zien. Toen we zaterdag in Pancevo aankwamen bleken we bij de vader van de host te slapen in een ieniemienie klein één kamer appartmentje.

De vader had een vriend die ook graag mensen leerde kennen. Danny stelde voor voor iedereen te koken en voor we het wisten zaten we in een ander huis met zijn zevenen en stond Danny om 23:30 uur nog te koken na een dag van 72 kilometer fietsen. Ik was zo ontzettend moe. Niki (de zoon) en Dusan (de vader) fietsen elk jaar om een sportief evenement in de wereld te promoten naar de bestemming van het desbetreffende evenement. Zo gaan ze volgend jaar naar Parijs en Antwerpen met als thema het wereldkampioenschap zwemmen en de grand slam Roland Garros. Dusan is een bekende verschijning in Pancevo omdat hij het fietsen promoot en altijd op de barricades staat voor dit doel. Zo heeft hij het in Pancevo voor elkaar gekregen dat er fietspaden zijn aangelegd. Hij komt regelmatig op de lokale televisie om dit doe te promoten. Zo werd ons de avond van aankomst vriendelijk gevraagd of we de ochtend erna om 9 uur voor de lokale televisie een interview wilde doen. Nou heb ik altijd gezworen dat ik nooit met mijn hoofd op televisie zou verschijnen maar als je door deze gastvrije mensen met zo'n vraag wordt geconfronteerd dan heb je even geen tijd om te denken. Danny was naar de wc dus ik kon me niet achter hem verschuilen en ik hoorde mezelf zeggen ja hoor dat is goed. Uhhhh. Slik. WAT HEB IK GEDAAN. Danny vond het allemaal wel grappig dus de afspraak was bevestigd. 9 uur is ook nog best vroeg voor ons maar wij vol goede moed en een beetje zenuwachtig naar het tv station. Daar ontmoete we Jelena. En toen was alles eigenlijk ok. Jelena was de journaliste van de lokale tv zender die het interview zou uitvoeren. Ze sprak perfect Engels en was bovendien een ontzettende innemende persoonlijkheid. Wat een leuk mens! Het ijs was dus al snel gebroken, het was lekker weer en het interview verliep eigenlijk heel ontspannen. Natuurlijk weten we niet wat ze zeggen in de synchronisatie maar we hebben van vrienden gehoord dat het een leuk interview is. Jelena heeft beloofd ons nog een vertaling te sturen. Gelukkig hadden we ook tijd om Jelena wat vragen te stellen en zo zijn we weer wat wijzer geworden over Servië en de diversiteit van mensen die in dit land wonen.

We zijn nu ruim een week in Servië. Ik wist eigenlijk niets over Servië behalve dat het behoorde tot Joegoslavië en dat er een aantal Serviërs in het Joegoslavië tribunaal terecht staan. Toch merk ik al reizende dat ik vooroordelen had over dit land, zoals waarschijnlijk veel van jullie die dit lezen. En eigenlijk waren mijn vooroordelen nergens op gebaseerd en zijn ze ook niet terecht. Allereerst wordt er sinds we in Servië zijn weer naar ons gelachen en gezwaaid, duimen omhoog, gelukwensen, uitnodigingen, gezellige en uitgebreide praatjes ook al snap je niets van wat ze zeggen. Gewoon heel aardig en vriendelijk. De Serviërs leiden onder het beeld wat Europeanen van hen hebben. Al een paar keer hebben mensen ons verteld dat 'wij' denken dat Serviërs slechte mensen zijn. Maar eigenlijk weten wij niets, alleen datgene wat wij op televisie zien. Tekenen van de oorlog zie je met het blote oog weinig. In het grens gebeid in Kroatië fietste we door dorpen waar de oorlog echt zichtbaar was. Hier in Servië hebben we dat nog niet gezien. Maar als je ernaar vraagt veranderen de mensen. Dat zagen we bij Mirella in Osijek die zo vrolijk en optimistisch was. Toen het over de oorlog ging werd haar hele lichaamstaal hard. Ook hier in onze ontmoetingen in Servië krijg ik een naar gevoel van onze conversaties over de oorlog. Duidelijk is dat veel mensen fysiek niets van de oorlog hebben gemerkt maar economisch heel veel van de nasleep van de oorlog merken. De lonen zijn hier ontzettend laag, als je een goede baan hebt hier dan verdien je 300 euro per maand. Wij hebben gemerkt dat boodschappen en dat soort dingen ongeveer de helft goedkoper zijn als in Nederland. 300 euro is niet de helft van het gemiddelde Nederlandse salaris, laat staan van een goed salaris. Kortom, 300 euro is ook voor Servische begrippen eigenlijk niet voldoende om van rond te komen. En dit is nog maar oost Europa…

