Periode: 25-11-2011 tot 29-11-2011

Via: Batina, Osijek, Dalj, Ilok, Novi Sad

And the story continues. Nog maar een paar dagen onderweg en alweer te veel meegemaakt om op te schrijven.

Had ik al verteld dat we nu ook een plan hebben? We gaan naar Batina en daarna richting Servie. Dat is een. Verder hebben we besloten in BUlgarije een werkplek te zoeken en de winter te overbruggen, als het lukt. We hebben hier ook al onderzoek naar gedaan en via helpx 5 adressen geselecteerd van hosts die vrijwilligers kunnen gebruiken en die ons interessant lijken. Hier hebben we er twee uit geselecteerd die we als eerste gaan aanschrijven. De mailtjes staan klaar! Het plan is dan om ergens voor de kerst in Bulgarije aan te komen en daar te blijven tot begin/half maart. en dan de oversteek naar Turkije maken. Dan is de lente alweer in aantocht en dat stemt ons vrolijk :-) Dit alles natuurlijk als er ook een host is die bereid is ons te eten te geven en een slaapplek te bieden in ruil voor door ons te leveren diensten. In ieder geval een leuk vooruitzicht en mij stemt dit vooral vrolijk want ik heb een beetje houvast.

De reis naar Batina gaat voorspoedig, donderdag avond zijn we rond 19:00 uur in Batina in een heel heel koud huis.

Als eerste een vuurtje maken, water halen en nog even naar de winkel voor wat boodschapjes. Het wordt niet warm in huis dus maar snel onze bedjes in. Vrijdag komen we erachter dat Danny's fiets een gebroken spaak had en dat het ventiel van zijn binnenband gescheurd was en dat daardoor zijn velg was gaan oxideren. We wisten al een tijdje van wat problemen met dat ventiel maar we wisten niet dat dit het probleem was. Kortom de fietst heeft wat aandacht nodig. Vandaag gaan fietsen zit er niet in. We moeten dus nog een dagje in Batina blijven. Het kost aardig wat uurtjes maar de fiets is gerepareerd. Broodje gebakken voor on the road, alle spullen weer gereorganiseerd en ingepakt en klaar om te vertrekken. Nog even een discussie over hoe laat we dan vertrekken (ik wil vroeg weg namelijk 8 uur, Danny wil laat weg namelijk 10 uur) we worden het eens over 10 uur (ja wat gaat er hier mis???). Natuurlijk wordt het 11 uur.

Het is zo'n 40 kilometer naar Osijek en onze eerste dag in de kou op de fiets. Het valt niet mee (althans voor Kim, Danny is een bikkel zoals we weten). het is echt koud, bewolkt, mistig en eerlijk gezegd vind ik er op deze manier geen hol aan. Je ziet niets en hebt het alleen maar koud. Maar goed mopperen heeft geen zin want fietsen moet ik toch. Mopperen doe ik wel maar zo veel mogelijk in mezelf. En het duurt nooit lang want voor je het weet maken we ook weer hele leuke dingen mee. In Suza (nog geen 10 km van Batina) hoort Dany muziek op een pleintje bij een restaurant. Even kijken. Ik vind dat helemaal geen goed idee, we zijn net onderweg! Dit speelt zich natuurlijk alleen in mijn hoofd af ik laat hem zijn gang gaan. Er staan kraampjes, er staan vrouwen in grote pannen op een houtvuurtje te roeren, er staat een bandje volksmuziek te spelen en er wordt, zoals het er uit ziet een heel varken geslacht.

We willen twee glaasjes Gluhwein kopen maar die mogen we gewoon pakken. Als snel raken we aan de praat met een vriendelijke engels sprekende man. Hij legt ons uit dat dit festiviteiten zijn die gedaan worden in het varkensslacht seizoen eind november. Deze bijeenkomst is georganiseerd door de Rotary club van Baranja om geld in te zamelen voor hun humanitaire doelen. Hij laat ons zien hoe elk deel van het varken gebruikt wordt, hij laat ons zien hoe ze worsten maken, hoe de lever wordt gekookt, hoe het vet van het varken wordt gebakken (dat blijken de vuurtjes buiten) en voor ik het weet sta ik gebakken varkensvet te eten. En het is nog lekker ook (misschien is dat de invloed van de gluhwein). Na deze leuke oppepper maken we ons klaar om op te stappen als er een vrouw, waarvan ik denk dat ze de eigenaresse van het restaurant is, naar ons toe komt. Of we al weer moeten gaan, waar we naartoe gaan en of ze ons wat te eten kan meegeven. We zeggen dat dat niet nodig is maar ze zegt toch wacht even. Ze komt terug met… jaja je raad het al een hele grote zak gebakken varkensvet. Nou daar komen we de winter wel mee door.

