Nieuws from on the road
Lieve lezers,
Vandaag vertrekken we uit Istanbul! Eindelijk! Na een frustrerende zoektocht naar een verdwenen pakje, is het pakje met fietsonderdelen terecht en kunnen we verder. Natuurlijk was twee en een halve week in Istanbul een super cadeautje maar ook een dure onderneming! De gulle sponsoring van jullie allemaal heeft ons verblijf een stuk aangenamer gemaakt. Gijs en Hennie bedankt voor initiatief en iedereen bedankt die zijn bijdrage in de pet heeft gegooid, we waren weer ontroerd door dit gebaar! And off course Kerem our wonderful host in Istanbul who tolerated our presence much longer than planned. Thanks for jour incredible generosity and hospitality. And also a special thanks to Ali and Rukiye for there good company and smiles :-). And all the other people we met in Istanbul, to many to mention but you know who you are!
Natuurlijk hebben jullie ook nog mooie verhalen tegoed over the road to Istanbul en natuurlijk over Istanbul zelf. We hebben prachtige foto's gemaakt. De verhalen en de foto's komen, wat in het vat zit verzuurd niet!
Ook zijn we bezig met het onderzoeken van de mogelijkheden voor een nieuwe website! Geen fotoruimte meer cadeau geven dus want wie weet gaan we wel verhuizen ;-). Tijdens het fietsen maken we veel praatjes met mensen en al spraken we elkaars taal niet Facebook is een internationaal begrip wat in elke taal hetzelfde is. Steeds moesten we zeggen no, no, no facebook…. Nu ben ik overstag gegaan. Dus je kan ons vinden op Facebook onder Kim Bakker.
Naast fietsen, facebook en websites zijn er ook veel belangrijkere dingen in het leven. Het is mij tijdens onze periode in Istanbul weer duidelijk geworden hoe dankbaar ik ben dat ik dit kan doen, dat we gezond zijn en bij elkaar kunnen zijn. Thuis gaat het leven gewoon door en daar horen helaas ook hele verdrietige dingen bij. Dan is het moeilijk om zo ver weg te zijn.
De mensen die het nodig hebben wens ik heel veel sterkte, weet dat ik aan jullie denk op de fiets en dat er allemaal positieve gedachten jullie kant op gaan.
Tot snel,
K&D
Wat je zoal moet doen onderweg
Praktische zaken
Even tussendoor een illustratie van ons leven dat niet bestaat uit alleen maar vrijheid. Ook op reis hebben spullen onderhoud nodig. Kleding wassen, matjes drogen als de zon schijnt, kookgerei schoonhouden, fietsen onderhouden, elke dag boodschappen doen en water vinden. Ja, ook hele praktische zaken houden ons bezig op deze reis. Deze praktische zaken kunnen soms een groot deel van de tijd in beslag nemen en onze plannen in de war schoppen. Dit gold ook voor onze drie weken in Istanbul.
Wachten op een pakje
In Bulgarije hadden we geconstateerd dat er een deel van Danny zijn fiets was verbogen. Een vrij essentieel onderdeel waar het hele gewicht van de fiets op rust. Toen onze host in Istanbul bekend was zocht Danny contact met Nazca om het probleem en zijn zorgen over de duurzaamheid van de fiets toe te lichten. Omdat er naast dit onderdeel ook al veel kleine dingetjes met zijn fiets aan de hand zijn (roestende onderdelen, gebroken remkabel, kapot ventiel, oxidatie van de velg), begon Danny te twijfelen aan de sterkte van zijn fiets en of de Nazca in staat zal zijn hem naar China te vervoeren. We zijn tenslotte nog maar 7 maanden onderweg. Nazca stuurde een geruststellende mail terug en beloofde het onderdeel onder garantie te vervangen en op te sturen naar Koos, de leverancier van Danny zijn fiets. Danny zocht contact met Koos en deze zou het pakje versturen zodra het binnen was. We hadden aan Kerem gevraagd of het oké was dat we het pakje naar zijn huis zouden laten sturen en ook dat was geen probleem, allemaal perfect geregeld dus. Het pakje zou ongeveer een week onderweg zijn dus dat sloot mooi aan bij onze plannen om een week in Istanbul te blijven. Na een paar dagen in Istanbul hadden we nog niets van het pakje gehoord en stuurde we nog maar eens een reminder. Geen reactie. Na 5 dagen in Istanbul zochten we opnieuw contact en bleek het pakketje nog niet binnen en dus ook nog niet verzonden te zijn. Dit zou betekenen dat we nog minimaal een week zouden moeten blijven vanaf het moment dat het pakje verstuurd zou zijn. Omdat we inmiddels hadden ondervonden hoe duur Istanbul is en we ook onze host niet verder wilde belasten besloten we de verzending te annuleren. We kregen 's middags een mailtje terug van Koos dat dat niet kon omdat die dag toch het pakje was binnengekomen en verzonden was naar Turkije. Tsjaa, daar zit je dan. Overwegen om door te gaan en het pakje door Kerem naar een ander adres laten sturen. Dit bleek geen optie omdat Kerem overdag werkt en dus het pakje niet in ontvangst zou kunnen nemen en op zaterdag is er geen postkantoor in Istanbul open. Kortom de enige optie was wachten op het pakje. Onze host zij dat het geen probleem was om te blijven en ach, nog een week in Istanbul is ook geen straf.
Een week later stond er op track & trace dat het pakje bezorgd zou worden. Woensdag bleven wij dan ook braaf de hele dag thuis. Maar geen pakje. 'S middags stond er ineens op t&t dat de bezorg datum naar donderdag was verzet. Ok… donderdag ook maar weer de hele dag binnen blijven dan. Donderdag geen pakje , zelfde verhaal, vrijdag geen pakje en weer hetzelfde verhaal op t&t. Danny begon zich een beetje te irriteren (we zaten tenslotte al drie dagen binnen) en besloot naar het postkantoor te gaan. Bij het postkantoor aankomen probeerde hij met handen en voeten uit te leggen wat er aan de hand was en gaf de postkantoor medewerker de t&t code. Die bleek een cijfer te kort…. huh. Ze konden hem niet verder helpen zonder code. Helaas sloot het postkantoor een half uur later dus niet voldoende tijd om heen en weer te reizen en de code thuis te checken. Zaterdag nog maar een keer proberen dan. Weer naar het postkantoor. Daar konden ze hem nu wel helpen met de juiste code. Het pakje was daar geweest, naar het lokale postkantoor gestuurd, weer daar geweest en nu net weer naar het lokale postkantoor gestuurd??? Maandag zouden we het daar moeten kunnen ophalen. Oké. Maandag dus. Dinsdag op zijn vroegst weg. Overwegen om gewoon door te gaan zonder pakje en de spullen opnieuw te bestellen. Ons geld gaat er in Istanbul in rap tempo doorheen en we hebben ook het gevoel dat we te veel van onze host vragen. Hij zegt dat het oké is als we blijven maar we hebben er geen goed gevoel over. Maar ja twee weken op een pakje wachten en dan twee dagen voor je het hebt alsnog vertrekken is ook zo stom. Wachten dus, we maken er het beste van en genieten de laatste dagen van Istanbul na vier dagen binnen zitten. Als we boodschappen aan het doen zijn zegt Danny ineens: waar is de brievenbus van Kerem eigenlijk?' Ik weet het ook niet. Terug in het appartement zien we in de hal de brievenbussen, Danny roept ineens zie je nou wel, en wijst op een wit briefje in de brievenbus van Kerem. We vissen het briefje uit de brievenbus. Wat blijkt, afgelopen dinsdag, een dag eerder dan aangeven op t&t, is het pakje al aangeboden maar waren we uiteraard niet thuis. Kerem bekijkt waarschijnlijk nooit zijn post want dit briefje zit al 5 dagen in de brievenbus. Nou jaaaaaa, is dat wat. Maandag maar weer naar het postkantoor met briefje van de postbode dit keer. In ieder geval zijn we dit weekend vrij om te gaan en staan waar we willen, we maken er dan ook een fantastisch weekend van! En die maandag? Die maandag gaat Danny weer naar het postkantoor. En ja, hij komt terug met een pakje! Nou ja pakje, envelopje. Daar was het dus allemaal om te doen.