Naast de vriendelijkheid van de mensen is het landschap ook interessant. Enorme uitgestrekte vlaktes vol met landbouw aan de ene kant en heuvels en bergen aan de andere kant. Gisteren zagen we de eerste sneeuw. En de eerste bergtoppen met sneeuw.

De Serviërs gaan hier anders om met het landschap dan wij gewend zijn. Er staan vreselijk veel lelijke fabrieken of bedrijfspanden overal. Er zijn geen pittoreske dorpjes, alles heeft zijn beste tijd gehad. De huizen zijn half afgebouwd, er ligt vreselijk veel afval op straat en langs de wegen. Alles wordt gewoon in de berm gegooid. Mensen zijn bezig met overleven in plaats van zich bezig te houden met het milieu of behoudt van de natuur. Er wordt in de kachels in huis gewoon plastic verbrand om warm te blijven. Wat ook opvalt zijn de vele dode dieren langs de weg. Bijna elke kilometer zie je wel een aangereden hond, kat, geit, schaap of vos. Dat is echt heel naar. Er zijn ontzettend veel zwerfhonden, mijn hart breekt elke dag een paar keer.

Elk beessie wil ik wel meenemen. Zo zagen we twee kleine achtergelaten puppy's die het heel koud hadden. Dat houdt ons dan de hele dag bezig. Ik heb al overwogen om een hondenkarretje aan te schaffen en dan een nieuw baasje te zoeken voor die beestjes onderweg. Langs de route zien we naast dode dieren ook veel veel gedenkstenen voor verkeersslachtoffers. Dit de dode dieren komt gek op ons over want er wordt weliswaar hard gereden maar de automobilisten houden over het algemeen goed rekening met ons als fietsers.

We hebben onderweg weer heel veel mooie ontmoetingen gehad. Maar het valt me de laatste week ook wel een beetje zwaar al die indrukken. Alsof ik een beetje vol zit. En we zien hier veel dingen die ons emotioneel raken. Zo hebben we een hele lieve dame ontmoet die ons uitnodigde voor een kopje koffie (dat werd natuurlijk weer koffie, sap, eten etc. :-). Ze had heel erg behoefte om haar verhaal met iemand te delen en het was een verdrietig verhaal. Deze vrouw was halverwege de 60 en zag eruit alsof ze 10 jaar ouder was. Ze leeft alleen met haar man die een hersenbloeding heeft gehad en nu niet meer in staat is om het huis te verlaten. Twee keer per dag komt er iemand om haar te helpen hem uit bed te tillen en hem te verzorgen en dit kost haar haar hele pensioen. Gelukkig heeft ze ook nog een pensioen van hem. Ze heeft kippen in de tuin, verbouwd haar eigen groente en heeft gelukkig een mooi, comfortabel huis, wat ze goed verzorgd en onderhoud. Dit doet ze allemaal alleen. Zij en haar man hebben geen kinderen. Die had ze graag gewild maar zoals ze zelf zegt heeft God anders besloten. Toen ze haar verhaal met ons deelde zagen we haar verdriet. Hoe pijnlijk het voor haar is om te leven met haar man die eigenlijk geen leven meer heeft. Hoe andere mensen vinden dat ze hem in ene tehuis moet stoppen maar hoe kan ze dat doen na 44 jaar samen met hem geleefd te hebben. Hoe ze worstelt met de zorg en hoe ze zich zelf hierin niet verliest. Hoe het ten koste gaat van haarzelf maar hoe ze niet anders kan. Haar man kwam bij ons in de keuken zitten. Hij werd in zijn rolstoel naar binnen gereden. Hij zag ons en er was paniek in zijn gezicht. Schaamte, verdriet. Geconfronteerd met vreemde mensen die hem aanschouwen zoals hij nu is. Er liep een enkele traan over zijn wang. Het was heel pijnlijk en heel verdrietig. Deze man en vrouw geven om elkaar. Er was ook liefde te zien, als ze naar hem keek was er zachtheid in haar gezicht. Ze was zacht naar hem. Ook de liefde van haar man voor haar was duidelijk. Hij vroeg haar, hoe gaat het met jou. Ze moest lachen, hij vraagt hoe het met mij gaat en antwoordde haar man met: 'goed, met mij gaat het goed'.