Verder gaat de weg naar Osijek voorspoedig, het kost ons even om het huis van onze host Mirella te vinden maar als we er eenmaal zijn worden we warm verwelkomt. Mirella is begin veertig, een single mom van twee volwassen kinderen. Haar zoon van 19 is net een paar weken het huis uit, haar dochter is 21, getrouwd en heeft een zoontje. Verder geniet ze van het leven al heeft ze niet veel. Zij moet rondkomen met 300 euro per maand die ze verdient met haar, naar eigen zeggen, doodsaaie baantje bij een wisselkantoortje. Ze heeft niet veel te doen op het werk en geen computer tot haar beschikking dus ze vult haar dagen met lezen lezen lezen. Ze weet werkelijk alles. Ze leest kookboeken, strips, romans, thrillers, geschiedenisboeken, sciencefiction, tijdschriften etc. Ze haalt alles uit de bieb of ruilt wat ze heeft gekregen in een tweedehandsboekwinkel voor nieuwe boeken. Ze weet echt de gekste dingen. Zo kent ze bijvoorbeeld het tv programma ushi en van dijk, ze heeft het nooit gezien maar heeft er over gelezen. Mirella is ook super creatief. Ze maakt zelf kleding, gekke poppetjes, ze schildert en maakt beelden. Haar huis hangt/staat er vol mee. Elke maand hebben zij en haar vrienden thema feestjes en dan maakt zij voor iedereen kostuums. Ze woont in een klein appartementje in Osijek. Ondanks dat ze niet veel heeft verwelkomt ze ons in haar huis, heeft ze gekookt en taart gemaakt. Vrienden komen langs met bier en Rackija (of worden er op uit gestuurd). Iedereen wil weten of die Nederlanders wiet roken en of ze iets bij zich hebben. We stellen teleur op dat gebied. We kunnen ze alleen een zip zakje maïzena aanbieden. Mirella is heel lief en een behoorlijk interessant karakter. We krijgen door onze ontmoeting met haar een hele andere kant van Kroatië te zien. Dat is mooi voor het perspectief.

45 kilometer gefietst!

Helaas slapen we niet zo goed bij Mirella. Dit betekend een hele langzame start zondag ochtend. Het is ook moeilijk weg komen bij Mirella, ik denk dat ze een beetje verdrietig is dat we maar zo kort blijven, volgens mij had ze nog een hel programma gepland. Maar we kunnen niet overal blijven plakkenWe moeten sowieso op zoek naar een internet verbinding om de mailtjes te sturen naar onze selectie helpx hosts. Dus we komen weer in de McDonalds terecht, internet, stroom, warmte en hamburgers. Wat wil een mens nog meer. We besluiten om het rustig aan te doen en een paar uurtjes de stad uit te fietsen en een pensionnetje te zoeken voor de nacht om de nodige uurtjes slaap in te halen en het koude kamperen nog even voor ons uit te schuiven. Buiten bij de McDonalds kmt er ineens een man naar ons toe, een nederlander die hier woont en ons hoorde praten. We maken ene praatje en hij nodigt ons uit voor een kopje koffie… Arrggggh…. we moeten afslaan want het is al laat en in Osijek kunnen we niet blijven. Wat is het toch moeilijk om weg te komen! Maar wel weer leuk, hij wijst ons de weg de stad uit en we gaan.

Dat effe de stad uit fietsen blijkt natuurlijk niet zo gemakkelijk. Half 5 wordt het al donker en binnen 15 minuten is het zo mistig dat je net 5 meter vooruit kan kijken. We komen alleen maar ieniemienie kleine dorpjes tegen zonder ook maar een teken van leven. Uiteindelijk zien we een restaurant waar we besluiten een poging te wagen om te vragen. Met veel handen en voeten werk en over en weer een paar woorden van herkenning blijkt een man wel iets te weten. Er wordt gebeld met iemand die duits spreekt en die legt weer aan zijn kroatische vriend uit wat we zoeken. Als het er op aankomt dat de duits sprekende man aan de telefoon ons instructies moet geven haakt hij af, dat kan ie niet uitleggen dus moeten we maar aan zijn kroatische vriend vragen. Daarna ontstaat er ontzettend verwarring. er is een pension (dat woord leidt ineens tot herkenning) maar hoe ver dat is niet duidelijk. Door de lamme hand van d man kan het 1 of 5 kilometer zijn. De richting is wel duidelijk. De meneer probeert ons te vertellen dat hij ons kan brengend denken wij maar hij heeft zo;n klein autootje daar passen de fietsen en de tassen nooit in. Of hij wil onze tassen wel brengen, of hij wil meefietsen. Er is verwarring alom. Als we dan eindelijk vertrekken rijdt de man achter ons aan, stapvoets met hele harde muziek in de auto. Het blijkt nog een behoorlijke klim. Hij houdt wel alle auto;s bij ons uit de buurt maar verder is het niet comfortabel omdat we hem niet snappen. Halverwege de klim stapt hij ineens weer uit zijn auto en probeert ons van alles te vertellen wat we niet begrijpen. Hij belt weer en dan krijg ik een engels sprekende man aan de lijn. Er is een pension in een dorpje verderop waar we terecht kunnen, het is het eerst volgende dorpje maar hoe lang het fietsen is weet de man ook niet tussen een half uur en een uur. Hij herhaalt de plaatsnaam een par keer maar ik kan alleen wat klanken opmaken (langs een drukke weg met zo'n 5 honden die naast me staan te blaffen en de kroaat die nog steeds aan Danny probeert te vertellen wat hij nou bedoelt). Ok, de telefoon gaat weer terug naar onze begeleider en dan weer terug naar mij, of hij ons een lift kan geven, ik leg hem uit dat dat niet kan ivm de fietsen. Of we ook nog willen eten, nou zeg ik eerst maar bij dat pension komen en dan zien we wel verder maar heel erg bedankt.

we vervolgen onze weg, de man blijft ons volgen. Op een gegeven moment zien we een bord Erdut 9 km overnachtingen mogelijkheid. Ik denk natuurlijk NEEHEEGEN KILOMETER…… GRRRRR maar ben blij dat we iig weten dat daar een overnachting is. Onze begeleider slaat echter af naar god weet waar. Wij proberen hem te laten weten dat hier onze wegen scheiden maar hij wil er niets van weten. Nog 10 minuten (of 1 minuut dat blijft gissen) en we zouden zijn op de plaats van bestemming. Moe en gefrustreerd over de communicatie stoornis besluiten we maar met hem mee te gaan. En wat denk je hij leidt ons zo naar een pensionnetje aan de Donau. De eigenaar komt ons meteen tegemoet. Als we vragen of we nog wat kunnen eten zegt hij ja dat vroeg ik toch aan de telefoon maar dat was niet nodig. Ahhhh ik had hem dus aan de telefoon, ik verontschuldig me en leg de verwarring uit. Geen probleem hij kan nog wel iets simpels voor ons maken. Over een uurtje is het klaar. De prijs voor de overnachting is 30 euro inclusief ontbijt voor ons samen. Een hoop geld maar na dit avontuur zijn we erg blij met de warme kamer, douche en straks de warme hap. om 20:00 uur zitten we in een verlaten restaurant soep, aardappelpuree, koude zuurkool en warme worstjes te eten. Een uur later liggen we in bed. Met dank aan onze onbekende goedhartige begeleider met de lamme hand.

22 km gefietst!

Dan op maandag weer fris en fruitig op pad. Het is prachtig mooi weer. Strak blauwe lucht maar wel knisperend koud. Doel van vandaag is net over de grens te komen van Servie en daar een kampeerplekje te zoeken. Wat geeft deze mooie dag ons? DALEN en KLIMMEN. En niet te zuinig. Elk dorp is gewoon in een gat gegooid. Eerst een hele steile afdaling met haarspeldbochten naar beneden, dorpje en meteen een hele steile klim met haarspeldbochten naar boven. En overal, ECHT OVERAL staan bordjes met 8 procent bij. Ook als het gewoon 12 procent is. Volgens mij waren de 8% bordjes in de aanbieding.

We halen de grens maar dan is het al donker. Geen geschikte kampeerplekken dus het wordt weer een gesponsorde overnachting. Een hele dure dit keer. Na flink onderhandelen van Danny's kant (weglopen om met mij te overleggen, terugkomen en zeggen dat we nog even verder kijken) krijgen we 10 % korting maar moeten we nog steeds 50 euro inclusief ontbijt betalen. We gaan ook nog pizza eten, die is gelukkig heel lekker en heel goedkoop. we moeten overduidelijk nog even wennen aan onze nieuwe fietsomstandigheden. Weer een lekker bed dus, 21 uur liggen we er in.

55 km gefietst!

De ochtend erna vragen we na het ontbijt aan onze pension eigenaar hoe we bij de grens komen. De beschrijving blijkt een beetje vaag en we komen ergens aan de Donau bij een hotel. Dan maar even een kopje koffie voor vertrek om onze laatste kuna's op te maken voor we de grens over gaan. We hebben internet en zien een mailtje van een van de hosts die we hebben aangeschreven in Bulgarije dat we van harte welkom zijn voor de winter en dat ze alle hulp kunnen gebruiken. SUPER! we hebben een overwinterplek! dus nu ook een fietsdoel, zo snel mogelijk naar Sofia en dan door naar Pavel Banya naar de happy horses farm van Svilena en Nicola.

In het hotel kunnen ze ons wel de goede weg wijzen en daar gaan we. Het nieuws van de werkplek en het passeren van een landgrens zijn weer opstekers die zorgen voor de nodige energie.

Vandaag geen bergen (als het goed is) en we blijven op de provinciaalse weg zodat we lekker kilometers kunnen maken.

Het fietsen is pittig, behoorlijke wind en vooral het tegenliggende verkeer zorgt voor zij rukwinden. De auto's houden over het algemeen goed rekening met ons maar sommige rijden als gekken. Ook het inhalen op de andere baan is soms erg spannend. En het is echt koud. Ik ben al snel weer bezweet en merk bij het stoppen om te plassen dat ik echt koud ben. We proberen een plekje te zoeken om ergens te eten en even op te warmen We hebben nog geen Dinars gehaald dus dit blijkt een lastige opgave. Om ongeveer 16:00 uur komen we in een dorpje waar we kunnen pinnen. We hebben al snel aanspraak en dus ook al snel een heel goed en goedkoop eet adresje. We eten heerlijk, vlees van de gril, frieten en paprika smeersel (ajvar), beide een biertje en we moeten € 7,40 afrekenen!

Dan verder naar Novi Sad voor een warm shower. Het huis is moeilijk te vinden maar begin van de avond komen we toch in het huis van Anna en haar 'familie'. ze leven hier met een aantal mensen en kinderen in een groot huis en doen humanitair werk, althans dat proberen ze op te zetten. Het is een hele aparte ervaring. Het zijn hele aparte mensen. Ze leven samen maar zijn erg op zichzelf. Er wordt geen gedag gezegd, geen goedemorgen. Mensen lopen gewoon in en uit zonder met elkaar te communiceren. Er wordt gezamenlijk gegeten maar niet op elkaar gewacht voor dat er begonnen wordt. en als je klaar bent loop je gewoon van tafel. We weten ook niet of ze het nou leuk vinden dat we er zijn. Of dat het gewoon zo is. Gekke ervaring.

45 km gefietst!

Novi Sad dus, daar zijn we nu. We zijn een extra nachtje gebleven omdat Danny's wiel nog niet goed was, er zat een slag in en de versnelling deed gek. Gisteren heeft hij dat allemaal kunnen oplossen. Vandaag weer verder. Op naar Pancevo waar ons weer een warm shower wacht maar eerst een nachtje kamperen, we gaan het gewoon proberen.

Tot snel en zend ons maar veel warme gedachten,

D&K

PS Naast nieuwe foto's in het album Novi Marof en Novi Sad staan er ook nieuwe foto's in het album Batina. Enjoy!