Periode: 10-10-2011 tot 19-10-2011

Via: Lórév, Tass, Harta, Géderlak, Fokto

Ik heb weinig de tijd gehad (of genomen) om het schrijven bij te houden. Dat betekend dat er even wat minder structuur in zit en dat ik niet alles meer kan reproduceren. Maar ach, het gaat om het verhaal niet om het boek!

Had ik al verteld dat we de dag dat we in Budapest aankwamen 84 kilometer gefietst hebben? Een record geloof ik. En had ik al verteld dat we voor we in Budapest aankwamen 10 dagen niet gedouched hadden? Nog een een record. Ik had geen patat haar maar frituur haar…, uhhhgh. En had ik al verteld dat ik toch weer gezwicht ben en een boek heb gekocht om te lezen? Omdat de avonden en ochtenden dat Danny al of nog lekker naast me ligt te snurken toch een beetje saai zijn, dat is me de ruimte en het gewicht van een boek wel waard? Nou zijn Engelstalige boeken niet zo makkelijk te vinden in Hongarije, zelfs niet in Budapest. Uiteindelijk bij de 5e boekenwinkel vonden we een zeer uitgebreide sectie Engelstalige boeken. Ik stond al te neuzen bij de hele serie Agatha Christie toen Danny er het boek The Shadow of thé Wind uitviste (Nederlandse titel: De schaduw van de wind). Bij Evi en Povi in het appartement heb ik heerlijk een hele dag gelezen en ik kon natuurlijk het boek niet meer wegleggen. Dat is het nadeel van lezen (voor mijn omgeving althans) uiteindelijk wil ik dan liever lezen dan fietsen :-)

Afijn, maandag ochtend nadat we door Povi zijn afgezet op de Donau route en we nog even zijn wakker geworden bij Mc Donalds zijn we vanuit Budapest verder langs de Donau gefietst. We zijn vroeg gestopt (ik wilde graag lezen :-) en hebben een kampeerplekje gevonden in de buurt van het plaatstje Lórév. Het kampeerplekje was achter een kerk dat stond op een verlaten veld. Dit veldbed in goede tijden vermoedelijk tevens dienst als voetbalveld gezien de doelpalen. Het was een beetje een spookachtige plek. Het had me niets verbaasd als we 's nachts ineens kaarslicht hadden zien branden in die kerk, of gezang hadden gehoord. De setting paste perfect bij de sfeer van mijn boek en ik wilde zo snel mogelijk naar bed om te lezen. Maar er moest natuurlijk uitgebreid gekookt worden en tijdens het koken wordt er niet gelezen want dat is niet gezellig. Dus we hebben lekker gekookt. Als ik zeg WE hebben lekker gekookt dan betekend dat meestal Danny (dus dan kan ik makkelijk ondertussen lezen zou je denken, maar nee). Ik assisteer, geef de paprika's en tomaten aan, snij uien etc. Hongarije is bekend om zijn paprika's. Niet de paprika's zoals wij die kennen maar hele scherpe paprika's die ook heel verwarrend paprika worden genoemd. We hebben gewoon boodschappen gedaan en paprika gekocht. Nadat Danny de paprika had gesneden had hij onze zit matjes opgeblazen, geplast en in zijn ogen gewreven. Toen zij hij: 'uhhh… mn ogen prikken een beetje..' (je kan zelf invullen wat er nog meer prikte :-). Laten we zeggen dat de pasta saus smaakte alsof we en potje sambal hadden toegevoegd. Ook leuk, als ik de dagen erna onze zit matjes ging opblazen ik nog steeds last had van de scherpe paprika. Na dat avontuur lekker vroeg ons bedje in, Danny snurken, ik lezen. 's Nachts geen gezang of kaarslicht maar gewoon een rustig stil nachtje.

(Twee dagen later had ik mijn boek uit… Als een boek je zo grijpt dan is het altijd afscheid nemen als het uit is… en nu weer vervelen als Danny ligt te snurken. Op zoek naar vervanging dus)

De volgende dagen hebben we rustig langs de Donau gefietst en de kaart gevolgd die Povi voor ons had uitgeprint. Boodschappen doen was elke dag weer een happening. Veel kleine dorpswinkeltjes met bijna geen keus. Vooral groente en fruit is lastig, overal tomaten, aardappels, uien en witte wortels maar dat is het wel zo'n beetje. We proberen heel erg op de prijzen te letten en ook daar zit echt geen logica in. Sommige producten zijn in het ene dorp spot goedkoop en in het andere dorp belachelijk duur. Ook natuurlijk in elk dorp Nutella prijs vergelijken (meestal zo rond de drie euro per 400 gr pot). Ja ook dat heb ik nog niet verteld, geen Nutella meer voor Danny heeft ongeveer 4 uur geduurd en toen is hij alweer gezicht voor een pot. Nu denkt hij erover om Nutella aan te schrijven om te vragen om sponsorschap want het is overal te koop en er gaan zo'n 2 potten per week doorheen (ohhhhh echt errugh). Er zijn hier echt supermarkten die gewoon maar een pot hebben staan. Wij denken dat de mensen hier een keer per jaar voor speciale gelegenheden Nutella kopen en dat ze daarom altijd een pot hebben staan. Maar ja, het zou ook zo maar kunnen dat het zo veel gekocht wordt dat er gewoon nog maar een pot in het schap staat.

