ON THE ROAD AGAIN

Van Kluns tot Plons!

Van Kluns tot Plons

Ik weet niet of jullie het weten maar ik ben een kluns. Echt een enorme kluns. De eerste dag in Oostenrijk dat we startte met onze fietstocht wilde ik opstappen op mijn fiets, al fietsend met bepakking, en heuveltje op. Natuurlijk viel ik om, voor het oog van een camping vol met mensen om ons uit te zwaaien. Opstappen op mijn fiets is sowieso een uitdaging. De trappers hebben al aardig wat verwondingen veroorzaakt en soms krijg ik gewoon mijn been niet hoog genoeg omhoog om op te stappen. Met hele amuserende taferelen voor Danny tot gevolg. Omvallende kopjes thee, gebroken glazen, struikelen over de scheerlijn van de tent. Het gaat maar door. De eerste keer dat Danny en ik uit gingen ben ik op weg naar huis bij het stoplicht met fiets en al gewoon als een baksteen omgevallen. Ik wilde stoppen maar vergat mijn voet op de grond te zetten. Midden op het kruispunt blaak/coolsingel. Toeterende auto's tot gevolg aangezien ik een kort zwart jurkje aan had en ik dus in mijn ondergoed op dat kruispunt lag (Ja, er waren wat wijntjes in het spel maar geloof me dit had me nuchter ook kunnen overkomen). On the bright side: ik heb Danny nog nooit zo hard zien lachen als toen op dat kruispunt. Dat ben ik dus. Kluns met een hoofdletter K.

En hoe komt dat dan vraag je je misschien af. ik weet het niet. Is dit altijd al zo geweest (Mam, hier kijk ik naar jou). Ben ik met mijn hoofd niet bij wat ik doe? Ik zeg altijd dat ik motorisch uitgedaagd ben, dat bedoel ik als grapje maar na vandaag begin ik te denken dat dat echt het geval is. En soms wordt ik gewoon ontzettend overmoedig. Gek, ik ben over veel dingen onzeker, vooral over fysieke dingen, kan ik dit wel, hoe moet ik dat dan aanpakken. Ik laat het vaak bij voorbaat al zitten. Maar dan ineens denk ik dat ik de hele wereld aan kan. Heel soepeltjes springen over een berg pijpen op straat, gebroken arm. Heel hard van een piste af skiën, gat in mijn hoofd, heel stoer opstappen op de fiets, blauwe knie. Ja, wordt ik overmoedig dan gebeuren er ongelukken.

Helaas gebeurde dit vandaag ook. Een beetje van al het bovenste, overmoedig, hoofd er niet bij en een kleine motorische uitdaging. We hadden een zware ochtend gefietst, het was warm, we moesten klimmen en we hadden slecht geslapen. We vonden een mooi rust/lunchplekje onder een boom aan een irrigatie kanaal. Is altijd leuk een lunch plekje met het geluid van water op de achtergrond. Ook leuk omdat ik altijd enorme behoefte heb om mijn voeten nat te maken. Afijn, we hadden de fietsen nog niet staan en ik stond al bij dat watertje. Het watertje was eigenlijk geen watertje maar meer een wildwaterbaan. Het water werd met een enorme druk dat kanaal in gevoerd. Ik: hoe kom ik daar nou bij. Danny: Niet. Ik: ja maar ik wil zo graag mijn voeten nat maken en mijn fles. Danny: Ik zou het niet proberen. Ik: Ja maar ik kan me toch aan dat bruggetje vast houden. Danny: Dat kan maar wel met twee handen. Ik: jaja. Danny: en pas op want dat groene betekend dat het glad is. IK: jaahaaa dat snap ik ook, ik ben niet dohom. Nou...

Kim in haar overmoedige bui met twee handen aan een bruggetje boven een wildwater irrigatiekanaal. Een voet nat. Tweede voet nat. Dat ging goed. Zie je nou, IK KAN DIT HEUS WEL. En nu die fles nog. Hoe kan dat met twee handen aan het bruggetje? Niet. Ik dacht nog misschien moet ik hem met een touwtje vanaf de kant in het water laten zakken. Ja, dat was nou een goed idee geweest. Maar nee, ik ging gewoon door met mijn acrobatische, met een hand aan het bruggetje, fles in het wildwater irrigatie kanaal toeren. En toen gebeurde er heel veel dingen heel snel. Ik hing met een hand aan het bruggetje, ik hoorde stemmen, ik keek om, ik zag Danny met een groepje kinderen staaN, een voet gleed weg (ja, over dat gladde groene), die voet werd meegesleurd door het wilde water, mijn andere voet was ineens ook in het water, ik hing met een hand aan het bruggetje en had nog steeds met de andere mijn fles vast en toen liet ik het bruggetje los. Niet express natuurlijk, ik hield het niet meer, het water was echt super sterk. Ik probeerde nog te blijven staan, ik dacht nee, nee, neen! Dit gebeurd niet! Het gebeurde wel. Daar lag ik in het irrigatie kanaal. Ik lag niet alleen maar werd met een enorme kracht meegesleurd door dat water. En Danny stond nog vrolijk te kletsen met zijn rug naar me toe. Tot ik riep: Dan! Verschrikte gezichten, iedereen in actie, rennende kinderen en een rennende Danny langs dat kanaal. Gelukkig was het water niet diep en kon ik mijn hoofd boven houden. Ik probeerde me overal aan vast te houden maar dat kanaal was één betonnen bak. Danny haalde me in, keek me aan en riep: 'rustig blijven hè'. Ja, rustig was ik wel gek genoeg. Het is raar wat er door je hoofd gaat als je door een irrigatiekanaal gesleurd wordt. Zit mijn ipod nog in mijn broekzak, oh nee gelukkig die heb ik in mijn stuurtas gedaan. Waar is nou mijn waterfles. Oh, die drijft achter me. Oh, die Danny die heeft het toch zwaar met mij, lig ik ineens in de plomp. Waar komt dit kanaal eigenlijk op uit? Wat moeten die kinderen wel niet denken? Nou dat soort dingen dacht ik dus. Heel even dacht ik ook hoe ben ik nou weer in deze situatie terecht gekomen en kom ik hier nog wel uit of is dit het? Het einde van mijn klunzigheid.

In de verte zag ik waar het kanaal op uit kwam en dat zag er niet veelbelovend uit. Ik wist dat ik moest proberen er uit te komen, of in ieder geval tot stilstand komen voor het einde van het kanaal. Ik zag dat er een verandering aankwam, alsof het kanaal omhoog ging, het water moest daar ondieper zijn en dus ook de stroming minder. Zodra ik daar was ben ik gaan staan. En zowaar na even balanceren kon ik blijven staan. Tien ik eenmaal stabiel stond ben ik op mijn hurken in een stabiele houding gaan zitten en heb me zo goed en zo kwaad als het kon aan de kant vastgehouden. Er uit kon ik niet. Ik zat aan de andere kant van het kanaal als waar ik er in gevallen was en Danny liep nog aan de andere kant. Een van de kinderen was als eerste bij me en die kon me gelukkig uit het water trekken. Als een verzopen kat stond ik daar in een landbouw veldje 500 meter van ons lunchplekje. Toen moest ik huilen.

Danny heeft mijn hand gepakt, ik heb sorry gezegd omdat ik niet naar hem heb geluisterd, hij heeft me meegenomen naar onze fietsen en me op een kleedje gezet. 5 kinderen volgde ons en alle buren kwamen kijken wat er aan de hand was. Ik heb me even afgesloten van alles. Danny heeft gevraagd of ze ons even alleen wilde laten zodat we konden eten en rusten. Toen heeft 'ie me geknuffeld en heb ik nog even gehuild. Ja... en toen begonnen de grapjes al. Danny: Wat ben je nou voor kluns. Je zat wel als een dametje in dat kanaal met je hoofd boven water, dat doet 'ie dan na met een zwaaiend handje als de koningin erbij. Favoriet is nadoen hoe ik riep: Dan! Met grote verschrikte ogen. Gelukkig zei hij ook dat dit een van de redenen is dat ie me zo leuk vindt... Maar toch, de grapjes zullen nog wel even door gaan.

Bont en blauw en geschrokken, dat is al. Ik wil er niet aan denken wat er was gebeurd als ik niet in staat was geweest te gaan staan. Maar ik kon gaan staan. Gelukkig kan deze kluns wel haar hoofd koel houden als ze in een wildwater irrigatiekanaal ligt.

Tot de volgende overmoedige acrobatische actie.

K&D

Dit was 'het stroompje:

Reacties

Reacties

Angela

Ohh Kim, wat kan je toch vermakkelijk schrijven en met mijn verbeeldingsvorm en kennis van jou zie ik je ook echt midden in Rotterdam op het kruispunt liggen, hahaaha!!

cora

Wat ontzettend leuk verteld maar ik kan me voorstellen dat als je in het riviertje ligt je best bang bent! Ik ben ook zo'n brokkenpiloot dus ik begrijp het wel. Misschien is het iets voor vrouwen?
Alles is gelukkig goed afgelopen.
Cora

elly

zo grappig, maar ook zo ontroerend. Ik ben blij met de goede afloop nigjuh!

xx

Bertus en Hermie.

Kim, Kim wat doe je Danny toch allemaal aan!!!
Dan, maar goed dat je niet alles van tevoren wist., anders????????
Gelukkig kunnen jullie er om huilen en lachen.
Wij ook............ Echt spannend zo'n verhaal.
Liefs,
Bezorgde tante . Hahaha

Janny

Jeetje Kim en Dan wat maken jullie veel mee, gelukkig weer met een goed einde. Lees iedere keer weer met spanning jullie reis verhalen. Geweldig. Dikke x ook van William.

mM

Wat een verhaal en Nee, je was NIET altijd een kluns en af en toe misschien eentje met een klein k'tje
:-) .......Wie niet? Gelukkig is het goed afgelopen, ben ik errug blij mee! En ook goed dat er grapjes over gemaakt kunnen worden. Knuffel voor allebei (s)mM.

margriet

kimmetje, wat een verhaal weer. en danny, wat een avontuur weer. alles weer gelezen van jullie, daar was ik wel even mee bezig, maar heel erg genoten van jullie avontuur. wees lief voor elkaar en geniet. groetjes uit Spijkenisse.
xxx

Coby

Oh Kim, ik zie het helemaal voor me. Gelukkig is het goed afgelopen. Wat een waaghals ben jij zeg, had ik niet achter je gezocht.

Henny

Ben zo blij voor jullie ,knap gedaan in het begin dacht ik van nou????Maar toen gingen jullie van alles beleven en toen dacht ik WAT ZIJN HET EEN KANJERS een hele dikke knuf xxx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!