Wassen
Gewone kleding wassen is al een uitdaging onderweg. Vaak een warmshower of couch met wasmachine en anders emmeren met handwasjes, water koken etc. Het wassen is vaak niet de uitdaging maar het binnen een dag droog krijgen als we aan het kamperen zijn of maar een nachtje bij eenhost slapen. Het lukt ons tot op heden aardig om niet al te lang in vieze kleding te lopen. Maar het feit dat we al 7 maanden in onze slaapzakken slapen en er een kat op een van de slaapzakken heeft gepiest vraagt dringend om een slaapzakken wasbeurt. Na het akkefietje met de kat hebben we geprobeerd de slaapzakken zelf te wassen maar dat was geen succes. Het wassen is niet het probleem maar het drogen duurt zonder droger heel lang en pas na een paar weken was de slaapzak weer donzig zoals het hoort. Kortom we wilde op zoek naar een wasserette. Nou dat begrip kennen ze niet in Turkije. Wel een stomerij, die vind je op elke hoek maar leg maar eens aan een Turk uit hoe je een slaapzak gewassen wil hebben. We laten ons natuurlijk niet zo makkelijk uit het veld slaan en gaan een aantal stomerijen af. Daarna denken we misschien slim te doen aan het afgaan van hotels met wasservice, in hotels spreken ze tenslotte meestal Engels. We vinden een hotel in het oude centrum die de slaapzakken wel kan wassen voor 25 Turkse Lira's (zo'n 12,5). We geven er speciaal donswasmiddel bij en schrijven een briefje met instructies. Geen probleem zegt de hoteleigenaar, morgen kunnen we het ophalen. De dag erna halen we het op. De slaapzakken zijn weliswaar schoon maar niet gewassen met ons wasmiddel want de flacon is nog dicht en bovendien zijn de slaapzakken allesbehalve droog. We leggen hem uit dat het drogen het belangrijkste is en dat de slaapzakken gedroogd moeten worden tot alle veren los zijn en zich geen klompjes meer vormen. Geen probleem, hij doet het gewoon nog een keer drogen. Twee dagen later gaat Danny naar het hotel in de oude stad, je moet je voorstellen wat voor een onderneming dat is gezien het feit dat wij aan de Aziatische kant van Istanbul zitten. Een trein, boot, tram en een wandelingetje later staat hij bij het hotel. Wat krijgt hij mee? Geen droge slaapzakken. Terug bij af dus. Of verder dan bij af want ze zijn niet alleen vies maar ook al 3 dagen nat. Danny maakt de dag erna vrienden met de stomerij vlakbij Kerems appartement. Voor 40 lira droogt hij de slaapzakken. We wassen de slaapzakken zelf, dat lijkt ons veiliger. De dag erna kunnen we ze ophalen. Danny komt na het ophalen vrolijk thuis want de slaapzakken zijn naar zijn zeggen weer als nieuw. Als ik het plastic openmaak blijken ze heel lekker te ruiken maar weer niet droog en bovendien zitten er zwarte vlekken op????? Ja, het is een raadsel. We besluiten het hier maar mee te doen en hangen de slaapzakken de dagen erna uit en schudden ze elk uur op, na een paar dagen lijken ze redelijk droog (inmiddels zijn we weer helemaal top). Zo moeilijk kan het dus zijn om slaapzakken te wassen...
Materiaal
We hebben echt veel pech met ons materiaal. Ik noem het pech omdat ik er vanuit ga dat we goede spullen hebben gekocht en de kwaliteit goed is. Dit betwijfel ik wel zo af en toe mar ik blijf uit gaan van het goede. HA. Met de fietsen gaat het tot op heden goed. MIjn fiets heeft nog geen lekke band of ander klein of groot ongenoegen aan de hand gehad. Danny's fiets alleen wat kleine dingetjes maar het heeft ons, behalve het pakje dan, nog niet opgehouden in het reizen. Al ons andere spullen lijken niet echt in de meewerkstand.
Wat dan zoal? Nou, een van onze matjes pompt niet goed op en de andere lijkt aan het schimmelen. Danny's horloge bandje is gescheurd en niet meer draagbaar. De basis van onze MSR brander is geoxideerd en krijgen we niet meer open. Onze sigg flessen schimmelen binnen een dag en zijn onmogelijk schoon te maken (inmiddels dus ook in een vuilnisbak geland). De tent lijkt op een plek te lekken. Onze slaapzakken zijn ABSOLUUT niet bestand tegen -20. Onze lakenzakken geven na een jaar nog steeds rood af in de was wat roze onderbroeken en sokken tot gevolg heeft. En het toppunt…. Onze vreselijke dure Mammut kleding die niet waterdicht blijkt. Bijvoorbeeld. En dan heb ik het nog niet over alle gaten, scheuren, loslatende naden, pillen in en op onze truien, broeken en sokken. Ik denk dat spullen tegenwoordig niet meer gemaakt zijn voor duurzaamheid.
Sommige van jullie kennen mij een beetje. Ik laat dat natuurlijk allemaal niet voor wat het is. De consequentie hiervan is wel dat er veel tijd gaat zitten in het aanschrijven van fabrikanten. Het resultaat? Mammut kleding moet terug gestuurd worden, horloge bandje gratis vervangen plus een extraatje, msr stoven base gratis vervangen. De rest laat ik voor wat het is. Misschien dat er nog een mailtje gaat naar Exped wat betreft onze matjes. Dat heb ik nog in overweging. Zo hou ik mezelf dus wel bezig als we even niet onderweg zijn.
Dan hebben we ook nog het stad en land afgaan voor een waslijst met benodigde artikelen: kilometer teller: check, gas: check, wasbenzine: niet te krijgen, schoenen voor Danny (na precies 1 jaar zitten er gaten in zijn zolen): check, sokken voor Danny: check.
We zijn gewend in Nederland alles voor handen te hebben en we weten waar we het kunnen vinden. De praktijk toont aan dat zelfs het vinden van een postzegel in een vreemde stad een hele opgave kan zijn, laat staan een paar schoenen die alle jaargetijden kunnen trotseren. Gelukkig komt altijd alles goed en is er voor elk probleem een oplossing! Mijn moeder komt naar Trabzon en sjouwt zich naar eigen zeggen een bult met oplossingen. Maar opgelost wordt het!
K&D
De mooiste stad van Europa (Deel 2)
Istanbul 8-03-2012 - 27-03-2012
Istanbul Grand Bazar
Heerlijk dat we onverwachts zo veel tijd hadden in Istanbul. Het geeft je de mogelijkheid om naast de toeristische top locaties, het wassen en de stad afstruinen voor praktische zaken de mogelijkheid gewoon een beetje doelloos door de stad wandelen als inwoners haast. Door achterbuurten en zijstraatjes. Foto's maken van onverwachte plaatjes die niets met toerisme te maken hebben.
Op zo'n dag kwamen we ineens bij de Grand Bazar. Wat moet je je daar nou bij voorstellen? Toen we in een straatje terecht kwamen met allemaal garage achting winkeltjes met fake designer spullen en Danny zei: 'dit is de grand bazaar', was ik toch een beetje teleurgesteld. Is dit het? Ik had alleen maar een vlucht reflex. Wat een vreselijke plek. We liepen een zijstraatje in en ineens waren we in een andere wereld. Een overdekte markt uit 1001 nachten.
Gewelfde, beschilderde plafonds met mooie winkeltjes met zijde, gekleurde lampen, specerijen, sieraden, oud en nieuw, handgemaakte producten en Perzische tapijten. En natuurlijk ontelbaar veel theehuisjes en kebab tentjes. Wat een fantastische plek.
Mooie lokale mensen, lekker eten en drinken. De turken zijnet alleen heel erg gastvrij maar hebben ook de ondernemersgeest en het verkopen in hun bloed. We werden in een tapijten winkeltje uitgenodigd om een kopje thee te drinken. Toen we uitlegde dat we aan het fietsen zijn en de jongen begreep dat hij aan ons niets zou verdienen waren we toch van harte welkom omdat hij graag over zijn business verteld. Hij vertelde ons dat het een lastige markt is omddat het steeds moeilijker is om mensen te vinden die de tapijten op ambachtelijke wijze willen maken voor de verkoop. Hij moet als verkoper echt van deur tot deur om te kijken of mensen hun gemaakte tapijten willen verkopen. Er hingen prachtige tapijten, klassieke zijden tapijten in pastel kleuren uit Turkije en Iran en prachtige rode tapijten met abstractere vormen uit Kazachstan. Typisch, vind ik deze laatste erg mooi en is Danny meer van het klassieke design. Verder hebben we heel veel mooie oude sieraden gezien en antiek van over de hele wereld, handgemaakte sieraden en prachtige lampen. Het was weer een mooie ervaring, ze hebben hun best gedaan maar wij gingen met lege handen naar huis!
Hoe blauw is de blauwe moskee?
De blauwe moskee is dus helemaal niet zo blauw. Gek joh. Ik dacht dat ik ten minste van binnen of buiten overweldigd zou worden met blauw. Geen van beide is het geval. Er is van binnen wel een hint blauw te ontdekken maar om nou te zeggen dat de moskee overwegend blauw was, nee.
Daar komt nog bij dat de blauwe moskee helemaal geen blauwe moskee heet. Toeristen hebben de moskee zo genoemd. What wherry they thinking? Niet gek dus dat wij een overheersende blauwe moskee verwachtte. Sultan Ahmed Mosque, zoals deze moskee in werkelijkheid heet, is gebouwd in opdracht van Sultan Ahmet de 1e tussen 1609 en 1616. Het ontwerp van de Sultan Ahmet Mosque bevat elementen van de byzantijnse kerken en van de klassieke ottomaanse moskeeën. Het wordt gezien als de laatste grote moskee van de klassieke tijd. De sultan wilde een moskee laten bouwen die de Aya Sofia zou overstijgen. Dit was praktisch gezien onmogelijk omdat dat jaren en jaren in beslag zou nemen. In plaats van de moskee groter te maken heeft de archief slimme trucjes toegevoegd om de Moskee optisch even groot als de Aya Sofia te doen lijken terwijl deze in werkelijkheid vele malen kleiner is. Het gebouw heeft een centrale koepel van 33 meter doorsnede die omgeven wordt door halve koepels en bijgebouwen. Alles samen vormt zo'n visuele harmonie dat het oog altijd terug naar de centrale koepel wordt geleid.
Het aantal minaretten van de Sultan Ahmet moskee is opmerkelijk. Het aantal minaretten dat een moskee heeft geeft de rijkdom van de financierden aan, in dit geval Sultan Ahmet de 1e. Normaal gesproken hebben moskeeën 1, 2 of in sommige gevallen 4 minaretten. De Sultan Ahmet Mosque heeft er 6!
Deze Sultan wilde heel graag laten zien hoe veel geld hij had. Dit heeft tot een groot schandaal geleid omdat de Al-Masjid al-Haram moskee in Mekka er ook 6 had. De moskee in Istanbul kon natuurlijk niet meer minaretten hebben dan de moskee waar alle moslims naartoe op bedevaart gaan. Het antwoord van de Sultan was simpel, dan geven we toch twee minaretten cadeau. Zijn rijkdom werd dus niet alleen tot uiting gebracht in de Sultan Ahmet Moskee in Istanbul mar ook middels twee minaretten in de Al-Masjid al-Haram moskee in Mekka. Mooi werk Ahmet.
Er is ook niet veel veranderd. Het zijn in dit geval geen auto's, geen vrouwen en geen pistolen maar minaretten, na eeuwen van ontwikkeling en zogenaamde beschaving blijft het principe hetzelfde: ik heb een grotere dan jij.
De Sultan Ahmet Mosque is nog in gebruik. Dit is bij een bezoek een hele gekke gewaarwording. Niet alleen is er een afscheiding in de moskee tussen het gedeelte waar gebeden wordt en het gedeelte waar toeristen mogen komen, ook lijken de vrijwilligers die het toeristische aspect in goede banen proberen te lijden hier helemaal geen zin in te hebben. En begrijpelijk ook wel als de plaats waar je komt om met of tegen God te praten wordt bezocht door toeristen gekleed in Hawai shirts en teenslippers. Er zijn allerlei regels voor het bezoeken van de moskee. Een hele lijst die staat geschreven op allerlei borden op de binnenplaats. Vrouwen mogen niet met ontblote benen naar binnen, de haren van de vrouwen moeten bedekt en uiteraard moeten de schoenen uit en in een plastic zakje bij je gedragen worden. Dat van die schoenen en dat plastic zakje leek belangrijker dan alle andere regels. De buitenkant van de moskee en het terrein is prachtig maar als er al magie in deze moskee zat gaat die verloren in de productie die de moskee is geworden.
De Aya Sofia
Ik moet bekennen, ik wist helemaal niets van de Aya Sofia voor ik in Istanbul kwam. Toen ik mijn moeder aan op skype had hoorde ik dat het in het boek '100 spirituele plekken op de wereld' wat wij haar cadeau hebben gedaan staat. Dat was dan het enige wat ik wist. Ik ging er desalniettemin zonder enige verwachting naartoe, wat moet je eigenlijk verwachten van een spirituele plek? en eerlijk gezegd ben ik toch een beetje sceptisch over dat spirituele plekken gebeuren.
Het is moeilijk te beschrijven wat de Aya Sofia met je doet als je er binnen staat want een bijzondere plek is het zeker. Het is bijzonder omdat het een overweldigend groot en mooi gebouw is. Het is bijzonder omdat geloven, verschillen van mening, verschillen van opvattingen samen komen en naast elkaar mogen bestaan. Relieken uit de Islam naast de mozaiken uit het Christelijke geloof. Het is bijzonder dat juist dit mogelijk is in een Islamitisch land, in een land als Turkije, in een stad als Istanbul terwijl wij in Nederland nog steeds moeilijk doen als een protestants meisje wil trouwen met een katholieke jongen. Hoezo twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen? In de Aya Sofia geen duivel te bekennen. Deze plek wist me te ontroeren zonder dat ik weet of begrijp waarom of waardoor. Ik zeg: gaat dat zien.
De foto's zeggen genoeg en te weinig.
K&D
(check dus de nieuwe toegevoegde foto's in het album Istanbul)
De mooiste stad van Europa (Deel 1)
Istanbul 8-03-2012 - 27-03-2012
De stad ontdekken
Wat heerlijk, we zijn in Istanbul. En wat is het een prachtige, levendige stad waar ik me meteen thuis voel. Istanbul is een metropool die letterlijk de grens tussen Azie en Europa vormt. De scheiding tussen Azie en Europa en de scheiding tussen twee delen van de stad is de enorme zeeweg de Bosporus. Het transport systeem in Istanbul is enorm en verspreid zich over land en zee. Er zijn 7 havens in Istanbul die verschillende punten van de stad met elkaar verbinden door middel van een zee bus en ferry, er is een uitgebreid trein net, verschillende soorten bussen en natuurlijk taxi's. Het is een feest om van de ene plek naar de andere plek te gaan, wie wil er nou niet elke dag met de boot de Bosporus over om op zijn werk te komen of om lekker te gaan eten in de stad. Elk boot, trein of busritje is een happening omdat je weer nieuwe kanten van deze stad te zien krijgt. We beginnen onze eesrte dag met de Istanbul free tour en worden verrast door het feit dat we een gids hebben uit de Oekraine.
We lopen door het park bij Topkapi Palace naar boven war we staan op het uiterste puntje van Europa.
We bekijken kleine moskeeen, byzantijnse kerken en leren over de rijke geschiedenis en overheersers van het rijk wat nu Turkije is. Bizantijns, Romijns, Ottomaans. En de nalatenschap van al deze verschillende tijdperken komen samen op deze fantastische plek. We drinken thee in een theehuisje op een begraafplaats tussen alleen maar Turken. We zien vrouwen met hoofddoek waterpijp roken en mannen backgammon spelen en heftig discussiëren. We eten bij de beroemdste kofteci van de oude stad waar ondanks de menukaart die slechts 3 gerechten bevat de rijen voor de deur staan om er te mogen eten. Het is een fantastische dag. Naast de mooie eerste indrukken van de stad ontmoeten we ook weer mooie mensen. Een ouder reislustig Amerikaans stel. De vrouw weet alles over Istanbul omdat ze haar reisgids tijdens de 11 uur durende vlucht systematisch heeft doorgespit en de belangrijke delen met een marker heeft gehigh-light. De man weet ons van allerlei triviale feiten te voorzien zoals dat er 71 Starbucks vestigingen in Istanbul zijn. Een australisch/nieuwzeelands meisje met haar Engelse metgezel waarvan we ons allemaal afvragen of het haar vriendje is maar noemend vraagt het haar. Zij is al 3 jaar de wereld over aan het reizen en bekostigd dit avontuur met aupair baantjes in verschillende landen. Twee spaanse jongens, en een duits stel waar we iets minder over te weten komen. Kortom weer een hele leuke middag! Met onze gids, die ook een fietser blijkt, wisselen we gegevens uit en dan gaan we weer onze eigen weg.
Via het couchsurfing netwerk krijgen we verschillende uitnodigingen om evenementen bij te wonen, een drankje te gaan drinken of naar een optreden te komen. We besluiten naar een optreden te gaan van een couchsurfing host in Istanbul die een gypsie bandje genaamd Taka Tuka heeft. We nodigen al onze 'nieuwe vrienden' uit (Nederlandse dames die we ontmoeten in een hotel waar we een drankje drinken, wij aan de thee zij lekker aan de witte wijn…. zijn jullie er? We zijn jullie namen vergeten…) een duits/engels/nederlands stel dat we in hetzelfde hotel ontmoeten, onze host Kerem en Ali die we onderweg naar Istanbul on thé road tegen kwamen met zijn scholieren groepje. Het wordt een fantastische avond. Kerem ontmoet ons voor het cafe en gelukkig komt Ali ook en hij heeft hij zijn vriendinnetje meegnomen, Rukiye. Danny nodigt nog een franse dame uit die alleen aan een tafeltje zit om zich bij ons te voegen en dan kan het feest beginnen. We drinken biertjes dansen en kletsen en gaan na een super avond vrolijk naar huis met de dolmus.
Een klein fiesttochtje
Ik vertelde dat er ons zo vaak onderweg gevraagd werd of we facebook hebben. Dat zette ons aan het denken. Eigenlijk proberen we heel erg ons best te doen om van al die sociale media af te komen maar we vinden het ontzettend leuk om contact te leggen met de mensen die we ontmoeten. Het blog is leuk maar voor onze internationale vrienden toch niet zo toegankelijk gebleken door de taal barrière. We gaan dan ook overstag en besluiten een facebook account aan te maken.
Dit brengt ons direct ook weer allerlei leuke uitnodigingen. Via de free tour istanbul facebook pagina worden we uitgenodigd voor een fietstocht. Op facebook kan je dan aangeven of je naar zo'n evenement toegaat. Het leek ons wel een tochtje te maken met turkse fietsers en het zou ons op de Prinses Islands brengen en de boottocht was gratis, en als het gratis is…..
Dus ik me aangemeld via facebook en gezien dat er 12 andere mensen zouden komen. De ochtend van de fietstocht ben ik vroeg op gestaan omdat het me leuk lijkt om pannenkoeken te bakken voor d geroep. 7 uur sta ik in de keuken. met 25 pannenkoeken, nutella, suiker, sapjes en water gaan we op pad. Komen we aan bij de meeting point blijken het geen 12 maar…… 200 fietsers te zijn. Facebook moet je in die zin niet al te serieus nemen. Daar sta ik dan met mijn 25 pannenkoeken….
We fietsen met de groep naar Maltepe haven en daar ligt een vrachtschip te wachten waar we gewoon op kunnen fietsen. Het is echt een hele bijzondere ervaring en een beetje een surrealistisch beeld.
Op het grootste eiland van de Princess Islands, BĂĽyĂĽkada aangekomen wordt ons langzaam duidelijk wat er aan de hand is. Er wordt een tochtje van 10 kilometer gehouden op het eiland om het eiland en het fietsen te promoten. Dit wordt gesponsord door de gemeente van het eiland die de boottocht en een lunch hebben verzorgd. Aan het eind zal er een pratje worden gehouden en worden er stickers met nummers uitgedeeld waarmee een fiets gewonnen kan worden. Dus we gaan lekker in een slakken tempo het eiland over fietsen, wat eten, wat thee drinken enzovoorts.
In eerste instantie worden we vooral vanaf een afstandje bekeken. Langzaam komen er zo wat mensen naast ons fietsen en durven ze steeds meer te vragen, waar kom je vandaan, waar ga je heen, wat een mooie fiets, mag ik even proberen, hoeveel kost die fiets, hoeveel kost een naaf versnelling, hoeveel kost een reis naar china, hoe doe je dat dan, wat voor werk deed je, hoe kan je dat hebben opgegeven enzovoorts. de vragen worden steeds brutaler en op de terug weg worden er zelfs Engelsprekende vrienden, kennissen en bekenden in het buitenland gebeld waar we mee moeten praten. Het is allemaal een beetje gek maar wel een hele toffe dag.
De introductie van Raki en Mezze
Die avond zijn we uitgenodigd door Ali en Rukiye om in de nieuwe stad in een traditioneel turks meyhane (taverne) te eten. In deze Meyhane worden mezze gegeten, een selectie van warme en koude kleine gerechtjes meestal beëindigd met een wat groter warm vlees, kip of vis gerecht. Bij het eten wordt het nationale drankje Raki gedronken. Raki is een brandewijn gemaakt van anijs. Men drinkt dit met ijs en water. Door het water krijgt de Raki een melkachtige kleur waar ook de naam vandaan komt, Raki betekend in het turks leeuwenmelk. Tijdens het eten wordt er traditie getrouw live muziek gespeeld door een gypsie band.
In de Meyhane waar wij gaan eten is het rustig door de tijd van het jaar en de dag van de week (zondag), de muziek wordt helaas niet met liefde gespeeld en het grootste gedeelte van onze
tafelgenoten blijkt al gegeten te hebben. Dit mag de pret niet drukken. Er wordt ons verteld dat Ataturk die aan de hoofd van onze tafel aan de muur hangt, gek was op Raki en de turken zijn gek op
Ataturk dus er wordt bij elk glaasje op Ataturk geproost. We leren de turkse manier van proosten eerst ?erefe (proosten) met je tafelgenoten, dan je glas op tafel slaan, dan een slok en de sfeer
zit er al snel goed in. Danny gaat steeds meer praten naar gelang zijn wangen roder worden
(Tot de volgende ochtend…. Danny voelt zich een beetje beroert en zweert nooit meer te drinken….)
Tot zover het eerste deel van ons Istanbul avontuur, meer verhalen en foto's volgen… ja echt….
K&D
Kilometers gefietst: 30
Kilometers met ander vervoer: heleboel maar hehheh het is istanboel dus dat telt niet want we komen nergens
Totale afgelegde kilometers: 3155,2
Dagen onderweg: 214
The Road to Istanbul
Periode: 02-03-2012 - 08-03-2012
Via: Malko Tarnovo, Kirklareli, Kaynarka, Saray, Safaalan, Ishaniye,
Zo we zijn in Turkije! En dat is weer eens wat anders.
Als eerste is het grensstation van Bulgarije/Turkije weer een hele nieuwe ervaring. Het grensstation is letterlijk boven op een berg, ze hebben gewoon een kom uit de berg gehakt en daar een grensovergang gemaakt.
Ik maakte natuurlijk weer een enorme blunder door bij de tweede paspoortcontrole van de Bulgaren te vragen waar we onze visa konden halen. De man keek verward, 'what visa?', 'the Turkish visa' zeg ik….. 'you get that over there at the Turkish border…..' BlOOS….
Aan de turkse kant aangekomen is er een groot kantoor en een cafeetje, eindelijk kunnen we bij de grens wat drinken. Je moet ongeveer door 5 paspoortcontroles. Paspoortcontrole nr. 1, paspoortcontrole nr. 2, Visa halen (wat gewoon een stempel is a 15 euro), paspoortcontrole 3, kopje thee met baklava, paspoortcontrole 4, stukje fietsen en dan om het grenskantoor af te komen paspoortcontrole nr. 5. We wilde foto's maken van het bord welkom in Turkije maar dat mocht niet van de Bulgaarse soldaten met geweren die om de omheining heen liepen (gezellig en je voelt je meteen welkom). Maar na de volgende paspoortcontrole mocht het gelukkig wel zoals jullie hebben kunnen zien.
Dan het tweede wat totaal anders is in Turkije zijn de wegen. De Turken doen niet aan om de berg heen maar gaan er gewoon recht overheen. Na het grenskantoor kwam meteen klim from hell nummer 1 en vele volgde. Enorme steile hellingen recht over een berg.
En het derde wat echt anders is is het humeur van mensen. Er is nog nooit zo veel getoeterd, gelachen en gezwaaid dan in Turkije. We konden onze hand omhoog houden want elke auto, vrachtwagen, tractor, karoeshka toeterde, belde, zwaaide, claxonneerde, riep en lachte. Er stoppen geregeld mensen die met Danny op de foto willen (nee niet met ons, met Danny) of even op zijn fiets willen zitten. Wat een feest! Met deze aanmoediging is het een stuk makkelijker om al die hellingen from hell op te fietsen.
Malko Tarnovo - Kirklarelli 40 km
We fietsen met al de positieve energie van het bereiken van Turkije ondanks regen en kou na ons grensavontuur toch nog zo'n 33 kilometer richting Kirklarelli en 10 km voor deze eerste Turkse stad zoeken we een slaapplaats. We gaan langs de grote weg de berm in. Er loopt wel iets van een pad maar zoals het er uitziet wordt dat alleen door herders en schapen gebruikt. Het pad loopt stijl naar beneden een soort dalletje in waar een klein riviertje stroomt. Het is daar prachtig en Danny vind een vlak stukje om op te kamperen. Dit beloofd veel goeds voor het kamperen in Turkije want het is echt een idyllische plek (zie het filmpje first night wildcamping in Turkey). Ik slaap heerlijk en heb het eindelijk een keer niet koud.
Kirklarelli - Kaynarka 30 km
De tweede dag in Turkije bereiken we de eerste stad, Kirklarelli. Het is weer even wennen, andere mensen, andere gewoonte. Steden zijn altijd lastig en je moet weer alert zijn. Wat natuurlijk direct opvalt zijn de moskeeën en de oproep tot bidden die 5 keer per dag in kanon over het land galmt. Ook het verkeer is meteen weer anders, Turken rijden pittig, en dat is nog zacht uitgedrukt. Hoewel ze ontzettend attent zijn voor ons als fietsers (volgens insiders omdat we overduidelijk uit het westen komen, waren we Turken op fietsen dan waren de andere deelnemers aan het verkeer niet zo begripvol geweest) is het weer een uitdaging om om ons door het verkeer te manoeuvreren. Er wordt hard gereden en er lijken geen regels mbt voorrang etc. Gewoon doorduwen en dan kom je er wel. Dit zorgt er uiteraard voor dat ik soms erg lang sta te wachten voor ik aan de overkant ben. Verder zijn de ov busjes zeer aanwezige deelnemers aan het verkeer. Herkenbaar door de 3 toon toeter. De busjes stoppen niet bij haltes maar toeteren op bepaalde afgesproken plekken en als je er de bus op wil moet je reageren op de toeter.
Wij gaan in Kirklarelli op zoek naar een supermarkt en een cafe/restaurant met internet. Het eerste is makkelijk het tweede blijkt een hele opgave. Sowieso lijken er overal alleen maar mannen in de cafés te zitten en dat geeft me een beetje een onzeker gevoel. Mag je er als vrouw dan wel naar binnen of is het niet gebruikelijk maar niet verboden? Toch een beetje ongemakkelijk om alleen als vrouw in een cafe tussen mannen te zitten. Danny gaat even te voet iets zoeken en ik pas op de fietsen hij komt terug met de mededeling dat hij een restaurant gevonden had met Wifi en dat we daar wat konden eten. Toen hij vroeg of zijn vrouw ook naar binnen mocht werd er geantwoord: 'yes she can zit in the back…' Jaaaaa, dat gaan we dus mooi niet doen hè. Inmiddels een beetje radeloos gaan we te voet met de fietsen verder. En in een klein straatje vinden we een pub waar we van harte welkom zijn. De fietsen kunnen gewoon voor de deur en via een trap op naar boven komen we in de pub. Ze verkopen alleen bier. Dat is in Turkije geen probleem want als je iets anders wil dan laten ze dat gewoon bezorgen. Dus twee thee en twee Döner graag. Even later komt er een jongen met een overdekt tinnen dienblad met twee kopjes thee de trap op. Nog even later komt er een kok met twee borden met Döner, sla en rijst en twee broden de trap op. De kolenkachel wordt voor ons opgestookt (we zijn een beetje verkleumt na dat zoeken in die stad) en we zitten heerlijk te smullen. We kunnen ook onze mail bijwerken en even het thuisfront laten weten dat we heelhuids in Turkije zijn aangekomen. In de mail zitten twee antwoorden van warmshowers dat we welkom zijn in Istanbul! SUPER weer een plek kunnen vinden om straks te verblijven. We laten Kerem weten dat we graag van zijn gastvrijheid gebruik maken. Na de updates, eten en drinken gaan we naar de supermarkt. Danny doet de boodschappen en ik blijf bij de fietsen. Al gauw ben ik omringd door nieuwsgierige mensen en maak ik uitgebreid een praatje met een Turkse man die in Bulgarije woont vlakbij Nessebar (hoe klein is de wereld) en deze conversatie vindt plaats in…. HET DUITS. Ik kan me dus nu zelfs al in het Duits verstaanbaar maken! Het lastigste is het omschakelen naar een andere taal en hoe natuurlijk ik de neiging heb om terug te vallen op het Engels. Maar de man verteld uitgebreid over zijn eigen fietsavonturen en stelt me allemaal vragen over onze fietsen en onze route. Hij laat me bij d fietsen achter met weer een telefoonnummer op zak, mocht er wat zijn dan kunnen we altijd bellen. Als ik alle heisa een beetje ongemakkelijk begin te vinden komt Danny gelukkig terug en heeft iedereen het wel gezien. Met een tas gevuld met voorraad kunnen we weer verder.
Na Kirklarelli zitten we al snel weer op het platteland. Maar de aandacht houdt niet op. Mensen stoppen met de auto, draaien om en keren, en dat allemaal voor een foto.
Kaynarka - Saray 50,9 km
Deze dag moeten we weer door een vrij grote stad. Omdat we een beetje verdwaald raken op onze weg de stad uit is het uiteindelijk een lange fiets dag en fietsen we 51 kilometer. Gelukkig is er een prachtig gypsie stel op een karoushka dat ons uiteindelijk de weg wijst voor we echt helemaal om fietsen en moeten we terug de stad in. We halen nog wat te snacken en Danny heeft nog een onderonsje met wat lokale kinderen voor we dan eindelijk de stad uit gaan. We hebben daarna weer moeite om een plekje te vinden maar na wat halsbrekende toeren (een weiland door, een riviertje over en een berg op) staan we in een bos en maakt Danny nog een vuurtje voor het slapen gaan.
Saray - Safaalan 16,2 km
Geloof me het is gewoon onmogelijk om snel door Turkije te fietsen met al die lieve vriendelijke, gastvrije mensen. We komen door een prachtig dorpje, Safaalan. Hier worden we uitgenodigd om de moskee te bekijken die in de afrondende fase van de bouw zit.
We worden rondgeleid door de imam en daarna uitgenodigd voor een kopje thee in het theehuis. Nu ondervind ik dat vrouwen wel in de theehuizen mogen komen (althans op uitnodiging van de imam en buitenlandse vrouwen) maar ik ben wel de enige en ben me daar pijnlijk bewust van. Het geeft me een ongemakkelijk en zelfbewust gevoel.
Als we Safaalan uit rijden hebben we zo'n honger dat we besluiten in een picknick park alvast wat te eten te maken. Dat is ook wel grappig. Ik dacht altijd dat de Turken alleen in nederland in de parken zitten om te bbq-en maar dit is echt iets wat bij de cultuur hoort. Hier zijn langs de kant van de weg heel veel picknick terreinen met tafels en bbq's waar hele gezinnen komen om te picknicken. Alle buitenterreinen in de steden, prakjes, boulevards met bankjes etc. zitten ook overal helemaal vol met mensen. Buiten leven en samen komen is echt iets wat in de Turkse cultuur zit. Nu is dit park verlaten en maken wij er graag gebruik van.
Er staat een harde en koude wind en na het koken en eten in de buitenlucht zijn we verkleumt. De beheerder van het park vraagt ons even binnen op te warmen bij de houtkachel. We kunnen nauwelijks communiceren met de man door de taal barrière maar het gebaar wordt zeer gewaardeerd. Dan blijkt het al zo laat dat we weer op zoek moeten naar een kampeer plekje voor het donker en nog kouder wordt. We slaan af bij wat lijkt op een vuilnisbelt en rijden een paar kilometer over een landweggetje. Daar vinden we een prachtig plekje uit de wind en we staan weer voor het donker! nog een boterhammetje en een kopje thee en dan het bedje in.
's ochtend worden we verrast door een herder. Ik zit in het gras met al ons eten om me heen het ontbijt te verzorgen. Voor ik het weet staan er 5 honden om me heen die de kudde even in de steek hebben gelaten om te kijken wat voor lekkers ik heb. Ik ben zo druk bezig met zorgen dat mijn gasbrander niet om valt dat ik niet alles mee krijg. De honden worden uiteindelijk door de herder en Danny bij me weg gehaald. Een van de honden vindt t wel gezellig bij ons en wil eigenlijk niet weg en Danny zegt: 'die ene komt nog wel even terug'. En ja hoor, als de herder even niet op let maakt de hond zich klein en wacht tot de herder de heuvel over en uit het zicht is is om dan vervolgens lekker bij ons te komen liggen. Inmiddels wil ik brood gaan smeren. Huh…. waar is het brood nou. Ja hoor, een van die honden heeft gewoon ons brood onder mijn neus vandaan gepikt. Danny ligt natuurlijk helemaal in een deuk, in het bos achter ons vinden we het broodzakje. Gelukkig hebben we nog yoghurt en fruit. De hond zal het wel harder nodig hebben gehad dan wij. Danny doopt ons nieuwe vriendinnetje Binkie en natuurlijk mag ze gewoon weer mee eten.
Ze is heel waaks en behandeld ons direct als haar nieuwe roedel. We zien het alweer helemaal voor ons dat ze met ons mee gaat op reis. Als we vertrekken loopt ze mee maar tot aan de weg. Dan zien we dat ze gewond is aan haar poot en ons niet kan bijhouden. Met een hele zielige blik kijkt ze ons na. Dat is nou precies de reden waarom we geen honden mee moeten nemen, je raakt gehecht. Al binnen een ochtend raak je gehecht aan zo'n beessie.
Safaalan - Ishaniye 51,5 km
Het is inmiddels dinsdag 6 maart en om de dag van gisteren een beetje te compenseren besluiten we niet op thee-drink-aanbiedingen in te gaan en even door te fietsen. We hebben onze geschatte aankomst dag in Istanbul al een paar keer moeten aanpassen en onze host moeten laten weten via de sms dat we niet in het weekend aankomen maar ma of di en nu moeten we hem laten weten dat we ook niet vandaag maar naar alle waarschijnlijkheid do of vrij aankomen (ik zei al het is onmogelijk om snel door Turkije te fietsen). Even doorfietsen dus vandaag. En dat is niet gemakkelijk. In een van de dorpjes waar we boodschappen doen rent er een hele horde kinderen het schoolgebouw uit en achter Danny aan. Als we bij de winkel stilstaan duurt het een paar minuten voor het hele dorp om Danny zijn fiets staat en een praatje maakt, half in het engels, Duits en half in het Turks. We zijn sterk en weten ons snel los te maken van de menigte en door te fietsen. Aan de rand van het dorp staan er een moeder en dochter in de tuin die even willen praten. De dochter is een stuk stoerder dan alle jongens die eerder achter Danny aan rende en probeert in haar beste engels te praten. Ze vraagt of we facebook hebben. Nee hebben we niet. Danny gaat met de dames op de foto en we gaan weer verder.
Als we weer bezig zijn aan een eindeloze klim in de buurt van Subasi komen er vier fietsers voorbij. De eerste fietsers zegt niets, de tweede fietsers zegt: 'have a nice trip', en ik roep: 'you tooo'. De laatste twee fietsers houden het niet bij zwaaien maar stoppen me en praten enthousiast in het Turks en stellen me allemaal vragen die ik niet begrijp. Ik snap er niets van. De voorste twee fietsers zijn inmiddels ook gestopt en staan een stukje verder op de weg. Een van hen wordt terug geroepen want die is blijkbaar de enige die Engels spreekt en verteld mij dat ze me allerlei dingen willen vragen maar als we geen tijd hebben dan geeft dat niet. Danny staat een paar honderd meter verder en maakt geen aanstalten om zich bij ons te voegen omdat hij gewoonweg geen zin heeft om de berg weer op te fietsen. Ik leg dit aan de vier jongens uit en vraag ze dus in plaats daarvan een stukje mee de berg af te fietsen. Het blijken 3 scholieren uit Istanbul te zijn die door een student zijn meegenomen om een dagje te fietsen. Ali, de student en chaperonne van de jongens spreekt Engels en stelt ons alle vragen die de jongens hebben. De jongens zijn erg onder de indruk en natuurlijk wordt er nog een klein ritje op Danny's fiets gemaakt.