Donderdag 13-20-2011 kwamen we in Ordas in een super mooi dorpswinkeltje. Leuk hoe enthousiast je kan worden van een winkel na een paar weken van geen keus. Ze hadden veel mooi vers vlees liggen, een vitrine vol gebakjes, lekker brood en heel veel groente en fruit. Ze hadden zelf koffie, cappuccino en latte to go! En we hadden trek. Geen goede combinatie. We zijn helemaal los gegaan om daarna een dorp verder een slaaplek te zoeken en onze buikjes rins te eten. Voorbij Géderlak aan de Donau was een ontzettend mooi natuurgebied waar we onze tent hebben opgezet. De volgende ochtend besloten we een paar dagen op deze plek te blijven. Er was genoeg te zien aan wild, grote vogels, herten, hazen, konijnen en het was redelijk lekker weer. Mijn ogen waren nog steeds niet hersteld en we vermoeden dat het toch iets met mijn weerstand te maken heeft, dus rustig aan is het motto!

Mijlpaal: vrijdag 14-10-2011 eerste nachtvorst! brrrrrr

Mijlpaal: vrijdag 14-10-2011 eerste kampvuurtje

Zaterdag moesten we natuurlijk boodschappen doen voor zondag. Dus we hebben voor het eerst onze tent en spullen achtergelaten en zijn samen op pad gegaan om inkopen te doen. SPANNEND! Blijkt er na 12 uur op zaterdag al niets meer open te zijn in de kleine dorpjes. Dus moesten we met de pond over de Donau naar Paks in de hoop daar een grotere supermarkt te vinden. De pond eigenaar sprak goed Duits en had de hele wereld gezien dus het was leuk om een praatje te maken. Hij wist ons bovendien te vertellen dat we in Paks konden kiezen uit Tesco, Lidl, Penny Markt, Spar en Coop. Top!

We hebben dus luxe boodschappen gedaan bij Tesco en ingeslagen voor 2 dagen. Boodschappen doen kost dan wel ongeveer 2 uur want we zijn van die enorme grote supermarkten niet meer gewend en dan heb je zoooooo veel keus. Terug bij de pond was deze net weg en, zo begrepen we van een tandeloze man die een beetje Duits sprak, moesten we een uur wachten. We kwamen aan de praat met de man die vergezeld werd door twee jonge gasten waarvan er een Danny zijn fiets stond te bekijken. Ik vroeg hem of hij de fiets wilde proberen en dat wilde hij wel. (dit allemaal met ene paar woorden Duits engels en een hoop handen en voeten werk). Dus hij op die fiets, Danny erachteraan. Hij vond 't prachtig. En lachend en zwaaiend vertrokken ze. Na een paar minuten kwam de man terug en probeerde ons duidelijk te maken dat ze ons wel naar de overkant konden brengen in een klein bootje zodat we niet op de pond hoefde te wachten. Danny had al ja gezegd voor ik kon denken. Ik zag dat bootje en werd een beetje nerveus. Er stond een laagje water op de bodem en het zag er een beetje krakkemikkig uit. Maar de fietsen werden er ingetild en wij ook en daar gingen we. Ergens halverwege de Donau hield de motor er mee op…. blijkbaar had een van de twee jongens op het brandstofslangetje gezeten. Een van hen probeerde de motor weer aan de praat te krijgen en de ander roeide ons terug naar de kant. eerlijk? Ik heb 'm wel even geknepen (grote schepen op de Donau). Maar de motor ging het weer doen en we werden aan de andere kant afgezet. Niet veel eerder dan de pond maar toch een mooie ervaring rijker :-). We hebben de jongens wat geld toegestopt wat we anders toch kwijt zouden zijn voor de pond, hopelijk hebben ze er een lekker biertje van gedronken. Prachtige ervaring, lieve mensen.

Op de terugweg naar ons Kampeerplekje zagen we twee herten op de weg en een vosje op de dijk. De vos vluchtte toen hij ons zag maar even later zagen we hem op een landweggetje vlak voor ons uit het maisveld rennen achter en konijn aan! Echt super! Een vos in actie!

