Periode: 24-10-2011

Van Ujmohacs naar Batina

Zoals jullie misschien inmiddels weten volgen we de Donau zo ver mogelijk richting Istanbul. De Donau route brengt ons voornamelijk over de dijken die langs de Donau lopen. Deze 'fietspaden' zijn nauwelijks verhard, ze bestaan voornamelijk uit gras, zand, grind, kiezels of losliggende keien. Van onze host in Budapest hadden we een kaart gekregen net tot aan de grens van Kroatië en Servië. De kaart liet onvoldoende zien van het laatste gedeelte tot aan onze bestemming Batina. Omdat dit dorpje vlak over de grens lag van Hongarije en aan de Donau gingen we er vanuit dat dit wel goed zou komen en hadden we verder geen open street map of iets dergelijks geupload. We zijn inmiddels toch ontzettende ervaren wereldfietsers en kaarten zijn voor groentjes.

Vlak voor de grens van Kroatië kwamen we een bord tegen met een omleiding van de Donau route, de reden van deze omleiding was onduidelijk want in het Hongaars. Op de kaart zagen we dat we gewoon de dijk konden volgen naar Batina, die route leek ons een stuk sneller en we waren al een beetje laat. Dus wij besloten de omleiding te negeren. De dijk werd weer een stukje onverhard en leidde naar wat er uit zag als een verlaten grens overgang.

Omdat we tot op heden nog geen grensovergang zijn tegengekomen met controles leek ons dit allemaal normaal. We hebben foto's gemaakt van de verlate en enigszins angstaanjagende plek. We hebben geprobeerd ons ritueel van stickers plakken uit te voeren maar in plaats daarvan ruzie gemaakt over waar en hoe de Hongarije sticker op mijn fiets moest komen en hebben vervolgens onze weg vervolgd over de dijk. Dit keer met 5 meter tussen ons in zodat we ruimte hadden om te mokken. Na 15 minuten fietsen hebben we het goed gemaakt met kusjes en knuffels en de sticker alsnog geplakt. Nu waren we er klaar voor, Batina here we comme. Na 15 kilometer hield de dijk op en waren we een beetje verdwaald. Met alle afleidingen onderweg begon het inmiddels ook al een beetje te schemeren. We wisten dat we een brug over moesten omdat Batina aan de andere kant van de Donau ligt dan de kant waar wij fietsten. We konden het dorpje zien liggen omdat Vinko ons had verteld dat we het grote monument in de gaten moesten houden maar konden geen brug vinden. Uiteindelijk na wat vragen bij locals werden we in de juiste richting gestuurd. Eindelijk bij de brug aangekomen zagen we tot onze verbazing grenscontrole. Er ging nog geen lampje branden. We haalde onze paspoorten voor het eerst te voorschijn en overhandigden deze met een big smile aan de Kroatische douane beambte. We waren opgewonden, het zou onze eerste stempel worden, WHOEHAA.

De beambte bekeek onze paspoorten, niet alleen de foto's maar alle pagina's. En nog een keer alle pagina's. Hij keek een beetje verward of geïrriteerd en vroeg ons: 'Where did jou enter Serbia'?. Mijn gedachten gingen razendsnel, Serbia, Serbia????? We zijn toch in Kroatië???? Uhhh…. niets laten merken. Ik pakte snel onze kaart en liet hem zien hoe we gefietst waren. Allemaal verwarde gezichten, 'No good, No good. Please wait here'. Ik zag ook wel iets geamuseerden in zijn gezicht, hij hield met een schuin nieuwsgierig oog Danny's fiets in de gaten. Hij verdween met onze paspoorten een gebouwtje in. Danny en ik hadden gelukkig daardoor even de tijd ons te herpakken. Even samenvatten: we zijn dus niet de grens van Kroatië maar van Servië over gefietst op die gekke verlaten plek en nu waren we op de grens overgang naar Kroatië. Dit was dus geen Kroatische douane beambte maar een Servische. We zijn Servië illegaal binnengekomen zonder dat we wisten dat het Servië was…. Ja, dit krijg je met kaarten die eigenlijk iets te vroeg ophouden. De man kwam weer naar buiten vergezeld door wat ons zijn baas leek. Veel gebaren, wijzen op onze kaart, nee schudden, stemverheffing in het servisch. Ik geloof dat ze ons probeerde te vertellen dat we een stempel hadden moeten krijgen bij binnenkomst. 'Maar er was niemand en er stonden geen borden', probeerde wij hem uit te leggen. Dat maakte niet uit, NO GOOD. Ik zag ons al de nacht doorbrengen in een cel op het Servische grenskantoor.

Vreemd genoeg mochten we na dat alles wel gewoon door. Blijkbaar wilde hij ons gewoon een preek geven. Niet dat wij die preek begrepen maar toch, je kan het maar gezegd hebben Ik wilde zo snel mogelijk weg voor ze zich konden bedenken en verwachten nog half dat ze achter ons aan zouden komen. Nog even heel snel gestopt op de brug over de Donau die het niemandsland tussen Servië en Kroatië vormt om een foto te maken van de mijlpaal. Toch 2 landgrenzen in twee uur overgegaan. Aan de andere kant kregen we wel een stempel van een Kroatische douane beambte. HA!

Na nog een uur zoeken, met telefonische instructies van Vinko, met het beklimmen van een berg voor het eerst in weken, bereikte we in het donker Vinko's huis waar we warm werden onthaald. Ik heb het niet kunnen zien maar ik denk dat het hier heel mooi is.

Tot het volgende avontuur,

D&K