Met moeite gingen we weg bij deze mensen. Maar verder moet je gaan. Dit keer ging het een keer niet over ons! Hopelijk hebben we iets bijgedragen, door te luisteren, alleen te luisteren.

Ik voelde me een beetje verslagen daarna. Ik zei tegen Danny: 'ik heb zin om onder mijn stolp te kruipen'. 'Doe maar' zei hij. Maar ja fietsen zal moeten, slaapplaats zoeken zal moeten. En we wisten niet dat de eerste echte heuvels zich die dag zouden aandienen. Zeg maar gerust 20 kilometer van klimmen zonder dalen, in het donker en in de kou en de regen.

Afijn nadat we die %&^%*&*)@@#$$ heuvel op gefietst waren zagen we een cafeetje. Koppie thee dan maar. Daar ontmoeten we een journalist/hobby café-restaurant eigenaar. Hij sprak alleen een beetje Frans maar we redde ons aardig. HIj werkte voor de lokale televisie in Jagodina (das toch gek). Danny heeft hem ons youtube filmpje laten zien van Pancevo tv en de hele serie foto's die we tot op heden hebben gemaakt. Hij vroeg ons een aantal foto's en het filmpje op een usb te zetten. Geen idee of deze man nu het werkvan de Pancevo zender heeft gejat voor zijn eigen zender maar hopelijk is hij er succesvol mee. Hij bood ons naast de thee en de rakija een slaapplaats aan in een kamertje onder zijn restaurantje. Geen verwarming maar wel warm water, douche en wc en bovendien gratis! De dag erna kwam eindelijk de afdaling, gelukkig ook een hele lange.

We hebben nog veel meer mensen ontmoet, dingen gezien en meegemaakt, emoties gevoeld en ervaringen gehad, het is deze week allemaal te veel om uitgebreid te beschrijven. We zijn weer onder escorte van een auto naar een overnachtingplek gebracht, een heel dorp heeft zich via de mobiele telefoon ingezet om een slaapplaats voor ons te vinden, Danny is verliefd geworden op de Lada Niva en overweegt nu de fiets in te ruilen voor dit bakkie. We zijn herkend op straat na ons televisie optreden, we zijn door minimaal 50 vreemde op de foto gezet, gefilmd, nagewezen. Auto's zijn gestopt langs de kant van de weg om ons voorbij te zien komen. We hebben in hotels, motels, B&B's, pensions geslapen die eigenlijk deze naam niet mogen dragen, om van de hygiëne bij sommige mensen thuis maar niet te spreken. Onze was is opgehaald, gewassen, gedroogd en terug gebracht voor 2,50 en we hebben ontelbaar veel lekkere en goedkope dingen gegeten.

Het gaat goed met ons. Het is koud, soms nat en er is veel tegenwind maar we hebben nog niet hoeven kamperen dankzij de donaties van verschillende hele lieve mensen thuis :-)

Nu we gehoord hebben dat we welkom zijn in Bulgarije willen we natuurlijk graag voor de kerst daar zijn. Kerst in de tent lijkt me een beetje deprimerend. We zullen dus een beetje vaart moeten maken. Vandaag een rustdagje en morgen weer vroeg op pad om hopelijk maandag weer een landgrens over te gaan. Bulgarije here we come!

Keep u posted,

K&D

Bekijkhieralle foto's van Novi Sad - Niš