Op zondag ochtend lagen we lekker in onze tent wakker te worden en te kletsen toen we een auto hoorde stoppen voor onze tent. Aangezien de deur van onze villa open stond kon de man zo onze tent inkijken en zag hij twee hoofdjes op zn kop naar hem lachen. Dat moet toch een gek beeld zijn. Hij zei hallo en begon tegen ons te praten in het Hongaars waarop Danny vroeg engels of duits? de man keek verward en zei: 'ok, hallo' en reed toen weg. Omdat we vermoeden dat de meneer wel een soort rangeer was besloten we onze rustdag op te geven en in te pakken en te gaan. We hadden drie dagen geen mens gezien maar nu waren we gespot en dan is het beter om te gaan.

Het koste me niet eens veel moeite het roer om te gooien en om te schakelen terwijl ik normaal gesproken niet zo flexibel ben en uit mijn hum raak als dingen anders lopen. HA, er zit dus vooruitgang in!

Die dag hebben we maar een klein stukje gefietst (het was tenslotte de bedoeling dat we een rustdag hadden) en hebben echt een super super super plek gevonden aan de Donau in het bos vlakbij Fokto. Danny heeft weer een vuurtje gebouwd terwijl ik de tent op heb gezet. 's Nachts vroor het niet alleen maar was het ook echt heel heel koud. 's ochtends heeft Danny mijn haar gewassen met water wat we op ons eigen vuurtje hadden warm gemaakt. Eer het water warm was en mijn haar gewassen (beter worden we er in maar echt veel sneller nog niet) besloten we dat we net zo goed nog een dagje konden blijven op deze mooie plek. Zo gaat dat dus.

De laatste paar weken ben ik me steeds meer op mijn gemak gaan voelen. Ik wordt nog een echt outdoor chickie en draai volledig mee in ons 'huishouden'. Hout sprokkelen, haren wassen in het wild, wasje draaien in het wild. Ik lever een bijdrage aan het eten (soms mag ik van de chef zelfs koken), ik kan de tent alleen opzetten (soms krijg ik alleen de haringen er nog niet in), ik kan een vuurtje stoken (dankjewel papa), water halen etc. Danny heeft ondertussen een soort oer behoefte om me warm te houden en is helemaal in zijn vuurtje stook modus. Perfectioneren van het vuurtje zodat we er maximaal rendement uit halen.

We komen dus echt in een ritme en dat betekend ook meer ontspanning en tijd om te ontspannen.

Zo hebben we zelfs een avondje doorgezakt. Nou betekend doorzakken voor ons om 11 uur in bed haha, maar toch. Ik ging water halen en boodschappen doen en Danny ging het vuurtje perfectioneren en de was doen. Ik had de opdracht om of ene paar biertjes of een fles wodka te kopen. Nou kon ik in de eerste winkel geen wodka vinden dus had ik biertjes gekocht. Daarna kwam ik een betere winkel tegen en daar hadden ze wel wodka (een fles Kalinka voor 2200 Forinten, dat is ongeveer 8 euro). Toen ik terug kwam met de buit was Danny het vuurtje nog aan het perfectioneren en de was was nog niet gedaan (D: 'jaaa… is ook niks voor mij, de was doen….'). Maar het vuurtje was inmiddels een echte haard geworden met ruimte om te koken en met een muurtje erachter om de wind tegen te houden en de warmte te weerkaatsen. Hij is helemaal in zijn element. Dus wij 's avonds bij het tot in de puntjes verzorgde kampvuurtje aan de biertjes en wodka, we hadden zelfs nootjes! Heel de avond lekker ouwehoeren bij ons vuurtje en naarmate de wodka fles leger werd giechelen natuurlijk.

Er is veel armoede in Hongarije. In het dorpje zag ik een oude vrouw in de winkel. Ze had ooit heel lang grijs haar wat een hele grote dreadlock was geworden, vervilt bijna. Ze ach er slecht uit en had een nare hoest. Ik voelde me zo'n tut dat ik al loop te klagen over patat haar na 5 dagen haren niet wassen. Deze mensen leven op straat of in hele kleine huisjes zonder voorzieningen. Voor ons is de waterpomp in het dorp eigenlijk niet noodzakelijk, we hebben de middelen om water in flessen te kopen. Zij hebben geen stromend water en geen geld dus het waterhalen bij de pomp is voor hun een dagelijks ritueel.

Hoewel ik volgens ons 'normaal' misschien vies ben en me soms ook vies voel, voel ik me ten opzichte van de mensen hier nog steeds een soort glimmend, opgepoetst meisje uit het westen met haar dure fiets en dure spulletjes. Die spulletjes zijn in mijn ogen inmiddels allemaal stoffig en vies maar ik kan me voorstellen dat ze in hun ogen waarschijnlijk nog steeds glimmen van nieuwigheid. Ik schaam me om het dorp in te fietsen met Danny zijn goudkleurige ipod shuffle touch in mijn oren, ik schaam me om mijn dure supersonische Santos op slot te zetten (niemand zet hier zijn fiets op slot).

Het is dus allemaal relatief. Vies, schoon, rijk, arm, duur, goedkoop.

Keep u posted!

K&D

Dagen onderweg: 62

Kilometers gefietst: