Voor Danny is het avontuur begonnen voor Kim gaat het avontuur door

We zijn in Slowakije. En zoals Danny zegt: 'Hier begint mijn avontuur'.

Waarom nu pas? Omdat we nu in een land zijn waar je de taal niet meer snapt, waar de mensen moeilijk te doorgronden zijn of in te schatten zijn. Waar je in de supermarkt echt helemaal niets snapt van de benamingen of hoe je het uitspreekt (gelukkig ziet een kiwi er overal hetzelfde uit). Waar borden je ineens niets meer zeggen en ze ook van het een op het andere moment stoppen met de tekst op het bord in andere talen te plaatsen of met visuele beelden te ondersteunen (wereldwijd snapt men toch dat een driehoekje met een deurtje erin staat voor een tent en dus een camping???). Kortom alles is onbekend. In Oostenrijk en Duitsland spreek je de taal en zijn de mensen min of meer zoals wij. Gek dat een denkbeeldige lijn tussen twee landen zo'n groot verschil kan maken.

Wild kamperen krijgt ook direct een nieuwe dimensie, hoe gaat dat hier, hoe reageren mensen er hier op. En uiteindelijk zei ik het gaat hier net zoals in Oostenrijk. Intuïtie volgen, inschatting maken en op basis van die kennis een plekje zoeken. Het ergste wat er kan gebeuren is dat we weg worden gestuurd. of dat er iemand boos wordt, of dat ze het niet begrijpen, of dat wij hen vervolgens niet begrijpen. Kortom niets om je zorgen over te maken. Wat ook nieuw is in Slowakije is dat er in elke tuin of omheind stukje land een hond is die daar zit om je af te schrikken. Door een dorpje lopen als het donker is betekend dan ook dat het hele dorp aan het blaffen is, een hond waarschuwt de ander en dat gaat dan vervolgens nog een paar uur door. Aanbellen bij mensen is dus ook niet aan de orde.

Slowaken hebben van naturen geen vrolijke inborst. Bestond Tirol en Salzburgerland uit blije kabouters en heidi's die lachend met rode konen al gezellig biertjes zitten te drinken om 11 uur op zondag ochtend. Duitsland, Nieder en Ober Osterreich zijn daarentegen al een voorschot op Slowakije waar de mensen helemaal niet vrolijk kijken als je naar ze lacht, zwaait of ze groet. Laat staan dat ze zelf eerst lachen, zwaaien of groeten. Het leven lijkt ze zwaar te vallen.

Misschien kan je deze landen of landsdelen ook helemaal niet over een kam scheren. Nederlanders zijn eigenlijk net zo. Hoe vaak zijn mensen niet geïrriteerd in Nederland als je ze groet. We zijn dat gewoon niet meer gewend. Ik weet zelf wel als er dan iemand naar me lachte of zwaaide op straat dat ik me pas nadat ik al gepasseerd was besefte dat ik graag terug had willen lachen, gewoon omdat ik het niet gewend ben en omdat we in onszelf gekeerd leven.

Het is mooi om dat nu zo te observeren en van de andere kant te zien.

Misschien heeft het met dichtbevolktheid te maken of met stedelijk gebied, stedelijk leven. Misschien zit het bij de Slowaken ook wel in hun geschiedenis. Ik zou me daar eens in moeten verdiepen. Ze hebben natuurlijk al een paar keer moeten vechten voor onafhankelijkheid, dan weer bij Tsjechië, dan weer bij oostenrijk (??) dan weer onafhankelijk. Ik weet niet of dit er mee te maken heeft. Misschien geld het gewoon voor dit gedeelte van Europa.

Nou waren Kalka en haar familie echt ontzettend aardig en ontzettend behulpzaam en gastvrij. Is het dus iets wat we gewoon niet snappen misschien? Zijn het kat uit de boom kijkers, zijn het eerst zien dan geloven types, zijn het wat de boer niet kent dat eet ie niet mensen? Wie kan mij verlichten?

Mijn avontuur was al begonnen op het moment dat ik op de fiets stapte. Het wordt voor mij met mensen makkelijker naarmate ik van mezelf het minder hoef te begrijpen. Ik kan me dan redelijk overgeven aan het laten gebeuren. Voor mij zit het avontuur veel meer in andere dingen. Niet weten waar we naartoe gaan, het onbekende, het onvoorbereide, het overgeven.

Vanochtend hadden we het over Scandinavie, Afrika en alle andere mooie landen waar we wel graag doorheen zouden willen fietsen. Ik zei: 'dan hebben we wel 5 jaar nodig'.

Kan ik wennen aan dit leven? Ik denk dat ik wel kan wennen en er van kan genieten maar ik zie het niet als mijn nieuwe levensstijl. En het is niet de comfort die je mist die daar voor zorgt, dat vindt zijn weg wel. Het is het missen van een thuis, een plekje wat eigen is. De tent is een thuis, en home is wherry thé hart is. Dat is zo maar de tent wordt elke dag opgebroken. Het is vluchtig. uiteindelijk wil ik gewoon weer een honk. Maar wie weet wat d tijd ons brengt. Misschien wordt ik wel een zigeunerin met een woonwagen en bijbehorende enkellange gekleurde roken, doeken in mijn haar en heel veel rinkelende armbanden. En dan een schare kinderen om me heen die zich vasthouden aan mijn rokken. Wie weet.

En het is al genieten. Dat zie je op de foto's. De momenten dat het niet genieten is die zie je vaak niet op de foto. Ik hoop dat we op een punt komen dat het comfortabeler wordt. We zijn nog zo op zoek, naar een ritme naar overgeven aan het onzekere. Kuno mailde me het volgende: het praktische laten jullie op een gegeven moment wel achter je,dan ben je de 'lanterfanter', de 'zwerver' die zo romantisch wordt beschreven in boeken… met een grasspriet tussen je tanden!Mooi gezegd en ik hoop het. Dat we nog meer gaan genieten van elkaar en ons avontuur omdat we ons hebben overgegeven.

K&D

PS Inmiddels is het 05 oktober en zijn we Slowakije door en in Budapest aangekomen. Slowakije heeft ons weer prachtige foto's opgeleverd, mooie natuur, prachtige wilde vogels, de mooiste wildkampeerplekken aan de Donau, grindpaden met kiezels en keien die niet op leken te houden, gekke hekken, heel veel blaffende honden, veel onvriendelijk omheinde huizen, lieve mensen, nukkige mensen, behulpzame mensen, vrolijke mensen en chagrijnige mensen. Kortom een mooie ervaring!