We geven ze ons blog en email adres, wij krijgen een rol koekjes voor onderweg, Ali's telefoonnummer voor als we in Istanbul zijn en iets nodig hebben of een biertje willen drinken en wij en zij gaan weer ons weegs.
Die middag voegen zich drie zwerfhonden honden bij ons. Een puppy, de lelijkste maar de liefste puppy ooit. Deze kan ons natuurlijk niet bij houden en haakt tot mijn grote spijt af. Maar niet voordat zijn aanwezigheid de aandacht heeft getrokken van een super mooie en lieve husky die ons gewoon ongemoeid blijft volgens. Na een halfuurtje zien we aan de overkant een Duitse herder die de straat over steekt zodra ze ons ziet en het voorbeeld van de husky volgt. In onze verdere fietstocht van die dag, heuvel op heuvel af en tijdens onze zoektocht naar een plekje blijven de twee ons volgen om uiteindelijk als we de tent aan het opzetten zijn lekker bij ons te gaan liggen en geen aanstalten te maken om nog bij ons weg te gaan.
Nu weet ik dat honden en volle maan geen fabeltje is want de hele nacht zijn we omringd met naar de haan huilende honden.
Ishaniye-Istanbul 71 km
's Ochtends eten de hondjes gezellig met ons mee en we gaan weer op weg. We mogen voor de verandering lekker veel afdalen en dat betekend dat de hondjes al snel moeten afhaken maar ze doen een dappere poging om met ons mee te rennen voor ze hun eigen weg weer gaan. Wij hebben er ene hard hoofd in dat we Istanbul vandaag gaan halen en leggen ons er min of meer bij neer dat het vrijdag gaat worden. Als we in Kemerburgas zijn kijken we naar de route en naar de boot tijden die Kerem ons heeft doorgegeven. We zien dat het nog wel te doen is maar dat het dan wel laat wordt. We besluiten het er op te wagen en door te fietsen. Eerst even opwarmen en opdrogen (koude en natte dag) en gaan dan op pad. de laatste boot gaat om 20:30 dus die moeten we halen, een spannende deadline. Danny heeft het idee dat het makkelijk gaat lukken en wordt af en toe nog afgeleid door lekker uitziende eettentjes maar ik hou voet bij stuk, eerst die boot halen en dan eten. Het stuk van Kemerburgas tot aan de stad is vreselijk. Alleen maar industrie, veel vrachtverkeer en stoffige wegen. Bovendien heeft elk bedrijf langs de weg een paar gemene loslopende honden die niet zo vriendelijk zijn als de vriendjes die we onderweg hebben gemaakt, een paar momenten met hartkloppingen zijn het gevolg. Uiteindelijk zien we de stad voor ons liggen en dat is echt SUPER.
We bereiken na een paar keer te zijn verdwaald de Bosporus en vanaf daar is het alleen nog maar het water volgen tot het station waar de boot moeten pakken. Het is echt heel tof om door Istanbul te fietsen en wederom een interval training war je u tegen zegt. stoplicht, optrekken, doortrappen, stoplicht, optrekken doortrappen enz. De turken zijn zoals genoemd 'pittige rijders' en dat betekend dat we ons behoorlijk brutaal moeten opstellen om ergens te komen. Danny noemt het dezelfde ruimte als een auto innemen anders houden ze geen rekening met je. Maar we staan ons mannetje en vrouwtje en we bereiken de boot… 10 minuten voor de laatste vertrekt! WE MADE IT. WE ZIJN NAAR ISTANBUL GEFIETST! Ik kan niet beschrijven met woorden wat een bijzonder gevoel dit geeft.
K&D
Kilometers gefietst: 269
Kilometers met ander vervoer: 0 (mmm jawel, met de boot maar die km zijn hierboven niet meegerekend ;-)
Totale afgelegde kilometers: 3125,2
Dagen onderweg: 204
De kou getrotseerd
Periode: 24-02-2012 tot 02-03-2012
Via: Burgas/Kraymorie, Primorsko, Kiten, Tsarevo, Izgrev, Gramatikovo, Malko Tarnovo
Vrijdag 24-02-2012 Nessebar-Burgas/Kraymorie
Na stiekem nog een dagje en nachtje extra in Nessebar te zijn gebleven is het nu weer echt begonnen, fietsen, fietsen, fietsen en kamperen in het wild. Super leuk! En natuurlijk gaat dat alles ook weer gepaard met de nodige frustraties. Dag 1 lijkt mijn kont zich niets meer te herinneren van de al ruim 2000 afgelegde kilometers. Gewoon alsof ze nog nooit op en zadel gezeten heeft auauauaua. Ook mijn benen lijken niet veel te hebben onthouden na 2 maanden op een boerderij. En het is kouhoud. Het fietsen is verder wel erg leuk, blije zwaaiende mensen alom. In Burgas kan Danny de McDonalds niet weerstaan, hij zegt om de kaart te laden maar hij eindigt toch met een Big Mac in zijn mik. Ik ben sterk en hou het bij een kopje thee. We laden de kaart en checken de mail en gaan weer op pad. We leggen ondanks de pijn in de benen en de kont toch nog 40 kilometer af en dat terwijl we pas om 12 uur zijn begonnen. Voorbij Burgas vinden we een kampeer plekje naast een meer.
Zaterdag 25-02-2012 Burgas/Kraymorie - Primorsko
Er staat een behoorlijke wind de 2e dag en het begint al meteen met heuvel op heuvel af. Geen noemenswaardige hoogtes maar doe het maar even. De beentjes hebben het zwaar. We merken allebei dat ons lichaam weer moet wennen aan het fietsritme na twee maanden niets doen. We lunchen vlakbij Sozopol naast een benzinestation in het gras en doen zelfs allebei een klein dutje. Daarna weer verder. We leggen 48 kilometer af maar ik ben dan ook helemaal gesloopt. de natuur is weer compleet anders. Loofbossen, duinen, zee en strand. Prachtig. We vinden een prachtig plekje in een bos en Danny begint al direct verwilderd te kijken met het idee van een vuurtje. Als ik met de binnentent bezig ben begint hij met hout zoeken en een vuurplaats te maken. We hebben s'middags warm gegeten en dat bevalt goed want dat scheelt s avonds tijd. Het is prettig om voor het donker de tent te hebben staan en als je niet hoeft te koken is een boterhammetje smeren in het donker geen probleem. Het wordt nu rond 6 uur donker dus we proberen om 5 uur een overnachtingsplekje gevonden te hebben. Na het oppompen van de matjes en het opmaken van onze bedjes ben ik tot niets meer in staat, zelfs niet tot eten. Danny roostert boterhammen op zijn vuurtje en komt me in mijnbed een paar hapjes voeren. Is toch erg. We besluiten geen wekker meer te zetten, het loopt zoals het loopt. Ik lig in bed en Danny zit bij zijn vuurtje en zo kletsen we nog even. Als hij naar bed komt lig ik al in coma.
Zondag 26-02-2012 Primorsko - Tsarevo
Helaas wordt ik om 6:30 wakker. Het zonnetje schijnt al op onze tent. Maar ik besluit mijn drang om te plassen te negerenen me nog even om te draaien. Het is half negen als we wakker worden. Danny breekt de tent af en ik maak een alternatief ontbijt omdat we geen boodschappen hebben kunnen doen. Tomaatjes met smeerkaas, appeltje en chocola en vruchten sap. Daarna knabbelen we nog een zak gedroogde appeltjes en gedroogde champignons weg.
#Het is nog wel leuk om te vertellen hoe we aan die gedroogde champignons en appeltjes gekomen zijn. Svilena en Nicola, onze hosts is Pavel Banya, streven naar zelf voorzienend te leven. Een van Svilena's projecten is de mandala tuin waar zij haar eigen groente en fruit verbouwen. Om de opbrengst van de tuin te conserveren is zij op zoek naar verschillende methodes. Zo maakt ze jam en compotes van van alles en droogt zij groente en fruit in de zon. Een nieuwe methode die zij aan het uitproberen is is dehydrateren. Ze heeft daar een speciale machine voor en je kan het zo gek niet bedenken of je kan het dehydrateren. Natuurlijk groente en fruit maar ook kruiden, stroop en zelfs soep. Zo hadden wij een dehydratie sessie gedaan voor onderweg. Champignons en appeltjes. Champignons voor een soepje en appeltjes voor de snack of in de yoghurt. Super lekker, ik ga in de toekomst zeker zo'n ding aanschaffen!#
Met zulk lekker weer schieten we in eerste instantie goed op maar als we bij Kiten aankomen en we boodschappen willen doen en een internet verbinding willen vinden duurt dat natuurlijk allemaal veel te lang. In het enige open restaurant/cafe kunnen we gelukkig terecht voor een internet update en een soepje.
Dit terwijl het toch een zeer gewilde zon bestemming is. We genieten in ieder geval van onze breaks, al snel blijkt de dag zo goed als voorbij en moeten we alweer een plekje zoeken voor de nacht. We fietsen toch nog een eind richting Tsarevo en vinden daar weer een plekje in een bos. We zetten samen de buitentent op en terwijl ik de binnentent doe en de bedden opmaak maakt Danny het weer gezellig met een vuurtje en hij maakt zelfs een tafel van autobanden en een bankje van een boomstam. We hebben een gezellige en warme winteravond.
Maandag 27-02-2012 Rustdag Tsarevo
We worden wakker en het regent pijpenstelen. Danny zegt meteen: 'een goede reden om in bed te blijven…' Ik denk nog we zijn net onderweg en voel me alsof we spijbelen maar draai me om en ben meteen weer in slaap. Het blijft de hele dag regenen tot einde van de dag. Als het opklaart maken we een vuurtje en koken we bij het vuur een soepje. Morgen maar weer verder dan.
Dinsdag 28-02-2012 Grammatikovo
We gaan op pad met een heerlijk zonnetje en met een hele goede en uitgeruste bui. In de loop van de dag komen we hoger en beginnen we weer sneeuw te zien. Het wordt ook duidelijker kouder en pauzeren voor een kopje thee of broodje is gewoon niet te doen.
Danny zegt ochtends dat hij het nog nooit van zijn leven zo koud heeft gehad (even om aan te geven dat het niet alleen ik was die koude voeten had en daar een heel drama van maakt :-) Maar we moeten verder en fietsen is het beste medicijn tegen kou.
Vandaag hopen we vlak voor de grens van Turkije te komen net voorbij het plaatsje Malko Tarnovo. Hier moeten we tevens hoognodig boodschappen doen en geld halen want we hebben geen euro of lev meer in onze zak. Er volgt weer een dag van klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Men zegt 'what must up must comme down'. Vandaag op de fiets heb ik daar eens even over nagedacht en ja het is zo, na een helling volgt een afdaling maar eigenlijk weegt die afdaling nooit op tegen het klimmen wat je daarvoor hebt gedaan. 3 uur klimmen en in 5 minuten ben je dan 'beneden' en begint de volgende klim. Pfffff je zou denken dat het makkelijker wordt….
We bereiken Malko Tarnovo, moe en koud. We halen geld en besluiten in een cafe te gaan zitten. De serveerster lijkt zeer in haar sas met de klandizie en huppelt door de zaak om ons van eten en drinken te voorzien. Wat we krijgen is niet te eten maar het maakt niet uit want we zitten warm, droog en de serveerster is zo vrolijk dat het alles goed maakt. We delen onze maaltijd met een eenogige Gypsy en geven hem het laatste van ons biertje. We hebben beide het bordje hotel gezien maar willen er niet over beginnen. Dan begint het te sneeuwen. Niet een beetje maar gewoon full blown sneeuwstorm. Binnen een half uur is alles wit. Kamperen? laten we maar kijken wat dat hotel kost en of er een kamer is. Danny rent even heen en weer, het blijkt een leuk hotel en ze hebben een kamer voor 25 euro/nacht. We hoeven niet na te denken na de regelmatige sponsorakties ;-) (tnx G&H) Eindelijk een warme nacht.
Donderdag 02-03-2012 Malko Tarnovo
We hoopte op 1 maart de Turkse grens over te gaan, dat leek ons een mooie datum maar helaas laat het weer het niet toe. Donderdag sneeuwt het nog steeds en de wegen zijn niet begaanbaar.We blijven nog een extra dagje (tnx PICO) in het pension en werken de route naar Iran verder uit en ik vervolg mijn landen en visa onderzoek. Danny maakt een rondje Malko Tarnovo als ik een tukkie doe, het blijkt een mooi stadje met typisch ottomaanse architectuur. Huizen die opgebouwd zijn met steen van onderen (hier zit men in de zomer als het warm is, steen houdt koel) en van boven een houten structuur (hier zit men in de winter als het koud is omdat warmte stijgt en hout warmte goed behoud).
Het weer opgeklaard en vertrekken we uit Malko Tarnovo. Het is een pittig stukje klimmen naar de Turkse grens maar de motivatie van deze mijlpaal maakt dat het allemaal veel gemakkelijker gaat (althans mentaal, fysiek kost het me wat pauzes tussendoor om de klim naar de grens te maken). Eerst een 3 kilometer bordje, dan een 1 km bordje en daar zijn we dan: De Turkse grens!!!! we hebben het gehaald :-)
Turkije en vele nieuwe avonturen liggen voor ons, hieronder alvast een klein voorproefje ;-)
K&D
Kilometers gefietst: 165 km
Kilometers met ander vervoer: 0
Totale afgelegde kilometers: 2856
Whats next?
Baba Marta: gunsten en grillen van Grootmoedertje Maart
Vandaag is het 1 maart en wordt in Bulgarije Baba Marta gevierd. We zijn nog net in Bulgarije en zullen vandaag de grens met Turkije overgaan dus leek het me leuk om deze Bulgaarse traditie op 1 maart de dag dat wij bulgarije verlaten, met jullie te delen.
(Dit had ik vanochtend geschreven. Nu heeft de werkelijkheid ons alweer ingehaald, zo gaat dat dus, het is moooi dat jullie dat op deze manier ook even meekrijgen :-). We kunnen waarschijnlijk de
grens niet over vandaag. Het sneeuwt, het waait en het is kouhouuuuuud.
We moeten heftig klimmen tot aan de grens en met besneeuwde en ijzige wegen is dat niet te doen. Dus misschien op deze feestdag nog in Bulgarije en 2 maart de turkse grens over, misschien dat het vanmiddag nog opklaart.
Maar goed Baba Marta dus!
Rond Valentijnsdag duiken in de Bulgaarse steden opeens ontelbare aantallen straatventers op, die vanachter hun piepkleine kraampjes handwerkproducten van rood-witte wollen draden te koop aanbieden. Het zijn martenitsi, waarmee de Bulgaren elkaar jaarlijks op 1 maart, bij de viering van Baba Marta, voorspoed wensen en een snelle komst van de lente.
Baba Marta
De viering van Baba Marta is een eeuwenoud heidens gebruik, dat de komst van de lente na de barre winter symboliseert. Volgens de overlevering is zij een oude feeks uit de Bulgaarse folklore, haar naam betekent letterlijk Grootmoedertje Maart, die je maar beter te vriend kunt houden. Keert zij zich met haar komst op 1 maart tegen je, dan valt er aan aanhoudende kou en pech niet te ontkomen.
Eigenlijk is Baba Marta net zo wisselvallig als het weer in maart. Met het dragen van een martenitsa, een soort talisman, kan zij gunstig worden gestemd; de rood-witte kleuren ervan bevallen haar en hebben een positieve invloed op haar humeur.
Een bijgeloof rondom Baba Marta is dat mannen hun echtgenote of vriendin een datum in maart laten prikken. Pakt het weer die dag goed uit, dan zal hun partner dat jaar goedgehumeurd zijn; is het weer die dag slecht, dan gaat de echtgenoot een zwaar jaar tegemoet. Er is nog iets om Baba Marta in een goede bui te krijgen: de grote voorjaarsschoonmaak. Wie op een bezoekje en de zegen van Baba Marta hoopt, kan maar beter voor een schoon en opgeruimd huis zorgen. Aangezien Baba Marta vooral graag jonge meisjes ziet op 1 maart, bleven ouderen vroeger binnenshuis om haar niet uit haar humeur te brengen. Op scholen worden toneelstukjes opgevoerd, waarbij oude vrouwen de rol van Baba Marta vertolken en jonge kinderen Baba Marta-liedjes zingen. voor een filmpje check youtube of onder het kopje filmpjes (http://www.youtube.com/watch?v=927gqiEnOOY&feature=related)
Martenitsi
Een martenitsa is een aankondiging van het voorjaar en wordt gemaakt van rode en witte
wollen draden, die tot een armbandje, kwastje, pompon of pop zijn gedraaid, geknoopt of gevlochten. Ondanks het enorme aanbod op straat koop je ze niet voor jezelf, maar sla je een voorraad in om
aan je familie en vrienden, buren en eventueel collega’s te geven. Zij voorzien jou op hun beurt van een martenitsa. Bij het uitwisselen ervan wenst men elkaar een Chestita Baba Marta, een gezegend
of gelukkig Baba Marta, met daarbij de wens voor beter weer, een goede gezondheid of vruchtbaarheid. De meeste mensen dragen hun martenitsi als armbandje, om hun pols geknoopt of geschoven. Vooral
jongeren zijn ermee behangen, terwijl anderen zich beperken tot het dragen van slechts een of twee stuks, geschonken door hun meest dierbare. De armbandjes zijn in allerlei variaties te koop, de
goedkoopste kosten omgerekend maar 10 eurocent. Dan zijn er de kwastjes en andere broches, die op de kraag gespeld kunnen worden. In aangepaste afmetingen zijn ze er zelfs voor de huisdieren en de
paarden, maar ook voor op de huisdeur of in de stadsbus. Van oudsher kunnen ze muntjes (voor rijkdom), knoflook (tegen ziekte), noten of een amulet (meestal blauw en ter bescherming tegen het boze
oog) bevatten. Verder zijn er nog de wollen poppen Pizho en Penda. De eerste is een man en wordt meestal van witte wol gemaakt, de tweede is een vrouw, meestal rood en met een jurk aan. Het
gebruikelijkst is de martenitsa in ieder geval tot 21 maart te dragen. Daarna kunnen ze af, mits je een ooievaar hebt gezien. Na het zien van de ooievaar ga je op zoek naar een bloemende boom waar
je je martenitsa in hangt.
Ongetrouwde meisjes kunnen er ook voor kiezen om hun martenitsa onder een grote steen te leggen waardoor ze op voorspoed in hun huwelijk kunnen rekenen. Maar alleen als de dag erna onder de steen het dichtstbijzijnde diertje een wurm, mier of larf is. Voor de meisjes die een spin aantreffen zullen helaas met een minder fortuinlijke tijd rekening moeten houden. Ik zeg hang hem in een boom en voorkom dat je die spin ziet!
Echt een leuke traditie van die Bulgaren! Stel je voor ben je 19 jaar kom je naar huis voor deze feestdag en ga je terug naar school met twee armen vol met rood witte bandjes!
Je ziet hier echt ook overal in bomen de martenisti hangen van vorige jaren.
Wij hadden (tegen de traditie in) onze martenitsa van onze gids in Sofia al gekregen. Om Baba Marta niet boos te maken hebben Danny en ik ze vanochtend af gedaan en ze omgeruild. Ik weet niet of het gewerkt heeft gezien het weer vandaag, Baba Marta heeft geen goed humeur maar misschien dat we met onze martenista ruil actie haar humeur nog iets kunnen opvrolijken...
Nou zo ver een stukje Bulgaarse cultuur, op naar Turkije.
K&D
bronnen:
Foto baba marta: http://throughaforestofideas.blogspot.com/2011/03/personification-of-spring-in-bulgarian.html
tekst over baba marta: http://reizen-en-recreatie.infonu.nl/diversen/69393-baba-marta-gunsten-en-grillen-van-grootmoedertje-maart.html
Vakantie in Nessebar aan de zwarte zee
Periode: 13-02-2012 tot 24-02-2012
13 februari, we zijn op een paar dagen na 2 maanden in Pavel Banya en het is tijd om weer op pad te gaan. Het afscheid is dubbel. Het is heel fijn om weer verder te gaan, het kriebelt weer, het avontuur lonkt naar ons, maar we hebben ook veel met elkaar meegemaakt in de periode dat we hier zijn geweest. Good and Bad. Toch hebben we een hoop geleerd en zal het ons nog lang bezighouden.
Het is een spannende dag, de dag van vertrek. Het heeft zo gesneeuwd dat Fietsen naar Kazanlak waar we de bus nemen naar Burgas er niet in zit. De wegen zijn praktisch ingesneeuwd wat als fietser gevaarlijke situaties oplevert met het verkeer. We moeten dus gebracht worden maar we weten nog van de heen weg dat de fietsen in de auto krijgen een uitdaging is. Ze hebben wel drie auto's maar in de golf past het niet, in de jeep ook niet en van de station kan de achterklep niet open. Op de heen weg zijn de fietsen op het dak gegaan maar dit was niet ideaal en wil Danny geen tweede keer. Via de voorkant de stationwagen in dat lukt niet. De enige optie is in de jeep met de bank en de bijrijders stoel omlaag en wij dan ergens opgevouwen ertussen. Dus so be it. Het is een spannend ritje maar we komen goed aan. Dankzij het voorwerk van Svilena is er op het station een dame die alles regelt met de chauffeurs. Onder kritisch oog van de chauffeurs leggen Nicola en Danny de fietsen en alle tassen in de bagage bak en de drie uur durende rit naar Burgas kan beginnen. In de bus kijken we een filmpje op de laptop.
De vertraging die de bus voor Kazanlak had opgelopen wordt ingehaald, we zijn eerder op plaats van bestemming dan verwacht. De eigenaresse van het appartement heeft ook in Burgas een taxi voor ons geregeld die ons van Burgas met fietsen en bagage naar Nessebar brengt (25 euro, twee keer zo duur dan de buskaartjes maar toch). Achteraf was dit echt niet nodig geweest. Een uur buiten Kazanlak was er al geen sneeuw meer te bekennen en in Burgas regent het. We hadden dus makkelijk kunnen fietsen. Maar het is wel fijn dat we voor het donker vij ons appartement aankomen. Ook deze rit is weer spannend,ondanks mijn uitvoerige instructie komt de chauffeur met een hele chique auto waar onze fietsen niet eens voor de helft inpassen. Hij belt zijn ouders en die komen met een minivan, wat eigenlijk een stationwagen is. Ook dit wordt puzzelen en ook dit is een chique auto.
Onze fietsen zijn heel vies, goor te noemen zelfs en inmiddels ook nat van de regen. De auto heeft beige leren bekleding, ik zie de modder op de stoelen druipen en voel me heel ongemakkelijk. Nu lijkt 25 euro ineens heel weinig. Maar het lijkt voor de bulgaren geen probleem en hij brengt ons naar het appartement en helpt ons zelfs met de bagage boven te krijgen. Het appartementen complex is nieuw in 2010 gebouwd en kijkt uit over de zwarte zee. Het heeft een privé strandje en in de zomer een restaurant en bar aan zee. Nu is alles verlaten. Wij zijn de enige gasten in het hele complex. DE ENIGE, das toch gek. Ik kreeg meteen een soort The Shining gevoel maar dan met een Russisch chique tintje (denk zwart en wit hooglans, glazen tafels, tapijt met glittertjes en leren banken). Maar dat alles mag de pret niet drukken. Het weer is werkelijk fantastisch en blijft zo alle 10 de dagen dat we hier zijn. Het is een gekke gewaarwording om aan de kust te zijn in de winter. De zee en het strand met sneeuw en ijs dat is echt gek. Nessebar blijkt op de Unesco world heritage list te staan: http://whc.unesco.org/en/list/217
Mooie wandelingen langs de zee en veel middeleeuws architectuur nemen wij tot ons en natuurlijk het gebruikelijke lekkere en goedkope eten. Danny bakt elke dag brood :-) en we slapen heerlijk uit tot een uurtje of 11. En ja, zoals verwacht houden de afgelopen twee maanden ons nog wel bezig.
Ook in Nessebar zijn er weer veel lieve, mooie en zielige zwerfdieren. We maken vrienden met een hondje die ineens achter ons aan loopt.
We gaan eten bij een pizzeria en als we naar huis gaan is hij er ineens weer. Hij volgt ons helemaal naar ons appartement en gedraagt zich alsof wij onderdeel van zijn roedel zijn. Onderweg kopen we brokjes voor hem maar die moet ie niet. Danny vindt dat fantastisch omdat hier uit blijkt dat hij voor zichzelf kan zorgen en ziet hem al als ons nieuwe reismaatje, mits hij hier zelf voor kiest. Hij wil niet mee naar binnen gelukkig maar want ik zag dat niet zitten met al die bling bling in dat appartement en Danny zag het helemaal voor zich. Die discussie hoeven we niet te voeren want de hond beslist zelf, geen brokjes en geen slaapplaats nodig, Dank u. Danny hoopt dat het hondje er de dag volgende dag nog zit en zich definitief bij ons aansluit maar dat is niet het geval. Het hondje is weer zijn eigen weg gegaan.
Naast al deze vakantie activiteiten doen we ook veel praktische dingen, alle kleding wordt gewassen, tassen worden schoongemaakt en opgeruimd, de fietsen krijgen een beurtje, we doen onderzoek naar alle landen die we gaan bezoeken, we doen onderzoek naar de benodigde visas, we plannen en bekijken onze route en een alternatieve route en nog een alternatieve route etc. We hebben dus veel kunnen doen en dat voelt heel fijn!
Helaas heeft de tijd in Pavel Banya ook wat slachtoffers in ons materiaal opgeleverd. Mijn spiksplinternieuwe ipod die ik heb gekocht van het kleine bedragen overwaarde van mijn huis is gesneuveld. Die kleine Alec dacht dat er wel met een steentje op kon slaan. helaas. Gelukkig hebben we hem met dank aan Svilena naar een apple dealer in Sofia kunnen sturen. En het heeft een aardige duit gekost maar hij is voor de prijs van een reparatie vervangen voor een nieuwe en afgeleverd in Nessebar. Wat een service! De laptop heeft een deuk opgelopen, hoe is een raadsel en in een romantische bui heeft een kaarsje het snoer bijna doorgebrand…. :-( maar alles doet het gelukkig nog.
Ook wat kleding stukken hebben het moet ontgelden, scheuren in broeken van het kippenhok, verbrande wollen shirts en sokken die gewoon versleten zijn (ga ouderwets het sokken stoppen maar op pakken). Kortom zo goedkoop is deze winter niet gebleken zeker ook omdat we zelf onze nutella moesten bekostigen haha.
Morgen gaan we weer verder, on the road again. Over een weekje verwachten we in Istanbul te zijn. Ook daar kijken we weer naar uit want Istanbul lijkt ons een fantastische stad. Hopelijk lukt het ons om een warmshower voor een paar dagen te regelen want we willen graag de stad bekijken en moeten ook nog wat praktische zaken regelen.
Nou tot zover onze vakantie aan de zwarte zee, hopelijk het begin van nieuwe avonturen.
Nu gaat er weer gewerkt worden ;-)
D&K
PSDe kaart is weer bijgewerkt!